LOGINShare
Ep.7
Last Updated:
2025-09-22 18:44:272 อาทิตย์ต่อมา
หลังอาหารเช้า สวนด้านหลังบ้านไพศาลทรัพย์ถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม ต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา พื้นสนามหญ้าเรียบสนิท แต่สำหรับอัยวา มันให้ความรู้สึกเหมือนพื้นที่กักความรู้สึกมากกว่า.... เธอนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นปีบ หยิบสมุดโน้ตขึ้นมาเขียนบางอย่าง — บางทีอาจเป็นคำพูดที่อยากจะพูดกับใครสักคน แต่ไม่สามารถพูดออกไปได้ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้น เธอเงยหน้าขึ้น เห็น “คุณเมฆ” เดินถือแก้วกาแฟเข้ามา “นอนไม่ค่อยหลับเหรอหนูอัย” “ค่ะ..หนูคง...ยังไม่ชินกับสถานที่ใหม่” “ไม่แปลกหรอก อยู่ในที่ที่พ่อลูกทะเลาะกันบ่อยๆ ใจมันก็ไม่สงบเป็นธรรมดา ทำตัวให้ชินเถอะลูกเพราะต่อไปบ้านนี้หนูก็ต้องเข้ามาเป็นสะใภ้” น้ำเสียงของคุณเมฆเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอบอุ่น ต่างจากคำพูดเยียบเย็นของกรณ์ริบลับ “ขอบคุณค่ะคุณลุง” อัยวาตอบ พลางหลบตา “เมื่อคืน...กรณ์พูดอะไรแรงไปหรือเปล่า?” เขาถามนิ่ง ๆ “หนูเข้าใจค่ะ...เขาคงยังไม่ไว้ใจหนู ที่อยู่ๆก็เข้ามา” “ไม่ไว้ใจ? หรือไม่อยากยอมรับ?” เมฆพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่พอเห็นสายตาอัยวา เขาก็ยิ้มบาง ๆ “เอาเถอะ ไม่ต้องกังวล ยังไงลุงก็อยู่ข้างหนูเสมอ จำไว้นะ” อัยวาเม้มปากแน่น…เธอรู้สึกอบอุ่นเหมือนกับลุงเมฆกับพ่อคือคนๆเดียวกันซะแบบนั้น ยิ่งในตอนที่เธอไม่มีใครอยู่ข้างๆในตอนนี้...... เย็นวันนั้น กรณ์กลับมาจากบริษัทเร็วกว่าปกติ เขาไม่พูดไม่จา เดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คุณกรณ์คะ จะให้ป้าอ่อนเตรียมอะไรพิเศษไหมคะ เย็นนี้มีแขกหรือเปล่า?” ป้าอ่อนถามด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องครับป้า ผมหิวแล้ว เสิร์ฟเลยก็แล้วกัน” อัยวาถือถาดอาหารเดินไปเสิร์ฟตามที่ป้าอ่อนแจ้ง แต่ตัวเธอกลับสะดุดขอบพรม ทำให้ถาดเกือบหล่น กวางตุ้งผัดน้ำมันหอยกระเด็นเลอะปลายแขนเสื้อกรณ์เล็กน้อย “เหอะ...นี่หรือคนที่พ่อจะเอามาเป็นลูกสะใภ้? แค่ถือถาดอาหารยังไม่ได้เรื่องเลย” อัยวาพยายามเช็ดแขนเสื้อเขา แต่กรณ์เบี่ยงตัวหนี “อย่าแตะต้องตัวฉัน” “ขอโทษค่ะ...” เธอเอ่ยเบา ๆ อย่างไม่กล้ามองหน้าเขา “ถ้าขอโทษแล้วทุกอย่างหายก็ไม่ต้องมีคำว่ารับผิดชอบหรอก” เขาตอบก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร อัยวาได้แต่ยืนแน่นิ่ง