ลืมให้เหมือนกับ4ปีที่ผ่านมาซะ

“อาการพ่อผมเป็นไงบ้างครับ” 

“ปลอดภัยแล้วค่ะโชคดีนะคะที่ท่านยอมสงบสติอารมณ์ง่ายๆ”ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะมองไปยังชายรูปร่างสูงใหญ่ที่แม้จะวัย50แล้วแต่ยังคงหล่อและดูดีเป็นที่นิยมของสาวๆสมัยนี้ 

“ขอบคุณที่ดูแลนะครับ”อาทิตย์เอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมหลังจากได้ข่าวว่าผู้เป็นพ่ออาละวาดขึ้นมาก็รีบมาหาทันทีและรู้ด้วยว่าสาเหตุมาจากอะไรเพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกมันแทบจะนับไม่ถ้วนเลยก็ว่าได้ถ้าหากพ่อเขาไม่ได้เคยเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้มาก่อนมีหวังโดนไล่ให้ไปรักษาที่อื่นตั้งนานแล้วแน่ๆ 

“ไม่เป็นไรเลยค่ะต้องไปขอบคุณพยาบาลที่มาใหม่มากกว่าค่ะรายนั้นยอมเอาตัวเข้าเสี่ยงจนได้รับบาดเจ็บด้วย”อาทิตย์เบิกตาโตเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะบอกกรายๆให้พยาบาลคนนั้นเล่าต่อ 

“แต่ว่าโชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากตอนนี้ทางผอ.เลยให้หยุดพักงาน1วันค่ะ”ร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอกเขารู้ว่ามีพยาบาลหลายคนที่ต้องมาเจ็บตัวจากการอาละวาดของพ่อเขาบางคนหนักถึงขนาดแอดมิดยาวๆเลยก็มี 

“ผมฝากอันนี้เป็นสินน้ำใจให้เธอด้วยนะครับ”อาทิตย์เอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบเช็คเปล่าขึ้นมาเขียนเงินจำนวนนึงที่พอพยาบาลคนนั้นเห็นก็ต้องเบิกตาโตทันทีเธอหัวเราะและยิ้มรับมันอย่างเกร็งๆก่อนที่อาทิตย์จะขอตัวกลับไปทำงานต่อ 

วันต่อมา 

“หน่วย..สิบ..ร้อย..พัน..หมื่น..สะแสน1แสนบาท!”ลินดาเอ่ยขึ้นด้วยความช็อกสุดขีดเธอมองตัวเลขศูนย์ที่อยู่บนเช็คอย่างไม่เชื่อสายตาจนทำเอาพยาบาลหลายคนต้องรีบมามุงดู 

“โอ้ยวาสนาพยาบาลลินดาจริงจริ๊ง”พยาบาลคนนึงเอ่ยขึ้นด้วยความอิจฉาลินดาได้แต่อ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาเธอรีบหยิบเช็คขึ้นมาก่อนจะเดินไปยังห้องผู้ป่วยที่เป็นพ่อของเจ้าของเช็คใบนี้ 

“คุณคมเดช”ร่างบางเอ่ยเรียกผู้ชายร่างสูงที่นั่งดูทีวีอยู่เจ้าตัวหันมามองเธอพร้อมกับส่งยิ้มกว้างลินดาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะวางเช็คตรงหน้าของชายคนนั้นอย่างนอบน้อม 

“ฝากเอาเงินนี้คืนลูกชายคุณด้วยนะคะลินไม่ขอรับค่ะมันมากเกินไป..ไม่สิมันเป็นหน้าที่ของลินอยู่แล้วเขาไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรแบบนี้เลยค่ะ”ลินดาร่ายยาวจนคมเดชถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของเธอที่ตั้งใจพูดขนาดนี้เขาหยิบเช็คขึ้นมาดูก่อนจะวางมันไว้ที่เดิม 

“หนูเป็นคนแรกเลยนะที่ปฏิเสธใบนี้”คมเดชเอ่ยขึ้นก่อนจะมองหางคิ้วของอีกฝ่ายที่โดนศอกเขาไปเมื่อ2วันก่อน 

“ยังไงฝากคืนด้วยนะคะ”ลินดาเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินกลับแต่ก็ต้องชะงักเท้าและเดินกลับมาหาชายร่างสูงใหม่ก่อนจะก้มหยิบช็อกโกแลตที่ถูกแอบไว้ใต้หมอนขึ้นมามองชายร่างสูงที่ฉีกยิ้มให้เธอลินดามองอีกฝ่ายด้วยสายตาดุก่อนจะเอ่ยขึ้น 

