ตอนที่ 2.

ตอนที่ 2.

นนนทียืนยันความตั้งใจเดิมออกไป และแน่นอนว่าเขาไม่มีทางเปลี่ยนใจ

“ผมเกรงว่าคุณผึ้งเธอจะเสียใจ... เธอรอคุณนนมานานมาก...”

“ผมรู้ แต่ผมไม่ได้รักน้ำผึ้งแบบคนรัก และอีกอย่างเธอก็เด็กเกินไปสำหรับผมด้วย”

“ครับคุณนน”

คนขับรถตอบรับด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจนัก เขาเข้าใจดี เพราะคนขับรถคงสงสารน้ำผึ้ง แต่เขาทำดีที่สุดแล้วสำหรับน้ำผึ้ง

ตอนนี้หล่อนยี่สิบปีเต็มแล้ว เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว และก็ควรที่จะมีชีวิตเป็นของตัวเองเสียที

น้ำผึ้งมองตัวเองในกระจกเงาซ้ำอีกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจก้าวออกมาจากห้องพักด้วยความตื่นเต้นดีใจ

หล่อนกำลังจะได้พบหน้านนนทีแล้ว หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานมากถึงห้าปีเต็ม

หล่อนรอคอยเขา เฝ้ารอที่จะได้พบเขามาตลอด และในที่สุดเขาก็กลับมาแล้ว

หัวใจสาวที่ภักดีต่อเขาเพียงคนเดียวเต้นโครมคราม นึกไม่ออกว่าควรจะแสดงท่าทางยังไงดี หากเผชิญหน้ากับผู้มีพระคุณ

สองมือเล็กเย็นเฉียบและชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ ความอิ่มเอมใจกำลังทะลักทลายเข้ามาท่วมท้นหัวใจที่เคยแห้งเหี่ยว

เมื่อห้าปีก่อน หลังจากที่นนนทีจรดปลายปากกาลงในทะเบียนสมรสแล้ว เขาก็บอกกับหล่อนว่าจะต้องเดินทางไปทำงานไกลถึงอิตาลี

หล่อนเฝ้ารอเขามานาน เฝ้ารอทุกวันด้วยความหวังเต็มเปี่ยม มันยาวนานมากเลยนะ ห้าปีเต็มเลยทีเดียว แต่ในที่สุดวันที่รอคอยก็เดินทางมาถึง หล่อนกำลังจะได้อยู่เคียงข้างนนนที ในฐานะภรรยาจริงๆ เสียที

รอยยิ้มสดใสระบายเต็มใบหน้านวลมากกว่าทุกครั้ง ทำให้ป้าอิ่มเอ่ยแซวขึ้น

“วันนี้คุณผึ้งยิ้มหวานที่สุดเลยนะคะ”

พวงแก้มนวลซับสีเลือดฝาด ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบป้าอิ่มไปเสียงขวยเขิน

“คุณนนกลับมาแล้ว... ผึ้งดีใจน่ะค่ะป้าอิ่ม”

ป้าอิ่มเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า และก็ดึงมือเล็กของเด็กสาวที่ยิ่งโตก็ยิ่งสวยอย่างน้ำผึ้งมาจับเอาไว้ ซึ่งก็พบว่าผิวสาวของน้ำผึ้งนุ่มเนียนมือเหลือเกิน

นับวันน้ำผึ้งก็ยิ่งสวย ดวงหน้าหวานฉ่ำสมกับชื่อของหล่อนไม่มีผิด หากนนนทีมาเห็นน้ำผึ้งตอนนี้ก็คงคิดไม่ต่างจากหล่อน

“ป้าเห็นคุณผึ้งมีความสุข ป้าก็อดดีใจด้วยไม่ได้ค่ะ”

“ผึ้ง... ดูดีหรือยังคะป้าอิ่ม”

น้ำผึ้งเหมือนเพิ่งนึกได้ หล่อนเอามือลูบชายกระโปรงของตัวเอง และเอ่ยถามคู่สนทนาอย่างไม่มั่นใจนัก

ป้าอิ่มระบายยิ้ม มองผู้หญิงที่โตเป็นสาวสะพรั่งด้วยความชื่นชม

น้ำผึ้งไม่ได้สวยหวานแค่ใบหน้า แต่รูปร่างก็ยังสลักเสลาในแบบที่ผู้ชายทุกคนเห็นแล้วก็ต้องเหลียวมองซ้ำกันเลยทีเดียว

“คุณผึ้งของป้าสวยมากแล้วค่ะ สวยเหมือนนางฟ้าเลยค่ะ”

“ป้าอิ่มแกล้งชมผึ้งใช่ไหมคะเนี่ย”

น้ำผึ้งยิ้มเอียงอาย กลีบปากที่มีเพียงแค่ลิปมันสีชมพูระเรื่อทาเอาไว้เบาบางคลี่เป็นรอยยิ้ม ดวงตากลมโตสุกสกาวราวกับดวงดาราบนท้องฟ้า

นางฟ้ายังไม่สวยแบบนี้เลย...

