LOGINShare
บทที่ 6
Last Updated:
2025-02-11 09:50:52พุดตาลมองตามเด็กที่เพิ่งเดินจากไป ทำไมเด็กคนนี้ถึงใจกล้านัก เป็นใครก็คิดว่าเลือดแม่คงแรง นี่ขนาดมาแค่ลูก..ถ้าคนเป็นแม่มาด้วย..
"คุณกำลังคิดอะไรอยู่"
"เปล่าหรอกค่ะ คุณคิดว่าเรื่องที่เด็กคนนั้นพูดเป็นเรื่องจริงไหมคะ" ที่นางถามสามีแบบนี้ เพราะไม่มีคำไหนเลยที่กองทัพบอกว่าจะแต่งงานกับเธอคนนี้
"ผมก็ไม่รู้หรอก ต้องถามเจ้าตัวเขา" เกษมราษฎร์หมายถึงต้องถามลูกชายดูก่อน "เราเข้าไปในงานกันเถอะ"
ทั้งสองท่านก็เลยพากันมานั่งรวมตัวกับลูกๆ
"ข้างนอกมีอะไรหรือครับแม่" คนที่ถามก็คือรามสูรลูกชายคนโต และเขาก็มีศักดิ์เป็นพี่ชายคนโตมโนราห์ด้วย
"ก็เรื่องเดิมนั่นแหละลูก ฝ่ายหญิงขอให้จัดงานที่โรงแรมนี้"
"แล้วผู้พันว่ายังไงล่ะครับ" รามสูรหมายถึงผู้พันกองทัพ เพราะทีแรกก็เห็นว่ามาติดพันเมขลา แต่เอาไปเอามาทำไมจะไปแต่งงานกับมโนราห์ ถ้าวันนั้นผู้พันปฏิเสธ มันอาจจะทำให้ฝ่ายหญิงเสียหน้าบ้าง แต่เรื่องแต่งงานจะไม่เกิดขึ้นเลย
"แม่ว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่า" อย่างที่รู้กันอยู่ว่าพุดตาลเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นางยอมรับว่าเรื่องนี้มองไม่ออกจริงๆ ดูฝ่ายหญิงจะเข้าหาฝ่ายชายตลอด คงไม่แปลกหรอก ถ้าไม่งั้นแม่ของมโนราห์จะแย่งสามีนางไปได้เหรอ
อึก อึก ขณะยืนรอแท็กซี่อยู่หน้าโรงแรม ความหว้าเหว่ ความว่างเปล่า ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาเกาะกินหัวใจดวงน้อยๆ และเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอในแต่ละช่วงวัย..นั่นก็คือน้ำตา
ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีเพื่อนแค่ในประเทศนี้ ประเทศที่เธอเกิดและโตมา ก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน นอกจากคุยเรื่องเรียน เธอก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่จะคุยเรื่องส่วนตัวได้เลย
มโนราห์ก็เลยเป็นคนเก็บกด ถึงได้บอกว่าน้ำตาก็คือเพื่อนที่ดีที่สุด ที่คอยปลอบใจเธอ เวลาเศร้า เวลาคิดถึงใครสักคน แต่ก็ไม่รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร เขามีตัวตนอยู่ไหม แต่ความคิดถึงความโหยหานั้นทำให้เธออยู่มาได้จนทุกวันนี้ มันอาจจะเป็นแค่สิ่งที่เธอมโนขึ้นมา ว่ายังมีใครคนหนึ่งที่ต้องการเธออยู่ มันต้องมีใครสักคนสิที่เกิดมาเพื่อเธอสิ แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ไหน TT
"น้องสาวเป็นอะไรเหรอ ให้พี่ช่วยเช็ดน้ำตาไหม"
หญิงสาวรีบเช็ดน้ำตาออกเมื่อตัวเองไม่ได้อยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
"ฉันรอแท็กซี่ค่ะ"
"พี่มีรถเดี๋ยวพาไปส่ง"
"ไม่ค่ะ"
"อย่าเล่นตัวเลย แฟนคงทิ้งล่ะสิ แต่งตัวสวยขนาดนี้ เดี๋ยวพี่จะปลอบใจเอง"
"ถอยไปนะ"
"พี่ช่วยแก้ขัดได้อยู่นะ"
"ฉันไม่ต้องการ! ถ้าคุณไม่ถอยฉันจะเรียกคนมาช่วย"
ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งวิ่งมาจอด
"มีอะไรหรือเปล่าครับ" เจ้าของรถคันนั้นกำลังจะมาร่วมงานที่โรงแรม แต่มองดูผู้หญิงเหมือนจะกลัวผู้ชายที่กำลังคุยกันอยู่
"ผัวเมียเขาทะเลาะกัน อย่ามายุ่งนะไอ้น้อง"
"เผอิญว่าผมชอบยุ่งเรื่องผัวเมียซะด้วย"
"มึงเป็นใครวะ!"
