"ขอคบแบบเถื่อนๆ นายนี่มันเถื่อนสุดๆ ไปเลย" "ฉันก็อาจจะมีมุมดิบๆ เถื่อนๆ แบบนั้นบ้าง แต่คนอย่างฉันมันก็ใจดีเป็นเหมือนกันนะ" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มจริงจังขึ้นมา ไอติมจึงวางของในมือ เผชิญหน้ากับภูพิงค์ตรงๆ"คิดดีแล้วเหรอที่ขอฉันคบ" หนุ่มหล่อยักคิ้วเป็นการตอบรับ ไอติมถึงกับกัดปากตัวเองด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ"ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ จะให้ไปทำตัวหวานๆ เลี่ยนๆ ฉันทำไม่เป็นหรอกนะ" "รู้น่า ฉันก็ไม่ได้ขอให้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเอง" "ทุกวันนี้ฉันก็มีแค่นาย ทำตัวไม่ได้ต่างจากกำลังคบกัน ตามนั้นก็ได้" รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นที่มุมปากหนา ภูเอ๋ยภู! ทำไมหัวใจมึงเต้นแรงแบบนี้วะ เบาสิเบา เบาบ้างเถอะน่า! "นี่หัวใจนายเต้นแรงเกินไปปะ ดีใจที่ได้คบกับฉันเหรอ?""ตื่นเต้นอะไร หัวใจเต้นไม่เป็นปกติ มีแววว่าจะเป็นโรคหัวใจต่างหาก!" "เหอะ ไอ้ขี้โรคเอ้ย!" "งานเนี่ยเมื่อไหร่จะเสร็จวะ ง่วงฉิบ" หนุ่มหล่อตีหน้ายุ่ง อยู่ดีๆ ก็รู้สึกคันยุบยิบที่คางบ้าง ท้ายทอยบ้าง อะไรกันวะเนี่ย มือเนี่ยก็ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน เสียการควบคุมฉิบหายเลยเว้ย!"ง่วงก็ไปนอนก่อนไหมภู ที่นอนจัดให้แล้ว เตรียมหมอนให้แล้ว ผ้าห่มก็ใช้ผืนเดียวกันนั่นแหล
"คิดว่าฉันจะหนักไหม" ไอติมยกมือดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่างเสร็จกิจเป็นที่เรียบร้อย แทนที่เขาจะถอย เขากลับเลื่อนใบหน้าเข้ามาซุกบนอกเธออย่างออดอ้อนการกระทำของหมอนี่มันอันตรายต่อความรู้สึกเธอเกินไป"แก้มแดงนี่คือไร อย่าบอกนะว่าความใกล้ชิดของเรามันทำให้เธอหวั่นไหวได้เหมือนกัน" ภูพิงค์ยกยิ้มมุมปากตอบรับถ้อยคำที่คิดเอาเองก็เขาเห็นแบบนั้น แก้มเนียนเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ จมูกแดง หูเองก็แดง ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขินแล้วจะเป็นเพราะอะไร?"ถ้าเลอะซื้อให้ใหม่ด้วยนะโซฟาอ่ะ" ไอติมปัดมือหนาตามด้วยการดันหน้าท้องแกร่งแรงๆคอยดูเถอะ หากเลอะจะให้ถอยโซฟาชุดใหม่เอาให้ใหญ่และปังกว่าเดิมไปเลย!"ขี้งกว่ะ เอะอะหาเรื่องให้เสียตังค์ตลอด" "ฉันคงแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่นายเป็นฝ่ายเปย์ให้เองด้วยความเต็มใจสินะ" คนฟังไหวไหล่ ไม่เคยเปย์ใครเลยต่างหาก! อย่างมากก็แค่จ่ายค่าเหล้าค่าอาหาร กับเพื่อนอย่างเธอนั่นแหละที่เขาต้องเสียเป็นล้าน ขนาดไม่มียังต้องไปหายืมมาให้เลยหากมีใครรู้เรื่องนี้ก็คงแปลกใจไม่น้อย อย่าว่าแต่คนอื่นเถอะ ตัวเขาเองยังแปลกใจกับการกระทำของตัวเองเช่นกัน"อุ้มหน่อยสิภู" คำขอที่อยู่ดีๆก็ดังออกมาอย่างไม่มีปี่ม
