บทที่ 3

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง

'เพี๊ยะ'!

สิ่งที่ทักทายฉันไม่ใช่การรอดชีวิต แต่เป็นการตบอีกครั้งจากจ้าวลี่ลี่

“เธอเป็นภรรยาของท่านประธานกู้ แล้วฉันล่ะเป็นใคร?”

“ยิ่งไปกว่านั้นคือฉันอยู่กินกับท่านประธานกู้มาแล้วห้าปี รู้จักกับเขามาแล้วเป็นสิบปี แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยได้ยินเขาพูดว่าแต่งงานแล้ว”

“ยัยสารเลว กล้าดียังไงมาโกหกฉัน”

ฉันอาเจียนออกมาเป็นเลือดเต็มปาก พยายามอ้าปากอธิบายว่า "เราเป็นคู่รักกันตั้งแต่เด็ก ฉันเป็นภรรยาของเขาจริงๆ"

เมื่อได้ยินชื่อของกู้ซือเหนียน เลขาคนอื่น ๆ ก็กังวลเล็กน้อย จนคิดจะหยุดจ้าวลี่ลี่

แต่จ้าวลี่ลี่กลับหวดมือของเธออย่างไม่สนอกสนใจ

“วางใจเถอะ อย่างไรฉันก็เป็นคนที่รู้ใจท่านประธานกู้มากที่สุด”

เธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรังเกียจ

ชุดที่ขาดรุ่งริ่งของฉันถูกโยนทิ้งเอาไว้ข้าง ๆ ราวกับผ้าขี้ริ้ว

ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเครื่องประดับใดๆ ติดตัวเลย แม้แต่กระเป๋าแบรนด์เนมสักใบก็ตาม

ถือกล่องข้าวที่เป็นเพียงถุงผ้าโทรม ๆ

จ้าวลี่ลี่หัวเราะเย้ยหยัน "แล้วดูผู้หญิงยากจนที่อยู่ตรงหน้านี้สิ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีแบรนด์เนมเลยสักชิ้น จะมาเป็นคุณนายกู้ได้อย่างไร?"

ไม่ง่ายเลยที่ฉันจะหายใจออกได้ แต่ตรงร่ากายส่วนล่างกลับรู้สึกร้อน

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็เกิดขึ้นในใจฉัน

“เลือด เธอเลือดออกแล้ว!”

เลขาคนหนึ่งถอยหลังออกไปด้วยความตื่นตระหนก

หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้น ทั้งตัวฉันตื่นกลัวไปหมด

ฉันยกมืออันอ่อนแรงขึ้น ต้องการคว้าอะไรบางอย่างไว้ แต่ก็รู้สึกเพียงเลือดปั่นป่วนไหลออกมามากขึ้น ที่จากร่างกายส่วนล่างของฉัน

จ้าวลี่ลี่เหลือบมอง ก่อนจะดุด่าเธอ "มันเรียกว่าอะไร? ไม่ใช่แค่เลือดออกนิดหน่อยเหรอ? กลัวอะไร?"

“อีกอย่าง เธอก็เป็นแค่เมียน้อย ที่จะท้องได้ก็ต้องเป็นลูกพันธุ์ผสมเท่านั้น”

“ลูกพันธุ์ผสมจะถูกตบตีหน่อยถือเป็นเรื่องธรรมดา”

ทุกคนเงียบ ไม่กล้าพูดแทนฉันอีกต่อไป

ฉันกุมท้องเอาไว้ แทบจะร้องขอวิงวอนออกมา "ขอร้องละ ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ฉันที"

“ลูกของฉัน ลูก...”

แต่กลับไม่มีใครยื่นมือออกมาช่วยฉัน ทุกคนต่างเมินเฉยทั้งยังแอบมีความสุขกันอย่างลับ ๆ ด้วยซ้ำ เพื่อรอให้ฉันแท้งลูก

จ้าวลี่ลี่เองก็เอาแต่มองฉันอยู่เงียบ ๆ อย่างนั้นเป็นไม่น้อยกว่าสิบนาที เลือดของฉันไหลออกมาจนแทบจะหมดอยู่แล้ว

เธอเพิ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดหมายเลข

ฉันคิดว่าเธอจะช่วยเรียกรถพยาบาลให้ฉัน แต่ไม่ได้อยากได้ยินเสียงของกู้ซือเหนียน

"มีเรื่องอะไร?"

เสียงของชายฝ่ายตรงข้ามพูดกระชับและตรงประเด็น น้ำเสียงของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ

“ท่านประธานกู้คะ วันนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งตามมาที่บริษัท อยากจะเอาข้าวมาให้คุณค่ะ”

เมื่อจ้าวลี่ลี่เผชิญหน้ากับกู้ซือเหนียนอยู่นั้น ช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากความเย่อหยิ่งที่ตีฉัน ดูเป็นคนอ่อนโยนนุ่มนวล น้ำเสียงแทบทำให้หลังน้ำออกมาได้

กู้ซือเหนียนใจร้อนเล็กน้อย "เรื่องเล็กน้อยแค่นี้คุณก็ถามผมหมด แล้วจะเชิญเลขาคนนี้มาไว้ทำไมล่ะ? "

“คุณจัดการเองก็ได้นี่”

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็วางสายโทรศัพท์ไปอย่างไร้ความปรานี

จ้าวลี่ลี่เลิกคิ้ว และมองทุกคนด้วยท่าทางภาคภูมิใจ "ได้ยินแล้วสินะ ว่าท่านประธานกู้ให้ฉันจัดการ"

ฉันอ้าปากเพื่อจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็อ่อนแอเกินกว่าจะส่งเสียงออกมาได้

จ้าวลี่ลี่เหยียบรองเท้าส้นสูง แล้วก้าวเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าว

รองเท้าส้นสูงเหยียบอยู่บนหน้าฉัน แล้วบดขยี้ต่อ "จากปริมาณเลือดของเธอตอนนี้แล้ว แม้จะถ่ายรูปแต่ตามแพลตฟอร์มก็จะตัดสินว่าเป็นความรุนแรงที่นองเลือด"

“โชคดีไปนะ ที่รอดมาได้”

“แต่ตอนนี้ ถึงตาเธอแล้วแหละ”

“ถ้าไม่มีใบหน้านี้ ฉันจะดูสิว่าเธอจะยังอ่อยท่านประธานกู้ยังไง”

ขณะที่พูดอยู่นั้น เธอก็หยิบมีดคัตเตอร์ออกมาจากตู้ และทำท่ากรีดลงบนใบหน้าของฉัน

ด้วยความสิ้นหวัง โทรศัพท์ของจ้าวลี่ลี่ก็ดังขึ้นมา

คือกู้ซือเหนียน

จ้าวลี่ลี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“เอกสารอันนั้นของโครงการที่หานเฉิงก่อนหน้านี้ ตอนนี้ผมต้องใช้ เตรียมไว้ให้ผมเลยนะ”

“ได้ค่ะ ท่านประธานกู้”

“อีกสักประมาณสิบนาทีผมจะถึงบริษัท...”