"ผมเป็นผู้กองครับ"
"ผู้กอง?" ได้ยินแค่นั้นไอ้นักเลงหัวไม้รีบไปไม่รอเลย
"ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณผู้ชายที่เพิ่งจะเปิดประตูลงมาจากรถ
"มันทำอะไรคุณไหม"
"ไม่ได้ทำค่ะ คุณโกหกว่าเป็นผู้กองเหรอคะ"
"เปล่าครับผมเป็นผู้กองจริง"
"คุณเป็นตำรวจหรือคะ"
"ผมเป็นทหาร ผมชื่อฉลามครับ" ว่าแล้วผู้กองฉลาม ก็ยื่นมือไปขอทำความรู้จักกับสาวสวยตรงหน้า "ขอโทษครับ" แต่เห็นเธอมองมือเขาก็รีบชักมันกลับมา เพราะคิดว่าเธอคงไม่ชอบการทักทายแบบนี้
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" หญิงสาวเป็นคนเอื้อมมาจับมือเขาเอง เธอโตมาที่ต่างประเทศ การทักทายทำมากกว่าจับมือกันซะอีก
"คุณมาทำอะไรตรงนี้ครับ"
"มาร่วมงานค่ะ"
"ร่วมงานทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ"
"ฉันกำลังจะกลับ"
"บ้านคุณอยู่ไหน"
"ถามเหมือนจะไปส่งฉันเลยนะคะ"
"เดี๋ยวผมไปส่งก่อน"
"แล้วคุณไม่เข้างานหรือคะ"
"ผมไม่เข้าสักคนงานเขาก็ไม่ล่มหรอกครับ"
"คุณนี่น่าคุยด้วยจังเลยนะคะ"
"จริงหรือครับ"
"คุณทำอะไรคะ?"
"เอานามบัตรให้คุณไง เผื่อวันหลังอยากคุยด้วย" ฉลามพูดพร้อมกับยื่นนามบัตรมาให้กับเธอ
"ขอบคุณมากค่ะ"
"เดี๋ยวผมไปส่ง" ว่าแล้วผู้กองฉลามก็รีบเปิดประตูรถให้
มโนราห์ลองชั่งใจดูอีกสักครั้ง โชคชะตาคงไม่เล่นตลกกับเธอมากไปกว่านี้แล้ว เขาคงเป็นคนดีอยู่บ้างถึงได้มาช่วย
หญิงสาวยอมขึ้นรถกับผู้กองฉลาม ..ทั้งสองนั่งรถและคุยมาด้วยกันสักพักโทรศัพท์ของผู้กองฉลามก็ดังขึ้น
>>{"ครับผู้พัน"}
{"ตอนนี้นายอยู่ไหน"}
>>{"อยู่หน้าโรงแรมครับ แต่ว่าผมกำลังจะ.."}
{"ไม่ต้องเข้าไป..มาหาฉันที่ร้านเดิม"}
>>{"ร้านไหนครับ"}
{"ก็ที่บาร์ไง"} พูดแค่นั้นผู้พันกองทัพก็วางสาย
"ถ้าคุณมีธุระให้ฉันลงตรงนี้ก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันหารถกลับเอง"
"เอาแบบนี้ไหมล่ะครับ ถ้าคุณไม่รีบ..ไปดื่มกับผมก่อน"
"ฉันหรือคะ?"
