ตอนที่ 1 ชีวิตของพราวตา 2

พราวตาแทบไม่กล้าก้าวขาลงจากรถ แต่ดนัยคว้าข้อมือเธอแล้วดึงเบาๆ ให้ตามลงมา สาวน้อยกลืนน้ำลายแรงๆ มองฝ่าความมืดไปยังบ้านหลังงามที่สมควรถูกเรียกว่าคฤหาสน์เสียมากกว่า ที่นี่ดีเกินกว่าจะเป็นที่ซุกหัวนอนของเด็กสาวที่ระเห็จมาจากบ้านโกโรโกโสอย่างเธอ

“นายพาหนูป่านไปส่งก่อนนะชัย คืนนี้ฉันไม่ว่างแล้ว” ดนัยหันไปบอกกับคนสนิท

“อะไรกันคะท่าน ได้นังเด็กนี่แล้วจะเทป่านง่ายๆ เลยเหรอคะ!”

คนที่ทนนั่งร่วมรถมากับเด็กสาวเนื้อตัวมอมแมม รีบตวาดด้วยความหัวเสีย เพราะหากถูกส่งกลับโดยไม่ทันได้แสดงฝีมือเรื่องบนเตียง นั่นหมายความว่าเธอจะชวดเงินจำนวนมากด้วยเช่นกัน และดูเหมือนดนัยจะเข้าใจดี

“อย่าพูดแบบนั้นเลย ปกติฉันไม่เคยเทใคร แต่คืนนี้ดูเหมือนจะไม่สนุกแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงนะหนูป่าน ฉันจ่ายค่าเสียเวลาให้หนูแน่นอน” ชายวัยหกสิบปีหยิบสมาร์ตโฟนออกมา สายป่านเห็นแบบนั้นก็รีบบอกหมายเลขพร้อมเพย์อย่างคล่องแคล่ว

ทันทีที่มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากมือถือของตน เธอก็หยิบมันขึ้นมาดูแล้วทำตาโตกับค่าเสียเวลาจำนวนห้าหมื่นบาท ได้มาง่ายดายโดยที่ยังไม่ต้องลงแรงด้วยซ้ำ

“ขอบคุณนะคะท่าน วันไหนรู้สึกเหงา ไม่มีใครถูกใจ อย่าลืมโทร. หาป่านนะคะ ป่านยินดีมาหาท่านได้ทุกเวลาเลยค่ะ” สาวงามรูปร่างอรชรที่แต่งตัวโป๊เปลือยจนหน้าอกแทบโผล่ออกจากขอบชุด รีบโผเข้าไปไหว้แนบอกดนัย เมื่อเขาพยักหน้ายิ้มๆ สายป่านก็หันไปเบ้ปากใส่พราวตาแล้วเปิดประตูกลับขึ้นไปนั่งบนรถตามเดิม

“ให้ผมไปปลุกสมหรือลออให้ก่อนไหมครับ”

พรชัยเกรงว่าดนัยจะเหนื่อยกับการรับมือสมาชิกใหม่

“ไม่ต้องหรอก ฉันคิดว่าฉันจัดการเองได้ นายไปเถอะ ขับรถดีๆ นะชัย” ผู้เป็นนายบีบไหล่คนใต้อาณัติเบาๆ

พรชัยยิ้มพร้อมค้อมศีรษะรับรู้ ก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นรถทางด้านคนขับ ทันทีที่รถเคลื่อนตัวกลับออกไปจากบริเวณหน้ามุก ดนัยก็หันมาหาพราวตาที่ยืนตาแดงก่ำและยังคงสะอื้นเบาๆ อย่างขวัญเสีย

“หนูพราว ไม่ต้องกลัวนะ ฉันสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำอะไรหนู” ดนัยบอกเสียงนุ่ม ทอดสายตามองอีกฝ่ายด้วยความเห็นใจ

“ไม่มีใครไว้ใจได้ แม้แต่พ่อ... พ่อยังขายหนู!” ความเจ็บปวดส่งผ่านทางกระแสเสียงอย่างชัดเจน เธอเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตาร้าวรานในยามจ้องมองคนที่ซื้อตัวเธอมาจากยอดชาย

ดนัยถอนหายใจ เข้าใจดีว่าการกระทำของยอดชายนั้นร้ายแรงไม่น้อย แม้พราวตาจะไม่ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ แต่ก็เลี้ยงดูกันมานานถึงสิบแปดปี จู่ๆ ต้องมาโดนคนที่ตนรักเสมือนพ่อผลักไสอย่างนี้ มีหรือที่เธอจะไม่เจ็บปวดรวดร้าว

“ฉันเข้าใจหนูนะ แต่ตอนนี้เราเข้าไปในบ้านกันก่อนเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว หนูจะได้ขึ้นไปพักผ่อน แต่ก่อนอื่น เราคงต้องคุยกันสักหน่อย”

“หนู...” พราวตาละล้าละลัง หวาดกลัวเกินกว่าจะกล้าไว้ใจ

“ถ้าฉันคิดจะทำอะไรหนู ฉันคงไม่มายืนพูดอย่างใจเย็นอยู่แบบนี้หรอกนะ ไว้ใจฉันได้”

“แต่ลุงพาผู้หญิงคนนั้น...”

