Lahat ng Kabanata ng เมียบำเรอสุดรักของพ่อเลี้ยงเย็นชา: Kabanata 1 - Kabanata 10

บทที่ 1ชะตากรรมเสียงลมหนาวปะทะใบหน้าบอบบางของหญิงสาววัยสิบเก้าปีที่บัดนี้ยืนนิ่งงันในชุดเดรสสีซีดแต่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ติดเนื้อผ้า ดวงตากลมโตแฝงด้วยความเศร้าอย่างไม่อาจซ่อนเธอจ้องมองรั้วไม้สีเข้มราวกับขบคิด ใบหน้ารูปไข่ขาวผ่องแม้ไม่ผ่านเครื่องสำอางใดๆ เส้นผมยาวสลวยน้ำตาลทองถูกมัดรวบไว้หลวมๆ ด้วยหนังยางเส้นเดียว ผิวเนียนขาวละเอียดอมชมพูราวกับคุณหนูของบ้าน ดูช่างบอบบางน่าทะนุถนอมจนไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้“ที่นี่ที่ไหนคะพ่อ ทำไมไม่ใช่บ้านยาย...” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสับสน ดวงตากลมใสยังเป็นประกายด้วยความไว้วางใจที่เธอมีต่อผู้ชายที่เธอเรียกว่า ‘พ่อ’“ก็บ้านคนที่จะรับเลี้ยงหนูต่อจากพ่อไงคะ” เขายิ้มแห้งให้ลูกสาว “พ่อหมดปัญญาจะดูแลหนูแล้ว หนูเองก็โตแล้ว ควรมีชีวิตที่ดีกว่าพ่อที่มีแต่หนี้คนนี้”อัญชันยืนนิ่ง หัวใจร่วงตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอเข้าใจทันที...ไม่ใช่แค่ “ถูกส่งตัวมาอยู่ด้วย” แต่เธอถูก“ขาย” โดยพ่อบังเกิดเกล้าของเธอเองประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกช้าๆ เผยร่างสูงโปร่งสง่า เสื้อเชิ้ตพับแขนกางเกงได้รูป ผิวเข้มแบบชายเมืองเหนือที่เคยลงแรงทำงานจริงในไร่ ดวงตาคมเฉียบจนไม่มีผู้ใด

บทที่ 3หน้าที่ของเมียเช้าวันใหม่มาถึงอย่างช้าๆ แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเล่นริ้วบนทิวเขากว้าง สายลมหนาวเคล้าคลอกับต้นไม่ใบหญ้าราวกับหยอกล้อกัน ผ้าม่านที่ครีมในห้องนอนกวัดแกว่งด้วยแรงลมที่อ่อนโยน ศิวัชนั่งเอนตัวลงบนเตียงข้างๆ อัญชัน มือหนาวางอยู่บนมือเธอโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนล้า จากการเฝ้าดูเธอมาทั้งคืน ร่างของเขาซึ่งเป็นเสาหลักของบ้านไร่กลับเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ความห่วงใยที่เขาไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนอัญชันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นในช่วงเช้า ความรู้สึกแรกที่เธอรับรู้ได้คือ ไออุ่นจากอ้อมแขนหนาของพ่อเลี้ยงที่ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอขยับเล็กน้อยสัมผัสถึงการอ่อนแรงที่ยังคงหลงเหลือจากไข้ที่เพิ่งผ่านพ้นไปและความรู้สึกแปลกประหลาดที่กำลังเกาะกุมหัวใจดวงตาของเธอสบกับร่างของศิวัชที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ เขาดูอ่อนเพลียมากจากการเฝ้าไข้เธอทั้งคืน ครั้งแรกที่เธอเห็นเขานิ่งแบบนี้ เขาดูเป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่ได้ดูเย็นชา แข็งกระด้างเหมือนที่เอเคยเห็น แค่ชายคนหนึ่งที่หลับและปล่อยตัวเองไปอัญชันมองเขาเงียบๆ ใจสั่นไปกับท่าทางของเขาก่อนหน้านี้ อีกเพียงนิดเดียวที่ริมฝีปากทั้งคู่จะประสานกัน เธอสู

บทที่ 5อัญชันรสหวาน“เจ็บไหมคะ...” เสียงเธอเบาราวกับกระซิบ แต่ความห่วงใยฉายชัดในแววตาศิวัชไม่ตอบ เขามองใบหน้าของหญิงสาวใกล้ๆ ในระยะที่ลมหายใจของเธอแตะปลายจมูกของเขาได้ ม่านน้ำตาในดวงตาของอัญชันสะท้อนกับแสงไฟอ่อนๆ ในห้องทำให้ใจเขายิ่งบีบรัด“เธอ...เป็นห่วงฉันเหรอ” เขาพูดเบา พึมพำแทบไม่ได้ยิน อัญชันเงยหน้าขึ้นสบตากับศิวัชที่จ้องเธออยู่“พ่อเลี้ยงต้องเจ็บตัว เลือดออกเพราะฉัน” เพียงเสี้ยววินาทีนั้น ศิวัชโน้มตัวลง ปลายจมูกแตะแก้มเธอเบาๆ แล้วเลื่อนขึ้นมาจูบที่ริมฝีปากเธออย่างเร่าร้อน หยุดความรู้สึกทั้งหมดไว้ที่สัมผัสนั้นจูบของศิวัชเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและหวานหอม เขาบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างอ่อนโยน ดูดรั้งริมฝีปากแดงนั้นจนร้อนฉ่า มือหนาเลื้อยเลาะไปยังเอวบางพลางรั้งหญิงสาวเข้ามาแนบชิด กลิ่นเนื้อหวานๆ ของสาววันสิบเก้ารบเร้าให้เจ้าแก่นกายลำใหญ่ของเขาตื่นตัวอย่างรวดเร็ว เขาค่อยจับมือบางของหญิงสาวลูบคลำบนเนื้อกางเกงยีนส์ที่ตอนนี้ตุงแน่นไปด้วยเจ้าแก่นกายลำใหญ่“อ่า...” เขาเผลอครางออกมาเบาๆ เมื่อหญิงสาวแตะลูบเบาๆ บนผิวผ้ายีนส์ที่แน่นคับ ศิวัชรั้งร่างบางเข้ามาแทนบชิดที่อกกว้างดันตัวเธอขึ้นช้าๆ ให้ร

