หน้าที่ของเมีย

บทที่ 4

หน้าที่ของเมีย

หมอศิวาหันมองศิวัชที่เดินออกจากห้องไป พลางหันไปมองอัญชันที่บัดนี้สายตาจับจ้องไปยังแผ่นหลังกว้างที่เดินออกจากห้องไปแล้ว อิงธารวางถาดอาหารก่อนจะขอตัวเพื่อออกไปดูในไร่ต่อ อัญชันเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่เหตุการณ์ประดังประเดเข้ามาไม่หยุด

“ดูอาการอัญชันจะยังไม่ดีขึ้นนะครับ...ผมหมอศิวาครับ เมื่อวานคุณอาการไม่ค่อยดีเลยยังไม่ได้แนะนำตัวกัน” ศิวานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง อัญชันยิ้มน้อยๆ เป็นเชิงตอบรับ

“อัญชันค่ะ เป็น...เป็นอะไรสักอย่างในไร่นี้...”

“อัญชันโชคดีนะครับที่ได้มาอยู่ที่นี่...เผื่ออัญชันยังไม่ทราบ จริงๆ แล้วพ่อคุณจะพาคุณไป...เอ่อ...แถวชายแดนแต่พี่ชายผมรั้งเขาไว้ได้ก่อน” คำพูดนั้นทำให้อัญชันชะงัก สีหน้าถอดสี น้ำตาเริ่มรื้อขึ้นมา

“พ่อ...วางแผนเรื่องฉันขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ศิวาพงักหน้าเบาๆ แต่กลับทำให้หัวใจของคนอีกคนแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ความผิดหวัง ความเจ็บปวดถาโถมออกมาบนใบหน้าขาวเนียนนั้นอย่างปิดไม่มิด

“ผมไม่รู้จักพ่อของอัญชัน แต่ผมรู้จักพี่ชายของผมดี...ศิวัชเป็นคนพูดน้อย แข็งนอก...แต่เขาไม่เคยทอดทิ้งใครที่เป็นคนของเขาครับ ผมอยากให้อัญชันลองเปิดใจกับการอยู่ที่นี่ กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่” หมอศิวาหยุดก่อนจะมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น อัญชันก้มหน้าดวงตาเริ่มสั่นไหว

“ฉันคงไม่มีทางเลือกอะไรเหลือแล้วล่ะค่ะ...นอกจากยอมรับสภาพ”

“ผมเข้าใจครับ แต่อยากให้อัญชันทำใจให้สบายๆ และใช้ชีวิตต่อให้ดีมากกว่า...” ศิวามองเธออย่างเข้าใจ

“ฉันขอบคุณคุณหมอมากนะคะ ที่พยายามปลอบฉัน”

“เป็นหน้าที่ของหมอครับ...แต่เรื่องศิวัช ผมยืนยันว่าคุณไว้ใจได้นะครับ ผมมีออกตรวจต่อ...อัญชันพักผ่อนนะครับ” หมอศิวายิ้มบางๆ ลุกขึ้นเก็บของลงกระเป๋า ก่อนจะส่งสายตาอำลาและเดินออกจากห้องไปช้าๆ ทิ้งให้อัญชันนั่งนิ่ง จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง

แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนลง ลมหนาวจากในไร่เริ่มพัดโชยกลิ่นหอมอ่อนๆ เข้ามาที่ระเบียงบ้าน เสียงผีเท้าของศิวัช ก้าวหนักแน่นจากประตูหน้ามาเรื่อยๆ หลังกลับจากตรวจงานในไร่ทั้งเช้า เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวถูกพับขึ้นถึงข้อศอก มีนอยเปื้อนดินเล็กน้อยบนกางเกงผ้าสีเข้ม ร่างสูงเปียกเหงื่อแต่ยังคงความสง่างามในแบบพ่อเลี้ยงมาดเข้ม

ขณะกำลังจะเดินเข้าบ้าน ดวงตาคมเข้มนั้นก็เหลือบเห็นร่างบอบบางของใครบางคน เดินเอื่อยๆ อยู่ตรงระเบียงไม้ อัญชันอยู่ในชุดผ้าฝ้ายบางเบา เดินช้าๆ จับราวระเบียงไม้ไว้ มืออีกข้างแตะที่ขมับเบาๆ ราวกับยังรู้สึกเวียนหัวนิดๆ ศิวัชหยุดฝีเท้าในทันที สีหน้าเคร่งเครียดขึ้น

“ใครบอกให้เธอออกมาเดิน?” เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างไม่ทันให้เธอตั้งตัว อัญชันสะดุ้งหันขวับไปมอง ก่อนจะถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างอัตโนมัติ ใบหน้าคมเข้มของศิวัชตรงเข้ามาอย่างไม่ละสายตา

“รู้ตัวมั้ยว่าเธอเพิ่งหายไข้ เป็นลมเป็นแล้งไป ลำบากคนอื่นต้องมาดูแลอีก!”

