Ep.8

แสงแดดยามสายเล็ดลอดผ่านม่านโปร่งในห้องนอนของอัยวา เธอลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ รู้สึกเหมือนเมื่อคืนฝันถึงเสียงฝีเท้าของใครบางคน เสียงนั้นหนักแน่น มั่นคง แต่แฝงด้วยความอบอุ่นแปลกประหลาด เหมือนเสียงของคุณเมฆ…

เธอสะบัดศีรษะไล่ความคิด ก่อนลุกจากเตียง ออกไปเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยความหวังจาง ๆ ว่าจะไม่มีอะไรเลวร้ายกว่านี้อีก

ทว่าเมื่อเดินลงมายังห้องอาหาร กลับพบกับความเงียบงัน กรณ์นั่งอ่านเอกสารอยู่ เขาไม่ได้มองเธอแม้แต่นิด แต่กลับเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบเย็นชาที่เธอเริ่มชินเสียแล้ว

"กินข้าวเสร็จแล้วก็เก็บให้เรียบร้อย อย่าทำบ้านคนอื่นรกอีก"

อัยวาพยักหน้า รับคำอย่างไม่กล้าสบตา เธอหันหลังไปหยิบผ้าเช็ดโต๊ะ ก่อนจะเริ่มเก็บจานชามอย่างเงียบ ๆ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเบาและระวังเหมือนคนไม่มีตัวตน

เธออยากขอโทษ อยากอธิบาย อยากให้เขาเข้าใจว่าเธอไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่ ไม่ได้อยากเป็นภาระของใคร…แต่ก็ทำได้เพียงเก็บกลั้น

หลังอาหารเช้า กรณ์ออกจากบ้านโดยไม่แม้แต่จะบอกลา ปล่อยให้ความเงียบกับกลิ่นกาแฟที่ยังอุ่นค้างอยู่บนโต๊ะเป็นพยานของช่องว่างที่กว้างขึ้นเรื่อย ๆ

บ่ายวันนั้น อัยวาไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านเบเกอรีตามปกติ ร้านเล็ก ๆ ที่เธอผูกพันพอ ๆ กับเจ้าของร้านผู้ใจดีชื่อพี่เดือน

"ช่วงนี้ดูโทรม ๆ นะเราน่ะ มีอะไรก็เล่าให้พี่ฟังได้นะ ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว"

อัยวายิ้มจาง ๆ เธอไม่เคยบ่น ไม่เคยพูดอะไรให้ใครรู้ ถึงแม้จะเหนื่อย จะเจ็บ จะร้องไห้ในใจทุกคืน

แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกเหมือนหัวใจมันแน่นเกินไป เหมือนกำลังจะระเบิด...

"พี่เดือน...คนเราน่ะ ถ้าทำดีแล้ว แต่ยังโดนเกลียดอยู่ มันแปลว่าเรามีปัญหาหรือเขามีปัญหากันแน่คะ"

พี่เดือนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะหลังมือเธอเบา ๆ

"บางคนเขาเกลียดเราตั้งแต่ยังไม่รู้จัก เพราะเขาเจ็บจากใครสักคนที่คล้ายกับเรา มันไม่ยุติธรรมหรอก แต่มันคือความจริง"

อัยวาพยักหน้าช้า ๆ น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เย็นวันนั้น หลังเลิกงาน เธอกลับถึงบ้านช้ากว่าปกติ แต่ยังไม่ดึกพอจะโดนว่า ทว่าเมื่อเปิดประตูบ้านกลับพบกรณ์นั่งรออยู่ที่โซฟา

"ไปไหนมา ทำไมไม่บอก"

เธอตกใจ แต่ก็รีบตอบ

"หนูไปทำงานพิเศษค่ะ กลับช้านิดหน่อย"

"คิดจะกลับเมื่อไหร่ก็กลับสินะ นี่บ้านหรือโรงแรมกันแน่ งานที่ว่านี่งานแบบเมื่อก่อนปะ"

อัยวาก้มหน้า ไม่เถียง ไม่อธิบาย เธอเหนื่อยเกินกว่าจะต่อสู้กับความเข้าใจผิดในทุกวัน กรณ์ลุกขึ้นยืน ก้าวมาหาเธอ

"เธอนี่มัน...ใจด้านจริง ๆ นะ อยู่บ้านคนอื่น ทำเหมือนตัวเองมีสิทธิ์ทุกอย่าง"

อัยวาเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำด้วยแรงสะกดกลั้น

"หนูไม่ได้อยากมาอยู่ค่ะ หนูไม่เคยคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ แต่หนูก็ไม่มีทางเลือก หนูแค่...อยากตอบแทนบุญคุณพ่อ หนูไม่มีที่ไปแล้วจริง ๆ"

คำพูดนั้นทำให้กรณ์ชะงักไปชั่วครู่ สายตาเขานิ่งลงเล็กน้อย แต่ริมฝีปากยังคงเย็นชา

"งั้นก็อยู่ให้มันเงียบ ๆ อย่ามาทำให้บ้านนี้วุ่นวายมากกว่าที่เป็นอยู่ก็พอ"

อัยวาพยักหน้า ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นห้องทันที เธอไม่รู้ว่ากลั้นน้ำตาไว้ได้นานแค่ไหน แต่พอปิดประตูห้องได้ เธอก็ทรุดลงร้องไห้กับพื้น...อีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะทนอยู่ตรงนี้ได้อีกนานแค่ไหน แต่เธอจะไม่ยอมแพ้ เพราะนี่คือบ้านที่พ่อของเธอเลือกไว้ให้ แม้จะเป็นบ้านที่ไม่มีใครต้องการเธอก็ตาม...