LOGINShare
-3- กำลังคิดว่าพี่สนใจเราหรอ?
Last Updated:
2025-10-22 21:58:12เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นทันทีหลังจากที่ข้าวหอมก้าวลงมาจากรถของรามิลที่จอดส่งเธอก่อนที่เขาจะขับรถไปจอดเข้าที่ ถอนหายใจอย่างนึกรำคาญให้กับพวกที่วันๆไม่คิดจะทำอะไรนอกจากพูดถึงแต่คนอื่นในทางที่ไม่ดี เดินไปหากลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่แล้วมองด้วยสายตามีเลศนัย
"มองอะไรกัน?"
"มาด้วยกันได้ไงอ่ะ" เป็นนิรินที่ถามขึ้นด้วยความสงสัยและคาดหวังในคำตอบ หรือว่าแค่รุ่นพี่ตัวสูงไปเฝ้าที่โรงพยาบาลวันก่อนมันเรื่องดีเกิดขึ้นหรอ....
"เลิกคิดอกุศลไปเลยนิ แค่เจอกันระหว่างทางพี่เขาเลยรับมา ไม่สิ....ออกแนวบังคับมากกว่า"
"ข้าวหอมที่ไม่เคยยอมคน แต่โดนพี่รามิลบังคับได้เนี่ยนะ" ยี่หวาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินสักนิด ปกติเพื่อนไม่ใช่คนยอมใคร แล้วอะไรทำให้ยอมเชื่อรามิลจนยอมนั่งรถมาด้วยกันได้
"ก็พี่บ้านั่นบอกว่าถ้าไม่ขึ้นรถมา จะหักคะแนนรับน้อง"
"ฟ้าว่าพี่รามิลสนใจข้าวหอมนะ"
"หยุดพูดไปเลยนะ ขนลุกจะแย่"
"พี่ได้ยินนะครับ" เสียงกระซิบข้างหูทำให้สะดุ้งขยับหนี รามิลยื่นกระเป๋าเครื่องเขียนที่หล่นอยู่บนรถเขาคืนให้ ข้าวหอมกระชากเอาไปเต็มแรงแต่เขาก็ไม่ได้นึกโกรธ ออกจะขำกับใบหน้ามุ่ยของอีกคนมากกว่า
"วันนี้รับน้องวันสุดท้าย มีประชุมเรื่องดาวเดือนด้วย อย่าสายละ" รุ่นน้องตรงหน้าพากันพยักหน้าตอบรับสิ่งที่เขาพูด แต่ข้าวหอมแค่กอดอกยืนนิ่ง รามิลอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป ดวงตากลมมองตามรุ่นพี่ตัวสูงที่เดินไปแถมยิ้มหว่านสเน่ห์เรี่ยราดไปด้วย น่าหมั่นไส้!
"นิอยากลงสมัครดาวคณะไม่ใช่หรอ เย็นนี้ก็สมัครเลยดิ" ยี่หวาหันไปบอกเพื่อนคุณหนูไฮโซประจำกลุ่ม อีกคนส่งสีหน้ามั่นใจออกมาแบบที่ชอบทำ
"น่าจะต้องโบกรองพื้นหนาสามนิ้วเลยมั้ง เวลากรรมการเห็นจะได้ไม่ตกใจหน้าแก"
"ไอข้าว!" นิรินลุกขึ้นวิ่งไล่ข้าวหอมออกไป คนตัวเล็กยิ้มขำเพื่อนที่เอาแต่วิ่งตามมาแล้วแลบลิ้นใส่อย่างหยอกล้อ ปลายฟ้าขำกับภาพที่เห็นจนชินตาก่อนจะจับแขนยี่หวาให้เดินตาม
@อาคารรับน้อง
เด็กสาวปีหนึ่งหน้าตาสดใสพากันต่อแถวลงคัดเลือกเดือนคณะ ข้าวหอมนั่งมองอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะใช้กำปั้นทุบที่ไหล่คลายอาการเมื่อย รู้สึกได้ถึงใครบางคนที่นั่งลงข้างเธอแล้วหันไปมอง
"ไม่ลงหรอเรา"
"พี่ริวคิดว่าหน้าแบบข้าวควรลงหรอ สมัครไปก็แพ้เปล่าๆ"
