มดกัด

ในขณะที่ชาวบ้านพร้อมใจกันเดินตรู่เข้ามาหาเธอ เธอได้แต่ทำสีหน้ามึนงงเล็กน้อย

"ไม่ได้ต้องแมนๆหน่อย" เธอกล่าวในใจ

"ไอ้หนุ่มเอ็งมาจากไหนว่ะ"

เสียงเข้มชายวัยกลางคนเอ่ยถามพร้อมค่อยๆพยุงไอ้จอมขึ้นยืน

"ผมตกงานไม่มีที่ไปครับ" 

ไอ้จอมพลางใช้มือลูบท้องเบาๆก่อนจะหันหลังเดินออกไปแต่กลับถูกชาวบ้านรังไว้

"เดี่ยวๆ"

ชาวบ้านทุกคนเรียกไอ้หนุ่มพร้อมกับยื่นอาหารกลางวัน

"เอ็งกินข้าวก่อนแล้วค่อยไป"

เธอได้แต่พยักหน้าเบาๆไม่พูดอะไรมากเดินตามชาวบ้านไปยังที่โต๊ะไม้ทันใดนั้นข้าวห่อใบตองที่ชาวบ้านเตรียมไว้สำหรับมื้อตัวเองถูกแบ่งครึ่งหนึ่งหยิบยื่นให้ไปเงียบๆ.......

"ให้ผมจริงหรอครับ"

ไอ้จอมรู้สึกทราบซึ่งใจแม้กับข้าวจะได้ไม่ได้วิเศษหรือมีราคาแพง แต่กลิ่นข้าวสวยธรรมดากับข้าวไข่เจียวเย็นๆไม่ได้ดูน่ากินอะไรเลยแต่เธอกลับหยุดมองมันราวกับไม่เคยได้กินมันเลย

เธอค่อยๆใช้มือหยิบข้าวพร้อมไข่เจียวผสมกันในขณะนั้นชาวบ้านก็รอดูว่าเธอนั้นจะมีอาการอย่างไร

"หือ..อร่อยครับ" 

ดวงตาเธอเบิกกว้างเปล่งแวววาวเมื่ออาหารกำลังบดเคี้ยวอยู่ในปาก แต่ไม่นานนักจู่ ๆ ก็มีเสียงแทรกบทสนทนาขึ้นมากลางวงล้อม

"น้าครับป้าครับมุงอะไรอยู่ครับ" 

เสือหาญเดินตรงเข้ามาดวงตาแข็งกร้าวใบหน้าเรียบเฉย

"อ้าวเสือหาญเอ็งมาพอดี"

ชาวบ้านรีบหันไปบอกเสือหาญว่ามีชายหนุ่มชื่อว่าจอมนั้นตกงานไม่มีที่ไปจึงหาข้าวหาน้ำประทั้งท้องให้

"ตกงานงั้นรึ" เสือหาญขมวดคิ้วพร้อมชะโงกหน้ามองดูไอ้จอมกำลังก้มหน้ากินข้าว

"เอ็งชื่ออะไร" เสือหาญถามเสียงเรียบ

ไอ้จอมที่ก้มหน้าก้มตาเมื่อได้ยินคำถามจึงค่อยๆเงยหน้าที่เปื้อนคราบดิน

"ฮะ.."  ไอ้จอมสำลักข้าวยื่นมือคว้าแก้วน้ำด้วยความตกใจเล็กน้อย

แค่ก! แค่ก! "ไอ้"

"นี่มันเสือหาญที่เจอในตลาด" จอมขวัญไม่กล้าสบตาเสือหาญจึงตอบกลับไปว่า

"ฉันชื่อว่าจอมขอรับ....." 

สิ้นสุดคำตอบสายตาเสือหาญจับจ้องไปที่เรือนรางบอบตรงหน้าอย่างเงียบงัน ไหล่ไอ้จอมนั้นเล็กกว่าชายทั่วไปที่สำคัญคือยามขยับเขยื้อนท่วงท่ากลับดูอ้อนแอ้นผิดปกติ

เสือหาญขมวดคิ้วเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ

"ตัวแค่นี่...ทำอะไรได้บาง...."

