-4- กูชอบของกู

"พี่รามิลซื้อชุดนี้ให้แก!?" นิรินถามเพื่อนเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ มองดูรูปภาพที่เพื่อนให้ดูแล้วยังไงชุดนี้ก็ราคาเหยียบครึ่งแสนแน่นอน แต่รุ่นพี่อย่างรามิลกลับตั้งใจซื้อให้เพื่อนของเธอ จะเป็นอะไรไปได้ถ้ารุ่นพี่ตัวสูงไม่ได้กำลังสนใจข้าวหอมอยู่

"อยู่ดีๆก็พาไปห้าง แล้วก็ซื้อให้เลย แถมบอกว่าจะเป็นสปอนวันประกวดดาวเดือนให้ด้วย"

"พี่รามิลคงเสียเงินฟรีแล้วแหละ"

"ทำไมอ่ะนิ?" ปลายฟ้าถามเพื่อนด้วยท่าทีสงสัย

"นิรินอยู่นี่ทั้งคน สวยขนาดนี้ยังไงก็ชนะ ไอข้าวสู้ไม่ได้แน่นอน พี่รามิลเสียเงินเปล่าแน่"

"แกไปเอาความมั่นใจมากจากไหนเนี่ย" ยี่หวาส่ายหัวให้เพื่อนคุณหนูประจำกลุ่ม นิรินเป็นสาวสวยไฮท์แฟชั่นก็จริง แต่ข้าวหอมก็ไม่ได้ขี้ลิ้วขี้เหร่อะไร มองยังไงก็สูสี

"แกว่าถ้าชั้นไปถอนตัวตอนนี้ จะดีป่ะว่ะ"

"มาขนาดนี้แล้ว กล้าๆหน่อยสิ" ปลายฟ้าจับไหล่เพื่อนบีบเบาๆ พวกเธอเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ทำไมจะไม่รู้ว่าข้าวหอมเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง บุคลิกภายนอกที่แสดงออกเหมือนไม่ได้สนใจอะไรรอบข้าง แต่ความจริงๆแล้วเก็บมาคิดทุกอย่างแค่ไม่พูดออกมาก็เท่านั้น

"แค่รู้สึกว่าถ้าไปยืนต่อหน้าคนเยอะขนาดนั้น ต้องกังวลมากแน่ ถ้าเกิดพลาดขึ้นมา จะทำยังไง?"

"แกดูชั้นเอาไว้ จะเดินเป็นตัวอย่างให้เอง" นิรินกอดอกด้วยความมั่นใจแล้วยักคิ้วให้เพื่อน 

"ไม่ต้องกังวลหรอก ยี่กับฟ้าจะยืนเป็นกำลังใจให้อยู่ข้างล่าง"

"ถ้ากลัวเห็นคนเยอะแล้วกังวล ก็มองมาที่เราสองคนก็ได้ ไม่ต้องมองคนอื่น"

"พูดเหมือนง่ายเลย"

"หรือมองมาที่พี่ก็ได้นะ" รามิลเดินมานั่งลงข้างอีกคนแบบไม่ได้ขออนุญาต ข้าวหอมยังขมวดคิ้วแล้วหน้ามุ่ยใส่เขาอย่างเคย ถุงกระดาษแบรนด์หรูถูกตั้งลงตรงหน้า

"อะไรอีก"

"รองเท้าครับ"

"ซื้อมาทำไมเนี่ย ข้าวยืมนิรินก็ได้"

"คู่นี้พี่เลือกมาให้เข้ากับชุดเลย แถมเกรดดีมาก ไม่กัดเท้าแน่นอน" รามิลหยิบกล่องรองเท้าส้นสูงคู่สวยออกมาให้ดู นิรินแค่มองดูก็รู้แล้วว่าราคาแพงเหยียบหมื่น อะไรจะทำให้รามิลลงทุนกับเพื่อนเธอขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะสนใจเป็นพิเศษ

"แล้วรู้หรอว่าข้าวใส่ไซส์ไหน"