"ป๊อดเนอะ" เสียงชวนหงุดหงิดดังขึ้นไล่หลังแบบที่ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใคร รามิลยืนกอดอกทำใบหน้าดูถูกอยู่ตรงนั้น อยากจะลุกขึ้นไปชกสักที ให้ตายเถอะ
"ไม่ลองดูละ" ริวสะกิดที่แขนแล้วบอกคนตัวเล็กที่นั่งมองค้อนใส่รามิลอยู่
"ไม่เอาอ่ะ"
"ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องไม่กล้า ไปเหอะไอริว อย่าไปคุยกับเด็กขี้ป๊อดแบบนี้เลย" ข้าวหอมลุกขึ้นมาประจันหน้ากับรุ่นพี่ที่เอาแต่พูดเย้าให้เธอโกรธไม่หยุด ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะรับสมัครทันที จะยอมให้รามิลมาพูดจาแบบนี้ไม่ได้ ทำให้เห็นไปเลยว่าเราก็มีดีเหมือนกัน
"มึงก็ไปแกล้งน้อง หน้ายู่ไปนู่นละ"
"ก็ได้ผลไม่ใช่หรอว่ะ"
รายชื่อผู้ประกวดดาวคณะถูกแปะลงบนบอร์ด ข้าวหอมยืนมองชื่อตัวเองในกระดาษแผ่นนั้นแล้วรอบถอนหายใจไปด้วย ปลายฟ้าจับไหล่เพื่อนแล้วบีบเบาๆให้มั่นใจในตัวเอง
"ไม่น่าหงุดหงิดแล้วไปสมัครเลย เพราะพี่รามิลนั่นแหละ"
"พี่ไม่ได้บังคับนะครับ" เอาอีกแล้ว โผล่มาตรงจังหวะที่นินทาอยู่ทุกทีเลย คนหรือผีกันแน่ว่ะเนี่ย
"ฟ้าไปกันเถอะ"
"เดี๋ยวสิ มีสปอนเซอร์รึยัง?"
"หมายถึงอะไร"
"เรื่องชุด เรื่องช่างแต่งหน้าทำผมอ่ะ มีสปอนแล้วรึยัง"
"เดี๋ยวให้นิช่วยก็ได้ รายนั้นแต่งตัวเก่งจะตาย"
"แต่นิรินก็ลงแข่งนะ" จริงด้วยสิ ลืมเรื่องนี้ไปเลย แล้วแบบนี้จะทำยังไง ต้องมานั่งเสียเงินเองหรอ ลำพังแค่เก็บไว้ใช้จ่ายก็แทบไม่พออยู่ละ
"ไม่ต้องทำหน้าคิดหนัก ถ้ายังไม่มี พี่จะเป็นสปอนให้"
"ว่าไงนะ"
"เลิกงง แล้วมากับพี่ ปลายฟ้าพี่ขอตัวเพื่อนเราก่อนนะ"
ข้าวหอมถูกลากให้เดินตามมาแบบงุนงง ไม่ได้พูดอะไรอีกคนก็ยัดเธอลงที่นั่งเบาะข้างคนขับ เอื้อมคาดเข็มขัดนิรภัยให้แล้วหันมามองจนเห็นจมูกโด่งชัดเจนเพราะระยะห่างไม่ถึงเซน
@ห้างสรรพสินค้า
รามิลเดินนำเธอเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูจนเธอหยุดชะงักอยู่ด้านหน้าก่อนจะถูกอีกคนดึวให้เข้าไปด้านใน พนักงานในร้านโค้งทักทายให้แบบที่เธอไม่ลืมที่จะโค้งตอบรับกลับไป
"ช่วยหาชุดที่เหมาะกับเธอหน่อยสิครับ ผมขอแบบที่ใส่แล้วดูมีสเน่ห์น่ามอง แต่ไม่โป๊นะครับ"
"ได้เลยค่ะ คุณผู้หญิงปกติใส่เสื้อผ้าอกเท่าไหร่คะ"
"อืม...คัพBนี่ อก 34 รึเปล่าครับ" ข้าวหอมยกมือขึ้นปิดหน้าอกทันทีหลังจากได้ยินที่รามิลพูด นี่อยากบอกว่าเขาแอบมองหน้าอกเธอนะ แค่มองก็รู้แล้วหรอ มันไม่ได้เล็กขนาดนั้นสักหน่อย
"อ่า ใช่ค่ะ รอสักครู่นะคะ" ฝ่ามือฟาดลงบนแขนรุ่นพี่ตัวสูงอย่างหัวเสีย กล้าดียังไงมาตอบเรื่องหน้าอกคนอื่นแทนแบบนี้
