หน้าที่ของเมีย

บทที่ 3

หน้าที่ของเมีย

เช้าวันใหม่มาถึงอย่างช้าๆ แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเล่นริ้วบนทิวเขากว้าง สายลมหนาวเคล้าคลอกับต้นไม่ใบหญ้าราวกับหยอกล้อกัน ผ้าม่านที่ครีมในห้องนอนกวัดแกว่งด้วยแรงลมที่อ่อนโยน ศิวัชนั่งเอนตัวลงบนเตียงข้างๆ อัญชัน มือหนาวางอยู่บนมือเธอโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนล้า จากการเฝ้าดูเธอมาทั้งคืน ร่างของเขาซึ่งเป็นเสาหลักของบ้านไร่กลับเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ความห่วงใยที่เขาไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน

อัญชันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นในช่วงเช้า ความรู้สึกแรกที่เธอรับรู้ได้คือ ไออุ่นจากอ้อมแขนหนาของพ่อเลี้ยงที่ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอขยับเล็กน้อยสัมผัสถึงการอ่อนแรงที่ยังคงหลงเหลือจากไข้ที่เพิ่งผ่านพ้นไปและความรู้สึกแปลกประหลาดที่กำลังเกาะกุมหัวใจ

ดวงตาของเธอสบกับร่างของศิวัชที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ เขาดูอ่อนเพลียมากจากการเฝ้าไข้เธอทั้งคืน ครั้งแรกที่เธอเห็นเขานิ่งแบบนี้ เขาดูเป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่ได้ดูเย็นชา แข็งกระด้างเหมือนที่เอเคยเห็น แค่ชายคนหนึ่งที่หลับและปล่อยตัวเองไป

อัญชันมองเขาเงียบๆ ใจสั่นไปกับท่าทางของเขาก่อนหน้านี้ อีกเพียงนิดเดียวที่ริมฝีปากทั้งคู่จะประสานกัน เธอสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อตั้งสติแม้ใบหน้าจะร้อนผ่าวไม่รู้เพราะพิษไข้ที่ยังคลั่งค้างหรือพิษรักที่กำลังเล่นงานเธออยู่เงียบๆ กันแน่

ศิวัชเริ่มขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้น ดวงตาคมเข้มยังคงมีความเหนื่อยล้าจากการเฝ้าเธอทั้งคืน เขามองตรงไปที่อัญชัน อัญชันหยุดหายใจไปชั่วขณะที่ดวงตาคมนิ่งนั้นประสานเข้ากับดวงตาของเธอ เธอรวบรวมความกล้าเพื่อจะถามอะไรบางอย่างแต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรศิวัชก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

“รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย...” เขาเอื้อมมือแตะที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆ

“เอ่อ...คือ รู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ”

“ดีแล้ว...ถ้าเธอหายดี ฉันจะได้ใช้งานเธอได้ตามค่าตัวเธอสักที” ศิวัชยิ้มมุมปาก รอยยิ้มร้ายแบบเอาเรื่อง

“ใช้งานอะไรคะ อัญชันช่วยคุณทำไร่ได้ ทำงานบ้านก็ได้...แต่...” สีหน้าของเธอถอดสี

“เรื่องนั้นเป็นหน้าที่สำคัญที่สุด...และเธอต้องทำอย่างดีด้วย”

“พ่อเลี้ยง...ให้อัญชันทำงานแบบคนงานในไร่ก็ได้นี่คะ อัญชันทำได้ค่ะแต่เรื่อง...”

“เรื่องนั้นทำไม...ไหนว่าไม่เด็กละไง!”

ห้องนั้นเงียบสงัด ลมหายใจของทั้งสองคนเป็นเสียงเดียวที่ได้ยิน ศิวัชขยับตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะคว้าร่างบางกดลงบนเตียง อัญชันทำสีหน้าตกใจเมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงมาทับร่างเธอไว้ สัมผัสได้ถึงเจ้าแท่งอุ่นๆ ที่ตื่นตัวเต็มที่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยมีให้ใครมาก่อน ความรู้สึกที่แสดงออกมาชัดทั้งร่างกายและจิตใจ

มือข้างหนึ่งของศิวัชลูบไล้เบาๆ ที่ต้นของเรียวของหญิงสาว ในขณะที่มืออีกข้างเริ่มแตะไต่อยู่แถวๆ เนินอกเนียนขาวอวบอิ่ม เขาค่อยๆ บีบเค้นเนินนั้นอย่างเบามือ ใบหน้าของเขาซุกไซ้ที่ซอกคออุ่นๆ นั้น ปากจมูกสัมผัสกลิ่นหอมหวานของเนื้อสาวแรกรุ่น อัญชันพยายามจะขัดขืนแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงมือที่ดันอกกว้างนั้นไว้เริ่มผ่อนลง