"ก็ลองใส่ดูสิครับ" จู่ๆคนตัวสูงก็นั่งลงที่พื้น รองเท้าผ้าใบคู่เก่าถูกดึงถอดออกให้ มือบางจับแขนเขาให้หยุดแต่รามิลสะบัดออกเบาๆ รองเท้าส้นสูงคู่สวยถูกเขาสวมให้อย่างใส่ใจ เรียกสายตาคนผ่านไปผ่านมาให้มองไม่ละสายตา

"พี่ทำอะไรเนี่ย คนมองเยอะแยะ"

"จะสนใจทำไมละ"

"พี่ไม่ใช่คนถูกนินทาสักหน่อย"

"มันสำคัญกับชีวิตเราขนาดนั้นเลยหรอ"

"......."

"อะไรที่มันบั่นทอนก็อย่าไปฟังมันนักสิ" รุ่นพี่ตัวสูงเงยหน้าขึ้นมามองเธอแล้วยิ้มให้ ข้าวหอมเสมองไปทางอื่นพยายามทำตัวไม่คิดอะไรกับสิ่งที่อีกคนพูด 

"ใส่ได้พอดีเลย พี่รามิลเก่งนะคะเนี่ย" ยี่หวาพูดแซวทำลายความเงียบ รามิลลุกขึ้นยิ้มตอบรุ่นน้องอย่างเป็นมิตร ก้มมองดูรองเท้าที่เขาตั้งใจเลือกมา มันดูสวยมากเวลาอยู่กับอีกคน

"วันประกวดใส่ด้วยละ"

"ข้าวไม่มีเงินมาคืนพี่ที่หลังหรอกนะ"

"ก็ไม่ได้อยากได้เงินคืนนี่ครับ ขอค่าตอบแทนเป็นทานข้าวสักมื้อกับดูหนังสักเรื่องก็พอ"

"......."

"พี่ไปเรียนก่อน ตั้งใจเรียนนะครับน้องข้าวหอม" มือหนาสัมผัสลงบนผมนุ่มและลูบแผ่วเบา รุ่นพี่ตัวสูงเดินไปสักพักแล้วแต่ความอบอุ่นยามเขาสัมผัสที่หัวยังคงอยู่ มือบางยกขึ้นจับผมตัวเองแล้วหลุดอมยิ้มออกมา ก่อนจะทำกลบเกลื่อนกระแอมราวกลับไม่ได้คิดอะไร

"นิรินคนนี้ฟันธง พี่รามิลชอบไอข้าวแน่นอน"

"พูดอะไร"

"พูดจริงค่า ไหนจะชุดราคาเหยียบครึ่งแสน แล้วก็รองเท้าแพงแสนแพงนี่อีกละ ถ้าไม่ชอบ พี่เขาจะลงทุนขนาดนี้ไปทำไม"

"แต่พึ่งเจอกันไม่นานเองนะ พี่รามิลจะชอบข้าวหอมเร็วขนาดนั้นเลยหรอ" ปลายฟ้าตั้งคำถามอย่างไม่เข้าใจนัก ถึงจะดูเหมือนว่ายังไงรามิลก็ดูมีใจให้เพื่อนเธอ แต่ว่ามันก็เร็วมากจนน่าตกใจ

"คนเราก็ตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกเห็นได้นะ" ยี่หวาหันไปพูดตอบปลายฟ้าที่นั่งขมวดคิ้วอยู่

"เลิกคิดกันไปเองได้แล้วน่า" ข้าวหอมตัดบทให้เพื่อนเลิกคิดอะไรกันไปเรื่อย บางทีรามิลอาจมีเงินมากไปจนอยากเอามาใช้อะไรไร้สาระก็ได้

.

.

.