“ฉันโสด ฉันหย่ากับเมียมานานหลายปีแล้วด้วย การที่ฉันจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหน มันไม่ใช่เรื่องผิด มันเป็นเรื่องของความพอใจ เอาไว้ถ้าหนูโตกว่านี้ หนูจะเข้าใจเองว่าการซื้อกินมันไม่ได้เลวร้ายตรงไหนเลย”

“...” พราวตานิ่งไปเพราะเข้าใจความหมายนั้นดี

“ไป เข้าไปข้างในเถอะ ตรงนี้ทั้งมืดทั้งยุงชุม” ดนัยบอกแล้วเดินไปที่ประตูบานใหญ่ก่อน เขาหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แตะมันลงบนประตูจนส่งเสียงดังติ๊ด ก่อนจะผลักเข้าไปข้างใน

พราวตายืนเคว้งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ไม่ได้ตามเข้าไปในบ้านโดยทันที เธอชั่งใจ นิ่งคิด มือกำกระโปรงแน่นอย่างกังวล แต่เมื่อมองซ้ายแลขวาแล้วเห็นแค่เพียงความมืด สุดท้ายเธอจึงหมดทางเลือก จำต้องเดินเข้าไปในบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้

ดนัยเปิดไฟข้างในบ้านให้สว่างเพียงเฉพาะส่วนของห้องโถง เขาเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวด้วยท่าทีสงบนิ่ง ปล่อยให้พราวตาค่อยๆ ก้าวตามเข้ามาอย่างลังเล เธอมองสำรวจด้านในอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไม่ได้นึกตื่นเต้นดีใจ เพราะรู้ดีว่าตนไม่ได้เหมาะสมกับบ้านหลังนี้ เธอไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ ทว่าก็ยอมรับว่ามันงดงามตระการตาเป็นอย่างมาก

“หนูชอบที่นี่ไหม” ดนัยเริ่มถามด้วยประโยคสบายๆ

“ไม่ค่ะ หนูอยากกลับบ้านมากกว่า” พราวตาโคลงศีรษะทันที

“อีกหน่อยหนูจะชอบที่นี่เอง ทุกคนในบ้านนี้ใจดีกันทั้งนั้น”

“...” พราวตาเงียบไป ลอบมองดนัยแล้วนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ห่างไกลจากเขามากที่สุด

“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อย” ดนัยชี้แจง

“ค่ะ”

“ฉันจะบอกกับคนที่บ้านนี้ว่ายอดชายยกหนูให้ฉันดูแล หนูเองก็ยอมมาอยู่กับฉันด้วยความเต็มใจ ฉันจะไม่บอกใครว่าเขาขายหนูให้ฉัน เพราะถ้ามีข่าวหลุดออกไป ฉันจะถูกประณามเอาได้ว่าซื้อเด็กสาวอายุแค่สิบแปดมาเป็นเมีย ยอดชายเองก็คงถูกสังคมตัดสินไปต่างๆ นานาว่าขายลูก หนูคงไม่อยากให้คนที่หนูรักเหมือนพ่อต้องเดือดร้อนใช่ไหม”

“ค่ะ หนูไม่อยากสร้างปัญหาให้พ่ออีกแล้ว”

แม้จะขมขื่นเพียงใด แต่พราวตายังคงรักยอดชายเสมอ

“ดี หนูต้องทำให้ทุกคนเข้าใจว่าหนูเต็มใจมาอยู่ที่นี่กับฉันเอง”

“แต่มันไม่จริงเลย หนูไม่ได้อยากมาเป็นเมียคุณ” เธอเถียง

“ฉันรู้ ฉันเองก็พูดไปแล้วนี่ว่าจะไม่บีบบังคับหนู ฉันจะรอจนกว่าหนูจะอายุครบสิบแปด ให้พ้นจากการเป็นผู้เยาว์ก่อน ถ้าครบแล้ว แต่หนูยังไม่เชื่อใจฉัน ยังกลัวฉันอยู่ ฉันก็จะรอต่อไปอีกจนกว่าหนูจะพร้อม ระหว่างนี้หนูจะอยู่ที่นี่ในฐานะผู้หญิงของฉัน ฉันจะส่งหนูเรียนจนจบมัธยม พอจบแล้ว ฉันก็จะส่งเรียนปริญญาต่อเท่าที่หนูต้องการ”

