หน้าหลัก / โรแมนติก / เมียโจร NC-25 / บทที่ ๕ ‘คนของราชัน’

แชร์

บทที่ ๕ ‘คนของราชัน’

ผู้เขียน: C
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-25 22:12:13

“ใบบัว”

สองวิ่งตึก ๆ ตามหลังร่างอรชร ส่วนสูงของสองน้อยกว่าราชัน แต่ถึงอย่างนั้นใบบัวก็สูงถึงเพียงไหล่ของสองเท่านั้น

กับราชันนั้นใบบัวสูงเพียงยอดอก ส่วนขนาดตัวก็เล็กจิ๋วจนราชันบังได้มิด ถึงแม้เธอจะไม่ได้ผอมบาง ออกจะมีน้ำมีนวลกว่าสาว ๆ หลาย ๆ คนด้วยซ้ำ แต่เมื่อเทียบกับร่างกายบึกบึนของราชัน เธอก็กลับกลายเป็นเพียงลูกกวางตัวจ้อย

“มีอะไรหรือจ๊ะ”

ใบบัวหันกลับไปตามเสียงเรียก มือจับกระชับผ้าคลุมไหล่ให้เรียบร้อย ตอนที่เข้าครัวเธอเจอผ้าขี้ริ้วสกปรกผืนหนึ่ง ด้วยความกระดากอายที่ต้องใส่ผ้าถุงตัวเดียวเดินไปเดินมาจึงใช้ผ้าขี้ริ้วผืนนั้นมาคลุมไหล่และเนินอกไว้

“พี่ชื่อสองนะ อายุยี่สิบ ใบบัวอายุเท่าไร สิบห้าหรือยัง”

“ใบบัวอายุสิบแปดแล้วจ้ะ”

“หน้าเด็กมากเลย เอ้อ.. พี่ขอโทษนะที่จับใบบัวมา เมื่อคืนมันมืดมากก็เลยมองไม่ออก”

“ไม่เป็นไรจ้ะ”

ใบบัวอยากขอบคุณด้วยซ้ำ อย่างน้อย ๆ เธอก็ไม่ต้องตกเป็นของชายที่แก่คราวพ่อ และมีลูกสาวอายุพอกันกับเธออย่างกำนันมิ่ง

“แล้วหน้าไปโดนอะไรมาล่ะนั่น”

“อ๋อ...”

ใบบัวยกมือขึ้นแตะรอยแดงขนาดใหญ่บนใบหน้า หากมองไกล ๆ อาจจะดูคล้ายปานแดงที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด แต่ถ้าหากมองใกล้ ๆ จะรู้ทันทีว่ามันคือแผลเป็นที่ไม่มีวันหาย และใบบัวก็อยู่กับมันมาตั้งแต่อายุสิบสี่

โดนถามจนชิน จนเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว

“ใบบัวโดนน้ำร้อนลวกจ้ะ”

“ไปทำอีท่าไหนมาเล่า น้ำร้อนมันถึงได้ลวกหน้าเข้าได้”

ใบบัวไม่ได้ตอบคำถาม เธอได้แต่ส่งยิ้มลำบากใจไปให้สอง แต่สองที่ไม่ได้รู้เรื่องกลับถามจี้ซ้ำ ๆ

“ว่าอย่างไร ไปทำอีท่าไหนถึงได้ถูกน้ำร้อนลวกหน้าจนเสียโฉมแบบนี้”

“คือ...”

“ไอ้สอง!” เสียงดุดันของเจ้าบ้านทำเอาสองสะดุ้งเฮือก ใบบัวเองก็เช่นกัน ดวงหน้าขาวก้มงุดลงทันทีเพราะไม่กล้าสบสายตาคมกริบคู่นั้น “ทำอะไรของมึง”

“ฉันแค่ชวนใบบัวคุย กลัวน้องเหงา”

“ไม่ต้องเสนอหน้า มันเลือกจะอยู่ที่นี่เองจะมากลัวความเหงาอะไร มึงไปเตรียมตัวรับบทลงโทษดีกว่า คิดว่าล่าหมูป่ามันง่ายหรือ”