"ไปไม่นานหรอกครับ ตอนนี้เจ้านายผมรออยู่ที่ร้าน ถ้าไม่รีบแวะไปเดี๋ยวได้สั่งผมจับจิ้งหรีดแถวนั้นแน่"
Latest chapter
เมียสวมรอย บทที่ 135 ตอนจบ
"ถึงแม้คุณจะไม่อยากฟัง แต่ผมก็จะพูด เพราะผมรักคุณ" เขาไม่ได้รั้งตัวเธอไว้ แต่ยังคงเดินตามไป จนตอนนี้ทั้งสองออกมาจากงานแล้ว"ฉันไม่อยากเป็นตัวปัญหา คุณกลับไปทำงานของคุณให้เสร็จเถอะค่ะ" ถึงแม้เธอจะหยุดแต่ขณะที่พูดก็ไม่ได้หันกลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง"ผมจะร้องเพลงต่อไปทำไม ในเมื่อคนที่ผมอยากให้ฟังไม่อยู่ในงานนั้น""คุณแน่ใจเหรอคะ ว่าคุณจะร้องเพลงนี้ให้ฉัน แล้วทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะคะ..แต่คนที่รู้กลับเป็นผู้หญิงคนนั้น" เธอพยายามจะไม่ดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบทสนทนาแล้ว แต่ก็ยังคาใจเรื่องนี้อยู่"คุณหมายความว่ายังไง""คุณจะขึ้นร้องเพลงฉันยังไม่รู้เลย แต่เธอกลับรู้ว่าคุณจะร้องตอนเปิดงาน""คุณหมายถึงผู้หญิงที่ผมรับมาจากหน้ากรมน่ะเหรอ แม้แต่ชื่อเธอผมยังไม่รู้เลย และเรื่องที่ผมร้องเพลงก่อนผมสาบานได้ว่าเธอคงไม่ได้ยินจากปากผมแน่ๆ""ไหนบอกมันเป็นความลับไงคะ ขนาดฉันยังไม่รู้เลย ทำไมเธอถึงรู้" ในเมื่อเขาไม่ได้พูดแล้วเธอคนนั้นจะรู้มาจากไหน"ใช่มันเป็นความลับ แต่เธออาจจะรู้มาจากนักดนตรี หรือคนจัดเตรียมงานก็ได้นี่ครับ" เพราะทุกคนต้องวางแผนงานแสดงก่อนที่จะเริ่มงาน"ขอบคุณนะคะ สำหรับคำอธิบาย""แล้วคุณยังโก
เมียสวมรอย บทที่ 134
เหมือนถูกลากมาตบกลางสี่แยกยังไงยังงั้นเลย ที่ได้ยินพวกผู้หญิงพูดถึงสามีตัวเอง"ได้ยินผู้พันบอกว่า วันนี้จะร้องเพลงช่วงเปิดงาน""อ้าว ไม่ร้องตอนปิดงานอีกแล้วเหรอ" เพราะกองทัพเลือกร้องเพลงตอนปิดงานมาหลายปีแล้ว ที่เขาร้องช่วงปิดงานจะได้มีคนอยู่ร่วมงานจนถึงช่วงสุดท้าย"เห็นบอกแบบนั้น""แหมนอกจากให้ติดรถมาแล้ว ยังบอกเรื่องจัดงานอีกนะ" ไม่มีใครไม่รู้ว่ากองทัพแต่งงานและภรรยาก็คลอดลูกเดือนที่แล้ว แต่อย่างที่รู้กันอยู่ว่าคนที่ทำอาชีพนี้ส่วนมากจะเจ้าชู้ มีหลายคนเลยแหละที่มีบ้านเล็กบ้านน้อย ยิ่งระดับลูกชายของคนใหญ่คนโตแล้วด้วย ผู้หญิงพวกนั้นก็เลยอยากไต่เต้าสบายทางลัด ยิ่งถ้าคว้าใจผู้ชายมาได้ถึงกับยอมเลิกกับบ้านใหญ่ก็เคยมีความรู้สึกของมโนราห์ตอนนี้เริ่มไม่ไหวแล้ว จนเกิดอาการคัดเต้า โชคดีที่ใส่ที่ซับน้ำนมมาด้วย แต่ถ้ามันไหลเยอะก็คงเอาไม่อยู่เพียงไม่นานเสียงดนตรีก็ดังขึ้น หลายคนที่ร่วมงานต่างก็หันไปที่เวที และหลายคนก็พูดกันว่า ทำไมผู้พันกองทัพถึงได้ร้องเพลงช่วงเปิดเวที เพราะทุกครั้งผู้พันจะร้องตอนปิด ..นั่นแสดงว่าคนในงานยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ผู้หญิงคนนี้คงสำคัญกับเขามากจริงแหละ ถึงได้รู้ว่าเขาจ