"ห้องสวยดีนะ หอมมากด้วย" ภูพิงค์เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทั้งที่จริงเขาควรยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ทุกอย่างมันค่อนข้างได้ดั่งใจเธอไม่กลับไปคอนโดฯ ของเขา แต่ยอมให้เขามานอนค้างที่นี่ด้วยได้ แล้วเขาจะเคลียดไปทำไม สุดท้ายแล้วนอนที่ไหนก็ได้เหมือนกันสาเหตุที่ควรยิ้มแต่ยิ้มไม่ออก ยอมรับว่าแอบหงุดหงิดเมื่อก้าวเข้ามาในห้องเสื้อของไอติมแบบจริงจัง เขากลับพบว่ารอยต่อระหว่างห้องเสื้อขนาดใหญ่หรูหราสามารถก้าวผ่านเข้ามาในโซนส่วนตัวได้ในนี้มีห้องนอน มีของใช้ที่เป็นของส่วนตัวของเธอ เขารู้สึกว่าที่ทำงานและที่พักมันอยู่ใกล้กันเกินไป มันสะดวกจนแอบหงุดหงิดเขาคงหงุดหงิดไม่น้อย หากมีใครคนอื่นได้มาอยู่ตรงจุดนี้ จุดที่เขากำลังยืน!"โอ๊ยภู! ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ เดี๋ยวข่วนหน้าให้""อะไรวะ ก็แค่ช่วยถอดชุดปะ""ฉันพึ่งก้าวขาเข้ามาในห้องปะ ใจร้อนอะไรขนาดนั้นวะ" "เออ อยากเว้ย อยากมาก บอกตรงๆ แบบนี้จบไหม" ไม่ว่าเปล่า ภูพิงค์ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตก่อนจะกระชากออกจากลำตัวตามด้วยการโยนมันออกไปให้พ้นทางร่างสูงขยับเข้าเบียดร่างเล็ก มือหนาตั้งท่าจะรั้งขาสวยขึ้นมาเกี่ยวเอวสอบท่าเดียว"ภู!" "เตียง ระเบียงหรือโซฟาดีไอ" "เป็
แสงไฟในเวลากลางคืนโดดเด่นจนไอติมต้องล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า กดวิดีโอถ่ายภาพในระหว่างที่กำลังเดินทาง"ไอ" "อืม ว่า""ไหนๆ ก็นั่งรถมาด้วยกันแล้ว กลับด้วยกันเลยได้ปะ" มือหนาวางหมับที่ต้นขาขาว ไอติมปรายตามองคนข้างๆ ทันที"ความถึงเนื้อถึงตัวเนี่ยไม่เคยแผ่วเลยนะ""เมื่อคืนนอนไม่หลับเลยว่ะไอ" "เพราะ?""เธอไม่อยู่มั้ง" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งท่องไว้ไอติม หมอนี่มันเจ้าเล่ห์ มันเกินใครแบบที่ไม่เคยมีใครเกินมัน! "ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลยนะ" "กำลังหลอกล่อให้ฉันติดกับดักนายอยู่สินะ" "ไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า ไว้ใจฉันบ้างได้ปะ ตอนนี้ฉันไม่มีใครนอกจากเธอเลยนะ" "ตลกว่ะภู เรารู้จักกันมากี่ปี ใกล้ชิดกันมาก็ตั้งเท่าไหร่ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอว่าตอนที่นายจะหลอกล่อผู้หญิงที่สวยสะดุดตาให้มาติดกับดัก นายมักใช้คำพูดแบบไหน ฉันรู้ทันหรอกย่ะ" "คิดมากเกินไปปะ ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่จะจับจูบแม่ง" "หยุดความคิดไว้แค่นั้นเถอะ รีบขับรถไปเลย" ภูพิงค์ทำหน้างอ ถึงอย่างนั้นการวิ่งทางตรงมันก็ทำให้เขาวางมือที่ต้นขาขาวของเธอได้ต่อเอาวะ วินาทีนี้ได้แค่ลูบกับคลำก็เอา!"เมื่อกี้ว่าไงนะ มันเป็นกับดักที