ป้าอิ่มชื่นชมน้ำผึ้งในใจ ก่อนจะชะเง้อคอมองออกไปนอกบ้าน เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถแล่นเข้ามาจอด

“สงสัยคุณนนมาถึงแล้วแน่เลยค่ะ เดี๋ยวป้าไปดูให้นะคะ”

“ผึ้งไปด้วยค่ะ”

น้ำผึ้งรีบเดินตามหลังป้าอิ่มไปติดๆ หัวใจติดปีกบินไปหาเจ้าของหัวใจนานแล้ว

นนนที...

เขากำลังจะกลับมาหาหล่อน...

หล่อนมีความสุขเหลือเกินที่จะได้เจอเข้าอีกครั้ง และครั้งนี้ หล่อนก็หวังว่าเขาจะไม่ปฏิเสธการปฏิบัติหน้าที่ภรรยาของหล่อน ด้วยเหตุผลว่าหล่อนยังเด็กเกินไปเหมือนเมื่อห้าปีก่อนอีก

เท้าเล็กก้าวถี่ๆ เร่งความเร็วตามหัวใจแทบไม่ทัน และทันทีที่ก้าวข้ามธรณีประตูออกมา ดวงตาก็ปะทะเข้ากับแผ่นหลังของผู้ชายตัวสูงใหญ่ ซึ่งหล่อนจำได้ดีว่าเป็นใคร

“คุณนน...”

หล่อนตะโกนเรียกเขาออกไปด้วยความคิดถึง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหยุดตรงหน้า กลีบปากอิ่มเต็มมีแต่รอยยิ้ม ในขณะที่ดวงตามีหยาดน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มใจคลอมากมาย

เขายังเหมือนเดิมทุกอย่าง...

มีอย่างเดียวที่เปลี่ยนแปลงไป นั่นก็คือความหล่อที่เพิ่มมากขึ้น

หัวใจของหล่อนสั่นสะท้าน มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความรักและเทิดทูน

“ผึ้ง... รอคุณนนทุกวันเลยค่ะ...”

ริมฝีปากหยักสวยของผู้ชายตรงหน้าคลี่เป็นรอยยิ้มบางๆ ดวงตาคมกริบจับจ้องมองหล่อนทั้งตัวอย่างพิจารณา

หล่อนคาดหวังให้เขาชอบ...

ชอบในสิ่งที่เขากำลังจ้องมองอยู่...

อยากให้เขา... ชอบเรือนร่าง และชอบผู้หญิงที่ชื่อน้ำผึ้งคนนี้เหลือเกิน...

“โตเป็นสาวแล้วนะ น้ำผึ้ง”

นนนทีพึมพำเสียงแผ่วเบา ในขณะที่ดวงตาจับจ้องมองสตรีสาวตรงหน้าที่แปลกตาไปจากเมื่อห้าปีก่อนราวกับคนละคนด้วยความตะลึง

นี่หรือน้ำผึ้ง เมียเด็กที่เขาไม่เคยต้องการจะร่วมเตียงด้วย

หล่อนโตเป็นสาว สวยขึ้นมาก และก็เย้ายวนชวนให้ความชั่วร้ายในกายของเขาตื่นขึ้นมาได้ดีเหลือเกิน

ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยสนใจแม้แต่จะดูรูปถ่ายใดๆ ของหล่อน พูดง่ายๆ ก็คือ ในหัวของเขาตอนที่อยู่อิตาลี มีแต่งาน และก็ผู้หญิงที่เป็นคู่นอนเท่านั้น

เขายังคงยืนนิ่ง จับจ้องดวงหน้าหวานสมกับชื่อของหล่อนราวกับไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อน ร่างกายมีปฏิกิริยาตอบรับเสน่ห์ของน้ำผึ้งอย่างน่าตกใจ