-2- ตำแหน่งเด็กพี่ยังว่าง

กิจกรรมรับน้องวันที่สองยังน่าเบื่อหน่ายอย่างเคย ข้าวหอมนั่งอยู่หลังสุดของแถว ยกมือขึ้นปิดปากหาว รอจนรุ่นพี่เดินออกมาแล้วมองไปข้างหน้า วันนี้ดูเหมือนพวกรามิลจะไม่ได้มาด้วย ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเจอหน้า

"คนที่ติดทำโทษไว้เมื่อวานอ่ะ ลุกขึ้น" เสียงนะโมสั่งดังลั่น ข้าวหอมกับเพื่อนถอนหายใจแล้วดันตัวเองลุกขึ้นยืนเพราะรู้ดีว่าอีกคนหมายถึงใคร

"ออกไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ"

"ว่าไงนะ แค่มาสายเองวิ่งสิบรอบเลยหรอ" นิรินอุทานอย่างหัวเสีย

"หรือจะไม่วิ่ง ก็ได้นะ จะได้เซ็นไม่ผ่านกิจกรรมรับน้องให้"

หญิงสาวยืนกอดอกมองดูคนที่เธอสั่งให้ไปวิ่งรอบสนาม เพราะได้ยินมาว่ารามิลไปเจอกับเด็กข้าวหอมนั่นเมื่อคืน แถมยังไปช่วยเหลือทั้งที่ปกติไม่ชอบยุ่งกับใคร แค่นี้ก็รู้แล้วว่ารามิลคงสนใจอีกคนเป็นพิเศษ แต่ไม่มีทางที่เธอจะยอมให้เป็นแบบนั้น

"มิ้นท์ทำอะไร?"

"มะ มิล ไหนว่าวันนี้มีธุระกันไม่เข้ารับน้องไง" มองดูคนตัวเล็กกับเพื่อนที่วิ่งจนเหงื่อโซกเต็มใบหน้าแล้วขมวดคิ้ว

"สั่งลงโทษน้องหรอ เรื่องอะไร"

"ก็เรื่องที่มาสายเมื่อวานไง"

"ให้วิ่งกี่รอบอ่ะ" ริวถามหาคำตอบเพราะดูจากท่าทีอิดโรยกับเหงื่อเต็มตัวแบบนี้น่าจะวิ่งมาสักพักแล้ว 

"สิบรอบ"

"ห๊ะ! จะบ้าหรอมิ้นท์ ให้น้องวิ่งกันขนาดนั้นได้ยังไง"คิมหันต์พูดท้วง

"กูว่าบอกให้น้องหยุดวิ่งกันเหอะ" ทิวเขาหันไปปรึกษาเพื่อนแล้วเอ่ยขึ้นเพราะดูท่าแล้วพวกรุ่นน้องจะไม่ไหวกันอยู่แล้ว นี่ถ้าพวกเขาไม่มาแล้ววิ่งกันจนครบสิบรอบจะเป็นไงเนี่ย

"ทำแบบนั้นไม่ได้นะ รุ่นน้องอยู่เยอะแยะ แบบนี้คำสั่งของมิ้นท์ก็ไม่มีความหมายสิ"

"แต่นี่มันเกินไป...." รามิลยังไม่ทันพูดจบเสียงโหวกเหวกก็ทำให้เขาหันไปมอง ก่อนจะเห็นใครบางคนที่เป็นลมล้มฟุบที่พื้นสนามไปแล้ว

"ชิบหาย ใครเป็นลมว่ะ" ริวพูดแล้ววิ่งตามเพื่อนอย่างรามิลที่วิ่งออกไปก่อนใคร

รามิลวิ่งไปถึงกลุ่มรุ่นน้องก่อนเพื่อนก่อนจะเห็นว่าเป็นอย่างที่เขาคิด ข้าวหอมคือคนที่เป็นลมอยู่ตรงนั้น ไม่พูดอะไรเยอะก็ช้อนคนตัวเล็กขึ้นอุ้มเรียกสายตาทุกคนให้มองมา ก้มดูคนที่สลบอยู่ทั้งใบหน้าซีด นั่งลงบนม้าหินแล้วโอบคนตัวเล็กให้นอนพิงเขาไว้ก่อนยาดมจะถูกยื่นมาให้

