All Chapters of เมียน้อยพ่อเป็นของผม [Is Mine]: Chapter 1 - Chapter 10

"เราเลิกกันเถอะลิน"หญิงสาวร่างเล็กรีบเด้งลุกจากเตียงทันทีเธอมองผู้ชายผิวขาวร่างกายกำยำที่นั่งหันหลังให้เธออยู่ปลายเตียงด้วยความไม่เข้าใจทั้งๆที่เมื่อคืนทั้งเขาและเธอต่างก็มีความสุขกันแล้วทำไมเช้าวันถัดมาถึงเอ่ยคำบอกเลิกออกมาได้ "หมายความว่าไงคะพี่อาทิตย์..ลินทำอะไรผิดหรอ"ร่างเล็กรีบเข้าไปสวมกอดร่างกำยำทันทีหัวใจของเธอเต้นอย่างรัวเร็วด้วยความกังวลและกลัวเธอรู้ว่าผู้ชายที่ชื่ออาทิตย์นั้นเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆมากแค่ไหนแต่ตั้งแต่เขาเอ่ยปากขอคบกับเธอผู้ชายคนนี้ก็หยุดพฤติกรรมทุกอย่างและหันมาสนใจเธออยู่เพียงผู้เดียว "ฮะฮะฮ่าา"เสียงหัวเราะดังขึ้นลินดายิ่งไม่เข้าใจจนกระทั่งประตูห้องเปิดออกพร้อมกับกลุ่มผู้ชายคุ้นตาซึ่งเธอรู้ดีว่าพวกผู้ชายเหล่านั้นคือเพื่อนของอาทิตย์ลินดารีบผละกอดออกจากอาทิตย์ก่อนจะรีบยกผ้าห่มมาคลุมร่างกายอันเปลือยเปล่าของตัวเองด้วยความตกใจ "นะนี่มันอะไรกันคะ"ลินดาเอ่ยถามด้วยใบหน้าเลิกลั่กเธอกอดผ้าห่มแน่นมองอาทิตย์กับกลุ่มเพื่อนที่หัวเราะเยาะเธอไม่หยุดก่อนที่อาทิตย์จะเดินไปสวมเสื้อและรับบุหรี่จากเพื่อนมาจุดสูบอย่างสบายใจ "พี่อาทิตย์บอกลินทีนี้มันเรื่องอะไรกัน!" ลินดาตะโกนถามอ

“ใช่รึเปล่านะ?”ลินดาได้แต่เถียงตัวเองในใจภาพในหัวของเธอยังคงฉายชัดใบหน้าของผู้ชายคนนั้นแม้ในตอนนี้เขาจะดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยทั้งหน้าคมขึ้นเพราะอายุที่มากขึ้นด้วยไหนจะเครื่องประดับมากมายที่อยู่บนหน้าบอกตามตรงว่ามันไม่ได้ดูแย่อะไรเลยมันกับดูดีเหมือนนายแบบเกาหลีแบดบอยที่เธอเห็นตามอินเตอร์เน็ตเสียมากกว่า ร่างเล็กได้แต่ส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อให้เรียบร้อยแน่นอนว่าจากสาวที่โชกไปด้วยน้ำแดงตอนนี้กลายร่างมาเป็นคนธรรมดาปกติแล้วแถมแบรนด์ที่ติดอยู่บนเสื้อก็ยิ่งทำให้เธอดูมีระดับขึ้นมาเล็กน้อย “ใช่จริงๆด้วยแหะ”ลินดาชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดินออกจากโรงพยาบาลเธอหันมองร่างสูงที่ยืนพิงรถหรูอยู่ทางด้านซ้ายของเธอลินดามองใบหน้าหล่อของอาทิตย์อยู่แบบนั้นก่อนจะตัดสินใจเดินหนี “ไม่คิดจะทักทายคนเคยรู้จักหน่อยหรอครับ”น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกวนทำเอาลินดากำหมัดแน่นถ้าเขาไม่ทำเธอท้องเธอเองก็คงไม่ต้องออกจากมหาลัยมาคอยให้แม่เลี้ยงดูจนต้องเกิดอุบัติเหตุและสูญเสียแม่ไปทุกอย่างเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ที่เข้ามาทำลายชีวิตเธอจนป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดีลินดาตัดสินใจไม่หันกลับไปและเดินไปยังหน้าโรงพยาบาลเพื่อรอรถเ