บทที่ 7ตัวจริงกับของเล่นเสียงเปิดประตูห้องรับรองดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่อัญชันจะก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสงบแต่แฝงด้วยความไม่สบายใจ หมอศิวาทำแผลเธอจนเรียบร้อยเธอจึงรีบเดินมาที่ห้องนี้ตามคำสั่งของพ่อเลี้ยง เธอเห็นศิวัชนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ มือข้างหนึ่งโอบไหล่ รินทร์หญิงสาวที่งดงามราวนางแบบและกำลังหัวเราะอย่างเริงร่าอยู่ข้างๆ เขาศิวัชเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงประตูเปิด ดวงตาคมกริบสบตากับดวงตาของอัญชันอย่างไม่หลบเลี่ยง“มาแล้วเหรอ...” เขายิ้มมุมปาก “ฉันอยากให้เธอช่วยดูแลคุณรินทร์อย่างดีระหว่างที่เธออยู่ที่ไร่...เพราะเธอสำคัญกับฉันมาก”รินทร์ยิ้มแบบขำขันพลางตีแขนศิวัชเบาๆ“พูดไปเรื่อยวัช...ฉันรินทร์นะคะ” อัญชันโค้งนิดๆ เป็นเชิงทักทาย“พูดจากใจครับรินทร์สุดที่รัก” ศิวัชโอบไหล่รินทร์แน่นขึ้นจนรินทร์ต้องรั้งมือออก“หื้มมม...วัชนี่!”“อัญชันขอเตรียมเครื่องดื่มมาให้นะคะ” อัญชันรีบออกตัว เธอฝืนยิ้มแม้ในใจจะร้อนรุ่มกับภาพที่เห็น“อย่าลืมชาร้อนให้คุณรินทร์ล่ะ เธอชอบกลิ่นกุหลาบ” ศิวัชเน้นเสียงก่อนจะหันไปมองรินทร์ด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างจงใจอัญชันกัดริมฝีปากเล็กน้อยแต่อยู่ในระเบียบ เธอก้าวเท้าออกไปช้าๆ แต่ไม่พอพ

บทที่ 9อุบัติเหตุรักบางอย่างแม้รู้ว่า “ไม่ควรรู้สึก...แต่หัวใจกลับยากเย็นเหลือเกินที่จะบังคับ”อัญชันเดินออกมาเปิดประตูหน้าห้อง หลังจากที่พ่อเลี้ยงออกไปได้สักพัก ป้ารันยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องถึงกลับผงะ“อัญชัน...ทำไมมาอยู่ในห้องนี้ได้”“หนูมาเอาของให้พ่อเลี้ยงน่ะค่ะป้า” เธอยิ้มบางๆ“พ่อเลี้ยงอยู่กับเธอเหรอ...” ป้ารันทำหน้าเลิกลักพยายามจะชะโงกมองในห้อง“พ่อเลี้ยง...ก็ต้องอยู่กับคุณรินทร์สิคะ จะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” คำพูดเบาๆ เจือความตัดพ้อ“ไม่สิ ก็ป้าเดินตามหาพ่อเลี้ยง เด็กๆ มันว่าอยู่ห้องนี้”“เด็กๆ คงมองผิดน่ะค่ะ หนูขอไปจัดการงานในสวนต่อนะคะ” อัญชันตัดบทพลางเดินออกไปยังทางเดินของสวนแต่ก็ต้องหยุดเท้าไว้เสียก่อน“เอ่อ ป้าลืมบอก...คุณรินทร์ให้อัญชันไปหาเธอด้วยนะ”หญิงสาวยืนนิ่ง ดวงตากลมโตที่เคยสดใสหม่นวูบ เธอหันกลับมาพยักหน้าตอบรับและรีบเดินไปยังห้องรับรองแขก เสียงหัวเราะสนุกสนานดังแว่วออกมาจากในห้อง อัญชันค่อยๆ แง้มประตูออกดูศิวัชและรินทร์กำลังหัวเราะหยอกล้อกันโดยมีหมอศิวาพูดแหย่พูดแซวทั้งคู่อยู่ อัญชันมองใบหน้าที่หัวเราะร่านิ่งๆ ความเย็นชานิ่งขรึมที่เธอรู้จักเป็นเพียงหน้ากากที่เขา