"กูได้ข่าวว่ามึงไปเป็นสปอนให้น้องข้าวหอม?" คิมหันต์ถามเพื่อนที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะมุมหลังห้อง รามิลลุกขึ้นแล้วเลิ่กคิ้วตอบเขาแค่นั้น

"ดูสนใจนะคนนี้ มันยังไง" ทิวเขาถามกลับไปจนคนตัวสูงถอนหายใจแล้วเงยหน้ามามองอีกรอบ

"จะทำอะไรก็ระวังมิ้นท์ไว้หน่อย รายนั้นจิกน้องมันแน่ ถ้ามึงไปตามติดแบบนี้" ริวพูดเตือนเพื่อนเขาด้วยสีหน้าจริงจัง ความสัมพันธ์ของรามิลกับเพื่อนสาวคนสนิทที่ไม่ได้มีสถานะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ควงกันไปไหนบ่อย แถมเรื่องบนเตียงก็ไม่เคยขาด

"มิ้นท์กับกูไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ก็แค่เอากัน แค่นั้น"

"แต่มิ้นท์ไม่ได้คิดแค่นั้นมึงก็รู้ น้องมันจะซวยเอา" ริวหันไปพูดตอบเพื่อนให้เข้าใจอีกรอบ

"ไม่ใช่เรื่องที่กูต้องใส่ใจป่ะ ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน ถ้ายุ่มย่ามมากกูก็แค่ตัด" รามิลพูดแบบไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขาชัดเจนมาตลอดว่าระหว่างเขากับเพื่อนสาวอีกคนอยู่ในสถานะไหน เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเขา และเขาเองก็สามารถเขี่ยทิ้งได้ตลอดเวลาถ้าไม่พอใจ

"น้องนิรินนี่หว่า" คิมหันต์ที่เห็นรุ่นน้องสาวสวยยืนด้อมๆมองๆอยู่ตรงประตูพูดขึ้นมา 

ข้าวหอมถูกเพื่อนดันให้เดินเข้ามาจนสายตาคนทั้งห้องมองตรงมาที่เธอคนเดียว ไม่ทันจะได้พูดอะไรรามิลก็เดินมาถึงตัวเธอแล้ว

"มาหาพี่หรอครับ"

"ข้าวอาจจะมาหาคนอื่นก็ได้"

"แสดงว่ามาหาพี่ริวคนหล่อ" ข้าวหอมถอนหายใจจากรุ่นพี่อีกคนที่โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง

"พี่ลืมกุญแจรถไว้ในถุงรองเท้า ข้าวเอามาให้ เดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ได้"

"อ่า สงสัยจะเผลอใส่ไปตอนถือถุงมา"

"มาแค่นี้แหละ"

"เดี๋ยวสิ" ข้อมือถูกรามิลรั้งเอาไว้ ข้าวหอมชะงักแล้วหันมามองจนรามิลต้องปล่อยมือออก

"มีอะไร?"

"คืนนี้ไปทำงานไหม?"

"ต้องไปทุกคืนอยู่แล้ว"

"งั้นไว้พี่ไปหานะ" ข้าวหอมพยักหน้าตอบรับแล้วรีบวิ่งออกไปเพราะไม่อยากอยู่เป็นเป้าสายตาไปมากกว่านี้

"กูบอกให้มึงระวังมิ้นท์ไว้บ้าง นี่เล่นแสดงออกต่อหน้าเลย" ริวพูดท้วงไอเพื่อนตัวดีที่ไม่ฟังกันเลยสักนิด เพื่อนสาวคนสนิทที่นั่งมองอยู่ด้วยสายตาไม่พอใจ แค่ดูก็รู้ว่าเดี๋ยวข้าวหอมเจอศึกหนักแน่

"กูไม่แคร์ ก็กูชอบของกู"

"ยอมรับแล้วว่าชอบ? ดูธรรมดามากเลยนะ ต่างจากทุกคนที่มึงเคยสนใจ"

"ก็เพราะธรรมดานี่แหละกูถึงชอบ"

"......"

"ดูไม่ต้องพยายาม แต่น่ารักดี"

.

.

.

