บทที่ 10 ~ คงใกล้ถึงเวลา

บทที่ 10 ~ คงใกล้ถึงเวลา

พันแสงเดินหงุดหงิดอยู่ใต้ถุนบ้านในไร่เดือนฉายมาสักพักแล้ว กว่าเขาจะเสร็จงานในไร่และแวะเข้าบ้านเพื่อทานข้าวเย็นกับแม่ก็ปาไปเกือบทุ่ม

แต่นี่อะไร พอเขามาถึงที่ไร่เดือยฉายกลับเจอบ้านว่างเปล่า มีเพียงแสงไฟที่เปิดทิ้งไว้ โรงจอดรถว่างเปล่าทำให้เขารู้ว่าเดี๋ยวเธอคงจะกลับมา

เขาควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ ยืนพิงเสากลมใต้ถุนบ้านทอดมองไปยังทางเข้าไร่โดยหวังว่าจะมีแสงไฟจากรถให้เห็น แต่ไม่เลย

พันแสงคีบบุหรี่ในมือพ่นควันออก เขาแทบไม่เคยมาที่บ้านหลังนี้ ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกเขาไม่เคยมาบ้านหลังนี้เลยต่างหากยกเว้นมาส่งศศินาเมื่อหลายวันก่อน

เขาสูดควันเข้าเต็มปอดแล้วปล่อยออกช้า ๆ ให้ควันลอยจางหายไปในอากาศ ที่จริงเขาเคยเลิกมันได้เมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่พอเกิดเรื่องไฟไหม้ไร่ยาสูบ เขาจึงได้กลับมาติดมันอีกครั้ง และมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาผ่อนคลายจากการทำงานหนักเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง

พันแสงดีดบุหรี่ทิ้งเมื่อเห็นแสงไฟจากรถยนต์วิ่งแล่นมาตามทางแต่ไกล เขาจ้องมองและรอคอยจนกระทั่งรถกระบะหยุดลงที่ลานหน้าบ้านก่อนที่หญิงสาวร่างเล็กจะลงมาจากรถ ศศินาก้มคุยบางอย่างกับคนขับแล้วกระบะคันนั้นก็ขับออกจากไร่

พันแสงยังยืนพิงเสาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ ร่างเล็กของศศินาเพียงเดินผ่านร่างเขาไปเดินขึ้นชั้นสอง อารมณ์ขุ่นมัวที่ถูกให้ยืนรอตั้งแต่หัวค่ำทำให้ก่อเป็นกรุ่นโกรธ

เขาเดินตามศศินาขึ้นไปบนบ้านดึงข้อศอกที่มือใหญ่ของเขากำได้รอบไว้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าโถงกลาง

“ไปไหนมา?”

“พ่อเลี้ยงพันแสงคงเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฉันยังไม่ทันได้ตอบตกลง พ่อเลี้ยงจะมาคาดคั้นทำน้ำเสียงเป็นเจ้าเข้าเจ้าของฉันไม่ได้”

ศศินาเถียงกลับทันควัน แม้จะยอมรับแก่ใจว่ายินยอมเป็นเมียบำเรอของเขา แต่เรื่องสาวสวยที่ได้ยินมาเมื่อกลางวันยังทำให้เธอหงุดหงิด

ร่างเล็กถูกกระชากกลับกระแทกร่างสูงใหญ่ เขาโน้มกายลงมาต่ำเพื่อข่มเธอด้วยเสียงทุ้มพร่า

“ตอนนี้ยังแต่ภายในคืนนี้เป็นแน่ศศินา เธอไม่มีทางปฏิเสธฉันได้”

ศศินากระชากข้อศอกออกจากมือใหญ่ เธอเหนื่อยเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียง ทั้งยังเหนียวตัวไปทั้งร่าง แต่เขาไม่ยอมปล่อยยังดึงข้อศอกของเธอไว้

“จะหนีไปไหน คุยตกลงกันให้รู้เรื่องเสียก่อน”

ศศินาจ้องตอบตากลมโตแวววาวดั่งกวางสาวกรุ่นโกรธ เธอใช้มืออีกข้างแกะนิ้วเหล็กของพันแสงออกทีละนิ้วด้วยแรงที่เธอมีแต่ไม่เป็นผล เขายังกำข้อศอกเธอไว้แน่น