ไอ้จอมที่ได้ยินคำถามก็สะดุ้งเฮือกเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าสบตากับเสือหาญ

"ฉันทำอะไรก็ได้ขอแค่มีข้าวกินทุกมื้อ"

ไอ้จอมกระพริบตาถี่ๆ พร้อมทำหน้าอ้อนวอนให้เสือหาญนั้นเห็นใจ

"เอ็งทำกับข้าวเป็นไหม"

"เป็นครับผมแต่ไม่ทุกอย่าง"

"อย่างนั้นเอ็งทำกับข้าวให้ข้ากับเพื่อนข้าอีกสองคนและค่อยเป็นผู้ช่วยฉันด้วย"

ไอ้จอมดีใจมากอยากจะกริ๊ดมันออกมาแต่ต้องแมนๆไว้ก่อนไม่งันความแตก

"ตามฉันมา"

เธอเดินตามเสือหาญแลมองบรรยากาศในหมู่บ้านรอบๆไปด้วย 

ผั่วะ!!

"โอ๊ย" 

ไอ้จอมมองไม่ดูทางจึงเดินไปชนเสือหาญที่หยุดยืนตรงหน้าบ้านหลังเล็กสำรองของเสือหาญ

"นี่เอ็งระวังด้วย" เสือหาญดุเสียงเข้ม

"ฉัน..ไม่ได้ตั้งใจ"

เสือหาญส่ายหน้าเบาๆ ในจังหวะนั้นเสือหาญก็แนะนำที่พัก และค่อยบอกรายละเอียดในชีวิตประจำวันของผู้คนที่นี่

ฟิบ!!! โยนเสื้อผ้า

"นี่เสื้อผ้าเอ็งน่าจะใส่ได้" 

เธอรับเสือผ้าในมือไม่ทันตั้งตัวเกือบจะหลุดปากแล้วว่าใส่ไม่ได้จึงเผลอทำทีท่าว่าไม่ชอบออกไปเล็กน้อย

"ทำไมเสื้อผ้าฉันมันใหญไปหรือไง"

"เปล่าๆ  เสื้อผ้าดีมากดีทุกตัว"  

พูดจบเสือหาญก็เดินหันหลังจากไปเธอหลับตาแน่นใจเจ้นแรงแทบทะลุอก พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินเข้าสำรวจบ้านหลังเล็กที่เต็มไปด้วยหญ้ารกตามพื้นที่หลังบ้าน

"โอ๊ย...มดกัด" 

เธอกนะโดดลุกพรวดเขย่งขาข้างเดียวพลางโบกไม้โบกมือเหมือนนางรำโดนไฟดูด

"บ้าจริง" 

เธอเร่งฝีเท้าออกมาจากรังมดใช้มือลูกๆทั่วขาสะบัดมดออกทั้งคันทั้งเจ็บจนหยุดมือไม่ได้เกาจนเป็นรอยขวนสีขาว

"ไอ้จอมเอ็งเป็นอะไร"

จู่ๆเสือหาญก็โผล่มาอยู่ด้านหลัง เธอสะดุ้งเฮือกล้มลงสะดุดข้อเท้าตัวเองจนใบหน้ามุดแนบดิน

"โอ๊ย...อีกแล้ว"

"อะไรว่ะ" เสือหาญอุทาน

เสือหาญดึงหัวไหล่กระชากดึงลำตัวขึ้นด้วยเพียงแขนข้างเดียว ในสายตาเสือหาญเธอดูเป็นชายไร้น้ำยาทันที

"แค่มดกัดเอ็งจะโวยทำไม" 

"ก็มันคัน" เธอกระพริยตาถี่ๆ ย่อตัวลงก้มไปเกาอีกครั้ง เธอถกขากางเกงขึ้นทีละน้อยเผยให้เห็นขายาวเรียวขนบางๆที่ไม่มาก ในขณะนั้นเสือหาญได้ยื่นยาแก้คันให้

"เอาไปทา" เธอขำเหลืองมองกระปุกยาที่อยู่ในมือเสือหาญจากที่เกาๆอยู่ก็หยุดเกากะทันหัน  ในความคิดของเธอกำชังเคลิ้มว่าชายที่อยู่ตรงหน้านั้นหล่อเหลาหน้าจูมพิษ

"เอ็งจะเอาไหม" น้ำเสียงดุเอ่ยขึ้น

"เอาๆ" เมื่อได้สติเธอก็รีบหยิบยามาทาเพื่อบรรเทา 

"เอ็งทาทีละน้อยแล้วเมื่อไรจะเสร็จ"

เสือหาญหงุดหงิดในการทายาทีละเตะไอ้จอมจึงคว้ากระปุกยาในมือเธอ ใช้นิ้วกวนครีมขึ้นมา

"พี่เสือหาญจะทำอะไร"

เสือหาญจับข้อเท้าโดยที่ไอ้จอมไม่ทันได้ตั้งตัวเผลออีกทีก็มีนิ้วมามาแต๋มที่รอยขา