LOGINShare
-3- กำลังคิดว่าพี่สนใจเราหรอ?
Last Updated:
2025-10-22 21:58:12เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นทันทีหลังจากที่ข้าวหอมก้าวลงมาจากรถของรามิลที่จอดส่งเธอก่อนที่เขาจะขับรถไปจอดเข้าที่ ถอนหายใจอย่างนึกรำคาญให้กับพวกที่วันๆไม่คิดจะทำอะไรนอกจากพูดถึงแต่คนอื่นในทางที่ไม่ดี เดินไปหากลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่แล้วมองด้วยสายตามีเลศนัย
"มองอะไรกัน?"
"มาด้วยกันได้ไงอ่ะ" เป็นนิรินที่ถามขึ้นด้วยความสงสัยและคาดหวังในคำตอบ หรือว่าแค่รุ่นพี่ตัวสูงไปเฝ้าที่โรงพยาบาลวันก่อนมันเรื่องดีเกิดขึ้นหรอ....
"เลิกคิดอกุศลไปเลยนิ แค่เจอกันระหว่างทางพี่เขาเลยรับมา ไม่สิ....ออกแนวบังคับมากกว่า"
"ข้าวหอมที่ไม่เคยยอมคน แต่โดนพี่รามิลบังคับได้เนี่ยนะ" ยี่หวาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินสักนิด ปกติเพื่อนไม่ใช่คนยอมใคร แล้วอะไรทำให้ยอมเชื่อรามิลจนยอมนั่งรถมาด้วยกันได้
"ก็พี่บ้านั่นบอกว่าถ้าไม่ขึ้นรถมา จะหักคะแนนรับน้อง"
"ฟ้าว่าพี่รามิลสนใจข้าวหอมนะ"
"หยุดพูดไปเลยนะ ขนลุกจะแย่"
"พี่ได้ยินนะครับ" เสียงกระซิบข้างหูทำให้สะดุ้งขยับหนี รามิลยื่นกระเป๋าเครื่องเขียนที่หล่นอยู่บนรถเขาคืนให้ ข้าวหอมกระชากเอาไปเต็มแรงแต่เขาก็ไม่ได้นึกโกรธ ออกจะขำกับใบหน้ามุ่ยของอีกคนมากกว่า
"วันนี้รับน้องวันสุดท้าย มีประชุมเรื่องดาวเดือนด้วย อย่าสายละ" รุ่นน้องตรงหน้าพากันพยักหน้าตอบรับสิ่งที่เขาพูด แต่ข้าวหอมแค่กอดอกยืนนิ่ง รามิลอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป ดวงตากลมมองตามรุ่นพี่ตัวสูงที่เดินไปแถมยิ้มหว่านสเน่ห์เรี่ยราดไปด้วย น่าหมั่นไส้!
"นิอยากลงสมัครดาวคณะไม่ใช่หรอ เย็นนี้ก็สมัครเลยดิ" ยี่หวาหันไปบอกเพื่อนคุณหนูไฮโซประจำกลุ่ม อีกคนส่งสีหน้ามั่นใจออกมาแบบที่ชอบทำ
"น่าจะต้องโบกรองพื้นหนาสามนิ้วเลยมั้ง เวลากรรมการเห็นจะได้ไม่ตกใจหน้าแก"
"ไอข้าว!" นิรินลุกขึ้นวิ่งไล่ข้าวหอมออกไป คนตัวเล็กยิ้มขำเพื่อนที่เอาแต่วิ่งตามมาแล้วแลบลิ้นใส่อย่างหยอกล้อ ปลายฟ้าขำกับภาพที่เห็นจนชินตาก่อนจะจับแขนยี่หวาให้เดินตาม
@อาคารรับน้อง
เด็กสาวปีหนึ่งหน้าตาสดใสพากันต่อแถวลงคัดเลือกเดือนคณะ ข้าวหอมนั่งมองอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะใช้กำปั้นทุบที่ไหล่คลายอาการเมื่อย รู้สึกได้ถึงใครบางคนที่นั่งลงข้างเธอแล้วหันไปมอง
"ไม่ลงหรอเรา"
"พี่ริวคิดว่าหน้าแบบข้าวควรลงหรอ สมัครไปก็แพ้เปล่าๆ"