“ฉันอยากกินตัวเธอทั้งตัวเลย” ศิวัชขบริมฝีปากตัวเองแน่น จ้องมองใบหน้าของอัญชันที่หลับตาพริ้ม

“พ่อเลี้ยง...ปล่อย...ฉันเถอะค่ะ” เธอเล็ดลอดเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

ศิวัชอมยิ้มเล็กๆ พลางรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิดมากขึ้น มือหนานั้นลูบไล้ใบหน้าเนียนนั้นไปอย่างถนอมริมฝีปากจูบไต่โลมเล้าจากตั้งแต่ซอกคอลงมาถึงเนินอก ได้ยินเสียงครางเป็นจังหวะเบาๆ จากหญิงสาว

“ชอบมั้ย...ชุ่มหมดแล้ว”

“พ่อเลี้ยงปล่อยอัญชันไปเถอะค่ะ” อัญชันพยายามเบี่ยงตัวเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น

“จะหนีไปไหน!” เขารั้งเธอเข้ามาในท่าที่ถนัด มือข้างหนึ่งเลื้อยลงไปยังแตะคึงไปมาตรงช่องทางรักที่เปียกชุ่ม อัญชันกัดริมฝีปากแน่นพยายามปัดป่ายฝ่ามือหนาออกจากร่างกายแต่ไม่อาจจะต้านทานไว้ได้

“พ่อเลี้ยงอย่า...อย่าค่ะ”

“เป็นเมียฉันนะ!” เล็บสวยจิกหมอนที่หัวนอนแน่นหลังจากที่นิ้วเรียวค่อยๆ สอดใส่เข้ามาในช่องทางรักที่แน่นคับนิ้ว ศิวัชขยับหมุนควงข้อมืออย่างช่ำชอง ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงต่ำประโคมรอยจูบลงบนขมับไล่ต่ำลงมาจนถึงใบหู อัญชันครางเสียงไม่เป็นจังหวะเมื่อนิ้วเรียวสอดใส่กระหน่ำรัวอยู่ในช่องทางรักของเธอ

พ่อเลี้ยงที่คนต่างมองว่าแสนเย็นชาบัดนี้เร่าร้อนแผดเผ่าหญิงสาวตรงหน้าจนหลอมละลาย แก่นกายลำใหญ่ตื่นตัวเต็มที่แล้ว เขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขาวที่อัญชันใส่อยู่ ใบหน้าคมคายนั้นจ้องมองหญิงสาวที่หลับตาพริ้มอยู่พลางยิ้มมุมปาก

ก๊อก...ก๊อก...

“พ่อเลี้ยง! หมอศิวามาค่ะ” เสียงอิงธารปลุกศิวัชขึ้นจากอารมณ์สวาท เขาคว้าผ้าห่มบนเตียงห่มร่างของอัญชันไว้ ก่อนจะดึงเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกงของเขาเพื่ออำพรางของแก่นกายที่ตื่นเต็มตัวอยู่

“ไอ้หมอมาทำไมแต่เช้า!” เสียงเขาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งเมื่อเปิดประตูมาเจอหมอกับอิงธารอยู่หน้าห้อง

“นายล็อคประตูทำไม...” ศิวามองหน้าพี่ชายที่บัดนี้แดงก่ำ

“คุณหมอมาดูอาการอัญชันค่ะ ตื่นรึยังคะ...” อิงธารพยายามชะโงกหน้าดูในห้องซึ่งเห็นเพียงผ้าห่มที่นิ่งสนิทไม่ขยับเขยื้อน

“อัญชัน...ตื่นรึยัง?” ศิวัชหันกลับไปเรียกอัญชันอีกครั้ง ถึงรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวใต้ผ้าห่ม

“ฉัน...ตื่นแล้ว...ค่ะ” เสียงเธอตะกุกตะกัก หมอศิวาไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปยืนข้างเตียงนอนของเธอ หยิบเครื่องมือออกจากกระเป๋าและเริ่มตรวจอาการอีกครั้ง

อัญชันหลบตาศิวัชที่มองเธอนิ่ง เขาจ้องเธอด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก บางสิ่งบางอย่างคั่งค้างในกายของคนทั้งคู่ เมื่อการตรวจเสร็จสิ้น หมอศิวาบอกให้อัญชันพักผ่อนต่อไป

“อาการดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังต้องดูให้มั่นใจอีกสักพัก” เขาเสริมคำแนะนำเล็กน้อย

“งั้นฉันเข้าไร่ก่อนนะ ฝากดูอัญชันด้วย” ศิวัชพูดจบก็เดินออกจากห้องไป