“กินไม่ได้ค่ะ!”ร่างเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะเดินจากไปพร้อมช็อกโกแลตที่เขาอุส่าห์แอบเอาขึ้นมากินแต่สุดท้ายก็โดนพยาบาลสาวจับได้ซะงั้นคมเอ่ยหัวเราะในลำคออย่างมีความสุขพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาใครบางคน 

“สืบประวัติพยาบาลที่ชื่อลินดาที” 

“ลิน!”ร่างเล็กสะดุ้งเบาๆก่อนจะมองไปยังต้นเสียงเธอถอนหายใจออกมาช้าๆก่อนจะมองร่างสูงที่เธอไม่อยากเจอแต่ตอนนี้เขากำลังวิ่งมาหาเธอด้วยรอยยิ้มสดใส 

“ทำงานอยู่โรงพยาบาลนี้เองหรอ”ลินดามองอาทิตย์ที่พูดคุยกับเธออย่างปกติทั้งๆที่วันนั้นเธอก็ด่าเขาไปสารพัดแล้วและนึกว่าต่อจากนี้จะไม่ต้องเจอกันอีกไหงผ่านไปแค่วันสองวันโลกก็หมุนมาให้เธอเจอกับเขาอีกแล้ว 

“ค่ะ”ลินดาตอบแบบขอไปทีเธอรีบเดินเพราะตัวเองแค่ลงมาพักเที่ยงและต้องรีบกลับไปทำงานแล้ว 

“ทำไมหน้ามีแผล..โดนอะไรมา?”ร่างเล็กไม่เอ่ยตอบเธอรีบกดลิฟต์และยืนรออย่างไม่สนใจทำเหมือนอาทิตย์เป็นเพียงวิญญาณที่มองไม่เห็น 

“เย็นนี้ว่างไหมพี่มีเรื่องจะคุยด้วย”อาทิตย์ยังคงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้เขาตั้งใจจะตามหาเธอเพื่อให้มาปรับความเข้าใจกันอยู่แล้วแต่ไม่คิดว่าจะมาเจอเธอทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลที่พ่อของเขารักษาตัวอยู่ 

Rrrr 

ลินดามองมือถือที่ขึ้นโชว์เบอร์พ่อของตัวเองร่างบางเงยหน้ามองอาทิตย์ที่มองเธออยู่ก่อนแล้วก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์ 

“ค่ะพ่อ” 

(ลินวันหยุดนี้ว่างไหมลูกแวะมาหาเลโอหน่อยสิเลโอร้องอยากเจอแม่น่ะ)ใบหน้าสวยเศร้าลงทันทีกับสิ่งที่ได้ยินนี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วที่เธอไม่ได้แวะไปหาลูกเลยเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องย้ายงานกับย้ายห้อง 

“ได้ค่ะเดี๋ยวลินจะเข้าไปลินขอโทษนะคะที่ทำให้เดือดร้อน” ลินดาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด 

(อย่าคิดมากลูก)พ่อของเธอเอ่ยปลอบอย่างอบอุ่นก่อนจะตัดสายไปลินดาจ้องมองมือถือที่หน้าจอเป็นรูปของเลโอเด็กชายตัวน้อยผิวขาวทำหน้านิ่งในขณะที่เธอและแม่ยิ้มอย่างสดใสเด็กชายที่หน้าเหมือนผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอลินดากำมือถือแน่นด้วยความโกรธถ้าหากว่าเขาไม่ทำกับเธอแบบนั้นถ้าหากว่าเขารักเธอจริงๆและเกิดมีเลโอขึ้นมาจริงแน่นอนว่าครอบครัวมันต้องสมบูรณ์แบบมีทั้งพ่อและแม่เป็นครอบครัวที่มีแต่ความสุขตื่นเช้าพาลูกไปส่งที่โรงเรียนตกเย็นไปรับลูกพร้อมทานอาหารเย็นอย่างมีความสุข 

แต่ทุกอย่างกับไม่เป็นแบบนั้นเลโอกลายเป็นเด็กมีปมเรื่องพ่อและเธอก็ไม่เคยที่จะพูดถึงพ่อให้เลโอฟังเลยแม้แต่น้อยครอบครัวที่ต้องหาเช้ากินค่ำหาเงินมาใช้ชีวิตให้ผ่านไปได้ในแต่ละวันจนลืมความสุขและเสียงหัวเราะของเด็กตัวน้อยจนสุดท้ายมันกลายเป็นบาดแผลให้กับเลโอที่สร้างกำแพงความรู้สึกขึ้นมาความผิดทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผู้ชายที่ชื่ออาทิตย์คนนี้คนเดียว 

“ลิน..” 