"บอกแล้วไหมว่าฉันไม่เคลิ้ม ถอยดิ ปล่อยหลานไว้คนเดียวไม่ใช่เรื่องดี" ไอติมปัดท่อนแขนแกร่งออกห่างก่อนจะเดินนวยนาดผ่านหน้าหนุ่มหล่อไปทันที"เขินอ่ะดิ"ภูพิงค์ระบายรอยยิ้มออกมาอย่างชอบใจ กลิ่นหอมๆ บนตัวเธอ ไหนจะรสจูบหวานๆ นั่นยังคงติดตรึงคิดถึงว่ะ รู้สึกว่าคิดถึงเธอฉิบหาย งงเหมือนกันว่าเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง คนอย่างภูพิงค์ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย!ในเวลาหกโมงพอดิบพอดีที่ภูพิงค์พาหลานกลับมาส่งที่บ้าน ครั้งนี้เขาไม่คิดที่จะปล่อยให้ไอติมรอในรถแบบตอนแรก น่าแปลกที่เขาอยากให้เธอลงไปด้วย และเขาก็ตั้งใจจะทำให้สำเร็จแบบที่หวังจริงๆ"อุ้มหลานช่วยหน่อย เดี๋ยวฉันถือกระเป๋า" "อ้าว ทำไมตอนแรกทั้งอุ้มหลานและถือกระเป๋าได้ล่ะ" "ฉันยอมรับว่าเธอสวยก็ได้นะ แต่คนสวยไม่ควรใจดำนะ" ไอติมกัดปากตัวเองเบาๆ รอยยิ้มเล็กๆ บนมุมปากของเขามันทำให้เธอคิดว่าเขากำลังมีแผน แผนอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าน่าจะมีแน่ๆ"อยากชวนฉันเข้าบ้านเหรอ?""ถ้าตอบว่าใช่ล่ะ" คำตอบที่ตรงไปตรงมาสร้างความงุนงงมากกว่าเก่า ไอติมมองเข้าไปในบ้าน รู้สึกหวาดระแวงยังไงชอบกล"กลัวฉันทั้งที่อยู่ด้วยกันทั้งคืนออกบ่อยนี่นะ?""อย่าพูดเยอะได้ปะ หน้านายใน
"อย่ามาพูดจาหวานๆ ฉันไม่หลงคารมของนาย" "เหอะ..." ภูพิงค์ถึงกับเค้นเสียงหัวเราะ พอพูดอะไรที่เหมือนจะเข้าท่าหน่อยก็ทำทีเป็นไม่สนใจแม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะทำสาวๆ คนอื่นหวั่นไหวได้ สุดท้ายก็ไม่ใช่กับผู้หญิงที่ชื่อว่าไอติม! ภูพิงค์ขับรถเข้ามาในคอนโดมิเนียมหรูในเวลาที่ช้ากว่าปกติเล็กน้อย ดีหน่อยที่องศาชื่นชอบเวลาที่แด๊ดดี้กับหม่ามี๊พานั่งรถไปที่บริษัทด้วย เด็กที่ชอบนั่งรถและมองสิ่งอื่นที่แปลกตาด้วยความสนใจ ซ้ำยังคุ้นหน้าคุ้นตาเพราะผู้เป็นอากลับไปเล่นกับหลานที่บ้านทุกวัน จึงไม่แปลกที่องศาจะอยู่กับอาภูได้โดยไม่งอแง"จะอุ้มเองหรือจะให้ฉันอุ้ม" "ฉันอุ้ม" แขนเรียวเกี่ยวร่างน้อยๆ ตัวหอมๆ เข้ามาแนบอกแสดงออกถึงความหวงแหน องศามองไอติมตาแป๋ว บ่อยครั้งที่มองสลับกันกับใบหน้าหล่อๆ ของอาภู"อืม งั้นเอากระเป๋าเธอมาเดี๋ยวถือให้""ไม่เป็นไร ฉันสะพายได้" "ลีลาตลอด" ว่าจบ ภูพิงค์ขยับเข้าปลดกระเป๋าสะพายข้างของคนตัวเล็กก่อนจะเอาไปคล้องบ่าของตัวเอง"ทำไมงอแงแบบนี้ล่ะภู บอกอะไรไม่เคยฟัง" หนุ่มหล่อไม่ได้คิดที่จะสนอะไรทั้งนั้น เลือกที่จะโอบบ่าเล็กเพื่อให้เดินเข้าไปด้านในพร้อมกันภาพนี้มันเหมือนสามคนพ่อแม่ลูกชะมัด