มือทั้งสองสั่นเล็กน้อย ป้าอ่อนมองทุกอย่างอยู่เงียบ ๆ …ดวงตาของเธอมีบางอย่างคล้าย “ความเข้าใจ” คืนนั้น ในห้องนอนของอัยวา เสียงฝนตกอีกครั้งเหมือนซ้ำเติมใจ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูภาพในอัลบั้ม มีเพียงไม่กี่ภาพที่เธอมีอยู่ในชีวิตนี้ — รูปพ่อ, รูปแม่แท้ ๆ ที่ทิ้งไปตั้งแต่เธอยังเด็ก และรูปเธอกับลุงเมฆในวัยเยาว์ที่เก็บไว้อย่างดี “หนูไม่อยากเป็นภาระใครอีกแล้วค่ะพ่อ หนูจะชดใช้ทุกอย่างให้หมด แล้วจะออกไปจากชีวิตของพวกเขาให้ได้…” น้ำตาไหลลงข้างแก้มเงียบ ๆ ไม่มีเสียงสะอื้น เช้าต่อมา วันนี้คุณเมฆไม่อยู่บ้าน มีธุระต่างจังหวัด คงกลับอีกสองวัน กรณ์เป็นคนเดียวที่ดูแลเรื่องในบ้าน อัยวาจึงทำหน้าที่ทุกอย่างอย่างตั้งใจ — ซักผ้า กวาดถูบ้าน เตรียมอาหารเช้า เรียนออนไลน์ช่วงสาย และช่วงบ่ายก็ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านเบเกอรี่ แต่ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าตา “กรณ์” เลยแม้แต่นิด “เสื้อเชิ้ตผมนี่ยังรีดไม่เนี๊ยบ” เขาวางเสื้อลงตรงหน้าอัยวา “ขอโทษค่ะ เดี๋ยวหนูจะรีดใหม่ให้นะคะ” “ไม่ต้อง ป้าอ่อนครับ ฝากด้วย ทำไรก็ไม่เรียบร้อยสักอย่าง” เขาพูดพร้อมเดินออกไปจากห้องทิ้งเธอไว้กับความรู้สึกน้อยใจ ไม่ใช่ว่าเธอทำไม่เรียบร้อย หรือทำไม่ได้ แต่มันเป็นตัวเขาต่างหากที่ไม่พอใจในทุกอย่างที่เธอทำ จากที่เคยคิดว่าจะเก็บมาเป็นของเล่นในสต็อก พอเกิดเหตุการณ์ที่พ่อบังคับให้แต่งงานทุกอย่างกลับกลายเป็นความรู้สึกรังเกียจ......
Latest chapter
เมียแต่งที่ไร้รัก Ep.60 ตอนจบ
ตอนที่ 60 ตอนจบวันเปิดตัวกิจการใหม่ของอัยวาและกรณ์มาถึงอย่างสง่างาม ภายใต้ชื่อแบรนด์ “ร่มไม้ by ไพศาลทรัพย์” ที่ไม่ใช่แค่คาเฟ่หรือร้านงานฝีมือ แต่เป็นโมเดลธุรกิจเพื่อชุมชน ที่รวมความอบอุ่นของบ้านเข้าไว้กับโอกาสของคนตัวเล็ก ๆทแขกเหรื่อทยอยเข้ามาจนแน่นสวนหน้าร้านมีทั้งนักข่าว ทายาทนักธุรกิจ และผู้คนในชุมชน เบลส่งดอกไม้มาจากต่างประเทศ แนบการ์ดเขียนมือว่า “ร่มไม้...ที่ช่วยให้ใครหลายคนพ้นพายุ”นิ้งและวายุยืนอยู่ข้างกันในชุดเรียบหรู ยิ้มให้กันเหมือนคนที่เคยผ่านพายุด้วยกัน และเลือกจะจับมือไว้แน่นขึ้นในวันที่ท้องฟ้าเปิด เมฆในชุดสูทสีเทาเข้ม ขึ้นกล่าวเปิดงานแทนทั้งคู่“พ่อเคยคิดว่าความสำเร็จต้องใหญ่ ต้องแข็งแรง ต้องเร่งรีบ แต่ลูกของพ่อสองคนสอนว่าความสำเร็จที่แท้จริง มาจากหัวใจที่กล้ารัก และกล้ายืนหยัดในสิ่งที่เชื่อ”เมื่อเสียงปรบมือจางลง กรณ์ก้าวขึ้นเวทีเล็ก ๆ หน้าร้านที่ตกแต่งด้วยผ้าขาวและไม้ไผ่ เขาหยิบไมโครโฟนขึ้นมาช้า ๆ สบตาอัยวาที่ยืนอยู่ริมเวที แล้วเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“มีคนเคยถามผมว่า ผู้หญิงเปลี่ยนผู้ชายได้ไหม วันนี้ผมตอบได้ว่า ได้ครับ แต่ไม่ใช่เพราะเธอพยายามเปลี่ยนผม”เขาหยุด