“เปล่าจ้ะพี่”

“อย่างนั้นก็ไป หรือจะให้กูถีบ”

ไม่พูดเปล่า ราชันยังยกขาขึ้นเตรียมถีบลูกน้องตามที่ปากว่า แต่สองที่ไหวตัวทันรีบวิ่งปรู๊ดลงเรือนไป เรือนที่กว้างใหญ่จึงเหลือแค่ใบบัวและราชันเพียงสองคน

“หากอยากอยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องเสนอหน้าไปตีสนิทกับใคร ถ้ากูรู้ว่ามึงขัดคำสั่ง กูจะเอามึงใส่พานไปให้ไอ้มิ่งเลยคอยดู”

“จ้ะ” คำขู่ของราชันทำให้ใบบัวตัวสั่นงันงก “ใบบัวจะไม่สนิทกับใคร จะทำแค่เรื่องที่พี่ราชันสั่งให้ทำเท่านั้น”

“ดี มึงอาบน้ำที่ลำธารหลังเรือนได้ ตรงนั้นไม่มีใครเข้าไปอาบยกเว้นกู แต่ห้ามทำให้ลำธารสกปรกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นกูจะไล่ให้ไปอาบกับพวกผู้ชาย รู้ใช่ไหมว่าผู้หญิงคนเดียวอาบน้ำกับผู้ชายอารมณ์เปลี่ยวเป็นสิบ ๆ คนมันจะเกิดอะไรขึ้น”

“ระ รู้จ้ะ”

“อยู่ที่นี่ไม่ได้สบายหรอกนะ” ราชันไม่ได้ขู่ “กูเป็นโจร โจรที่แปลว่ามีแต่คนหมายหัว มึงไม่มีทางได้นอนเต็มอิ่ม ไม่มีทางได้กินอย่างสบายใจ เพราะไม่รู้ว่าวันใดพวกตำรวจจะเข้ามายิงกูทิ้ง”

ใบบัวเงียบฟัง น่าแปลกที่ถึงแม้ว่าราชันจะพูดออกมาขนาดนี้แล้ว แต่ใบบัวก็ยังไม่รู้สึกเกรงกลัวเท่ากับการต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้น

อย่างมากก็แค่ตาย

“กูไม่ให้มึงตาย”

ราชันสั่งเหมือนอ่านความคิดของใบบัวออก ร่างน้อยสะดุ้งเฮือก จอมโจรเห็นแบบนั้นก็แสยะยิ้ม พร้อมใช้มือดันคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตา

“ทุกคนที่นี่ต้องอยู่ในกฎ และกฎที่สำคัญคือไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรักษาชีวิตเอาไว้ให้ได้ หากเกิดเรื่องคับขันคนเดียวที่จะตายได้มีแค่กู มึงก็ด้วย หากกูไม่ได้สั่งมึงก็ห้ามตาย”

“.....”

“อย่าให้กูรู้ว่ามึงเรียกร้องอยากจะตายง่าย ๆ แบบวันนี้อีก มึงเป็นคนของกูแล้ว กูไม่ยอมให้มึงตายแบบไร้ประโยชน์ จำไว้”

.

.

ใบบัวใช้เวลาทั้งวันไปกับการเก็บห้องเก็บของที่รกและเต็มไปด้วยฝุ่น ดีที่ราชันยังมีเมตตา เพราะเขาโยนเสื่อ หมอน และผ้าห่มเก่า ๆ มาให้ รวมถึงเสื้อคอกระเช้า ผ้าถุง และชั้นในที่เล็กกว่าตัวจนใบบัวต้องเย็บขยายมันออกอยู่นานสองนาน

กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็ปาไปค่ำมืด รอบบริเวณเรือนของราชันเงียบกริบ ห้องนอนจอมโจรปิดแน่นสนิท ใบบัวไม่แน่ใจตอนนี้เป็นเวลากี่โมงยามแล้ว จะดูจากความคึกคักของคนในหมู่บ้านก็ไม่ได้ เพราะบ้านทุกหลังพากันปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อยตั้งแต่ตะวันเริ่มตกดิน