“ในเมื่อพ่อเลี้ยงตั้งใจไว้แล้วแต่แรกว่าฉันคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือของพ่อเลี้ยง ฉะนั้นจะมาถามให้มากความไปเพื่ออะไร”

พันแสงดึงศอกเล็กกระชากจนเธอซนวนเซกระแทกร่างแกร่งอุ่นร้อน มัดกล้ามแน่นดั่งชายที่ทำงานหนัก

“ถ้าอย่างนั้นนี่คงจะเป็นคำตอบ ในเมื่อตกลงแล้วเราจะรอช้าอะไรศศินา ฉันอยากจะเอาเธอ และอยากมากเสียด้วย”

พันแสงโอบร่างเล็กให้เข้าหาร่างสูงใหญ่ โน้มใบหน้าแกร่งคมดั่งชายชาตรีลงจูบศศินาอย่างกระหายหิว เขาเปิดปากกว้างครอบริมฝีปากบางจิ้มลิ้มที่พยายามเบือนหนี หากแต่มือใหญ่ดึงผมเธอไว้ ตรึงแน่นจนเธอร้องอุทานด้วยความเจ็บ

ลิ้นสากร้อนได้จังหวะแทรกเข้าโพรงปากฉ่ำหวาน เสียงอู้อี้ดังลอดในลำคอศศินา เธอขืนตัวใช้มือยันระหว่างกลางของสองร่างไว้แต่สู้แรงไม่ไหว เขาตะโบมจูบหนักหน่วงเรียกร้องให้ตอบสนอง บังคับเปิดปากและใช้ลิ้นแทรกเกี่ยวกวาดไล้ลิ้นเล็ก ๆ ของศศินา

“พ่อเลี้ยงเดี๋ยวก่อนค่ะ”

ศศินาพยายามใช้ไม้อ่อนเข้าช่วย เธอห่างจากพ่อเลี้ยงมานานจนไม่นึกไม่ฝันว่านิสัยของเขาจะปรับเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก ชายหนุ่มที่เคยอ่อนโยนต่อเธอหายไปไหนหมด

เขาไถลจูบไปข้างใบหูขบเม้มใช้ลิ้นลากเลียลงมาถึงลำคอ เส้นเลือดเต้นถี่รัวตามชีพจรของศศินา เขาขบดึงเบา ๆ

“ฉันเหนื่อยและร้อนมาก ขออาบน้ำก่อนได้ไหมคะ”

พันแสงชะงักร่าง เขาเพิ่งสังเกตว่าศศินาร่างอ่อนเพลียและมีเหงื่อชื้น นี่เขากำลังทำตัวเหมือนสัตว์ติดสัดที่เพียงได้กลิ่นความสาวของตัวเมียก็กระโจนเข้าใส่ มือใหญ่เริ่มคลายออก

“งั้นฉันจะรออยู่ในห้องนอน พาไปสิ”

ศศินาบิดตัวออกจากการเกาะกุมเดินนำไปยังห้องนอนห้องเก่าของเธอ

“ฉันขอไปอาบน้ำก่อน พ่อเลี้ยงนั่งรออยู่ก่อนก็ได้ค่ะ”

เธอชี้ไปยังเก้าอี้ไม้ในห้อง ไม่ทันมองสีหน้าตะลึงตกใจของพันแสง เมื่อประตูห้องเปิดออก ห้องนอนของเด็กสาวอายุสิบเจ็ด เตียงเดี่ยวหลังเล็กปูผ้าปูสีครีมค่อนข้างเก่า

“นั่นเธอจะไปไหน”

พันแสงเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นศศินาถือผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าทำท่าเดินออกจากห้องนอน

“ห้องน้ำอยู่ข้างนอกค่ะ”

ศศินาไม่สนใจเขาอีก เธอพาร่างอ่อนเพลียจากการตื่นเช้าเข้าเมืองและยังตระเวนหาห้องเช่าเพื่อเปิดร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ในเมือง

ในระหว่างอาบน้ำเธอนึกไปถึงห้องเช่าที่หมายตาไว้ ราคาไม่แพงเสียแต่ต้องตกแต่งเพิ่มเสียหน่อย แต่มันน่าจะคุ้มค่าเพราะอยู่ในย่านใจกลางเมือง สิ่งที่เธอต้องทำพรุ่งนี้คือแผนการเงินสำหรับเปิดร้านและแผนธุรกิจคราว ๆ