“หยุดตามสักทีได้ไหมคะ!”ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยความรำคาญจนคนในโรงพยาบาลต่างมองมาที่เธอ 

“ลิน..ผมแค่อยากให้เรามาปรับความเข้าใจกัน”อาทิตย์เอยขึ้นอย่างมีเหตุผลเขาจับมือร่างบางขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและอยากที่จะแก้ไขในสิ่งที่เคยทำผิดพลาดไป 

“เหอะ!..มันไม่สายไปหน่อยหรอคะ?ถ้าวันนั้นเราไม่บังเอิญเจอกันพี่จะตามหาลินเพื่อมาปรับความเข้าใจอะไรของพี่มั้ย!”ลินดาเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห 

“ลินคือ..” 

“ไม่เลยต่างหาก!..พี่ไม่เคยตามหาลินเลยในตลอดระยะเวลา4ปีที่ผ่านมาเพราะว่าลินไม่เคยอยู่ในเศษเสี้ยวความทรงจำของพี่เลยไง!”ร่างเล็กพูดขึ้นอย่างเหลืออดเธอร้องไห้ออกมาทามกลางผู้คนที่ต่างมองดูเธออาทิตย์ที่เห็นสถานการณ์ไม่ดีเขาจึงพาร่างบางเดินออกมาจากตรงนั้นและหามุมอับสองต่อสองในการพูดคุยกับเธอแทน 

ยอมรับว่าเขาลืมเธอไปแล้วและไม่เคยมีความคิดที่จะตามหาแต่เมื่อได้กลับมาเจอกันและเขาก็ยังคงจำพฤติกรรมแย่ๆของตัวเองได้เขาก็อยากจะแก้ไขมันต่อให้เธอจะเรียกร้องค่าเสียหายเป็นสิบล้านยี่สิบล้านเขาก็ยอมจ่าย 

“พี่ขอโทษลิน”อาทิตย์เอ่ยขึ้นก่อนจะดึงร่างเล็กที่ร้องไห้อย่างหนักและด้วยความที่เธอเป็นแผลอยู่การขยับใบหน้าต่อเนื่องทำให้แผลของเธอปริและมีเลือดซึมลงมาจนอาทิตย์เป็นห่วง 

“ปะปล่อยฮึกบอกไงปล่อยไงเล่า!”ลินดาพลักอาทิตย์ให้ถอยห่างเธอมองร่างสูงด้วยน้ำตาก่อนจะใช้มือปาดเลือดที่ไหลลงมาจนเลอะชุดพยาบาลของเธอ 

“ไปทำแผลก่อนนะลิน..วันนี้พี่กลับก่อนก็ได้ถ้าลินว่างวันไหนเราค่อยนัด..” 

“ไม่!” ลินดาเอ่ยปฏิเสธเสียงดังดวงตาสีแดงก่ำของเธอจ้องมองอีกฝ่ายอย่างรังเกียจ 

“ยะ.อย่ามาเจอลินอีกฮึก…ปล่อยลินไป..ลืมให้เหมือนกับ4ปีที่ผ่านมาซะ!”อาทิตย์มองลินดาที่พูดขึ้นอย่างนักแน่นก่อนที่เธอจะค่อยๆหนีเขาออกไปจนกระทั้งหายลับไปจากสายตาเขาร่างสูงได้แต่ยืนนิ่งเขาถอนหายใจอย่างไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อกับความรู้สึกผิดที่มันตีขึ้นมามากขึ้นทุกวัน 

เขาอยากขอโทษเธอ…อยากชดใช้ความผิดพลาดของตัวเองที่เคยทำกับเธอแต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันไม่ง่ายเลยเธอไม่เหมือนผู้หญิงนอื่นๆที่เขาเคยเจอมาที่ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรเพียงเขาโยนเงินไปให้…ผู้หญิงพวกนั้นก็พร้อมยกโทษและกลับมาผูกมิตรกับเขาอีกครั้งแต่กับลินดาเธอต่างออกไป 

เธอแค้นเขาฝั่งหุ่นเกลียดเขาจนไม่อยากอยู่ใกล้ใบหน้าที่เคยส่งยิ้มหวานให้เขาเสมอมาแต่ในวันนี้ใบหน้าของเธอมีแต่น้ำตาแห่งความโกรธและความเกลียดที่ส่งมาหาเขาแทน 

“ลิน…โธ่เว้ย!”อาทิตย์สถบเสียงดังเขาปล่อยหมัดเข้ากำแพงจนเลือดซิบพร้อมกับความรู้สึกผิดเต็มอกที่เคยเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดในโลกในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้ว 

จ้าๆรู้สึกผิดไปจ้าเดะได้เจอ!

อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะคอมเม้นเยอะยิ่งมาต่อไวเพราะชื่นใจที่มีคนรออ่าน