ใช้เวลาไปพักใหญ่กว่าจะได้ชุดที่ถูกใจ บัตรเครดิตถูกยื่นให้พนักงานแล้วรับถุงเสื้อผ้ามาถือให้ ดันหลังอีกคนให้เดินออกนอกร้านแล้วเดินนำหน้าจนขาเรียวต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไป ใบหน้าน่ารักกระแทกกับแผ่นหลังของคนที่หยุดกะทันหันเต็มแรง
"หยุดก็ไม่บอก"
"กินสเต็กไหม"
"ไม่เอาอ่ะ ไม่มีเงิน"
"งั้นกิน ป่ะ" ข้อมือถูกอีกคนจับให้เดินเข้าไปด้านใน รามิลกดไหล่เล็กให้อีกคนนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเขาก็เดินไปนั่งอีกฝั่ง รับเมนูมาแล้วสั่งเมนูที่ชอบ เหลือบมองข้าวหอมที่นั่งนิ่งเขาก็เลยตัดสินใจสั่งมาให้เอง
"พี่สั่งให้แล้วนะ"
"ก็บอกว่าไม่กินไง ไม่มีเงินจ่ายให้หรอกนะ"
"ก็ไม่ได้จะให้จ่ายสักหน่อย"
"........"
"ชุดอ่ะ ใส่ด้วยนะวันประกวด"
"ถามจริงๆนะ พี่มายุ่งกับข้าวทำไมนัก"
"กำลังคิดว่าพี่สนใจเราหรอ หลงตัวเองไปรึเปล่า"
"ไม่ใช่สักหน่อย!"
"จริงๆจะหลงตัวเองก็ได้นะ..."
"เพราะพี่ก็สนใจจริงๆนั่นแหละ"
Latest chapter
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -25- แต่งเลยไหม
ข้าวหอมเหลือบมองคนตัวสูงที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง ร่วมอาทิตย์แล้วตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น เธอตัดสินตอบรับคบกับรามิลและยอมกลับมาอยู่กับเขาที่คอนโดอย่างที่เขาต้องการ ก่อนหน้านี้เพราะเอาแต่กังวลเรื่องแม่อีกคนก็เลยคิดหนัก แต่ในเมื่อจะเล่นกันแรงแบบนี้ ก็เผชิญหน้ากันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย รามิลสัญญาว่าจะปกป้องเธอ คำพูดเขามันทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวนิดหน่อย เพราะแบบนั้นเธอถึงกล้าตัดสินใจที่จะลองเริ่มต้นกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ดู ก็อยากจะรู้ว่าถ้าแม่ของรามิลที่หวงลูกชายมากจะรู้สึกยังไงยามได้รู้ว่าเธอกับรามิลกำลังคบหากัน นั่งลงข้างเตียงแล้วส่งมือไปลูบตามกรอบหน้าของรามิล ใบหน้าราวกับฟ้าประทานแบบนี้มันก็ไม่แปลกที่ใครจะหลงรัก เธอเองก็เป็นอีกคนที่เผลอใจไปให้เขาเหมือนกัน แต่มันไม่ใช่แค่เพราะเขาหน้าตาดีเพียงเท่านั้น ถ้าตัดเรื่องที่เขาถ่ายรูปพวกนั้นเอาไว้จนทำให้เธอเจอเรื่องแย่ในชีวิต เขาก็เป็นอีกคนที่ดูแลเธอดีมากที่สุด มือบางถูกรามิลจับไว้แล้วดึงไปหอมลงที่หลังมือ คนนอนอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วขยับตัวเข้าใกล้เพื่อหอมแก้มเธอ เขายิ้มสดใสออกมาจนข้าวหอมเองก็ยังได้แต่นึกสงสัยว่าทำไมถึงได้ดูมีคยามสุขมากขนา