"ข้าวหอมไม่สบายมาก่อนรึเปล่า?" ทิวเขาหันไปถามสามสาวที่ยังทำหน้าตกใจแต่ได้รับการส่ายหัวปฏิเสธ

"อาจจะเพราะพักผ่อนน้อยค่ะ ข้าวหอมทำงานเลิกดึกทุกวัน" ปลายฟ้าพูดขึ้นมาก่อนจะนั่งลงบีบนวดตามแขนให้เพื่อน รามิลถือยาดมให้คนตัวเล็กรู้สึกดีขึ้น ไม่ทันได้หันไปสังเกตเพื่อนสาวที่ยืนกอดอกมองอย่างไม่พอใจ ไม่นานนักเปลือกตากลมก็ขยับลืมตาตื่นขึ้น รามิลเช็ดซับเหงื่อตามใบหน้ารุ่นน้องตัวเล็กออกให้ 

"พี่...."

"เป็นไงบ้างครับ?"

"เวียน...หัว" มือบางจับที่หัวของตัวเองแล้วหลับตาลงราวกลับอาการเวียนหัวมันมากซะจนเธอทนไม่ไหว รามิลลุกขึ้นยืนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นอีกครั้ง เสียงซุบซิบนินทาดังมาจากด้านหลังจนเขาต้องหันมอง

"ปีหนึ่งอยู่ในความสงบด้วยครับ มิ้นท์กับนะโมดูรุ่นน้องนะ"

"แล้วมิลจะไปไหน"

"พาข้าวหอมไปโรงพยาบาล" พูดจบก็เดินออกไปไม่รอฟังหญิงสาวที่จะพูดค้าน สามสาวมองเพื่อนที่ถูกรามิลอุ้มออกไปไกลอย่างงุนงงแล้ววิ่งตามไป

"ไปรถนิได้นะคะ นิเอารถมา"

"รถพี่จอดอยู่แค่ตรงนี้ ไปรถพี่แหละ ส่วนเรากับเพื่อนขับตามไปพร้อมพวกไอริวนะ" อ้าปากค้างแล้วไม่ได้พูดอะไร รู้ตัวอีกทีเพื่อนตัวเล็กก็ถูกรามิลวางลงบนเบาะรถคันหรูแล้วอีกคนไม่ลืมจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้ด้วย

หันมองคนที่เบาะข้างคนขับเป็นระยะเพื่อเช็คดูอาการ คนตัวเล็กยังคงหลับตาอยู่ เรียวคิ้วที่ขมวดเป็นปมทำให้เขาพอจะเดาได้ว่าคงอาการไม่สู้ดีเท่าไหร่ ไม่นานนักก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้ที่สุด คุณหมอรับเคสของเขาได้ทันทีเพียงแค่บอกชื่อและนามสกุลออกไป

@ห้องพิเศษ

ดวงตากลมลืมตื่นขึ้นมาแล้วหลับลงปรับการมองเห็นจากแสงไฟภายในห้อง หันมองบรรยากาศในห้องกับกลิ่นยาแบบนี้เดาไม่ผิดว่าคงจะอยู่ที่โรงพยาบาล ยกมือบางข้างที่มีสายน้ำเกลือขึ้นดู ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วมองออกไปด้านนอก เหมือนจะเป็นข่วงค่ำแล้วเพราะฟ้าด้านนอกมืดสนิท 

"ห้องพิเศษเลยหรอ จะเอาเงินที่ไหนจ่ายเนี่ย"