“ทำไมลุงถึงลงทุนกับหนูจังคะ” พราวตาระแวง

“เพราะฉันถูกชะตาหนูมากน่ะสิ ฉันชอบหนูตั้งแต่แรกเห็น ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน เสียดายนะที่อายุของเราห่างกันมากเหลือเกิน ไม่งั้นฉันคงไม่รู้สึกเหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็กแบบนี้”

ดนัยพูดไปตามความจริง แวบแรกที่ได้เห็นหน้าพราวตา เขาประทับใจและชื่นชอบในตัวเธอมาก เป็นความรู้สึกเดียวกับที่เคยเกิดขึ้นกับแม่ของลูกเมื่อหลายสิบปีก่อน

“ลุง...” สาวน้อยน้ำตาซึม พูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

“เรียกฉันว่าคุณเถอะนะ อย่าเรียกว่าลุงเลย มันฟังดูแก่จัง”

เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ มองอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

“ค่ะ คุณดนัย” เธอทำตัวว่าง่าย

“ดีมาก ไม่ต้องกลัวนะ ฉันแล้วก็บ้านหลังนี้จะเป็นที่คุ้มภัยที่ดีที่สุดให้กับหนูเอง ต่อไปจะไม่มีใครมาทำร้ายหนูได้อีกแล้ว” ดนัยยิ้มอบอุ่น สุ้มเสียงนุ่มนวลช่วยให้พราวตาคลายใจลงมากกว่าเดิม

ยิ่งจ้องมองเธอ เขาก็ยิ่งคิดเหมือนกันกับยอดชาย เรื่องที่ว่าเธอคงไม่ใช่ลูกในไส้ เพราะมีผิวพรรณขาวผุดผาดราวกับพวกผู้ลากมากดี มีโครงหน้าตรึงตาและเครื่องหน้าจิ้มลิ้มน่ารักได้สัดส่วน

ดวงตาของเธอกลมโตเจิดจ้า มีแผงขนตาดกดำงอนยาวล้อมกรอบ จมูกโด่งสวยเรียวเล็กรับกันดีกับเรียวปากบางรูปกระจับ ผมสีดำขลับที่ถูกมัดรวบไว้หลวมๆ ดูยุ่งเหยิง หากจัดแต่งให้เรียบร้อย เธอคงน่ามองมากยิ่งกว่านี้

พราวตา... เธอเหมาะกับชื่อนี้มากที่สุด เพราะมองเท่าไรดนัยก็ไม่เคยนึกเบื่อเลย แต่พอเห็นสาวน้อยขยับตัวอย่างอึดอัด ดูไม่ชอบนักที่ตกเป็นเป้าสายตา ดนัยจึงยิ้มและเลิกมอง ขยับลุกขึ้นแล้วพาเธอเดินขึ้นไปยังชั้นบนโดยไม่เร่งเร้า

พราวตาได้เข้าไปพักในห้องนอนแขกที่ถูกดูแลให้เรียบร้อยอยู่เสมอ มันอยู่คั่นกลางระหว่างห้องของเขากับลูกชายที่บินกลับบ้านมาเพียงปีละครั้ง เขาต้องการให้เธออยู่ใกล้ๆ คล้ายเตรียมตัวเอาไว้ให้เคยชิน เผื่อว่าวันหนึ่งจะต้องขยับมาอยู่ร่วมห้องเดียวกัน

“หนูเข้าไปพักผ่อนให้สบายเถอะนะ อาบน้ำอาบท่าแล้วใส่ชุดคลุมที่มีอยู่ในตู้ไปก่อน เอาไว้พรุ่งนี้ ฉันจะให้คนจัดการเรื่องเสื้อผ้าข้าวของให้หนูเอง อย่าคิดมากล่ะหนูพราว ฉันรับรองเลยว่าหนูจะเป็นคนที่โชคดีมากๆ ที่ได้มาอยู่ในความดูแลของฉัน”

ดนัยบอกยิ้มๆ ท่าทางดูมั่นใจในตัวเองอยู่ไม่น้อย พราวตาไม่ได้พูดตอบ ไม่แม้แต่จะสบตา เธอเพียงแค่พยักหน้าช้าๆ ยอมแง้มประตูคุยเพียงเล็กน้อยเพราะยังไม่วางใจในอะไรทั้งนั้น

เมื่อชายสูงวัยเดินจากไป เธอถึงได้งับประตูพร้อมกดล็อกทันที

พราวตายืนเคว้งอยู่กลางห้องที่ใหญ่โตกว้างขวาง สายตามองเตียงขนาดใหญ่ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า แทนที่จะเดินไปที่เตียง ทิ้งตัวนอนลงบนความอ่อนนุ่มของมัน ร่างบอบบางกลับทรุดลงบนพื้นห้องอย่างคนหมดแรง สาวน้อยนอนขดตัวอยู่ตรงนั้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำสีใส เบิกโพลงเหม่อลอยเสมือนคนที่กำลังตายทั้งเป็น

‘พ่อจ๋า... พราวคิดถึงพ่อเหลือเกิน’