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -24- ใครส่งเธอมา
รามิลน่ังกอดอกทิ้งตัวฟังแม่เขาบ่นด้วยความเบื่อหน่าย เขาถูกตามตัวกลับมาที่่บ้านทันทีที่แม่กลับมาหลังจากไปดูงานที่ต่างประเทศมาร่วมสองอาทิตย์ เขาเองรู้ดีแต่แรกว่าแม่ต้องการคุยเรื่องอะไรถึงอีกคนจะไม่บอกเขาในตอนที่เรียกตัวให้กลับมา แม่คงจะรู้เรื่องที่เขาไปป่าวประกาศว่าคนตัวเล็กเป็นอะไรกับเขาแล้ว ถึงได้บ่นเป็นฟืนเป็นไฟไม่รู้จบอยู่แบบนี้เรื่องราวที่แม่พูดมันถูกแต่งเติมซะจนเขาเองได้แต่กรอกตามองบน แค่ฟังก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เขา ทั้งที่ปกติแม่เขาเป็นคนฉลาดมากจนเขาเองก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าอะไรทำให้แม่เขาเชื่อในมารยาของเพื่อนสาวคู่ขาเก่าเขาขนาดนั้น หรือแค่ทำเป็นเชื่อเพราะไม่ชอบคนตัวเล็กของเขากันแน่คนตัวสูงลุกขึ้นด้วยอารมณ์รุกกรุ่นที่ได้ยินผู้เป็นแม่พูดถึงข้าวหอมในทางไม่ดีมาพักใหญ่ บอกปัดผู้เป็นแม่ไปว่าเหนื่อยแล้วรับเดินออกมาจากห้องก่อนที่จะอดไม่ไหว ประตูห้องนอนที่เขาแทบไม่ได้กลับมาเหยียบถูกปิดลงดังลั่น เดินไปนั่งลงบนเตียงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาคิดไม่ตกมาตลอดว่าควรทำยังไงแม่เขาถึงจะเลิกทิฐิแล้วชอบเธอขึ้นมาบ้าง ดูเหมือนว่ามันการันตีได้ดีว่าเขารู้สึกกับเธอแบบไหน ก่อนหน้านี้เ
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -23- ข้าวหอมเป็นเมีย
คนตัวเล็กพรูลมหายใจออกมาคลายความกังวลในใจ เธอตัดสินใจมาเรียนตามปกติหลังจากรู้จากเพื่อนว่ารามิลไปเคลียจนไม่มีการยึดทุนคืน เมื่อวานเธอเข้าไปเยี่ยมแม่แล้วได้รับกำลังใจมาเยอะแยะ แม่ของเธอเอาแต่ย้ำใซ้ำไปซ้ำมาว่ารามิลดีกับเธอมาก และเชื่อว่าเขาจะไม่ทำแบบนั้นกับเธอแน่ ได้แต่ยิ้มรับตอบแม่ไปทั้งที่ในใจยังไม่ได้สบายใจมากนัก เดินผ่านผู้คนที่พากันพูดถึงเรื่องราวของเธอแบบไม่ได้เรียกว่าเป็นกันนินทาแต่เหมือนตั้งใจให้ได้ยินมากกว่า กว่าจะเดินมาถึงใต้คณะก็รู้สึกอัดอัดแทบแย่ พยักหน้ากับตัวเองว่าเก่งมากแล้วที่เดินมาถึงตรงได้ ก้าวเดินต่อได้เพียงไม่กี่ก้าวก็มีใครบางคนมายืนขวางเธอเอาไว้คนตัวเล็กเงยมามองแล้วทำหน้าเซ็งเพราะคนที่มาดักเธอว่าคือรุ่นพี่สาวสวยคู่ขาเก่าของรามิล อีกคนยิ้มเยาะเธออย่างสะใจที่เห็นเธออยู่ในสภาพนี้ บางทีก็อยากพุ่งเขาไปหยุมหัวให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย น่ารำคาญเป็นบ้า"ยังกล้ามาเรียนอีกหรอ" คนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ขึ้นแล้วตั้งคำถามที่ชวนหงุดหงิดขึ้นมา "แล้วทำไมต้องไม่กล้าด้วยละ" คนตัวเล็กพูดสวนกลับไปแล้วกอดอกมองอย่างไม่สบอารมณ์ แค่ใช้ชีวิตในแต่ละวันก็เหนื่อยมากพอแล้ว ยังต้องมาเจอคนแบบนี้
