ตีสองหน้า

เช้าวันถัดมา....

แสงแดดอ่อนๆ สาดลอดเข้ามาทางหลังคา และร่องไม้ที่เก่าคร่ำคร่าในห้องนอนของนับดาว หญิงสาวขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งเปิดออกช้าๆ เพราะได้ยินเสียงป้าบัวผันลอยมากระทบโสตประสาทการได้ยิน พร้อมเสียงเคาะประตูดังปัง

"อีนับดาว นี่แกยังไม่ตื่นอีกเหรอวะ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ลุกขึ้นมาช่วยกันขายของหน่อยสิโว้ย อีนี่หัดขี้เกียจสันหลังยาว เดี๋ยวเหอะ! กูจะให้มึงอดข้าวอดน้ำซะให้เข็ด!"

หญิงชราตะเบ็งเสียงจนคอขึ้นเอ็นพร้อมเคาะประตูไปพลาง นับดาวรีบลุกจากที่นอนไปเปิดประตูให้ป้าบัวผันที่ยืนเท้าสะเอวหน้าตาบอกบุญไม่รับอยู่หน้าห้องของเธอ อาการแบบนี้มีอยู่อย่างเดียว คงจะเสียพนันมาจนหมดตัวอีกสินะถึงได้อารมณ์ไม่ดี

"หนูตื่นแล้วค่ะป้า ขอตัวลงไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ"

"จ้า!! อีคุณนาย..รีบๆ ไปเลยจะได้ไปช่วยกันขายของ"

หญิงชราเดินลงบันไดมาก่อน นับดาวเดินตามมาทีหลัง หญิงสาวต้องการจะบอกกับคนเป็นป้าในเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อวาน เรียวแขนบอบบางจึงรั้งคนเป็นป้าเอาไว้ ก่อนที่เท้าของท่านจะก้าวลงบนบันไดขั้นสุดท้าย

"ป้าบัวผันคะ หนูมีเรื่องอยากจะบอกป้าค่ะ"

"เรื่องอะไรวะ" เท้าของหญิงชราหยุดชะงัก หันกลับมามองหน้าหลานสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"เมื่อวานลุงชา.." นับดาวทำท่าอึกอักจนบัวผันนึกรำคาญ

"พี่ชาทำไม? อมพะนำอยู่ได้ กลัวกูจะเหม็นน้ำลายบูดหรือไง"

นับดาวสูดลมหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าแล้วโพล่งคำพูดออกมา

"เมื่อวานลุงชาจะข่มขืนหนูค่ะ"

"แกว่ายังไงนะ! อย่ามาพูดมั่วๆ นะอีนับดาว พี่ชาเขารักแกเหมือนลูกเหมือนหลาน เขาไม่ทำเหมือนที่แกว่าหรอก"

"หนูไม่ได้มั่วนะคะ ลุงชาจะข่มขืนหนูจริงๆ ค่ะ"

"ถ้าแกยังไม่หยุดพล่ามฉันจะตัดหางแกปล่อยวัด!"

บัวผันเท้าสะเอวชี้หน้าด่ากราด โกรธจนหน้าดำหน้าแดง เลือดในกายเดือดพล่านสูบฉีดรุนแรงจนความดันขึ้นโดยอัตโนมัติ นับดาวยืนหน้าซีดตัวสั่นไม่กล้าโต้ตอบอะไรทั้งนั้น

"เอะอะอะไรกัน เสียงดังไปถึงห้องพระ ฉันสวดมนต์ไม่รู้เรื่องเลยเนี่ยแม่บัวผัน..หนูนับดาว" เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังมาพร้อมกับร่างอวบอ้วน พุงพลุ้ย ศีรษะเกือบล้าน ในชุดนุ่งขาวห่มขาวดังมาจากทางด้านหลัง บัวผันและนับดาวหันมองร่างท้วมเป็นตาเดียวกัน

"พี่ชามาก็ดีแล้วจ้ะ อีนับดาวมันมาฟ้องฉัน ว่าเมื่อวานพี่จะข่มขืนมัน"

"ไม่จริงนะจ๊ะบัวผัน พี่ไม่ได้ทำนะ พี่รักนับดาวเหมือนลูกเหมือนหลาน แล้วอีกอย่างมันก็ผิดศีลข้อสามมันบาป พี่ไม่ทำหรอกจ้ะ"

ชายชราประจบประแจงเมียรัก แล้วโป้ปดคำโต แสร้งทำเป็นหลับตาแล้วท่องพุทโธ ธัมโม สังโฆ ออกมาดังๆ ทำท่าคล้ายคนที่ละทางโลกมุ่งสู่ทางธรรมอย่างเคร่งครัด

"เห็นไหม พี่ชาเขาธรรมะธรรมโมจะตาย แกยังจะใส่ร้ายเขาได้ มันน่าตบสักฉาดสองฉาดดีไหม"

