ตอนที่ 1 ฝากฝังดวงใจ 1

บ่ายนี้อากาศดูไม่ค่อยดีนัก ท้องฟ้าหม่นหมองมืดครึ้มคล้ายกับว่าพายุลูกใหญ่กำลังจะเคลื่อนตัวเข้ามา ไม่ทันไรเสียงฟ้าร้องครืนคำรามลั่นก็ดังขึ้นประกอบความคิด ดารินญารีบกระวีกระวาดเปิดประตูออกมาข้างนอก เก็บเสื้อผ้าทุกชิ้นที่ตากอยู่บนราวลงในตะกร้าใบใหญ่ แล้วยกมันกลับเข้าไปในบ้านก่อนที่ฝนจะเทลงมาอย่างหวุดหวิด

“ฝนตกอีกแล้วเหรอดา” เสียงทุ้มสั่นเครือนั่นดังขึ้นข้างหลัง ดารินญาที่ยืนกอดอกมองสายฝนอยู่ตรงประตูกระจกแบบบานเลื่อน รีบหันกลับไปมองคนต้นเสียงด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“พ่อ! ลุกขึ้นมาจากเตียงทำไมคะ” หญิงสาวรีบปราดเข้าไปประคอง พาบิดานั่งลงบนโซฟาตัวยาวด้วยความระมัดระวัง

“พ่อเบื่อ นอนทั้งวัน”

“แต่หมอบอกให้พ่อพักผ่อนมากๆ นะคะ หลังให้คีโมร่างกายต้องพักฟื้นมากกว่าปกติ นี่พ่อหายคลื่นไส้เวียนหัวหรือยังคะ” คนเป็นลูกถามอย่างห่วงใย

เด่นยกมือขึ้นลูบศีรษะลูกสาว ดารินญาอายุครบยี่สิบปีไปเมื่อเดือนก่อน ไม่มีงานเลี้ยงวันเกิด ไม่มีเค้กหรือการขอพรพร้อมเป่าเทียน มีเพียงคำอวยพรที่เขามอบให้ลูกสาว ก่อนเข้ารับคีโมเพื่อรักษาโรคมะเร็งที่กว่าจะตรวจพบก็แพร่กระจายไปแล้วหลายจุด

ดารินญาถูกผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าแม่ ทอดทิ้งไปตั้งแต่อายุได้เพียงไม่กี่วัน เด่นจึงเป็นทั้งพ่อและแม่ เลี้ยงดูบุตรีมาจนเติบใหญ่ในสภาพชีวิตที่ไม่ได้ร่ำรวยนัก มีฐานะปานกลาง แต่ก็สุขสบายกันตามอัตภาพ จนกระทั่งตรวจพบว่าเป็นโรคร้ายนี่แหละ ดารินญาจึงต้องลาออกจากมหาวิทยาลัย หางานทำเพื่อหวังจะนำเงินมารักษาพ่อ เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่เงินที่ได้กลับน้อยนิดจนบางครั้งต้องอดมื้อกินมื้อ

“ดีขึ้นแล้วลูก แล้วนี่ผ้าแห้งดีหรือเปล่า”

“แห้งหมดแล้วค่ะ โชคดีมากเลย คืนนี้ดาจะได้รีดผ้า เตรียมส่งให้ลูกค้าพรุ่งนี้เช้า” หญิงสาวยิ้ม แม้จะเหนื่อยที่ต้องวิ่งวุ่นดูแลพ่อไปพร้อมกับการทำงานซักรีด แต่เธอยอม ขอแค่ให้พ่อแข็งแรงขึ้นและมีชีวิตอยู่เป็นหลักยึดให้เธอต่อไปก็พอ

“เหนื่อยแย่เลยนะดา ไหนจะต้องดูแลพ่อ ไหนจะทำงานอีก” เด่นมองสบกับดวงตากลมโตหวานซึ้งของลูกสาว แม้ใบหน้าจะซีดเซียวดูอิดโรย แต่ดวงตาของดารินญายังคงสุกสกาวสดใสเสมอ

“ไม่เหนื่อยอะไรหรอกค่ะ ดาอายุยังน้อยอยู่ ทำอะไรได้อีกเยอะแยะ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องดูแลพ่อ ดาเต็มใจมาก จะมีลูกสักกี่คนที่จะมีโอกาสได้ดูแลพ่อแบบนี้”

“เด็กดีของพ่อ” เด่นยิ้ม ยกมือขึ้นโคลงศีรษะลูกสาวเบาๆ

“ถ้าพ่อไม่อยากให้ดาเหนื่อย พ่อต้องกินเยอะๆ พักผ่อนให้มากๆ นะคะ” เธอกำชับแล้วดึงมือซูบผอมของบิดามาแนบแก้ม หมอบอกว่าการรักษาไม่คืบหน้านัก คนป่วยน่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน ความจริงข้อนี้กรีดหัวใจของเธอจนย่อยยับ ทว่าไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ เธอมีความหวังเสมอ

“พ่อจะพยายามนะ อืม...จริงสิ เย็นนี้ลุงชาติจะมาเยี่ยมพ่อที่บ้าน บอกว่าอยากกินข้าวเย็นด้วยกันสักมื้อ แต่จะเป็นคนซื้อกับข้าวเข้ามาเอง ดาแต่งตัวสวยๆ หน่อยนะลูก” เด่นบอกเรื่องที่เพิ่งนึกขึ้นได้ สายตากวาดมองดวงหน้ารูปไข่ของลูกสาวด้วยความชื่นชม

“ทำไมต้องแต่งตัวสวยด้วยละคะ?” เธอขมวดคิ้วมุ่น

“ชาติชายเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่พ่อมี ลูกก็รู้นี่นา เขามากินข้าวที่บ้านเราทั้งที พ่อก็เลยอยากให้เราสองพ่อลูกดูดีหน่อย ดาช่วยเลือกเสื้อผ้าให้พ่อด้วยนะ เอาที่หล่อๆ เลย”

“ไม่ต้องห่วงค่ะพ่อ วันนี้พ่อจะต้องหล่อที่สุดแน่นอน” ดารินญายิ้มเต็มใบหน้า มองบิดาที่ดูมีชีวิตชีวากว่าทุกวันด้วยความสุขใจ มีเพื่อนมาหาพ่อบ้างก็ดีเหมือนกัน ท่านจะได้ไม่เหงาอย่างทุกวัน