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -22- คบกันไหม
รามิลตักข้าวในชามที่พยาบาลพึ่งเอาเข้ามาให้ป้อนคนบนเตียงผู้ป่วย คนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหนีแล้วไม่ยอมอ้าปากรับที่เขาพยายามป้อน ลองทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาสักพักก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์เลยสักนิด อีกคนยังเอาแต่หลบกัน ไม่กิน ไม่พูดคุย เขาเองรู้ดีว่าสิ่งที่ข้าวหอมเจอมันไม่ใช่เรื่องเล็ก และต้นสายปลายเหตุมันก็มาจากที่เขาถ่ายรูปภาพพวกนั้นเอาไว้ "กินหน่อยสิครับ จะได้กินยา เดี๋ยวหายแล้วจะได้ไปเรียนไง" คนตัวเล็กหันมาแล้วกรอกตาใส่เขา เธอโดนมาขนาดนี้ ยังคิดว่าเธอยังจะสามารถพบเจอใครได้แบบปกติอีกหรอ เพราะเขาไม่ใช่คนถูกกระทำสินะถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมาได้"คิดว่าข้าวจะยังมีหน้าไปเรียนได้อีกหรอ" น้ำเสียงติดกระแทกกระทั้นให้เขารู้อารมณ์ภายในใจที่กำลังครุกกรุ่นทำให้รามิลคว้าเอามือบางเข้ามากอบกุมไว้ ลูบไปมาอย่างขอความเห็นใจและสื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่เคยมีเจตนาจะให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเสียด้วยซ้ำ"พี่ขอโทษ ข้าวจะมองว่ามันเป็นความปิดพี่ก็ได้ แต่ว่า...." เอ่ยพูดคำขอโทษที่เขาไม่รู้ว่าพูดมันไปแล้วกี่สิบรอบตั้งแต่คนตัวเล็กฟื้นขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่เขาจะสามารทำได้ในตอนนี้"มันก็เป็นความผิด
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -21- พี่ก็แค่ถ่ายไว้
"พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" รามิลยังคงเดินตามคนตัวเล็กแล้วเอ่ยปากขอพูดคุยแบบที่เขาพยายามทำมาทุกวัน ปฏิกิริยาเรียบนิ่งไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ยอมให้เขาคุยด้วยเป็นเครื่องการันตีว่าอีกคนโกรธเขามากแค่ไหนร่วมอาทิตย์ที่พยายามเข้าหาเพื่อขอโทษหรืออธิบาย แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ยอมให้เขาได้เข้าใกล้เลย ทุกครั้งที่ดักรอหน้าคณะอีกคนก็จะหนีไป ยามที่ไปดักรอหน้าหอของยี่่หวาเพื่อนของคนตัวเล็กก็เอาแต่ขวางเขาเอาไว้"คุยกันหน่อยได้ไหมครับ" คนตัวสูงเอ่ยปากถามอีกรอบแล้วจับมือคนตรงหน้ามากอบกุมไว้ ข้าวหอมดึงมือออกอย่างไม่อยากให้เขามาแตะต้องตัวเธอ "ข้าวไม่อยากคุย" พูดปฏิเสธแล้วเตรียมเดินหนีแต่รามิลก็ยังวิ่งมาดักข้างหน้าเอาไว้ คนตัวเล็กหลับตาลงแล้วก้มหน้าหนี ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยที่ต้องคอยเอาแต่เดินหนีเขาอยู่แบบนี้"ให้พี่อธิบายหน่อย พี่ไม่ได้ส่งต่อภาพพวกนั้นไปให้ใครนะ""แต่มันก็คือรูปที่พี่ถ่ายใช่ไหมละ!" เขาอธิบายออกมาง่ายดายขนาดนี้ได้ยังไง เรื่องนี้มันใหญ่มากสำหรับเธอแต่ดูเหมือนกับรามิลจะไม่ใช่แบบนั้น "พี่ก็แค่ถ่ายไว้...." "แบล็คเมล์" พูดขัดทันทีแบบไม่รอให้เขาได้พูดต่อ คนตรงหน้าดูไม่ได้สะทกสะท้านอะไรทั้งที่ในใ
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -20- ไม่ได้เป็นอะไรกัน
รามิลนอนเล่นโทรศัพท์ทั้งมีคนตัวเล็กนอนอยู่ในอ้อมกอดด้วย อีกคนยังคงหลับสนิทหลังจากผ่านค่ำคืนแสนเร่าร้อนมาด้วยกันทั้งคืน ภาพของเธอกับเขาในยามร่วมรักทุกครั้งถูกเลื่อนดู ใครรู้คงคิดว่าเขาเป็นพวกโรคจิตที่เก็บรูปพวกนี้เอาไว้ แต่เขาเพียงแค่อยากเอาไว้เพื่อเป็นข้อต่อรองในวันที่ข้าวหอมเริ่มดื้อกับเขาแล้วก็แค่นั้นเอง กดเข้าหน้าบัญชีธนาคารแล้วจิ้มรายการโปรดที่เขาบันทึกเอาไวั จัดการโอนเงินเข้าบัญชีของเธอในจำนวนตามที่ตกลงกัน ก่อนจะโอนแยกอีกสลีปเป็นเงินส่วนตัวที่ตั้งใจอยากให้เธอเอาไว้ใช้จ่าย เกิดเป็นคนรวยนี่มันก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าไม่ใช่แบบนั้น ก็ไม่รู้จะเอาอีกคนเข้ามาครองได้ยังไงส่งนิ้วเรียวเกลี่ยปลายจมูกของคนนอนหลับ เขาเคยพาผู้หญิงมากินที่นี่แทบนับไม่ถ้วน เพื่อนสาวคนสนิทก็เคยมาตั้งหลายครั้ง แต่ทว่ายังไม่เคยชวนใครมาอยู่ด้วยแบบนี้เลยสักที ใบหน้าที่มองยามไหนก็รู้สึกว่าสวยขึ้นในทุกๆวัน กับความรู้สึกที่อยากกอดเธอทุกทีที่ได้อยู่ด้วยกันนี่มันคืออะไร บางครั้งก็แปลกใจในความรู้สึกตัวเองซะจนคิดไม่ตก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าอาการแบบนี้มันเป็นเพราะอะไรเขาซื้อกินมากมายแต่ก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องที่ผู้หญิง
You may also like
สัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน
เพลงมีนา26.9K viewsรวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1
เหมือนแพ36.6K viewsนางบำเรอ BAD GUY
ลำเจียก55.7K viewsวิศวะลวงรักร้าย(20+)
Re-match I รีแมทช์33.0K viewsสวิงสวาทปาร์ตี้จัดหนัก (5P)
กาสะลอง3.5K viewsกุหลาบสีน้ำเงิน
รุ่งอรุโณทัย820 viewsเสน่หามารยาพิศวาส ( Crazy love in you)
กุหลาบนิล13 viewsรวมเรื่องสั้น เสียว NC+++
ลินญาร์1.6K views