“อาการพ่อผมเป็นไงบ้างครับ” “ปลอดภัยแล้วค่ะโชคดีนะคะที่ท่านยอมสงบสติอารมณ์ง่ายๆ”ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะมองไปยังชายรูปร่างสูงใหญ่ที่แม้จะวัย50แล้วแต่ยังคงหล่อและดูดีเป็นที่นิยมของสาวๆสมัยนี้ “ขอบคุณที่ดูแลนะครับ”อาทิตย์เอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมหลังจากได้ข่าวว่าผู้เป็นพ่ออาละวาดขึ้นมาก็รีบมาหาทันทีและรู้ด้วยว่าสาเหตุมาจากอะไรเพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกมันแทบจะนับไม่ถ้วนเลยก็ว่าได้ถ้าหากพ่อเขาไม่ได้เคยเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้มาก่อนมีหวังโดนไล่ให้ไปรักษาที่อื่นตั้งนานแล้วแน่ๆ “ไม่เป็นไรเลยค่ะต้องไปขอบคุณพยาบาลที่มาใหม่มากกว่าค่ะรายนั้นยอมเอาตัวเข้าเสี่ยงจนได้รับบาดเจ็บด้วย”อาทิตย์เบิกตาโตเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะบอกกรายๆให้พยาบาลคนนั้นเล่าต่อ “แต่ว่าโชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากตอนนี้ทางผอ.เลยให้หยุดพักงาน1วันค่ะ”ร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอกเขารู้ว่ามีพยาบาลหลายคนที่ต้องมาเจ็บตัวจากการอาละวาดของพ่อเขาบางคนหนักถึงขนาดแอดมิดยาวๆเลยก็มี “ผมฝากอันนี้เป็นสินน้ำใจให้เธอด้วยนะครับ”อาทิตย์เอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบเช็คเปล่าขึ้นมาเขียนเงินจำนวนนึงที่พอพยาบาลคนนั้นเห็นก็ต้องเบิกตาโตทันทีเธอหัวเราะและยิ

“เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ” “ไอ้ลูกชั่วเอ้ย!”คมเดชเอ่ยขึ้นอย่างโมโหเขาชกหมัดไปที่เบาะด้านหน้าคนขับที่ไม่ได้มีใครอยู่โชคดีที่ลินดานั้นเอามือปิดหูลูกชายไว้ได้ทันไม่งั้นคงได้ยินคำหยาบของอีกฝ่ายไปแล้ว “ลินไม่ขออะไรหรอกนะคะไม่ต้องห่วงยังไงเราสองคนก็ตัดขาดกันไปแล้ว”ลินดาเอ่ยบอกหลังจากตัดสินใจเล่าทุกสิ่งอย่างให้คมเดชฟังเพราะรู้ดีว่าหนียังไงก็คงไม่พ้นน้ำมือของชายคนนี้เป็นแน่ “แล้วเด็กล่ะตอนนี้เด็กอยู่กินยังไง”คมเดชเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าเด็กชายที่มองเขานิ่งๆและนิ่งจนผิดปกติของเด็กวันนี้ด้วย “ฝากให้พ่อดูแลอยู่ค่ะ”ลินดาเอ่ยตอบเสียงเบาสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลจนคมเดชจับสังเกตได้ “ขอฉันเลี้ยงได้ไหม?”คมเดชเอ่ยขึ้นลินดาเลิกตาโตพร้อมรีบปฏิเสธทันทีเนื่องจากเธอไม่อยากให้อาทิตย์รู้ว่าเลโอเป็นลูกของเขาคมเดชถอนหายใจเบาๆแต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมแพ้และจะพาหลานคนเดียวที่มีไปอยู่ด้วยให้ได้ “ลินดาฉันรู้ว่าตอนนี้เธอลำบากครอบครัวเธอเองก็ลำบากให้ฉันช่วยเถอะนะถือว่าเพื่ออนาคตของเด็กคนนี้”ลินดามองหน้าคมเดชก่อนจะมองไปยังลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดเขาคงสืบประวัติของเธอจนรู้ไส้รู้พุงหมดแล้วแต่การจะให้เลโอเข้

“ชู่วววใจเย็นๆหายใจลึกๆ”มือหนาตบเข้าที่หลังบางเบาๆเป็นการปลอบตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในรถและลินดานั่งอยู่บนตัวเขาตัวของเธอยังคงสั่นเทาพร้อมกับเสียงร้องไห้สะอื้นที่ดังขึ้นเป็นระยะ “ฮึกอึกฮึก” “ชู่ววค่อยๆหายใจ”มือหนายังคงตบหลังของเธออย่างแผ่วเบาในใจยังคิดโกรธบรรดากลุ่มเพื่อนของตัวเองที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องแต่โกรธตัวเองมากกว่าเพราะสุดท้ายแล้วคนที่ทำให้ลินดาเป็นแบบนี้มันก็คือเขาเอง “พี่ขอโทษนะลินขอโทษจริงๆ”อาทิตย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับพิงหัวเข้ากับไหล่บางก่อนจะกอดอีกฝ่ายไว้หลวมๆไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นตราบาปของผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้กับไอแค่ความสนุกในวัยคะนองลินดาค่อยๆผงกหัวขึ้นมาเมื่อได้รับคำขอโทษอันแสนแผ่วเบาเธอมองอาทิตย์ที่ยังคงกอดเธอและพร่ำคำขอโทษออกมาไม่หยุด “ปะปล่อยค่ะ”ลินดาใช้มือเล็กๆของเธอค่อยๆผลักอีกฝ่ายออกทำให้ตอนนี้ทั้งสองสบตากันอาทิตย์ยกมือขึ้นกอบกุมใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของลินดาพร้อมกับใช้นิ้วค่อยๆปาดน้ำตาของเธอออกอย่างแผ่วเบาโดยที่ลินดามองการกระทำของอีกฝ่ายเงียบๆพร้อมกับหัวใจที่เต้นตึกตักเหมือนกับตอนนั้นตอนที่เธอตกหลุมรักอีกฝ่ายอย่างหมดหัวใจ “ลินจะกลับแล้ว”ร่างบางส่ายหน้าให้กั