ล้างหนี้

หนึ่งเดือนต่อมา....

หญิงชราอายุประมาณเจ็ดสิบกว่าเดินมาพร้อมหลานสาวอายุราวสิบแปด หญิงสาวร่างเล็กบอบบางผิวพรรณขาวกระจ่างใสด้วยวัยที่เพิ่งแตกเนื้อสาว แต่ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดฝาดแถมยังหมองคล้ำไร้สง่าราศี ตามตัวและข้างแก้มมีรอยแดงคล้ายถูกทำร้าย

"วันนี้จะเอาเท่าไหร่"

ชายหนุ่มถามใบหน้ามีรอยยิ้มหยัน บัวผันเป็นผีพนันตัวยงที่มาขอกู้เงินจากเขาหลายครั้ง นี่ก็ยังค้างชำระอยู่เกือบแสนบาทที่ยังไม่จ่าย

"ป้าขอกู้เพิ่มอีกสักแสนได้ไหมคะคุณอัคร จะเอาไปหมุนในร้าน"

"หมุนในร้านหรือว่าจะเอาไปเข้าบ่อนล่ะ เอาดีๆ"

"คราวนี้เอาไปหมุนในร้านจริงๆ ค่ะ ไม่ไปบ่อนแล้ว มีแต่เสียกับเสีย"

"แต่หนี้ครั้งก่อนก็ยังค้างอยู่นี่" เขาเปิดสมุดบัญชีชื่อป้าบัวผันไปพลางพูดกับหญิงชราไปพลาง

"ป้าเอาหลานมาให้เป็นอีหนูของคุณอัครค่ะ"

เขาเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม ริมฝีปากกระตุกยิ้มบางๆ ปรายตามองเด็กสาวที่เอาแต่นั่งก้มหน้าเป็นระยะ

"พาหลานสาวมาขัดดอกว่างั้น แล้วพาไปเสนอมากี่คนแล้วล่ะ" เขารู้ว่าป้าบัวผันไม่ได้ติดหนี้แค่เขาคนเดียวแต่เป็นหนี้หลายที่

"ป้าพามาหาพ่อเลี้ยงแค่คนเดียว พ่อเลี้ยงรับมันไว้เถอะนะ อีนี่มันทำได้ทุกอย่าง ยิ่งงานคนใช้มันยิ่งถนัด"

"ป้าก็รู้ว่าผมไม่ชอบกินของเหลือเดนจากใครแล้วหลานป้ายังบริสุทธิ์อยู่หรือเปล่า"

"บริสุทธิ์สิคะ ป้ากล้าเอาหัวเป็นประกัน"

"แน่นะ"

"แน่ค่ะ..อยู่บ้านก็เปลืองข้าวเปลืองน้ำ สู้เอามาแลกเป็นเงินดีกว่า

"แล้วป้าไม่สงสารหลานเหรอ"

"มันไม่ใช่หลานแท้ๆ ของป้าหรอกค่ะ แค่กาฝาก"

อัครามองใบหน้าที่เริ่มมีหยาดน้ำตาคลอเคล้าจนเต็มหน่วยตาอย่างอิดหนาระอาใจ กล้ามเนื้อในอกข้างซ้ายรู้สึกวูบไหวแปลกๆ

"แล้วเขาเต็มใจจะอยู่กับผมหรือเปล่า"

"เต็มใจสิคะ มันไม่กล้าขัดคำสั่งป้าหรอกค่ะ ป้าเลี้ยงมันมาแต่อ้อนแต่ออด บุญคุณป้าล้นหัวมันค่ะ"

อัคราพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ชีวิตของเธอคงมีค่าแค่เงินก้อนเดียวสินะ เขาหันมองร่างเล็กที่เริ่มสั่นเพราะแรงสะอื้น

"เธอชื่ออะไร?"

เสียงทรงอำนาจดังขึ้นเรียกสติของเธอให้กลับคืนมา มือเรียวเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่ร่วงหล่นออกทางหางตาอย่างลวกๆ

"มัวอมพะนำอะไรอยู่ตอบคุณเขาไปสิ อีนี่ทำอะไรชักช้า" หญิงชราหยิกหมับไปตรงท่อนขาบอบบางหนึ่งครั้งต่อหน้าต่อตาอัครา

"หนูชื่อนับดาวค่ะ"

"เธอเต็มใจจะอยู่กับฉันที่นี่หรือเปล่า"

"บอกคุณอัครไปสินับดาวว่าแกเต็มใจ" บัวผันกระซิบกระซาบกับหลานอย่างร้อนใจ

"เต็มใจค่ะ"

เธอตอบคำถามพลางหลุบเปลือกตาลงต่ำ บัวผันถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างรู้สึกโล่งใจ ยังไงวันนี้นางต้องได้เงินแสนกลับบ้าน

"ฉันให้เธอตอบอีกครั้ง เธอเต็มใจจะอยู่ที่นี่กับฉันใช่ไหมนับดาว"

"เต็มใจค่ะ"

อัคราหยิบเช็คขึ้นมากรอกตัวเลขลงไปหนึ่งแสนบาทแล้วส่งให้บัวผัน

"เงินหนึ่งแสนที่ป้าต้องการ ส่วนที่ค้างฉันไว้ถือว่าเจ๊ากันไปแล้วกันแลกกับตัวนับดาว"

"ขอบคุณพ่อเลี้ยงมากค่ะ งั้นป้ากลับก่อนนะคะ จะรีบไปธนาคาร"

"ครับ"

"ป้า!" เสียงเล็กๆ รั้งหญิงชราให้หันกลับมามองด้านหลัง

"มีอะไรวะ กูจะรีบกลับบ้าน"

"แล้วฉันล่ะ"

"มึงก็อยู่กับพ่อเลี้ยงเขาไง กูไปละ"

นับดาวปล่อยโฮอย่างสุดจะกลั้น เธอมองร่างท้วมที่เดินห่างออกไปจนลับสายตา

"อยู่กับฉันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกนะ อย่ากลัวไปเลย เดี๋ยวเธอไปดูห้องกับป้านอมแล้วค่อยเริ่มงานพรุ่งนี้ วันนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์"

ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยันตัวเองลุกขึ้นจนเต็มความสูงก้าวออกไปจากตรงนั้น ทิ้งร่างเล็กที่นั่งอย่างคนหมดอาลัยตายอยากไว้ในห้องนั้นคนเดียว