“ฉันแค่ออกมาเดินสูดอากาศ” เสียงของเธอเบาแทบจะอยู่ในลำคอ

ศิวัชขยับเข้ามาใกล้รั้งเอวบางมาไว้ในอ้อมแขน เขาก้มลงสบตาเธอ ลมหายใจของเขาแตะผิวแก้มเธอเบาๆ

“รึว่าหายดีแล้ว...เธอจะได้ทำหน้าที่ของตัวเองสักที” เสียงของเขากระซิบแผ่วๆ แต่ดังไปถึงหัวใจของหญิงสาว เขายิ้มมุมปากก่อนกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น

“พ่อเลี้ยง! ปล่อยค่ะ!” เธอพยายามผลักเขาออก

“ทำไมดิ้นแล้วล่ะ เมื่อเช้ายังนิ่งเป็นแมวน้อย” ศิวัชยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ในขณะที่อีกฝ่ายหน้าเริ่มแดงระเรื่อไม่รู้ว่าพิษไข้หรือความเขินอายที่เกิดขึ้น

“พ่อเลี้ยง! ช่วยให้เกียรติอัญชันบ้างนะคะ!” เสียงเธอดุดันขึ้น แต่ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกรู้สาอะไรกลับทำให้เขากระชับวงแขนดึงร่างบางนั้นเข้ามาแนบอกกว้างและกระซิบบางคำที่เจ็บจี๊ด

“ให้เกียรติทำไม...ในเมื่อค่าตัวเธอเป็นได้แค่เมียบำเรอของฉัน...” อัญชันจ้องลึกเข้าไปแววตาคมเข้มนั้นราวกับพยายามจะผลักความเจ็บปวดออกไป เธอออกแรงเอื้อกใหญ่ก่อนจะผลักร่างสูงออก

” อัญชัน! อย่าวิ่ง... “หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบและวิ่งหนีไปยังบันไดทางลงด้วยความลนลาน แต่เพราะเท้าเจ้ากรรมไม่ขยับตามเจ้าของร่าง เธอจึงสะดุดเข้ากับขอบบันไดขั้นแรกเข้าอย่างจัง

“อัญชัน!!”

เพียงพริบตาเดียวร่างของอัญชันเอนไปข้างหน้า จะกลิ้งหล่นลงบันได แต่ความเร็วของศิวัชกลับมากกว่า

เขาใช้แขนกำยำคว้าเอวเธอไว้ได้ทันเวลาเสียก่อน เขาใช้น้ำหนักตัวรองรับน้ำหนักเธอไว้ทั้งหมดก่อนที่ร่างทั้งคู่จะร่วงลงมาด้วยกัน

ตุบ!

“อ๊ะ!” เสียงร้องของอัญชันดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างของเธอซบลงบนตัวชายหนุ่ม เธอแทบหยุดหายใจรีบหันกลับไปมองบันไดที่ห่างออกไปอีกไม่กี่ฝ่ามือ ใกล้เสียจนรู้สึกว่าร่วงตกลงไปแล้ว หัวใจเต้นโครมครามด้วยความตกใจ

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า...” เสียงของศิวัชสั่นเครือ เอื้อมมือใหญ่รั้งไรผมของหญิงสาวไปทัดไว้ที่หลังหูข้างหนึ่ง ใบหน้าที่เข้มขรึมเมื่อครู่บัดนี้อ่อนโยนและอบอุ่นเกินจะบรรยาย อัญชันหันกลับมามองยังต้นเสียงที่เธอนอนทับบนตัวเขาอยู่ก่อนจะหน้าซีดผาดเอาเอื้อมมือไปแตะที่หางคิ้วชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา

“พ่อเลี้ยง...เลือด...” ชายหนุ่มเอื้อมมือแตะที่หางคิ้วตัวเอง รอยเลือดสีแดงสดติดแน่นอยู่บนนิ้วชี้

“ไม่เป็นไร...คงแตกตอนที่ล้มลงเมื่อกี้ เธอโอเคใช่มั้ย?” อัญชันรีบยันตัวลุกขึ้นนั่งพลางส่ายหน้าไปมาราวกับเด็ก

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ...แต่พ่อเลี้ยง...” ศิวัชขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็ต้องกัดฟันแน่นเมื่อพยายามขยับข้อเท้า

“อึก...คิดว่าข้อเท้าฉันน่าจะพลิก” หญิงสาวชะงัก ใบหน้ารู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

“พ่อเลี้ยงลุกไหวมั้ยคะ...อัญชันไปตามคนให้” ศิวัชอมยิ้มนิดๆ แม้เหงื่อจะผุดบนหน้าผากจากความเจ็บปวด อัญชันรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างค่อยๆ ทลายลงในใจ

“มือถือฉันอยู่ตรงโต๊ะหน้าห้อง...เธอหยิบมาให้หน่อยได้มั้ย ฉันคงเดินเองไม่ไหว” ศิวัชชี้มือไปที่โต๊ะวางของที่หน้าห้องนอน อัญชันพงักหน้าอย่างว่าง่ายและรีบลุกขึ้นเดินไปหยิบให้ทันที

“นี่ค่ะ...นี่...” เธอรีบนั่งลงยื่นมือถือให้เขา และในจังหวะนั้นเองที่เธอเอาทิชชู่ที่หยิบมาด้วยเช็ดรอยเลือดที่หางคิ้วของเขาอย่างเบามือ

อัญชันก้มหน้าก้มตาเช็ดเลือดที่หางคิ้วของศิวัชด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เธอกดเบาๆ ที่บาดแผลเล็กๆ แต่เลือดยังซึมออกมาไม่หยุด ก่อนจะกระชับปลายทิชชูเพื่อห้ามเลือดอย่างใจเย็น ศิวัชจ้องมองใบหน้าขาวเนียนนั้นไม่วางตาราวกับถูกสะกดให้หลงใหลหญิงสาวตรงหน้า