เมียสวมรอย บทที่ 133
"ฉันขอชุดที่รัดกุมหน่อยนะคะ..แต่..เออ..""แต่อะไรคะ" ช่างที่กำลังเลือกแบบชุดให้ถามลูกค้า เมื่อเห็นอีกฝ่ายเหมือนไม่กล้าพูด"ขอแบบที่สามารถปั๊มนมให้ลูกได้ด้วย" ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะไปหรอก แต่อะไรมันก็ไม่แน่นอน เธอก็เลยขอชุดแบบนั้นไว้ เพราะถ้าน้ำนมมาต้องรีบปั๊มออก ไม่งั้นคัดเต้าทำให้ปวดมากบางครั้งเกิดการอักเสบเลย"ชุดแบบนั้นทางร้านเราไม่ได้ทำไว้ค่ะ แต่เราคิดว่า ผ้าคลุมไหล่สามารถปกปิดได้"ขณะที่คุยกันไม่มีคนในบ้านอยู่ใกล้เธอก็เลยกล้าพูดพอรู้แล้วว่าลูกค้าต้องการแบบไหนทางร้านก็รีบจัดการให้ ส่วนมโนราห์ก็เริ่มทำการเสริมสวยต่อขณะที่ทำผมอยู่ได้ยินเสียงลูกชายงอแง เธอก็ให้ช่างหยุดก่อน เพื่อไปดูว่าลูกเป็นอะไร แต่พอเห็นว่าลูกอยากเข้าเต้ามโนราห์ก็เลยจัดให้ก่อนจนแกนอนหลับเธอถึงได้กลับมาทำสวยต่อ ชีวิตแม่ลูกอ่อนถ้าใครไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้หรอกบ่ายคล้อยวันเดียวกัน.."พ่อโทรมาบอกว่าให้แม่เข้างานเร็วหน่อย""คุณแม่ก็ไปสิคะ""แม่ว่าจะรอรับเราไปด้วยกัน""ไม่ต้องรอหรอกค่ะ โมนายังไม่รู้เลยว่าจะไปไหม""ถ้างั้นแม่รอเราที่งานนะ" พอแต่งตัวเสร็จพุดตาลก็ให้คนรถพาไป เพราะไม่อยากให้ท่านนายพลต้องกลับมารับอีกเวลาเดียวก
เมียสวมรอย บทที่ 132
ลืมเลยอีกแค่ไม่กี่วันก็ถึงวันงาน พอคิดถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นเขากับเธอยังไม่ได้รักกัน"หึ.." พอคิดถึงตอนที่กระโปรงเธอขาดก็นึกขำขึ้นมา และตอนที่เธอคิดว่าเขาร้องเพลงให้ผู้หญิงคนอื่น แต่ไม่ใช่เลย ตอนที่ร้องเพลงนั้น เขากลับคิดถึงหน้าเธอต่างหาก"ยิ้มอะไรครับผู้พัน""ยังจะเดินตามมาอีก ไม่ทำงานหรือไง""ทำสิครับ แต่ผู้พันลืมแล้วเหรอว่าที่ทำงานเราไปทางเดียวกัน" ตอนที่เป็นผู้กองอยู่เขาสังกัดหน่วยงานเดียวกับกองทัพ แต่พอเลื่อนขั้นเป็นผู้พัน ฉลามต้องเข้ารับงานใหม่ "แล้วตกลงที่ยิ้ม..ให้สาวที่นั่งรถมาด้วย..หรือคนที่อยู่บ้านครับ""ไอ้ฉลามมึงจะหางานให้กูไปถึงไหนวะ กูก็ต้องคิดถึงเมียกูสิ""ครับคิดถึงเมีย""ไอ้นี่พูดเหมือนไม่เชื่อ"สองวันต่อมา.. วันนี้เริ่มประชุมเรื่องที่จะจัดงานประจำปี ใครรับหน้าที่ส่วนไหนก็ต้องเริ่มจัดการส่วนที่ตัวเองได้รับในแต่ละหมู่เหล่าต้องร่วมแรงร่วมใจ เพราะงานประจำปีไม่ได้จัดขึ้นแค่เป็นงานเลี้ยง แต่เป็นงานที่ทำให้ในหน่วยงานรักและสามัคคีกันที่คฤหาสน์พลเอกเกษมราษฎร์"โมนาไม่รู้ว่าพ่อจะมา" เพราะพ่อเพิ่งมาตอนที่เธอคลอดลูกนี่เอง และวันนี้พ่อก็มาอีกครั้ง"สามีเราไม่บอกเหรอ ว่
