ตอนที่4

ตอนที่4

“คุณชายถือฤกษ์ด้วยเหรอคะ? ฉันว่าฤกษ์มันเสียตั้งแต่พี่มุกหนีไปแล้วละค่ะ” ฉันบอกออกไป มองเขาไม่วางตาเพราะไม่ไว้ใจ ว่าเพลย์บอยตัวพ่อคนนี้จะทำอะไรที่ฉันคาดไม่ถึงหรือเปล่า

“ขวัญไม่อยากแต่งงานกับพี่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” เขาถามฉันออกมาด้วยแววตาที่นิ่ง จนฉันอ่านไม่ออกว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรจากคำถามนี้กันแน่

เมื่อได้ที ฉันจึงเดินเลี่ยงออกมาจากความใกล้ชิดจนเกินพอดีของเขา

“ฉันเพิ่งจะเรียนจบนะคะ และฉันก็มีแพลนจะไปเรียนต่อโท ฉันไม่ได้ต้องการที่จะแต่งงานมีครอบครัวในเวลานี้”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ต้องขอโทษขวัญแทนหม่อมย่าด้วย ที่ทำให้ขวัญต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สลดลง สีหน้าและแววตาก็ดูเหมือนจะรู้สึกผิดจริงๆ

แต่นั่น มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด เพราะสิ่งที่ฉันต้องเสียไปคืออนาคตที่ฉันวาดฝันเอาไว้อย่างดิบดีต่างหากล่ะ

“ขวัญไม่ต้องออกไปนอนที่อื่นหรอกค่ะ นอนที่ห้องนี้แหละ เดี๋ยวพี่ไปนอนที่ห้องอื่นเอง” พูดจบเขาก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องไปทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ยังอยู่ในชุดเจ้าบ่าวด้วยซ้ำ

“แล้วคุณจะไม่อาบน้ำก่อนเหรอคะ” ฉันเอ่ยถาม

“เดี๋ยวพี่ไปอาบอีกห้องก็ได้ค่ะ ขวัญก็พักผ่อนตามสบายนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” คุณชายเดินไปเอาเสื้อผ้าที่ตู้ก่อนที่จะหอบชุดนอนเดินออกจากห้องไป

ฉันดูใจร้ายเกินไปหรือเปล่า? แต่เขาเสนอตัวที่จะไปนอนที่อื่นเอง จะมาโทษว่าฉันไม่ให้เขานอนที่นี่ไม่ได้นะ

เมื่อเขาออกจากห้องไปแล้ว ฉันจึงรีบเดินไปล็อกประตูห้องทันที กันไว้ดีกว่าแก้ เกิดเขาหน้ามืดเข้ามาปล้ำฉันกลางดึกขึ้นมาจะทำยังไง พวกเจ้าชู้ควงผู้หญิงไปทั่วแบบนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก ต่อให้รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กก็เถอะ

ยิ่งเวลานี้ ฉันเสียเปรียบเขาทุกอย่าง เขามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

เอาละ ได้เวลาพักผ่อนซะทีขวัญนรี ทำไมวันนี้มันช่างยาวนานอะไรอย่างนี้นะ

            เช้าแรกของฉันที่บ้านของคุณชาย หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาข้างล่าง ซึ่งคุณชายนั่งจิบกาแฟพร้อมกับดูไอแพดที่อยู่ตรงหน้าไปด้วย ในชุดที่น่าจะพร้อมไปทำงาน ภายในห้องอาหารของบ้าน

ฉันเลยเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ไม่นานแม่บ้านก็ยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟ ก่อนที่จะเลี่ยงออกไปทำงานของตัวเองต่อในครัว

“คุณชายจะไปทำงานเหรอคะ”

“ค่ะ ขวัญอยู่บ้านได้ใช่ไหม?” เขาละจากหน้าจอไอแพดมาถามฉัน

“ได้ค่ะ” ฉันตอบก่อนจะตักไส้กรอกเข้าปาก

“แต่ถ้าเบื่อๆ ไปคุยกับคุณแม่พี่ที่บ้านใหญ่ได้นะ ท่านอยู่บ้านตลอด อีกอย่างท่านใจดีไม่เหมือนหม่อมย่า”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่รู้จะคุยอะไรกับท่านด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจขวัญ เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะกลับมาทานข้าวด้วยนะคะ” ฉันเพียงแค่พยักหน้าตอบ

หลังจากที่คุณชายออกไปทำงานแล้ว ฉันจึงถือโอกาสออกไปเดินดูรอบๆ บ้าน บ้านหลังนี้ตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม มองเลยออกไปคือตึกใหญ่ที่หม่อมย่ากับคุณพ่อคุณแม่ของคุณชายอยู่

ตึกใหญ่ก็คือใหญ่สมชื่อจริงๆ อย่างกับวังแหนะ แต่ก็วังจริงๆ นี่นะ

จะว่าไปเรือนหอที่ฉันมาอยู่ ดูๆ ไปก็ไม่ต่างจากวังเลยสักนิด ถึงจะมีขนาดเล็กกว่าตึกของหม่อมย่านิดหน่อย แต่เมื่อเทียบกับที่จะต้องอยู่กันแค่สองคน บ้านหลังนี้ก็ถือว่าใหญ่เกินไปด้วยซ้ำ

แม่เคยเล่าให้ฉันฟังว่า ตระกูลวงศ์วรรณเดชา เป็นตระกูลผู้ดีเก่ามีเชื้อเจ้ามาตั้งรุ่นหม่อมแม่ของหม่อมจินดา ที่อยู่อาศัยก็เป็นมรดกตกทอดกันมาทั้งนั้น ไหนจะมีธุรกิจอีกหลายอย่าง จึงไม่แปลกที่ตระกูลนี้จะร่ำรวยเป็นลำดับต้นๆ ของประเทศ

ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงศาลาริมน้ำ ที่อยู่ในสวนหน้าบ้าน จึงเดินเข้าไปนั่งเล่นเพราะดูแล้วน่าจะเย็นสบาย พอหย่อนก้นลงนั่งไม่ถึงนาที มือถือของฉันก็มีสายเข้า

พี่มุก!