"ป๊อดเนอะ" เสียงชวนหงุดหงิดดังขึ้นไล่หลังแบบที่ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใคร รามิลยืนกอดอกทำใบหน้าดูถูกอยู่ตรงนั้น อยากจะลุกขึ้นไปชกสักที ให้ตายเถอะ
"ไม่ลองดูละ" ริวสะกิดที่แขนแล้วบอกคนตัวเล็กที่นั่งมองค้อนใส่รามิลอยู่
"ไม่เอาอ่ะ"
"ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องไม่กล้า ไปเหอะไอริว อย่าไปคุยกับเด็กขี้ป๊อดแบบนี้เลย" ข้าวหอมลุกขึ้นมาประจันหน้ากับรุ่นพี่ที่เอาแต่พูดเย้าให้เธอโกรธไม่หยุด ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะรับสมัครทันที จะยอมให้รามิลมาพูดจาแบบนี้ไม่ได้ ทำให้เห็นไปเลยว่าเราก็มีดีเหมือนกัน
"มึงก็ไปแกล้งน้อง หน้ายู่ไปนู่นละ"
"ก็ได้ผลไม่ใช่หรอว่ะ"
รายชื่อผู้ประกวดดาวคณะถูกแปะลงบนบอร์ด ข้าวหอมยืนมองชื่อตัวเองในกระดาษแผ่นนั้นแล้วรอบถอนหายใจไปด้วย ปลายฟ้าจับไหล่เพื่อนแล้วบีบเบาๆให้มั่นใจในตัวเอง
"ไม่น่าหงุดหงิดแล้วไปสมัครเลย เพราะพี่รามิลนั่นแหละ"
"พี่ไม่ได้บังคับนะครับ" เอาอีกแล้ว โผล่มาตรงจังหวะที่นินทาอยู่ทุกทีเลย คนหรือผีกันแน่ว่ะเนี่ย
"ฟ้าไปกันเถอะ"
"เดี๋ยวสิ มีสปอนเซอร์รึยัง?"
"หมายถึงอะไร"
"เรื่องชุด เรื่องช่างแต่งหน้าทำผมอ่ะ มีสปอนแล้วรึยัง"
"เดี๋ยวให้นิช่วยก็ได้ รายนั้นแต่งตัวเก่งจะตาย"
"แต่นิรินก็ลงแข่งนะ" จริงด้วยสิ ลืมเรื่องนี้ไปเลย แล้วแบบนี้จะทำยังไง ต้องมานั่งเสียเงินเองหรอ ลำพังแค่เก็บไว้ใช้จ่ายก็แทบไม่พออยู่ละ
"ไม่ต้องทำหน้าคิดหนัก ถ้ายังไม่มี พี่จะเป็นสปอนให้"
"ว่าไงนะ"
"เลิกงง แล้วมากับพี่ ปลายฟ้าพี่ขอตัวเพื่อนเราก่อนนะ"
ข้าวหอมถูกลากให้เดินตามมาแบบงุนงง ไม่ได้พูดอะไรอีกคนก็ยัดเธอลงที่นั่งเบาะข้างคนขับ เอื้อมคาดเข็มขัดนิรภัยให้แล้วหันมามองจนเห็นจมูกโด่งชัดเจนเพราะระยะห่างไม่ถึงเซน
@ห้างสรรพสินค้า
รามิลเดินนำเธอเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูจนเธอหยุดชะงักอยู่ด้านหน้าก่อนจะถูกอีกคนดึวให้เข้าไปด้านใน พนักงานในร้านโค้งทักทายให้แบบที่เธอไม่ลืมที่จะโค้งตอบรับกลับไป
"ช่วยหาชุดที่เหมาะกับเธอหน่อยสิครับ ผมขอแบบที่ใส่แล้วดูมีสเน่ห์น่ามอง แต่ไม่โป๊นะครับ"
"ได้เลยค่ะ คุณผู้หญิงปกติใส่เสื้อผ้าอกเท่าไหร่คะ"
"อืม...คัพBนี่ อก 34 รึเปล่าครับ" ข้าวหอมยกมือขึ้นปิดหน้าอกทันทีหลังจากได้ยินที่รามิลพูด นี่อยากบอกว่าเขาแอบมองหน้าอกเธอนะ แค่มองก็รู้แล้วหรอ มันไม่ได้เล็กขนาดนั้นสักหน่อย
"อ่า ใช่ค่ะ รอสักครู่นะคะ" ฝ่ามือฟาดลงบนแขนรุ่นพี่ตัวสูงอย่างหัวเสีย กล้าดียังไงมาตอบเรื่องหน้าอกคนอื่นแทนแบบนี้