ใบบัวย่องออกมาจากห้องนอนเล็ก ๆ ของตนเอง เธอหอบหิ้วเสื้อผ้าเต็มสองมือ ใช้บันไดหลังเรือนลงไปยังลำธารที่ห่างจากตัวเรือนออกไปประมาณยี่สิบก้าว

เสียงน้ำตกดังมาแว่ว ๆ ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่ได้มีแค่ลำธาร แต่มืดขนาดนี้ใบบัวมองไม่เห็นอะไรไกล ๆ เลย คบไฟเล็ก ๆ ส่องสว่างได้แค่ในระยะสายตาเท่านั้น

ไว้มีแสงจากดวงอาทิตย์แล้วค่อยสำรวจรอบ ๆ ก็แล้วกัน

ใบบัวปักคบไฟกับพื้น ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางกวาดมองรอบข้าง เมื่อไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากตัวเธอและแมลงตัวเล็กตัวน้อย มือเล็กจึงค่อย ๆ ปลดผ้าถุงออก

จ๋อม

ร่างเล็กกระจ้อยทิ้งตัวลงริมตลิ่ง เธอยังไม่ได้สำรวจว่าลำธารนี้ลึกเพียงใดจึงไม่กล้าลงไปไกลกว่านี้ ได้แต่นั่งแช่ตัวบริเวณที่ตื้น ๆ เท่านั้น

“สบายจัง”

คิดถูกที่ลงมาอาบน้ำ ตอนที่เงยหน้าขึ้นแล้วพบว่ามืดค่ำแล้วใบบัวลังเลว่าจะอาบหรือนอนเน่า ๆ แบบนั้นดี แต่ความร้อนและคราบเหงื่อไคลก็ทำให้ทนไม่ไหว ถ้าไม่ได้อาบน้ำคืนนี้เธอต้องนอนไม่หลับแน่ ๆ

“อืม”

ใบบัววักน้ำขึ้นราดตามตัว มือบางถูตั้งแต่ซอกคอลงมาที่หน้าอกอวบ วักน้ำขึ้นล้างทำความสะอาดเต้างามทั้งสองข้างซ้ำ ๆ พอสะอาดสมใจก็ลุกขึ้นยืน

ร่างอรชรก้มตัวลงเพื่อถูร่างกายส่วนล่าง มือน้อยลูบไปตามเรียวขา ปัดเศษดินออกแล้ววักน้ำขึ้นมาราดจนสะอาดทั้งสองข้าง

เธอนั่งลงในน้ำอีกครั้งเพื่อทำความสะอาดความสาว มือค่อย ๆ ลูบไล้กลีบเนื้อที่บอบช้ำเล็กน้อยจากการที่เมื่อคืนถูกของแข็งเสียดสีเป็นเวลานาน มันแสบนิดหน่อยแต่ไม่ได้มากจนทนไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้นสาวน้อยก็ทำความสะอาดอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งมั่นใจว่าสะอาดดีแล้วใบบัวก็ลุกขึ้นยืน

ร่างกายขาวผ่องสะท้อนกับแสงจันทร์รำไร ใบบัวเดินเปลือยขึ้นไปบนฝั่ง หยิบผ้าซับตามตัวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์เสี้ยวไปด้วย

“สวยจัง”

ใบบัวเอ่ยชมจันทร์เสี้ยวแสนสวย แม้จันทร์เสี้ยวจะให้แสงได้แค่เพียงน้อยนิด เทียบไม่ได้กับดวงจันทร์ที่กลมโตเต็มดวง แต่เมื่อมนุษย์ตัวน้อยอย่างเธอมองขึ้นไป มันก็คล้ายกับว่ากำลังได้รับรอยยิ้มจากพระจันทร์อย่างไรอย่างนั้น

“โคตรสวย”

เสียงใครอีกคนดังขึ้นเบา ๆ โดยที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากเจ้าของเสียงเอง ทว่าเสียงทุ้มนั้นไม่ได้เอ่ยชมดวงจันทร์เหมือนใบบัว แต่เขาหมายถึงเรือนร่างที่เปลือยเปล่าตรงหน้าต่างหาก จอมโจรพูดคำนั้นออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

