16 บ้าหรือไง

ฉันนั่งรถมาที่มหาวิทยาลัย ในมือถือถุงขนมเอาไว้แน่น ส่วนเรื่องเฮียฉันไม่ได้คิดอะไรมากมายหรอก ฉันไม่อยากคิดอะไรเพราะไม่อยากเครียดกับเรื่องพวกนี้ เรื่องที่น่าเครียดตอนนี้คือเรื่องการประกวดดาวมหาลัยมากกว่า

สไปรท์ชื่นชมฉันใหญ่เลย เมียหลวงอย่างฉันทำแบบนั้นมันถูกต้องแล้ว ฉันได้แต่ยิ้มออกไปไม่ได้พูดอะไรมากมาย พอมาถึงมหาลัย ที่จอดรถประจำของลูกอธิการบดีอย่างสไปรท์ ก็จอดที่เดิมของเธอ

ตอนนี้ฉันไม่ใช่แสนดีลุคคุณป้าเฉิ่ม เป็นธรรมดาที่ฉันจะต้องกล้าๆกลัวๆในการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง เพราะสายตาของทุกคนต่างจ้องมองฉัน ฉันรู้สึกประหม่าจนกำมือของตัวเองแน่น สไปรท์ยื่นมือมาบีบมือของฉันเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ

"เชื่อมั่นในตัวเองสิแสนดี มึงสวยและกูเชื่อว่า ทุกคนต้องมองมึงอย่างที่กูมองมึง มึงไม่ได้เปลี่ยนจนไม่ใช่แสนดีคนเดิม แต่มึงคือคนเดิมจำเอาไว้"

"อื้อ"

"fighting"

"อื้อ" ฉันชกที่มือของสไปรท์เบาๆ

"รับรองมึงขายดีมากๆแน่ๆ"

"ขายดีสิพวกมึงเอาไปขายให้นิ่"

"มึงสวยแล้วมึงจะพึ่งพวกกูทำไม มึงเอาไปขายเองเลย รับรองมึงได้เปิดร้านเบเกอรี่เร็วๆนี้แน่"

"ทำไมมึงชอบยอกูจังตั้งแต่กูสวยเนี่ย"

"อ้าวกูพูดจริงนะเนี่ย รีบไปเหอะ"

"อื้อ" ฉันยิ้มให้เพื่อนแล้วเปิดประตูลงจากรถ มือของฉันถือถุงขนมและกระเป๋าผ้าที่ใส่หนังสือ ฉันหันไปมองเพื่อนที่กำลังเดินมาหาฉัน แล้วเหล่ตามองไปทางอื่น เป็นเชิงบอกให้ฉันมองตาม

ฉันมองตามเพื่อนบอกเท่านั้นแหละ ฉันรู้สึกเหมือนตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนยังไงก็ไม่รู้ ทั้งคนนั่งทั้งคนเดิน ไม่ว่าจะเป็นใครก็หันมามองฉันไปตาเดียว

"สวยจนเหลียวหลังเลยจ้า" สไปรท์เอ่ย

"เขามองกูหรอ"

"เออสิวะ ไปเหอะไปเดินเฉิดฉาย ความเป็นดาวมหาลัยกันเถอะ"

"ยังไม่ทันได้เป็นเลย"

"เดี๋ยวมึงก็ได้เป็น" สไปรท์จับมือฉันเดินผ่านผู้คนมากมาย มันเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่มันกลับไม่เป็นปกติ เพราะทุกคนต่างมองมาที่ฉันกับสไปรท์ แล้วพากันซุบซิบต่างๆนานาซึ่งฉันไม่ได้ยิน

ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกัน ฉันไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเดินถือถุงขนม ไปที่โต๊ะประจำของกลุ่มเรา

เพื่อนของฉันพากันมองมาพร้อมกับรอยยิ้มและเสียงปรบมือ มันเหมือนภูมิใจกันมากที่เห็นเป็นแบบนี้

"เลิศมาก" พร้อมใจฉันพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยเชียว

"สไปรท์แต่งให้ไม่เวอร์หรือโบ๊ะไปใช่ไหม คนมองกูเต็มไปหมด มองเหมือนกูเป็นตัวอะไรสักอย่าง"

"เขาจะมองมึงว่าเป็นตัวอะไร นอกจากมองมึงว่ามึงเป็นนางฟ้ามาจากไหน มึงสวยมากอีแสนดี มึงโคตรแจ่มเลย กระเทยอย่างกูยอมรับค่ะ"