ใช้เวลาไปพักใหญ่กว่าจะได้ชุดที่ถูกใจ บัตรเครดิตถูกยื่นให้พนักงานแล้วรับถุงเสื้อผ้ามาถือให้ ดันหลังอีกคนให้เดินออกนอกร้านแล้วเดินนำหน้าจนขาเรียวต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไป ใบหน้าน่ารักกระแทกกับแผ่นหลังของคนที่หยุดกะทันหันเต็มแรง
"หยุดก็ไม่บอก"
"กินสเต็กไหม"
"ไม่เอาอ่ะ ไม่มีเงิน"
"งั้นกิน ป่ะ" ข้อมือถูกอีกคนจับให้เดินเข้าไปด้านใน รามิลกดไหล่เล็กให้อีกคนนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเขาก็เดินไปนั่งอีกฝั่ง รับเมนูมาแล้วสั่งเมนูที่ชอบ เหลือบมองข้าวหอมที่นั่งนิ่งเขาก็เลยตัดสินใจสั่งมาให้เอง
"พี่สั่งให้แล้วนะ"
"ก็บอกว่าไม่กินไง ไม่มีเงินจ่ายให้หรอกนะ"
"ก็ไม่ได้จะให้จ่ายสักหน่อย"
"........"
"ชุดอ่ะ ใส่ด้วยนะวันประกวด"
"ถามจริงๆนะ พี่มายุ่งกับข้าวทำไมนัก"
"กำลังคิดว่าพี่สนใจเราหรอ หลงตัวเองไปรึเปล่า"
"ไม่ใช่สักหน่อย!"
"จริงๆจะหลงตัวเองก็ได้นะ..."
"เพราะพี่ก็สนใจจริงๆนั่นแหละ"
Latest chapter
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -40- ข้าวรักพี่นะ NC (END)
รามิลเดินเอากระเป๋าเสือผ้าที่ขนไปเฝ้าคนตัวเล็กที่โรงพยาบาบเข้าไปไว้ในห้อง เขาเดินออกมาแล้วเห็นว่าเธอกำลังยืนมองออกไปนอกระเบียงด้วยรอยยิ้ม รามิลเดินไปโอบกอดอีกคนจากด้านหลัง เขาโน้มลงไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่จนเะอหัวเราะออกมา "คิดถึงห้องของเราไหมครับ?" "ห้องของพี่ต่างหาก" ข้าวหอมพูดเถียงขึ้น สุดท้ายก็เลยโดนรามิลจับให้หมุนไปหาแล้วดันตัวเธอชิดเอาไว้กับบานกระจก นิ้วยาวจิ้มที่ริมฝีปากเธออย่างไม่ชอบใจกับสิงที่เธอพูดเท่าไหร่นัก แต่เธอกลับเอาแต่ยิ้มทั้งที่รู้ว่าเขาไม่พอใจอยู่ "ไม่ต้องมายิ้มเลย" รามิลขมวดคิ้วใส่แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจอาการของเขาแม้สักนิดแถมยังจะเอาแต่ยิ้มไม่ยอมหยุดอีก แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอเขาเอาไว้แล้วเขย่งเท้าขึ้นไปกดจูบคนที่เอาแต่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ รามิลยังคงตีหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นจนเธอต้องลองทำอย่างเดิมอีกรอบ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลอีกตามเคย ข้าวหอมยืนคิดพักใหญ่ก็พอจะคิดอะไรออก มือเล็กจับไล้ตั้งแต่กลางอกเขาจนมาถึงหน้าท้อง ลูบลงไปจนถึงเป้ากางเกงก่อนจะถูกรามิลรวบมือเอาไว้ "พึ่งนะหายดีก็หาเรื่องใส่ตัวเลยหรอ?" "หรือว่าพี่ไม่ชอบละ" สายตาเย้ายวนแบบนั้นนั่นมันอะไร จะเล่นกับใจขอ
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -39- เจ็บขนาดนี้ยังมาพูด