ทั้งแสงจันทร์ลาง ๆ และแสงสีส้มจากคบไฟ ทำให้คนที่หลบมาตากลมนั่งสูบยาเส้นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของตลิ่งได้เห็นเรือนร่างอวบอิ่มเต็มตา ราชันกำมือแน่น นึกอยากต่อว่าใบบัวที่ทำอะไรไม่รู้จักระมัดระวัง มาแก้ผ้าอาบน้ำในที่แจ้งทั้ง ๆ ที่รู้ว่าในบ้านมีผู้ชายอยู่ด้วยได้อย่างไร แล้วนั่น... ยังมัวแต่ยืนล่อนจ้อนชมจันทร์อีก ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่มีทักษะการระวังภัยเอาเสียเลย ไม่กลัวถูกลากไปทำมิดีมิร้ายหรืออย่างไรกัน

นานพอสมควรกว่าใบบัวจะรู้สึกหนาวแล้วยอมหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ร่างน้อยก้าวกลับขึ้นเรือน ทิ้งให้ราชันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเห็นตั้งแต่ร่างน้อย ๆ นั่นเดินลงมา ปักคบไฟ ถอดเสื้อผ้า และล้างทำความสะอาดตัว เธอหันหน้ามาทางนี้ตอนที่ทำความสะอาดหน้าอก ราชันมองเห็นได้แค่เลือนลาง แต่ก็รู้ดีว่ามันอวบใหญ่และน่าสัมผัสเพียงใด

แค่นึกถึงเต้านมของใบบัวกลางกายราชันก็แข็งคัดจนปวดหนึบ เขาก้มมองท่อนลำสืบพันธุ์ระหว่างขา ยกนิ้วขึ้นชี้แล้วเอ่ยดุ ทำเหมือนว่ามันจะฟังรู้เรื่อง

“อย่าตะกละ! เพิ่งปล่อยไปเมื่อคืน”

ถ้าใครมาเห็นเข้าคงหัวเราะจนปวดท้อง จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่พูดคุยกับความเป็นชายของตนเองเป็นตุเป็นตะ

“ไม่ได้โดนยาแต่ทำไมแข็งง่ายจังวะ อย่าคึกให้มันมากลูกพ่อ ตอนนี้พ่อยังหาแม่ใหม่ให้ไม่ได้ ไว้หาได้เมื่อไหร่จะให้กินจนอิ่มเลย”

พูดจบราชันก็กระโจนลงน้ำ เขาว่ายกลับไปมาระหว่างสองฝั่งจนกระทั่งอารมณ์ร้อน ๆ ดับลง ร่างกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อก้าวขึ้นจากน้ำ ผลัดผ้าชุดใหม่ แล้วเดินขึ้นเรือนตามใบบัวไป

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • เมียโจร NC-25   ปัจฉิมบท ‘พี่ช้างมีน้องเป็นหนูนา!’

    หมู่บ้านกอบัวเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีประชากรราวห้าสิบครัวเรือน ชาวบ้านมีรายได้จากการค้าขายพืชผลทางการเกษตร นับว่าโชคดีที่ราชันได้ผืนดินตรงนี้มา เพราะมันอุดมสมบูรณ์และปลูกพืชผักผลไม้ได้ทั้งปี อากาศไม่ร้อนมาก และยังมีน้ำไหลผ่านแม้ในหน้าแล้ง ชาวบ้านจึงไม่เคยต้องอดยาก ทั้งยังนำผลผลิตออกไปขายสร้างรายได้ให้ครอบครัวได้อีกด้วยหลังจากฝึกงานและสอบปฏิบัติผ่าน ราชันก็ขนลูกเมียกลับมายังหมู่บ้านทันที ใบบัวนั้นบ่นทุกวันว่าไม่ชอบเมืองหลวง คนเป็นผัวจึงไม่อยากโอ้เอ้อยู่ที่นั่นนานอยู่บ้านตัวเองมันดีกว่าเป็นไหน ๆ“ค่อย ๆ เดินคนดี” ฝ่ามือใหญ่โอบประคองร่างเมียรักอย่างเบามือ “อีกนิดเดียว อึ๊บ!”“ร้อน”เพียงแค่คำพูดเดียวราชันก็รีบหยิบพัดขึ้นมาโบกตรงหน้า สีหน้าหงุดหงิดของเมียรักดูผ่อนคลายขึ้นให้คนเป็นผัวได้เบาใจใบบัวเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อห้าเดือนก่อน ตอนนั้นเขาและครอบครัวย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ ได้เพียงสองเดือน เช้าวันหนึ่งใบบัวมีอาการอ่อนเพลียและหงุดหงิดง่าย อะไรไม่ถูกใจเพียงเล็กน้อยก็พร้อมจะโวยวายทุกเมื่อ คราแรกราชันคิดว่าเป็นเพราะอากาศหรือไม่ก็สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป จนกระทั่งอีกสามวันต่อมาใบบัวกลับอาการห