"จะ...จริงเหรอ?" ฉันเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ

"จริงที่สุดมึงสวยมาก" ทุกคนพูดพร้อมกันอย่างพร้อมเพียง เออ ทีอย่างนี้สามัคคีกันเชียว

ฉันยิ้มให้กับเพื่อนๆมันก็คงจะภูมิใจในตัวฉันที่สามารถเปลี่ยนแปลงฉันให้เป็นคนสวยได้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเอง จะเป็นจุดสนใจของใครหลายคน ผู้หญิงเฉิ่มผู้หญิงที่เป็นมนุษย์ป้ามาตลอดทั้งชีวิต พอเปลี่ยนแปลงตัวเอง มันก็เป็นอะไรที่ดีขึ้น

"มึงพร้อมแล้วใช่ไหม?" พิชชี่พูดขึ้น

"พร้อมๆ" ฉันพยักหน้า

"อย่าทำให้คณะเราเสียชื่อเสียงเด็ดขาด มึงต้องคว้าดาวมหาลัยมาให้ได้ มึงคือความหวังของพวกกูและทุกคนในคณะ"

"อื้ม"

"แล้ววันนี้เขาจะให้ทำอะไรอ่ะ

"ถ่ายโปรไฟล์ของตัวเอง แสนดีผ่านอยู่แล้ว สวยฉลาดเก่งไม่มีใครเทียบค่ะ ไปที่ห้องสตูกันป่านนี้คนอื่นๆคงจะมาแล้ว อย่าชักช้าคนสวยต้องรีบไปให้ตรงเวลา อย่าทำอะไรที่มันเป็นตัวถ่วงของทุกคน เพราะมันจะดูไม่ดี"

"อื้ม" ฉันก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับ คงไม่ต้องถาม ปกติฉันมีหน้าที่เดินตามเพื่อนๆอย่างเคย แต่ครั้งนี้เพื่อนกลับดันตัวฉันให้เดินนำหน้า

เรามาที่สตูของมหาวิทยาลัย นักศึกษาคณะอื่นๆที่มาลงสมัครก็มีอยู่เต็มไปหมด ขนาดรีบมากันแล้วนะคะคนก็ยังเยอะขนาดนี้เลย

เดือนของมหาวิทยาลัยแต่ละคณะ มองมาที่ฉันที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนๆไม่ใช่แค่กลุ่มของเดือนเท่านั้น แต่ผู้ชายทุกคนที่อยู่ที่นี่มองกันทุกคนเลย

"เชี่ย โคตรสวย"

"ไปทำอะไรมาแสนดีสวยจังสวยขึ้นเยอะมากบอกเคล็ดลับหน่อยสิ" ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาถามฉัน จะให้ฉันพูดยังไงดีล่ะ เคล็ดลับของฉันคือการโดนสามีนอกใจ ตอกย้ำและทำให้ฉันเจ็บ จนต้องหันมาเปลี่ยนแปลงตัวเอง

"อ๋อ แค่เปลี่ยนลุคนิดหน่อย ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกจ้า"

"แต่เธอสวยมากเลยนะ ฉันว่าเธอมีสิทธิ์ได้ตำแหน่งดาวเลยแหละ" ผู้หญิงอีกคนพูดเสริม

"ก็ไม่แน่หรอกคนอื่นๆสวยกว่าฉันเยอะ" ฉันยิ้มให้กับพวกเธอ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าตัวเองจะสวยกว่าใคร ฉันคิดแค่ว่าฉันจะทำให้ดีที่สุดก็พอ

"พอๆเลิกถามค่ะ ไปแสนดีมึงต้องไปเตรียมตัวแล้ว ส่วนพวกมึงรีบแยกย้ายกันไป" สไปรท์พูดขึ้นแล้วเดินมาดึงแขนฉัน

"ฉันไปก่อนนะ"

"พวกฉันจะโหวตให้เธอนะแสนดี" ผู้หญิงกลุ่มนั้นพูดกับฉัน เพียงแค่นี้ฉันก็ดีใจแล้วค่ะ ที่อย่างน้อยยังมีคนคิดจะโหวตให้ฉัน

"ขอบใจนะ" เพื่อนของฉันพากันลากฉันมาที่หลังฉาก คนอื่นๆที่มาลงสมัคร ต่างก็มองฉันอย่างอึ้งๆ ฉันยิ้มให้กับทุกคนแต่ไม่ได้พูดอะไร ฉันไม่รู้จะพูดอะไรก่อน เพราะฉันไม่รู้จักพวกเขา