รามิลอุ้มร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดเข้ามาด้านใน เขาพอจะมีสติขึ้นแล้วถึงได้อุ้มเธอไหว เตียงคนไข้เข็นเข้ามารับร่างไร้เรี่ยวแรงจากมือเขา รามิลวิ่งตามเตียงที่เข็นไปด้วยความเร็ว ก่อนจะต้องหยุดในตอนที่พยาบาลดันเขาออกมาแล้วประตูห้องฉุกเฉิดก็ปิดลงเขาทิ้งตัวลงเต็มแรงราวกับคนที่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ใจของเขาหลุดลอยออกไปตั้งแต่ได้เห็นเลือดสีแดงสดเต็มตัวข้าวหอมแล้ว เขานั่งนิ่งสมองไม่อาจประมวลผลก่อนเพื่อนจะเดินเข้ามาหา พร้อมแม่เขาที่นั่งลงข้างกายแล้วลูบแผ่นหลัง"แม่ขอโทษนะลูก แม่ไม่คิดว่าหนูมิ้นท์จะทำถึงขนาดนี้""น้องจะตายไหมครับแม่ ข้างหอมจะตายไหมครับ""แม่ไม่ยอมให้ลูกสะใภ้แม่ตายหรอก""แม่...."รามิลมองหน้าแม่ของเขาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ความดีของข้างหอมกับแสดงออกให้เธอได้รับรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้รักลูกชายเธอมากแค่ไหน และนั่นก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องขัดขวางความรักของทั้งสองคนอีกบายประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมา เป็นพยาบาลที่วิ่งมาหาด้วยสีหน้าตกใจจนรามิลใจล่วงหล่นไปอยู่ตาตุ่ม"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?""กระสุนถูกจุดสำคัญ แล้วคนไข้ก็เสียเลือดมาก เราจำเป็นต้องผ่าตัดโดยด่วนค่ะ""รักษาได้เลยค่ะ ช่
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -38- น้องไม่เกี่ยว
รามิลลืมตาขึ้นมาด้วยความมึนงง อาการปวดหนึบที่หัวทำให้เขาต้องสะบัดไปมาเพื่อคลายมันลง กว่าจะปรับการมองเห็นได้ก็ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ภาพแรกทำให้ทำเขาเบิกตากว้าง คนตัวเล็กถูกมัดเอาไว้ติดกับเก้าอี้ตรงหน้าเขาทั้งมีผ้ามัดที่ปากเอาไว้ด้วย รามิลพยายามขยับสุดแรงแต่แขนที่ถูกมัดไขว้หลังไว้ทำให้เขาทำตามใจได้ลำบากเขาได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความโมโหถึงขีดสุด มุมปากสวยมีรอยแผลอยู่ด้วย สถานการณ์ที่เขาสองคนกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ ไม่ต้องบอกจะะรามิลก็รู้ดีว่าใครเป็นคนทำ"ข้าวหอม ไหวไหมครับ?" คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับเขาเพราะไม่สามารถพูดออกมาได้ ก่อนบานประตูจะเปิดขึ้นแล้วคนที่เขาคิดไว้ว่าเป็นคนทำจะเดินเข้ามา"มิ้นท์จับเรากับน้องมาทำไม?""เราแค่มีเรื่องคุยกับมิลหน่อย ส่วนนังเด็กนี่....""