  • เมียโจร NC-25   บทที่ ๕๒ ‘บ้าน’

    ใบบัวกลับบ้านมาพร้อมกับความโกรธและความเสียใจ ดีแค่ไหนที่ครานี้เธอไม่ได้พาลูกชายไปด้วย ไม่อย่างนั้นลูกคงเสียใจมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่าที่ไม่ได้เจอหน้าพ่อหากไม่ใช่เพราะใบบัวรู้สึกแปลกใจกับจดหมายฉบับล่าสุด ที่ราชันบอกว่าไม่ต้องมาเยี่ยมหากันสักเดือนแล้วตัดสินใจนั่งรถไฟไปหา เธอก็คงกลายเป็นคนโง่งมที่ไม่รู้อะไรเลยต่อไป และคงไม่มีวันได้รู้ว่าราชันนั้นกำลังโกหกหลอกลวงกันถึงขั้นนี้ผู้ชายเฮงซวย!ป่านนี้คงมีความสุขกับรักใหม่ ผู้หญิงคนใหม่ไปแล้ว ปล่อยให้เธอรอคอยเหมือนคนโง่ตั้งสามปี ช่างเสียเวลาเสียจริงใบบัวนั้นไม่มีแม้สักวันจะเลิกรักราชัน ต่อให้ติดคุกติดตารางใบบัวก็ยังเฝ้ารอเสมอ จะสามปีสิบปีก็ยังรอไม่เปลี่ยนแปลง ใช่ว่าที่ผ่านมาจะไร้คนมาเกี้ยวพาราสี ทว่าเธอรักมั่นเพียงราชัน รอเพียงราชันคนเดียวไม่เคยหันไปทางอื่นแม้แต่เพียงหางตานี่หรือคือสิ่งที่คนจงรักภักดีแบบเธอได้รับตอบแทน“แม่จ๋าทำอะไร”“เก็บเสื้อผ้าจ้ะ”“แม่จ๋าจะไปไหนจ๊ะ”“แม่ไม่ได้ไปไหน” ดวงตากวางวาวโรจน์ เธอไม่ร้องไห้หรอก เธอไม่อยากเสียน้ำตาให้คนเฮงซวย “คนบางคนต่างหากที่ต้องไป”เรือนนี้เป็นเรือนของเธอ คนที่ต้องไปคือคนทรยศต่างหาก เธอไม่

  • เมียโจร NC-25   บทที่ ๕๑ ‘คนใจร้าย’