เมียแต่งที่ไร้รัก Ep.59
ตอนที่ 59ค่ำวันหนึ่งหลังจากฝนตกหนักเมื่อไม่กี่วันก่อน อากาศกลับมาเย็นสบาย ลมพัดเบา ๆ ผ่านร่มไม้ในสวนหลังบ้าน กลิ่นหอมของปีบและมะลิยังคงลอยอวลอยู่ในอากาศกรณ์เดินออกจากครัวด้วยถาดไม้เล็ก ๆ ที่มีขนมปังอบใหม่และชาอุ่นกลิ่นกุหลาบ เขาวางมันลงตรงโต๊ะไม้เตี้ยกลางห้อง ก่อนจะหันกลับไปจุดเทียนบนเชิงเทียนทองเหลืองที่อยู่ใกล้กันอัยวานั่งอยู่ตรงมุมพรม อ่านหนังสือเกี่ยวกับศิลปะเด็กในห้องเรียน เธอสวมเสื้อยืดเนื้อนิ่มกับกางเกงผ้าสีอ่อน ดูเรียบง่ายจนเกือบธรรมดา แต่ในสายตาของเขาเธอคือความสวยงามที่สุด“พี่จะจ้องหนูนานแค่ไหนคะ” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มล้อ ขณะที่เขานั่งลงข้างเธอกรณ์ยิ้มไม่ตอบ เขาหยิบแก้วชาขึ้นมาส่งให้เธอ ก่อนจะนั่งชิดเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด“คืนนี้พี่ไม่ได้อยากให้มันเป็นคืนพิเศษอะไรหรอกนะ” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม “แต่พี่แค่อยากให้มันเป็นของเราแค่ของเราสองคน”อัยวานิ่งไป ดวงตาคู่นั้นวาววับในแสงเทียน เธอวางหนังสือลง แล้วยื่นมือไปแตะแก้มเขา“พี่รู้ไหมหนูไม่เคยรู้สึกปลอดภัยขนาดนี้เลยค่ะ”“กับพี่หนูไม่ต้องฝืน ไม่ต้องแข็งแรง ไม่ต้องสวย ไม่ต้องฉลาด หนูแค่เป็นหนู”กรณ์กุมมือเธอไว้ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้“และพี
เมียแต่งที่ไร้รัก Ep.58
ตอนที่ 58เสียงฟ้าร้องแรกของค่ำคืนดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ลมฝนพัดแรงจนใบปีบปลิวกระจัดกระจาย อัยวารีบเดินไปปิดหน้าต่างทุกบานในร้าน ‘ร่มไม้’ ขณะที่กรณ์วางแก้วกาแฟลงแล้วลุกขึ้นช่วยเธอทันที ไม่นานนัก ฝนก็เริ่มโปรยลงมาอย่างต่อเนื่อง จังหวะตกกระทบหลังคาไม้สังกะสีทำให้ความทรงจำเก่า ๆ ถูกปลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว อัยวายืนอยู่ริมประตู มองออกไปยังสายฝน แล้วหลุดพูดขึ้นเบา ๆ“คืนนั้นฝนตกครั้งแรกที่หนูเข้ามาอยู่บ้านพี่ จำได้ไหมคะ”กรณ์หันไปมองเธอ ยิ้มจาง ๆ“พี่จำได้หนูเปียกทั้งตัว หน้าก็ซีดเหมือนจะร้องไห้”“แต่สุดท้ายก็ไม่ร้องเพราะหนูไม่รู้ว่าตัวเองควรเสียใจหรือควรดีใจที่หนีจากบ้านเก่าได้”กรณ์เดินเข้ามาใกล้ วางมือบนไหล่เธอ“ตอนนั้นพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าคนที่ยืนตรงหน้าคือผู้หญิงที่จะเปลี่ยนโลกของพี่”อัยวายิ้มบาง ๆดวงตาฉ่ำแสงฝนและความทรงจำ“คืนแรกที่ฝนตกหนูเคยเกลียดพี่” เธอพูดอย่างกล้า“เพราะพี่เป็นคนเดียวที่หนูต้องเชื่อฟัง ทั้งที่หัวใจหนูไม่อยากเชื่อใครอีกแล้ว”กรณ์พยักหน้าเบา ๆ“พี่เองก็ไม่เชื่อในความรักเพราะพี่คิดว่ามันเปลี่ยนคนไม่ได้”“แต่หนูเปลี่ยนพี่โดยที่หนูไม่เคยพยายามเลย”ทั้งสองยืนเงี
เมียแต่งที่ไร้รัก Ep.57
ตอนที่ 57อัยวาเดินตรวจมุมอ่านหนังสือของร้าน ‘ร่มไม้’ ในตอนสาย ขณะที่แสงแดดลอดผ่านช่องไม้ของหลังคาเป็นลำเส้นเล็ก ๆ เธอจัดหนังสือเด็กเล่มใหม่ลงบนชั้น แล้วลูบปกอย่างเบามือก่อนจะถอนหายใจเงียบ ๆบางครั้งความเงียบสงบก็ทำให้เสียงจากอดีตกลับมาดังขึ้นอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในกระเป๋ากางเกง เธอจึงหยิบขึ้นมาดูหมายเลขไม่คุ้น แต่ขึ้นต้นด้วยรหัสประเทศที่เธอรู้ดีว่าไม่ใช่จากใครอื่นเธอลังเลเพียงอึดใจ ก่อนจะกดรับสาย“สวัสดีค่ะ” เสียงเธอเบาลงจนเกือบเป็นกระซิบ“แกจำฉันได้ใช่ไหม อัยวา”เสียงนั้นเย็นชา แต่ยังคงความคุ้นเคยจนเธอขนลุกวาบ“แม่...”ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก“ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์โทรมาแต่ตอนนี้ธุรกิจแม่กำลังจะล้มละลายจริง ๆ แกช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลยเหรอ”อัยวากำโทรศัพท์แน่น ดวงตาเธอสั่นไหว“แม่ต้องการอะไรจากหนูอีกคะ”“แค่ให้พ่อของผัวแกช่วยพูดกับธนาคารให้หน่อย ฉันรู้ว่าเขามีอิทธิพลอยู่บ้าง”“หนูไม่ได้เป็นใครในสายตาแม่เลย แต่วันนี้แม่โทรมาเพราะหนูเป็นเมียของลูกชายบ้านไพศาลทรัพย์ใช่ไหมคะ”ปลายสายเงียบกริบ ก่อนจะตอบกลับ“ก็เพราะฉันรู้ว่าแกมันไม่เ
เมียแต่งที่ไร้รัก Ep.56
ตอนที่ 56แสงแดดอ่อนของเช้าวันจันทร์ส่องลอดผ่านช่องใบไม้ของต้นปีบสูงใหญ่กลางสวน บ้านไม้หลังเล็กถูกปรับปรุงใหม่เรียบร้อยด้วยโครงสร้างเดิม เสริมด้วยความรักและความตั้งใจของเจ้าของบ้านคู่ใหม่“ร้าน 'ร่มไม้' พร้อมเปิดพรุ่งนี้แล้วนะคะ” อัยวาพูดขึ้นขณะยืนอยู่ตรงหน้าร้านที่เพิ่งตกแต่งเสร็จเธอสวมผ้ากันเปื้อนสีเบจ มีลายปักคำว่า ‘ร่มไม้’ ที่เธอเย็บด้วยมือลงบนกระเป๋าเสื้อด้านหน้า กรณ์เดินออกมาจากมุมกาแฟของร้านที่เขาทำเองกับมือ สวมเสื้อเชิ้ตพับแขนกับกางเกงผ้าสีเข้ม เขายิ้มแล้วเดินมาโอบเอวเธอ“เราเปิดร้านแต่พี่รู้สึกเหมือนเปิดบ้านเลยนะ”“เพราะมันคือบ้านของเราจริง