การถ่ายแบบโปรไฟล์เริ่มขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นการถ่ายแบบโชว์ใบหน้า และฝีมือของผู้ลงสมัครแต่ละคน แล้วแต่ละคนที่ลงสมัคร และดีกรีไม่ใช่ย่อยๆนะคะ พอๆกันกับฉันหมด

จนมาถึงคิวของฉัน ฉันเดินมาที่หน้าฉากพร้อมกับยกมือไหว้ทำตามคนอื่นๆที่ฉันยืนดู แล้วส่งรอยยิ้มให้กับช่างกล้อง และทุกคนอย่างงดงาม ทุกคนต่างพากันปรบมือให้ฉัน ฉันยิ้มด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใสพร้อมกับเริ่มถ่ายรูป

"แนะนำตัวเลยจ้ะ" อาจารย์ท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น

"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อนางสาวกนกนภา เวชพิสิฐกิจเจริญ อายุ 22 ปี เป็นนักศึกษาของคณะเอกธุรกิจ กิจกรรมดีเด่นของฉันคือรางวัลนักศึกษาดีเด่น และเหรียญทองจากการประกวดมากมาย"

ชั้นสาธยายโปรไฟล์ของตัวเองต่างๆนานา ทั้งอาจารย์และนักศึกษาทุกคนต่างยิ้มออกมา เมื่อฉันพูดถึงโปรไฟล์ของตัวเองเสร็จก็มีถ่ายรูป 2-3 รูปเพื่อเอาไปเป็นรูปติด หากฉันได้เป็นดาวมหาลัย

การจะได้ไม่ได้มันขึ้นอยู่กับคะแนนโหวตและความเห็นของอาจารย์ทุกคน หลังจากที่ทำกิจกรรมตรงนั้นเสร็จ การขายขนมของฉันก็เริ่มต้นขึ้น ฉันไม่อายที่จะทำกินเลย ฉันเดินขายเพียงไม่กี่สิบนาที ฉันก็ขายหมดเกลี้ยง ส่วนมากคนที่ซื้อมักจะเป็นผู้ชาย

"ที่เหลือเราเหมาหมดเลยนะแสนดี" ผู้หญิงคนนึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉัน

"ขอบใจนะ ทั้งหมด 520 บาทค่ะ"

"อะ ไม่ต้องทอนนะ ทิปสำหรับคนสวย" เธอยื่นแบงค์พันให้ฉันแล้วยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร จากนั้นก็เดินถือถุงขนมของฉันไปเลย

แปลก ทำไมไม่รู้จักประหยัดเงินทองหรือเสียดายบ้างเลยนะ ให้ทิปฉันมาตั้งเยอะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเก็บไว้ให้ ฉันยิ้มออกมากับเงินที่ได้รับในวันนี้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยมากแต่ถ้าเก็บไปเรื่อยๆ มันก็จะกลายเป็นเงินแสนเงินล้านได้

ฉันมองเงินในมือพร้อมกับหันหลังจะเดินกลับ...

ปึก!

แต่โชคชะตาพาซวยให้ฉันชนกับใครก็ไม่รู้ เขาตัวใหญ่กว่าฉันมาก ฉันถึงกับเซล้มไม่เป็นท่า เท้าที่ฉันใส่ส้นสูง มันก็พลิกจนข้อเท้าฉันเจ็บ

"โอ๊ย!" ฉันล้มลงไปกองกับพื้น ใช้มือจับไปที่ข้อเท้าของตัวเอง มันเจ็บมาก เจ็บจนฉันต้องเบ้หน้าออกมา

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า โทษทีนะฉันเองก็ไม่ทันได้มอง" ผู้ชายคนนั้นก้มตัวลงตรงหน้าของฉัน พร้อมกับรีบเอามือมาจับที่ข้อเท้าของฉันเอาไว้

"ไม่ๆ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แล้วนายล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า?" ฉันเงยหน้าถามเขาด้วยความเป็นห่วง ถึงฉันจะเจ็บแต่ฉันก็เป็นห่วงคนที่ชนฉัน เราชนกันค่อนข้างแรง ฉันเจ็บขนาดนี้ เขาก็อาจจะเจ็บเหมือนกัน

"เธอล้มแล้วยังจะมาถามฉันอีก เป็นห่วงตัวเองดีกว่าไหม" เอ้า ทีนี้ฉันผิดเหรอ ฉันแค่ถาม คนบ้าไม่รู้จักคำว่ามารยาทหรือไง!