17 เจอแสนดีหน่อยเป็นไง

"ฉันก็แค่ถามนายตามมารยาท นายไม่เคยเรียนเลยหรือไง?" ฉันจ้องเขาเขม็ง ชักสีหน้าเหมือนไม่พอใจ ตอนแรกฉันก็ห่วงใยเขา แต่พอได้ยินคำพูดกวนบาทา ฉันก็มีบ้างที่ไม่พอใจ

"ก็เคยเรียนแต่ไม่ได้สนใจ แล้วเธอลุกไหวไหมเนี่ย!"

"ไหวสิ!" ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืน แต่ดูเหมือนเท้าของฉันจะไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่นัก มันเจ็บจัง เจ็บมากๆเลย

"นี่เธอ! ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน อย่าอวดเก่ง!" เขายังคงปากปีจอใส่ฉันเหมือนเดิม

"เอ้า! ฉันก็แค่ไม่อยากพึ่งนาย ฉันอวดเก่งตรงไหนเนี่ย!"

"มานี่เดี๋ยวช่วยเอง"

"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันช่วยตัวเองเอง"

"อย่ามาอวดเก่งนะ ฉันจะช่วยเธอก็คือช่วยเธอไม่มีสิทธิ์มาปฏิเสธฉัน" คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด เขาเอามือมาพยุงฉันให้ลุกขึ้น แล้วให้ฉันจับไปที่ไหล่ของเขา เพื่อพยุงร่างกายของฉันไม่ให้ล้ม

ฉันไม่ได้พูดอะไร นอกจากมองข้อเท้าของตัวเอง ที่ความเจ็บมันกำลังเล่นงานฉันอย่างหนัก

"เธอถอดรองเท้าดีกว่าไหม!"

"อืม เดี๋ยวฉันถอดเอง ...เฮ้ย!" ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ จู่ๆผู้ชายคนนี้เขาก็ก้มตัวลงแล้วยกเท้าของฉันขึ้นเบาๆ ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงที่เท้าของฉันออก แล้วจับสายรัดถือเอาไว้ในมือของเขา "นะ...นาย"

"ห้องเรียนอยู่ไหนจะไปส่ง!"

"ฉันคิดว่าฉันน่าจะไปเองได้"

"อย่ามาอวดเก่งสภาพแบบนี้จะไปได้ยังไง คลานไปหรอตลกสิ้นดี"

"ไอ้คนผีทะเล!" ฉันพูดเสียงเบาเพราะกลัวเขาจะได้ยิน

"ห้องเรียนอยู่ไหน?" เขาเอ่ยถามฉันอีกครั้ง

"อยู่ตึก a"

เขาไม่ตอบอะไรนอกจากพยุงชั้นเดินมาที่ตึก a คนอื่นๆต่างก็พากันมองมาที่ฉันและเขา ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพวกเขาจะมองกันทำไม บางคนมองฉันแบบหาเรื่องมากๆ เหมือนไม่พอใจ ราวกับว่าฉันไปแย่งสามีของพวกเธออย่างไรอย่างนั้น

ส่วนผู้ชายคนนี้ก็ดูไม่สนใจสายตาของใครเลย เขาเดินหน้านิ่งเดินมาส่งฉันด้วยท่าทางนิ่งๆ แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน และประคองฉันอย่างเบามือ

พอมาถึงหน้าห้องเพื่อนของฉันที่เห็น ก็พากันวิ่งออกมา แล้วรีบมาประคองตัวฉันต่อจากเขา

"เป็นอะไรมาวะแสนดี?" โมเอ่ยพร้อมกับสำรวจตัวฉัน

"กูล้ม"

"แล้วนี่ ..." สไปรท์มองไปที่ผู้ชายคนนั้น แล้วหันมามองหน้าฉัน

"กูกับเขาชนกัน เท้ากูพลิกเขาก็เลยเดินมาส่ง ขอบคุณที่เดินมาส่งนะคะ" ฉันยิ้มให้ผู้ชายคนนั้น ถึงเขาจะดูปากเสียไปบ้าง แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีน้ำใจที่เดินมาส่งฉัน

"อืม ไม่เป็นไร นี่รองเท้าของเธอ" เขายื่นรองเท้าให้ฉัน ฉันมองหน้าเขาแล้วเอื้อมมือไปรับมัน ก่อนจะยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร

"นายใช่นักเรียนแลกเปลี่ยนไหม?" แพรทำหน้าตาตื่นเต้นนิดหน่อยแล้วเอ่ยถามเขาออกไป นักเรียนแลกเปลี่ยนเหรอ ถึงว่าฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย

"อืม" เขาตอบเพียงสั้นๆ แล้วหันมาจ้องหน้าฉันต่อ เออแล้วจะจ้องทำไม หรือว่าความสวยของฉัน นี่แหละนะเขาว่าความสวยเป็นเหตุสังเกตได้ คิคิ

"ขอบคุณอีกครั้งนะ ว่าแต่นายอยู่คณะอะไรเหรอ?"

"คณะแพทย์ศาสตร์"

"อ้อ เป็นหมอนี่เอง แล้วเพื่อนๆของนายล่ะ"

"อยู่คณะ แล้วเธอชื่อแสนดีใช่ไหม?"