"แฟนเราหรอ?" มาตินผู้จัดการร้านกระซิบถามจนคิ้วเรียวขมวดแน่น ส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน 

"ไม่ใช่ค่ะ"

"พี่เห็นมาทีไรก็มานั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ นึกว่าแฟนเรามาเฝ้าซะอีก" ข้าวหอมหันมองคนที่นั่งยิ้มให้เธออยู่ไม่ไกล พักหลังมานี้รามิลมาที่ร้านบ่อยแถมยังชอบมานั่งอยู่ตรงหน้าบาร์ไม่ยอมไปไหน ทำคนเขาเข้าใจผิดกันหมดแล้ว

"พี่มาทำไมทุกวัน"

"ทำไมพูดกับลูกค้าแบบนั้นละครับ"

"ร้านอื่นไม่มีหรอ?"

"ก็มีแหละ แต่ร้านอื่นไม่มีน้องข้าวหอมนี่ครับ" พอเขาตอบมาแบบนี้ก็พาลให้ทำตัวไม่ถูกไปด้วย เหล้าที่ตวงอยู่หกเต็มบาร์จนต้อวรีบหาผ้ามาเช็ด รามิลขำหึในลำคอให้กับท่าทีเก้ๆกังๆ

"คนเขาเข้าใจผิดหมดแล้ว ว่าพี่มานั่งเฝ้า"

"ก็เฝ้าจริงๆ" 

รามิลสั่งเครื่องดื่มไปเยอะพอสมควร คนตัวสูงฟุบหลับอยู่ตรงหน้าบาร์ ข้าวหอมที่เตรียมตัวกลับบ้านเดินมาสะกิดที่แขนแกร่งเบาๆ อีกคนเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มหวานมาให้

"กลับได้แล้ว ร้านจะปิดแล้ว"

"อ่า หรอ" คนตัวสูงลงจากเก้าอี้แล้วเซมาข้างหน้าจนข้าวหอมต้องรับเอาไว้ แขนเรียวรั้งที่แผ่นหลังของรุ่นพี่ตรงหน้าด้วยความตกใจกลัวว่าเขาจะล้มลง

"เมาอะไรขนาดนี้เนี่ย"

"ไปส่งที่รถหน่อยสิ อึก." คนเมาพูดบอกออกมา คนตัวเล็กที่ไม่มีทางเลือกยกแขนแกร่งพาดบ่าแล้วพยุงให้เดินตาม ขนาดตัวที่ต่างกันมากทำให้ทุลักทุเลไปหมด

กุญแจรถถูกยื่นมาให้คนตัวเล็กเปิดแทน ประคองให้คนตัวสูงนั่งลงตรงเบาะคนขับ ดึงเข็มขัดนิรภัยเอื้อมไปคาดให้รามิลเพราะกลัวจะเป็นอันตราย สะดุ้งตกใจที่จู่ๆปลายจมูกโด่งก็สัมผัสลงแก้มนิ่ม

"พี่รามิล! อ๊ะ!!" กายบางถูกเขาดึงให้นั่งลงบนตัก มือบางพยายามดันอกแกร่งเพื่อลุดขึ้น แต่แขนของรามิลกอดรั้งเอวเธอเอาไว้ กำปั้นเล็กทุบที่อกไปหนึ่งทีก่อนจะถูกดึงเข้าไปจูบ เพียงแค่ปากแตะปากไม่ได้ลุกล้ำอะไร รามิลผละออกมองคนบนตักเขาที่เหมือนจะวิญญาณหลุดออกไปแล้ว 

"พี่ไม่ได้เมาหรอ!?"

"คอพี่แข็งจะตาย เหล้าแค่นั้นทำอะไรพี่หม่ได้หรอกครับ"

"จิ๊! ปล่อยเลยนะ"

"ไม่ครับ" ช้อนตัวอีกคนขึ้นแล้วส่งไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ ดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้

"นั่งให้สบายเลยนะครับ พี่รามิลคนนี้จะไปส่งน้องข้าวหอมที่บ้านเอง"