บทที่30

ยามตกดึก

บรรยากาศภายในห้องนอนอบอวลไปด้วยความเหน็บหนาวจากประสิทธิภาพการทำงานของเครื่องปรับอากาศ อากาศหนาวเย็นแบบนี้มันทำให้คนที่นั่งทำงานมาตลอดทั้งวันอย่างปิ่นมุกนอนหลับอย่างสบาย แต่มันคงไม่ใช่กับ ชายร่างใหญ่อย่างขุนเขาที่นอนกระสับกระส่าย เหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้าและลำตัวความร้อนรุ่มภายในกายนั้นพุ่งทะยานสูงขึ้นทำพิษไข้กำลังเล่นงานเขาแผลตรงที่ริมฝีปากบวมช้ำจนเปลี่ยนเป็นสีม่วง

"แม่ครับผมขอโทษ ผมหนาว"คนที่นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงถึงกับเพ้อละเมอออกมา แรงขยับจากด้านข้างทำให้คนที่นอนหลับสนิทสะดุ้งตื่นลืมตาโพล่ง เสียงละเมอที่ดังขึ้นจากด้านข้างทำให้ปิ่นมุกต้องลุกขึ้นนั่ง สายตามองร่างของขุนเขาที่นอนพลิกตัวไปมาด้วยความตกใจ

"คุณขุนเขาคะ คุณขุน"เพียงแค่ฝ่ามือสัมผัสลงบนแขนก็เป็นอันต้องสะดุ้งรีบชักมือออกอย่างโดยเร็ว

"แม่ครับผมหนาว หนาวเหลือเกิน"

"จะทำยังไงดีล่ะทีนี้"คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหา ขบคิดหาวิธี ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้ว่าตอนเวลาที่เธอไม่สบายแม่ของเธอทำยังไง

"คุณรอปิ่นแป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวปิ่นมา"สองข้ารีบก้าวลงจากเตียงนอนก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีปิ่นมุกรีบวิ่ง