"อื้ม แล้วนายล่ะชื่ออะไร เป็นคนประเทศอะไร?" ที่ฉันถามเพราะเพื่อนของฉันมันมาสะกิดแขนฉันให้ถามเขาดู อีกอย่างหน้าตาของเขาไม่เหมือนคนไทยอยู่แล้ว

"ฉันชื่อเซบาสเตียน เป็นลูกครึ่งไทย-รัสเซีย ยินดีที่ได้รู้จักนะแสนดี"

"ชื่อนายยาวเนาะ แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะเซบาสเตียน"

"เรียกฉันเซบาสก็ได้ ฉันให้สิทธิ์เธอเป็นคนเรียกคนแรกเลยนะ" หืมสิทธิ์เรียกคนแรกหรอ รู้สึกดีกับคำนี้จัง

"อื้ม ฉันเรียนก่อนนะบ๊ายบาย"

"อืม" เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มออกมาก่อนจะเดินไป เพื่อนของฉันและทุกคนในห้องต่างพากันกรี๊ดเขายกใหญ่เลย ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อนๆไม่ได้คิดอะไรมากมาย

จนเวลาผ่านเลยไปมาถึงเวลาพักเบรค ฉันและเพื่อนๆพากันออกมาจากห้องเรียน ข้อเท้าของฉันดีขึ้น เพราะสไปรท์และเพื่อนคนอื่นๆ ต่างหายามานวดให้ฉัน

ตู๊ดดด!

ตู๊ดดด!

"รับสิเฮีย" ฉันพูดพร้อมกับกดโทรศัพท์โทรออกอีกครั้ง

"ไม่รับหรอวะ?" สไปรท์เอ่ย

"ไม่ใช่โกรธมึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วไม่เอารายงานมาให้นะ" จริงด้วยสิ หรือว่าเขาจะโกรธเคืองฉันเรื่องเมื่อเช้า จนไม่เอารายงานมาให้ แต่มันจะเกินไปไหม หรือว่าเขาทำอะไรอยู่

ฉันยืนกดมือถือโทรยิกๆอยู่แบบนั้น แต่มันก็ไม่มีการตอบรับจากสายของใครเลย โทรเข้ามือถือเฮียก็ไม่มีใครรับ โทรเข้าโทรศัพท์บ้านก็ไม่มีใครรับเช่นกัน นี่ทุกคนไปไหนกันหมดเนี่ย

พอกดโทรไปที่ทำงานของเฮีย เลขาของเฮียก็บอกว่าเฮียยังไม่มาทำงาน นี่เฮียไปไหน ฉันเองก็ชักสงสัยแล้วสิ

"สไปรท์พากูกลับไปที่บ้านหน่อย"

"อื้อ เฮียเขาไม่รับหรอวะ?"

"อื้อ ไปดูที่บ้านก่อน เผื่อเขาทิ้งรายงานไว้ที่บ้าน ไปตอนนี้ยังทัน"

"ไปดิ่"

ฉันวิ่งออกจากตึกของมหาลัยแล้วไปที่รถของสไปรท์ทันที ในมือก็กดมือถือโทรหาเฮียอยู่ตลอด แต่เฮียไม่ยอมรับสาย เขาหายไปไหนของเขากันนะ

ถ้ารายงานของฉันไม่เสร็จ ฉันจะเล่นงานเฮียให้ตายเลยคอยดู เพราะรายงานนี้มันสำคัญต่อการเรียนของฉันมาก ถ้ามันไม่เสร็จฉันแย่แน่

"เฮียนะเฮีย" ฉันบดกรามแน่นรู้สึกหงุดหงิดโมโหเป็นอย่างมาก

"เฮียมึงอาจจะทำรายงานให้อยู่ก็ได้ ใจเย็นๆก่อนหน้าแสนดี มันคงไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นหรอก ที่เขาไม่ได้รับโทรศัพท์มึง เขาอาจจะพยายามเร่งรายงานให้มึงก็ได้"

"ถ้าเกิดไปแล้วรายงานคงไม่เสร็จ กูจะเด็กหัวเฮียออกแล้วสับเป็นชิ้นๆเลยคอยดู"

"โหดร้ายฮ่าๆๆ แต่กูก็ชอบบทโหดๆของมึงแบบนี้นะ"

"มึงก็รู้รายงานนี้สำคัญกับกู ถ้ามันไม่เสร็จคือกูแย่แน่ๆ"

"เออ เฮียอาวุธคงยังทำให้มึงอยู่นั่นแหละ เขาคงไม่หายไปทำอย่างอื่นหรอก"

"แต่ถ้าเขาทิ้งรายงานของกูไปเชี่ยกูก็จะทำเชี่ยๆกลับไปเช่นกัน"

"อื้อ"

ฉันนั่งรถมาด้วยใจร้อนรุ่ม กลัวรายงานจะส่งไม่ทัน แล้วอีเฮียมึงมัวทำอะไรอยู่ อย่าให้ถึงบ้านนะ ฉันจะไม่เป็นแสนดีคนเดิมแน่ ถ้ารายงานของฉันไม่คืบหน้า

เฮียก็เฮียเถอะ เจอแสนดีหน่อยเป็นไง!!