"เดี๋ยวพี่จ่ายให้" สะดุ้งตกใจที่จู่ๆก็มีเสียงใครพูดขึ้นมา หันไปมองถึงจะเห็นร่างสูงของใครบางคนนอนอยู่บนโซฟาทั้งมีหนังสือปิดหน้าเอาไว้ อีกคนลุกขึ้นนั่งทำให้เธอขมวดคิ้วทันทีที่เห็นเขา....มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

"พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง"

"ก็พี่เป็นคนอุ้มเรามาอ่ะ ทำไมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้"

"ห๊ะ"

"เราวิ่งแล้วเป็นลมไป อาการดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พี่เลยพามาโรงพยาบาล ส่วนเพื่อนเรากลับกันไปหมดแล้วแหละ เห็นว่ามีงานกลุ่มต้องทำ"

"นี่กี่โมงแล้วอ่ะ"

"สองทุ่ม"

"แย่แล้ว ที่ร้านต้องว่าแน่ๆ" 

"ไม่หรอก พี่ให้พวกไอริวไปลาให้แล้ว" ถอนหายใจอย่างโล่งอกขืนโดนไล่ออก ไม่มีงานทำแน่ แถมงานที่นี่ก็เงินดีที่สุดเท่าที่เคยทำมาด้วย

"พักผ่อนให้มากหน่อย หมอบอกว่าเราพักผ่อนไม่พอ"

"ปกติก็แบบนี้อยู่แล้ว วันนี้เพราะพวกพี่นั่นแหละมาสั่งให้วิ่งอ่ะ"

"ไม่เกี่ยวกับพี่สักหน่อย อย่าพาลสิ อีกอย่างถ้าคิดว่าไม่ไหวก็พูดสิ ยอมวิ่งอยู่ได้"

"แบบนั้นก็เสียหน้าแย่" รามิลขำหึในลำคอหลังได้ยิน คงเพราะเขาขำดังเกินไปถึงได้รับสายตาคาดโทษมองมา

"ส่วนที่กังวลเรื่องค่าใช้จ่ายอ่ะ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่จ่ายเอง"

"พี่จะมาจ่ายให้ชั้นทำไม เดี๋ยวชั้นยืมนิรินก่อนก็ได้"

"ไม่คิดว่ารบกวนเพื่อนเกินไปหรอ นิรินอาจมีเรื่องต้องใช้เหมือนกัน"

"นิรินรวยมาก"

"พี่ว่าพี่รวยกว่านะ" แขนแกร่งสองข้างค้ำยันที่เตียงแล้วก้มหน้ามาใกล้จนเธอต้องล่นคอหนี รามิลยิ้มออกมาเพราะพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ อย่างน้อยก็มีความรู้สึกเขินอายอยู่บ้างแฮะ

"พี่กลับไปก็ได้ ชั้นอยู่คนเดียวได้"

"เรียกแทนตัวเองว่าข้าวหรือหนูจะน่ารักมากเลยนะ" ให้เรียกแทนตัวเองว่าข้าวก็พอทนแต่ถ้าหนูคือพอเลย แล้วก็นะ...ใครมันจะไปอยากน่ารักในสายตาเขากันว่ะ 

"ข้าวอยู่คนเดียวได้"

"ค่ะด้วยสิ"

"จิ๊ ข้าวอยู่คนเดียวได้ค่ะ"

"ดี...แต่พี่ไม่กลับหรอก"

"เอ้า"

"ถ้าพี่กลับแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อน ผีเยอะนะในโรงพยาบาลอ่ะ"

"ข้าวไม่ใช่เด็กๆแล้ว"

"แล้วอยากเป็นเด็กไหม"

"อะไรของพี่"

"ตำแหน่งเด็กพี่ยังว่างนะครับ"

"เพ้อเจ้อ" ให้ตาย เป็นคำปฏิเสธที่เจ็บมาถึงหัวใจพี่รามิลคนนี้เลย อยากจะบ้า