อย่าทำอะไรข้าวหอมนะ!" คนตรงหน้าเดินแสยะยิ้มมาหาเขาแล้วมองนิ่ง แววตาแสนอาฆาตแค้นนั้นเขาแทบไม่เคยเห็นมันมาก่อน เขาคิดผิดไปสินะที่เข้าไปพัวพันกับผู้หญิงคนนี้ ถึงมาคิดได้ในเวลานี้มันก็สายเกินไปแล้ว"ห่วงมันเหลือเกินนะ ความจริงมันควรจะตายไปตั้งแต่รอบที่แล้วด้วยซ้ำ""เราไม่เคยคิดเลยนะ ว่ามิ้นท์จะเป็นคนแบบนี้""ก็มิลนั่นแหละที่ทำให้เราเ
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -37- เชื่อใจพี่นะ
"สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนไม่ไหว""มึงก็ลองมีเมียมาอ้อนดูบ้างสิว่ะ" รามิลสวนกลับทิวเขาทันควัน ปกติข้าวหอมไม่ใช่คนขี้อ้อนอะไร แต่พออ้อนขึ้นมาทีใจเขาก็อ่อนยวบไปหมด สุดท้ายก็ต้องแพ้ทางทุกที"กูก็มีแล้วไงเมีย""ปากดีเข้าไปเถอะ คนไหนละเมียมึงอ่ะ" เขาพูดเย้าเพื่อนไปแต่เหมือนว่าอีกคนจะหัวเสีบ ก็กำลังพูดความจริงอยู่นี่ นิรินที่เป็นว่าที่คู่หมั้น หรือว่าปลายฟ้าที่มันได้ไปแล้วทั้งตัวทั้งใจละที่เป็นเมีย"อาหารมาแล้ว" คนตัวเล็กจาเป็นประกายทันทีที่อาหารมาเสิร์ฟ ดูแล้วคงจะหิวมากเพราะนั่งทำงานกับเพื่อนมาหลายชั่วโมง"เป็นครั้งแรกเลยนะที่มาร้านเหล้าแล้วสั่งอาหารเยอะขนาดนี้อ่ะ" ข้าวหอมหันไปมองริวแล้วเกาต้นคอแก้เขิน ก็คนมันหิวจะให้ทำยังไงละ ที่อยากมาที่นี่ก็แค่อยากจะดูหน่อยว่าบรรยากาศร้านเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่าก็เท่านั้น"ทานกันได้เลยนะสาวๆ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง""ก็นึกว่ามีเงินพอเลี้ยงข้าวคนเดียว เลี้ยงเพื่อนข้าวไหวด้วยหรือไง""สบายมาก""เลี้ยงเพื่อนข้าวได้ แต่ห้ามเลี้ยงสาวคนอื่นเชียว""ดูสภาพเพื่อนพี่ มันจะไปเลี้ยงสาวที่ไหนได้" คิมหันต์ขำแล้วส่ายหัว ข้างหอมน่าจะเป็นคนแรกที่เอาเพื่อนเขาอยู่ขนาดนี้ รามิลแทบไม่มอง
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -36- กูห่วงคนของกู
"มึงคิดว่าจะเป็นยังไงต่อ?" รามิลมองไปที่ทิวเขาแล้วหยุดนิ่ง คำถาของเพื่อนทำให้นึกคิดอยู๋แต่ก็พอจะเดาได้ไม่อยาก แม่ของคนที่เขาพึ่งแจ้งตำรวจจับคงไม่ยอมปล่อยไปแบบนี้แน่ แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำแล้วก็แค่ต้องรอรับมือกับมันให้ได้ "จะเป็นยังไงก็ให้เป็นไป กูแค่อยากจะปกป้องคนของกู""พี่รามิล" พูดไม่ทันจบเสียงหวานจากคนของเขาก็ดังขึ้นพอดี ข้าวหอมโบกมืออยู่ไม่ไกลแล้วเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มเพื่อนของเธอ วันนี้เขาไม่มีเรียนแต่ก็มานั่งรอรับน้องตั้งแต่เช้า ไม่อยากให้ละสายตาไปไหนอีกแล้ว"เลิกแล้วหรอครับ เรียนเป็นไงบ้าง?""