ชายชรารั้งแขนเมียรักเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายนับดาว "บัวผันอย่าทำร้ายเด็กมันเลย สงสารเด็กมัน การทำร้ายร่างกายมันเป็นบาปนะจ๊ะ"

นับดาวอยากจะเถียงใจจะขาด ว่าสิ่งที่ป้าบัวผันเห็นมันก็แค่ละครหนึ่งฉาก ที่ชายชราคนนี้แสดงตบตา คนอะไรตอแหลได้เก่งมากๆ ถ้าเป็นดาราคงได้ตุ๊กตาทองสามปีซ้อน

"ลงไป! ก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหวลงไม้ลงมือกับแก"

หญิงชราผู้แพ้มารยาสามีรีบไล่นับดาวให้ไปจากตรงนั้น ก่อนที่นางจะระงับโทสะตัวเองไม่ไหว แล้วทำร้ายหลานสาวที่นางเลี้ยงเอาไว้อย่างจำใจไม่ใช่เต็มใจเลี้ยง เพราะเด็กนั่นมันเป็นแค่กาฝาก

นับดาวรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนั้น แต่เพียงแค่หล่อนหันหลัง เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังก็เรียกรั้งเธอไว้ไม่ให้ก้าวต่อไป นับดาวชะงักเล็กน้อย

"เดี๋ยวก่อนนับดาว" ชายชรานุ่งขาวห่มขาวเรียกรั้งเด็กสาวเอาไว้

"ลุงมีอะไรเหรอคะ" เธอหันหน้ามาเผชิญหน้ากับชายชราและผู้เป็นป้าที่ยืนอยู่ใกล้กัน

"ลุงอยากกินปาท่องโก๋ที่ขายอยู่หน้าปากซอย หนูไปซื้อให้หน่อยนะ นี่เงินไม่ต้องทอนที่เหลือหนูอยากกินอะไรก็ซื้อมา"

"ค่ะ"

ชายชรายื่นธนบัตรใบละหนึ่งร้อยบาทให้เด็กสาวหนึ่งใบ นับดาวรับไว้รีบเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วปั่นจักรยานไปหน้าปากซอย เพื่อซื้อของที่คนเป็นลุงต้องการ

คล้อยหลังนับดาวไปเพียงไม่นาน ชายชราก็รีบพูดจาหวานๆ เอาอกเอาใจบัวผันสารพัดราวกับเธอเป็นนางพญาก็ไม่ปานเพื่อกลบเกลื่อนความผิดตน

"บัวผันอย่าอารมณ์เสียเลยนะจ๊ะ มานั่งตรงนี้ดีกว่า เดี๋ยวพี่จะบีบนวดให้ บัวผันปวดเมื่อยตรงไหนบอกได้เลยนะ มานั่งสิจ๊ะ"

ผู้เป็นภรรยานั่งลงบนเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่ที่สามีจัดมาให้ ชายชราพุงพลุ้ยลงมือบีบนวดไล่ตั้งแต่ต้นคอของภรรยา เรื่อยลงมายังแขนขาทั้งสองข้าง

"บัวผันสบายไหมจ๊ะ"

"ดีมากจ้ะพี่ชา ขอแรงอีกหน่อยนะจ๊ะ"

"ได้จ้ะ" ชายชรารีบลงน้ำหนักมือในทันที "แรงขนาดนี้ดีไหมจ๊ะ"

"ดีจ้ะ"

สองผัวเมียบีบนวดกระหนุงกระหนิงกันตามประสาสามีภรรยา ไม่นานนับดาวก็กลับเข้ามาพร้อมปาท่องโก๋ที่ลุงชาอยากทาน

""กินด้วยกันสิหลาน"

"ไม่ล่ะค่ะหนูไม่อยากทาน ลุงกับป้าตามสบายนะคะ เดี๋ยวหนูจะไปหุงข้าวล้างจาน แล้วจะออกไปขายของที่หน้าร้าน"

"งั้นก็ตามใจนะหลาน" ชายชรายิ้มหวานแต่แอบซ่อนยาพิษเอาไว้ในรอยยิ้มบาดใจนั้น

บัวผันหันมองร่างเล็กอย่างไม่สบอารมณ์นัก รีบไล่ให้ไปไกลๆ ราวกับว่านับดาวเป็นตัวเสนียดจัญไร

"เอ้า! จะไปล้างจานก็รีบๆ ไปสิยะ มัวยืนเซ่ออยู่ทำไม รำคาญลูกกะตา"

"ค่ะป้า..หนูจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"

นับดาวเดินออกไปจากตรงนั้น หล่อนทำกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำเป็นประจำเหมือนทุกๆ วัน คือหุงหาอาหาร ซักผ้า ล้างจาน ทำความสะอาดบ้าน และก็ขายของ

เธอถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นเบ๊สารพัดประโยชน์ หรือที่เรียกว่าคนใช้ดีๆ นี่เอง