    “แม่จ๋า” เสียงใส ๆ ของลูกชายปลุกให้ใบบัวตื่นจากภวังค์ “ย้องไห้ทะมาย”มือเล็กพยายามเช็ดน้ำตาบนแก้มนวล เด็กชายเบะปากอยากจะร้องไห้ตามเมื่อเห็นน้ำตาของแม่“แม่เปล่าจ้ะ”“เด็กดี ต้อมม่ายโกหกน้า”ใบบัวหลุดหัวเราะกับคำพูดคำจาของลูกน้อย คชสารอายุเกือบสองขวบ อยู่ในวัยกำลังพูดกำลังจำ ไม่ว่าจะสอนอะไรก็เชื่อฟังทุกอย่าง“แม่คิดถึงพ่อ”"เดี๋ยวพ่อกาบมา" เด็กน้อยพูดตามที่แม่บอก เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว แม่ใบบัวพร่ำบอกแบบนี้มาตลอด“ใช่จ้ะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว”..หนึ่งปีต่อมาเวลาเดินไวจนน่าใจหาย ทว่ามันกลับยาวนานในความรู้สึกของทั้งคนที่รอ และคนที่ถูกคุมขัง ราชันอดีตจอมโจรนั่งเหม่อมองท้องฟ้าและนกที่บินไปมาด้วยความริษยา มันดูเป็นอิสระและมีความสุขกับการโบยบิน ต่างจากตัวเขาที่ต้องถูกจองจำในเรือนจำที่มีผู้คุมมากมายเขาคิดถึงใบบัว คิดถึงลูกชาย ไม่รู้ว่ายามนี้เมียรักจะทำอะไรอยู่ราชันไม่ได้พบใบบัวบ่อยเท่าไหร่นัก เพราะเขาถูกคุมขังที่เมืองหลวง ใบบัวที่อยู่ตอนเหนือของประเทศไม่สะดวกเดินทางบ่อย ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเมียรักก็มักจะนั่งรถไฟพาลูกมาเยี่ยมหาเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย รวมถึงส่งจดหมายมาหาอาทิตย์ละครั้งไม่เคยข

  • เมียโจร NC-25   บทที่ ๕๐ ‘เสียสละ’

    “พี่ราชันเองก็มีลูก ย่อมต้องเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่” เสียงสั่นเครือทั้งอ้อนวอนทั้งตำหนิอยู่ในที “เราไม่อาจอยู่แบบบ้านป่าเมืองเถื่อนได้ ลูกหลานเราต้องได้เรียน ได้รับการช่วยเหลือจากรัฐ”ช่วงเกือบสองปีที่ผ่านมาหลังจากเปลี่ยนที่ตั้งของหมู่บ้าน ราชันก็ตัดสินใจยกเลิกวิถีชีวิตแบบโจร เขาและชาวบ้านใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป ปลูกข้าวปลูกผักเลี้ยงสัตว์ขายหารายได้เข้าหมู่บ้าน มีการติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอก ไปมาหาสู่กัน หลายคนพบรักกับคนข้างนอกและพากลับมาสร้างครอบครัว จากที่มีชาวบ้านไม่ถึงร้อยคน วันนี้มีผู้อาศัยราวสี่สิบครัวเรือนหรือเกือบสองร้อยชีวิตแล้วทว่า หมู่บ้านที่เริ่มขยายใหญ่เป็นหมู่บ้านที่ยังไม่ได้รับการจัดตั้งตามกฏหมาย สวัสดิการจากรัฐยังเข้าไม่ถึง และหากยังไม่รีบจัดตั้งหมู่บ้านให้ถูกต้อง วันข้างหน้าพวกเขาอาจจะถูกไล่ที่โดยไม่เป็นธรรม นั่นคือสาเหตุที่พักนี้ราชันมักจะได้ยินประโยคพวกนี้จากชาวบ้านเสมอ และส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้มาอยู่ใหม่ที่ต้องการความเจริญมากกว่าวิถีเดิม ๆ ที่ไม่ต่างอะไรจากคนป่า“หากยื่นเรื่อง อดีตที่ฉันทำไว้คงถูกขุด”นี่เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ราชันยังคงลังเล หากจะจัดตั้งหมู่บ้านเรื่อ

  • เมียโจร NC-25   บทที่ ๔๙ ‘พี่ช้าง’