เมียสวมรอย บทที่ 131
"คุณอยากได้อะไรครับ ทำไมไม่เรียกผมเดี๋ยวผมหยิบให้" ฉลามรีบเดินกลับมาที่บ้าน"ฉันเรียกแล้วค่ะ แต่คุณมัวมองสาวๆ พวกนั้นอยู่""อุ๊ย.. เปล่ามองสักหน่อย""ตาฉันไม่ได้บอด""แก้วใจครับ อย่างอนนะ มันไม่ดีต่อ..""คุณไม่อยากให้ฉันงอนก็อย่าทำสิคะ""ผมแค่..""แค่อะไรคะ""แค่มองนิดเดียวเอง""แต่ที่ฉันเห็นไม่นิดแล้วนะ"กูจะถึงกับตายไหมวะ ..ฉลามรีบเดินตามแก้วใจเขาไปในบ้าน ในใจก็แอบหวั่นๆ"อย่าเดินเร็วสิครับเดี๋ยวสะดุดล้ม""ไม่ต้องตามมานะ""ผมสัญญาว่าจะไม่มองผู้หญิงคนอื่นแบบนี้อีกแล้ว"แก้วใจหยุดแล้วก็หันกลับมา แต่ฉลามที่ตามมาด้านหลังเกือบหยุดไม่ทัน"จะหยุดทำไมไม่บอกผมล่ะ""ไม่ต้องมาใกล้ฉันเลยนะ" หญิงสาวผลักสามีให้ออกห่าง "ใช่สิท้องฉันโตขนาดนี้ ก็เลยไม่น่ามองเหมือนผู้หญิงพวกนั้นใช่ไหม""ใครบอกคุณไม่น่ามอง แก้วใจของผมน่ารักที่สุดในโลก""คนปากไม่ตรงกับใจ ฉันจะกลับไปหายาย""ไม่ให้กลับ""ฉันจะกลับไปคลอดลูกกับยาย""ที่นั่นอยู่ห่างไกล เวลาคลอดก็ลำบาก เอาแบบนี้แล้วกันใกล้คลอดผมจะไปรับคุณยายมาอยู่ด้วย""จริงเหรอคะ" จากที่งอนอยู่เมื่อสักครู่ก็มีรอยยิ้มขึ้นมา ฉลามถึงกับหายใจโล่ง ดีนะที่ยังมียาย ไม่งั้นคืนนี้ต้
เมียสวมรอย บทที่ 130
ญาณินกัดฟันไว้ไม่กล้าส่งเสียงคราง เพราะลูกชายเพิ่งจะนอนลงมือเรียวยื่นลงไปจับศีรษะของคนที่เมามันอยู่กับการใช้ลิ้น แทนที่จะยกศีรษะของเขาขึ้นแต่ดันกดมันลงแบบลืมตัวชายหนุ่มยิ่งได้ใจเพิ่มจังหวะความเร็วของลิ้นอีกระดับหนึ่ง จนสะโพกงามเกร็งกระตุกเขาถึงได้หยุด แล้วค่อยๆ ขยับขึ้นมา เพราะจะปล่อยให้เธอเสร็จก่อนไม่ได้สิ่งแรกที่ศิลาทำเมื่อโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มนั้นคือมองไปดูลูกชาย ว่าเขาหลับหรือยัง แต่พอเห็นลูกยังดิ้นอยู่ เขาก็ค่อยๆ เอนตัวลงอีกฝั่งหนึ่งของเธอแต่ชายหนุ่มไม่ได้ปล่อย เขายังคงลูบคลำเนินอวบนูนของเธอเพื่อไม่ให้อารมณ์อีกฝ่ายหยุดลง"อือ..คุณ.."ศิลาไม่สนใจที่เธอห้าม แถมยังส่ายหน้าบอกเล็กน้อย เพื่อให้เธอรู้ว่าถึงยังไงเขาก็ไม่หยุด รอให้ลูกหลับสนิทก่อนเถอะ จะจัดการเธอให้สมกับความคิดถึง"อื้อ" พอนิ้วนั้นจมหายเข้าไปในร่อง หญิงสาวกลั้นเสียงไว้ไม่ได้อีก แต่เธอก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมาแรง "อ่ะ อ่ะ" อารมณ์ของเธอเริ่มควบคุมไม่ได้เมื่อนิ้วนั้นขยับเร็วขึ้น"หือ" ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยเมื่อถูกมือเรียวลูบคลำที่เป้ากางเกง ยิ่งเธอเป็นคนรูดซิปเองด้วยแล้วเขายิ่งพอใจมากแต่เธอทำแค่นั้นแล้วก็หยุด เพราะเริ่มรู้ส
You may also like