เหนื่อยมาก มีงานต้องทำด้วย" รามิลลูบหัวคนที่ปากยู่ลงยามเราให้เขาฟัง ดูจากสีหน้าแล้วเธฮคงเหนื่อยกับการเรียนมากอย่างที่บอก"พี่รามิลนี่ดีจัง มารอรับข้าวหอมทุกวันเลย" ยี่หวาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว ไม่ว่าจะมีเรียนหรอไม่มี ยุ่งมากแค่ไหนทุกครั้งที่เรียนเสร็จแล้วเดินลงมาก็จะเห็นรามิลมารอเพื่อนเธอแบบนี้ตลอด น่าจะเริ่มตั้งแต่ที่ข้าวหอมโดนแทงจนเข้าโรงพยาบาลวันนั้นละมั้ง"เมียทั้งคนก็ต้องมารอสิครับ""พี่รามิลพูดอะไรเนี่ย!?" อดไม่ได้ที่จะะบีบแก้มเนียนด้วยความหมั่นเขี้ยว ยิ่งในยามที่มันกำลังแดงระเรื่อด
เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล) -35- ผมใจเย็นมาแล้ว
เสียงเรียกจากพนักงานส่งอาหารดังขึ้นจังหวะเดียวกันกับที่รามิลออกมาจากห้องน้ำพอดี พอรับของมาจ่ายเงินเสร็จแล้วก็เตรียมมันใส่จานเอาไว้ เหลือมองนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เดินกลับไปในห้องก็ยังเห็นคนตัวเล็กนอนคุดคู้อยู่บนเตียง รามิลนั่งลงแล้วหอมแก้มเธอแทนการเอ่ยปลุกแต่เหมือนว่าจะไม่ได้ผล เลยเปลี่ยนมานั่งลูบหัวเธอแทนอย่างเอ็นดูเวลาอาทิตย์กว่าที่เขายุ่งกับการจัดการเรื่องที่คนตัวเล็กเจอมา ขุนเขายอมเปิดปากทั้งหมดว่ามิ้นท์เป็นคนสั่ง จริงๆก็ไม่ใช่ว่ายแมหรอกแต่เป็นเขาที่ไปขู่ต่างหาก ตอนนี้น้องชายของคนตัวเล็กถูกคุมตัวเอาไว้ เหลือก็แค่เพื่อนสาวคู่ขาเก่าเขาที่เขาอยากจะเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง รามิลก็แค่อยากลองให้โอกาสอีกคนเป็นครั้งสุดท้าย ถือว่าชดใช้ที่เป็นต้นเหตุของความแค้นในครั้งนี้เอนตัวลงนอนแล้งดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด หอมแก้มเธออยู่หลายครั้งเป็นการก่อกวนให้คนขี้เซาลืมตาตื่น ครั้งนี้ได้ผลข้าวหอมลืมตาตื่นขึ้นมาทั้งมุ่ยหน้าใส่คงจะหงุดหงิดที่เขาไปกวนเวลาฝันหวาน"ทำไมงอแงครับ?""ข้าวเปล่างอแงก็แค่ยังนอนสบายอยู่เลย""ขี้เซาจัง จะเที่ยงแล้วครับ ลุกมาทานข้าวได้แล่ว" คนตัวเล็กผุดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งยังทำห
You may also like
รักร้ายจอมทระนง
หิมะที่ปลิดปลิว336.7K viewsยั่วรักท่านประธาน
ชะนีติดมันส์56.1K viewsสลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์69.9K viewsวิศวะร้ายพลาดรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์66.3K viewsภาคิณผู้ชายสารเลว
N.เวลา248 viewsเมีย(ลับ)นายทุน
Noppharat 79 viewsกริชเพียงขิม
เทียนธีรา342 viewsรวมเรื่องแซ่บ (3) NC20+
Beefy Cat593 views