    ย่างเข้าเดือนที่เก้า ใบบัวมีอาการปวดเมื่อยมากขึ้นเพราะท้องที่ขยายใหญ่ เดิมทีร่างกายของเธอไม่ได้ผอมแห้งแต่ก็นับว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เมื่อต้องมาโอบอุ้มท้องขนาดใหญ่จึงรู้สึกเหนื่อยง่าย ปวดเนื้อปวดตัวเป็นประจำราชันคอยดูแลเมียรักอย่างดี เขาเปลี่ยนที่นอนให้เมียใหม่ ซื้อเบาะนั่งนุ่ม ๆ มาให้เมียนั่ง คอยบีบนวดไม่ห่าง ทำหน้าที่ผัวที่ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง เมียอยากได้อะไรราชันหามาให้ทุกอย่าง ใคร ๆ ก็บอกว่าใบบัวโชคดีที่ได้ผัวเข้าใจคนท้องอย่างราชันแต่ราชันกลับเถียงทุกครั้งว่าเป็นตัวเขาต่างหากที่โชคดี ใบบัวเสียสละเหลือเกิน ชายหนุ่มเห็นท้องที่ใหญ่ขนาดนี้ก็ได้แต่คิดว่าใบบัวหายใจออกหรือไม่ นอนหลับสนิทบ้างหรือเปล่า จะหนักแค่ไหนที่ต้องอุ้มเด็กคนหนึ่งไว้ตลอดเวลาก่อนท้องใบบัวจะเข้านอนทีหลังและตื่นก่อนราชันเสมอ แต่หลังจากเข้าเดือนที่เจ็ดใบบัวก็นอนมากขึ้น เธอเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำและตื่นสาย หน้าที่ภรรยาไม่สามารถทำได้อีกต่อไป แต่แทนที่ราชันจะรู้สึกไม่พอใจ เขากลับยินดีกินอาหารที่ไม่ถูกปากเพื่อให้เมียได้นอนพักผ่อนนานขึ้นกว่าเดิม“พี่รักใบบัวเหลือเกิน”ราชันจุมพิตปรางนวลเนียน นับวันความรักของเขายิ่งมากล้น ไม่มีท

  • เมียโจร NC-25   บทที่ ๔๘ ‘พิษรัก’

    “ค่อย ๆ นะ ค่อย ๆ เดินจ้ะใบบัว ไม่ต้องรีบ”ทันทีที่ร่างอุ้ยอ้ายปรากฎตัวสองก็รีบปรี่เข้าไปดูแลอย่างรวดเร็ว ทว่าใบบัวกลับส่ายหน้าเบา ๆ แล้วชี้ไปด้านหลัง“พี่สองช่วยไปดูพี่ราชันหน่อยได้ไหมจ๊ะ ตั้งแต่เช้ายังอ้วกไม่หยุดเลย”“ห้าเดือนกว่าแล้วนา ทำไมถึงยังแพ้หนักแบบนี้”ใบบัวตั้งท้องได้ห้าเดือนกว่าแล้ว ท้องสาวขยายใหญ่จนเริ่มเดินลำบาก ปกติในเวลานี้อาการแพ้ท้องจะเริ่มหายไป แต่ราชันที่รับหน้าที่แพ้ท้องแทนเมียกลับยังมีอาการเหมือนเดิมไม่ลดน้อยลงถ้าบอกว่าลูกแกล้ง ลูกคงแค้นมากจริง ๆ“อย่างนั้นพี่ไปดูพี่ราชันก่อนแล้วกัน”“จ้ะ”“ไม่ต้อง” พูดถึงราชัน ราชันก็มา ร่างกำยำยืนใช้สองมือค้ำยันกรอบประตูด้วยท่าทางโรยแรง “มึงดูใบบัวไปให้ดี อย่าให้สะดุดเชียว”“พี่สองไปดูแลพี่ราชันดีกว่า ใบบัวไม่เป็นอะไร”“สอง มึงดูแลใบบัวนั่นแหละ กูชินแล้ว”“แต่พี่ราชันหน้าซีดมากนะจ๊ะ”“พี่ไม่เป็นอะไรเลยใบบัว ห่วงตัวเองเถิด ถ้าใบบัวเป็นอะไรพี่คงขาดใจตาย”“เอ่อ..”สองที่เป็นคนกลางทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองสองผัวเมียที่ต่างคนต่างห่วงหากันจนโยนให้เขาไปดูแลอีกฝ่ายตาปริบ ๆ“อ่า เอาแบบนี้ดีกว่า ฉันดูแลพี่ราชัน ส่วนแม่มะลิก็ดูแลใบบัว”

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status