ๆไงคะ”ทั้งคู่หันไปมองต้นปีบที่ออกดอกบานสะพรั่งเหนือหลังคาไม้ ร้าน 'ร่มไม้' มีมุมอ่านหนังสือสำหรับเด็ก ห้องเล็กสำหรับสอนงานฝีมือ และโต๊ะกาแฟกลางสวน และตรงกลางของทั้งหมดนั้นคือความรักที่เติบโตอย่างเงียบงามเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขัดจังหวะความสงบชั่วขณะ อัยวาหยิบขึ้นมา ดวงตาสว่างไสวเมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอ“นิ้งโทรมาค่ะพี่”กรณ์พยักหน้า “โอเค เดี๋ยวพี่ไปจัดชั้นหนังสือก่อน”อัยวากดรับสายทันที “ว่าไงมึง คิดถึงอะ”เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังจากปลาย
เมียแต่งที่ไร้รัก Ep.55
ตอนที่ 55เช้าวันอาทิตย์ อากาศในสวนหลังบ้านไพศาลทรัพย์อบอวลด้วยกลิ่นหอมของดอกปีบที่ผลิบานตามฤดูกาล เสียงนกร้องและแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านช่องใบไม้ ทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบและ เหมาะจะเป็นวันพิเศษแม้จะไม่มีใครเอ่ยออกมาตรง ๆกรณ์ยืนอยู่ริมระเบียง สวมเชิ้ตสีขาวสะอาด ปลายแขนเสื้อถูกพับขึ้นจนถึงข้อศอก เขาเงยหน้ารับแสงแดดบางเบา สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นปีบ อัยวาสวมเดรสลินินสีครีม ผมยาวถูกรวบครึ่งไว้เรียบร้อย มือของเธอกำลังถักพวงมาลัยดอกมะลิเล็ก ๆ อย่างตั้งใจ เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา แล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้"หนูรู้ไหม ว่าวันนี้มันพิเศษแค่ไหน” เขานั่งลงข้างเธอ เอื้อมมือไปรับพวงมาลัยจากมือเธอ“สำหรับหนูทุกวันที่พี่อยู่ข้างหนู มันพิเศษหมดเลยค่ะ”กรณ์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะวางพวงมาลัยลงบนตักเธอ แล้วล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ สีขาวไข่มุก วางอยู่บนฝ่ามือของเขา อัยวาชะงักไป ดวงตากะพริบถี่ราวกับไม่แน่ใจว่าภาพตรงหน้าคือเรื่องจริง“พี่เคยแต่งงานกับหนูแต่ตอนนั้น หนูไม่ได้เลือก และพี่เองก็ยังไม่เข้าใจความรักดีพอ”กรณ์เปิดกล่องอ
You may also like
รักเย็นชา MIDNIGHT
MaNIE-STORY2.5K viewsเมียเสือ NC25+++
ฅนบนดอย2.8K viewsพ่ายรักนางบำเรอ
หอมชา207.7K viewsBad Dindan สัญญารักใต้เงามาเฟียร้าย
Story ปลายตะวัน2.9K viewsกำราบรัก
โซลสตาร์ seoulstar8.6K viewsวิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก
หอมชา10.7K viewsกรงขังรักคุณหมอ Hot Nerd
ณดารินทร์13.0K viewsทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน
Sainam.สายน้ำ1.2K views
