คุณหญิงฤทัยไม่พอใจที่ลูกชายของตัวเองทำแบบนี้อย่างมาก
" ครับแม่ เพื่อนของผมแค่มาแสดงความยินดีในวันแต่งงานของผมก็เท่านั้น ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ " มาร์ตินตอบออกไปแบบไม่ทุกข์ร้อน พร้อมกับมองหน้าของเนยหวาน ซึ่งเขาเองก็พอใจผลงานในวันนี้เป็นอย่างมาก หลังจากที่เจอนีน่าในวันนั้นก็ทำให้เขาคิดแผนการบางอย่างขึ้นมา จึงติดต่อเธอไปแล้วเธอก็รับงานนี้แต่โดยดี " ถ้าเป็นเพื่อนแกจริงๆแม่ก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ถ้าจะมาเพื่อมาป่วนงานแล้วล่ะก็ แม่ไม่ยินดีต้อนรับ " คุณหญิงฤทัยมองนีน่าตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับทำท่าทางหงุดหงิดเพราะสาวเจ้าแต่งชุดมาไม่ให้เกียรติสถานที่เอาซะเลย " สวัสดีค่ะคุณแม่ หนูชื่อนีน่านะคะเป็น... " หญิงสาวร่างอวบอัดเลือกที่จะเว้นคำไว้แค่นั้นเพื่อให้ทุกคนภายในงานคิดกันเอาเอง " ฉันมีลูกชายเพียงแค่สองคน แล้วก็ลูกสะใภ้อีกสองคน ส่วนคนอื่นเรียกฉันว่าคุณหญิงฤทัยเถอะ เพราะคำว่าแม่ใช้กับแค่คนสนิทเท่านั้นซึ่งฉันคิดว่าไม่ได้สนิทอะไรกับเธอสักเท่าไร " คุณหญิงฤทัยตอบกลับจนนีน่ารู้สึกหน้าชาพร้อมกันนั้นก็รีบหันไปจับมือของเนยหวานเอาไว้อย่างเป็นห่วง เธอเข้าใจความรู้สึกของลูกผู้หญิงดี แม้จะแต่งงานโดยปราศจากความรักแต่อย่างน้อยผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีก็ควรจะให้เกียรติตนเองบ้างอย่างน้อยๆก็วันแต่งงานนี่แหละ แต่ดูสิ่งที่ลูกชายเธอทำสิ แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน " หนูโอเคไหมลูก " ร่างบอบบางยิ้มตอบกลับไปให้ เพราะเธอไม่อยากทำให้ทุกคนไม่สบายใจเพราะเธอ " โอเคสิคะคุณป้า ก็คุณนีน่าเป็นเพื่อนนี่นาไม่ได้เป็นอย่างอื่น " คำหลังเธอเน้นย้ำพร้อมกับหันไปมองหน้าของนีน่าพร้อมกันนั้นนีน่าเองก็ทำท่าทางหงุดหงิดใส่เธออย่างเปิดเผย เพราะสิ่งที่เธอพูดมันคือความจริง คุณหญิงฤทัยที่อมยิ้มมุมปากอย่างพอใจลูกสะใภ้ของเธอไม่ได้ยอมคนไปซะทุกเรื่องแบบนี้สิถึงจะสมน้ำสมเนื้อหน่อย ส่วนทางด้านมาร์ตินเองเขาเพียงแค่ยิ้มมุมปากเท่านั้น " เข้าข้างในกันเถอะลูก ส่วนใครที่ไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเองถ้าอยากทำอะไรก็ทำไป หนูไปกับแม่เดี๋ยวแม่จะดูแลเอง " คุณหญิงฤทัยจูงมือเนยหวานเข้าไปภายในงานเพื่อไปทักทายแขกผู้ใหญ่ที่กำลังรออยู่ ส่วนมาร์ตินที่กำลังจะตามเข้าไปแต่นีน่าเกาะแขนเอาไว้ก่อน " คุณมาร์ตินคะอยู่เป็นเพื่อนนีน่าก่อนสิคะ " มาร์ตินหันกลับหลังมามองเธอพร้อมกับดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของนีน่า " วันนี้คุณกลับไปก่อนนะนี่น่า ไว้วันหลังผมจะเรียกใช้คุณอีกที ส่วนค่าจ้างผมจะให้เลขาผมส่งเช็คไปให้ " คำพูดที่แสนเย็นชาของเขาทำให้นีน่าไม่พอใจแต่เธอจะทำทุกทางเพื่อให้ผู้ชายคนนี้เป็นของเธอให้ได้ " ก็ได้ค่ะ ไว้วันหลังคุณเรียกนีน่ามาอีกนะคะ " " ครับ " มาร์ตินให้บอดี้การ์ดที่อยู่ภายในงานไปส่งนีน่าซึ่งเธอก็ยอมกลับแต่โดยดี เพราะเธอมีแผนการต่อจากนี้ไว้รออยู่แล้ว มาร์ตินเองวันนี้เขาแค่ต้องการให้นีน่ามาแสดงตัวเพื่อให้เนยหวานรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับเขา แต่พอแม่เขาพาเธอเข้าไปในงานโดยไม่รอเขาเขาก็รู้สึกหงุดหงิดที่แม่ไม่เข้าข้างเขาเลย แต่กลับเข้าข้างแต่ลูกสะใภ้คนดีของแม่ ร่างสูงเดินเข้ามาประกบกับเจ้าสาวของตัวเองที่ตอนนี้เธอกำลังทักทายแขกภายในงานอยู่ เขาพยายามทำให้เธออยู่ใกล้ชิดกับเขาตลอดเวลาเพราะยังรู้สึกขัดใจกับชุดที่เธอใส่วันนี้อยู่ แต่เป็นเธอเองที่พยายามตีตัวออกห่างจากเขา เธอรู้สึกน้อยใจที่เขาทำกับเธอแบบนี้ แต่เดี๋ยวนะน้อยใจหรอ? เธอจะมาน้อยใจอะไรเนยหวาน เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ความคิดของร่างบางตอนนี้ตีกันในหัวจนยุ่งเหยิงเต็มไปหมด เวลาผ่านไปจนถึงค่อนคืน ตอนนี้ถึงเวลาส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอแล้ว ครอบครัวของมาร์ตินรวมทั้งครอบครัวของเนยหวานและเหล่าเพื่อนๆของเขาต่างมาส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอ " มีความสุขมากๆนะลูก หนักนิดเบาหน่อยอภัยให้กันนะลูก " เป็นพ่อของมาร์ตินที่เอ่ยอวยพรให้ลูกเป็นคนแรก " ดูแลน้องให้ดีๆนะตามาร์ติน น้องยังเด็กค่อยๆพูดค่อยๆจากกันจะทำให้ความรักยืนยาวแล้วก็มีหลานให้แม่ไวๆนะ " คำพูดอวยพรของคุณหญิงฤทัยทำเอาเนยหวานหน้าแดงซ่านอย่างห้ามไม่ได้ " ครับพ่อ แม่ " " อยู่กับพี่เขาอย่าดื้อให้มากนะลูก พี่เขาพูดอะไรก็ให้เชื่อฟัง หนักนิดเบาหน่อยก็พยายามใช้เหตุผลประคับประคองกัน " เป็นพ่อของเนยหวานอวยพร " ค่ะพ่อ ,ครับ " " แม่ขอให้ลูกๆมีความสุขมากๆนะ แล้วก็มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองเลยนะลูก " ชิดจันทร์อวยพรให้กับคู่บ่าวสาว และหลังจากที่ผู้ใหญ่อวยพรให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นเหล่าบรรดาเพื่อนๆของเขาอวยพรหลังจากนั้น โดยที่คำอวยพรแต่ละคำทำเอาเนยหวานเขินหน้าแดงไปหมด เพราะพวกเขาไม่วายพูดหยอกล้อเธอ จนบางทีเป็นมาร์ตินเองที่จ้องเธอตาเขม็งเพราะรู้สึกไม่พอใจ และตอนนี้ทุกคนก็ออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้วเหลือแค่มาร์ตินและเนยหวานที่อยู่ในห้องที่ทางโรงแรมจัดไว้เป็นห้องหอแค่สองคน " เธอไปอาบน้ำก่อนสิ แล้วก็รีบอาบล่ะ ฉันจะได้อาบต่อเหนื่อยมาทั้งวันแล้วฉันง่วง " ร่างสูงพูดพร้อมกับนั่งลงที่ปลายเตียงหันมามองเธอที่กำลังพยายามถอดชุดเจ้าสาวออกอยู่แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะรูดซิปไม่ถึง แต่ก็ยังไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากเขา " จะชักช้าอยู่ทำไม ไปอาบน้ำสิ " เขายังไม่วายพูดเร่งเธออีก เพื่ออยากแกล้งทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเธอยังถอดชุดไม่ได้สักที " เนยกำลังถอดชุดอยู่ค่ะไม่เห็นเลยมั้ง " คำพูดของเธอทำเอาเขาจ้องเธอตาเขม็ง ไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีใครมากวนโมโหเขาแบบนี้ " เป็นเด็กเป็นเล็กหัดพูดจากับผู้ใหญ่ให้มันดีๆกว่านี้หน่อย หันหลังมา " เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากปลายเตียง แล้วเดินมาหาเธอพร้อมกับจับให้เธอหันหลังแล้วก็รูดซิปหลังเธอลงมาจนถึงสะโพกงอน ทำให้ชุดแทบจะหลุดออกทันที เนยหวานตกใจรีบจับชายเสื้อเอาไว้แนบอกไม่ให้มันตกลงไปสู่พื้น " อุ๊ย! พอแล้วค่ะไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวที่เหลือเนยจัดการเองได้ ขอบคุณมากค่ะ " ร่างบอบบางกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่เป็นมาร์ตินเองที่หลังจากแกล้งเธอกลับเป็นเขาที่ต้องกลืนน้ำลายลงคออีกใหญ่ พร้อมกับมองแผ่นหลังขาวเนียนของเธอ สติสตางค์ที่มีอยู่ก็เริ่มพล่าเลือนเมื่อเรือนร่างของเธอช่างยั่วยวนเหลือเกิน" อื้อ....อ๊ะ " ท่อนเนื้อลำใหญ่ถูกกระแทกเข้ามาโดยร่างสูงทีเดียวจนมิดลำหลังจาดจบคำพูดของเขา เขาไม่แม้แต่แช่แก่นกายเอาไว้ด้วยซ้ำ จับเธอกระแทกอย่างรุนแรงเพราะอารมณ์สวาทของเขาตอนนี้อดทนรอกับอะไรไม่ไหวอีกแล้ว ปัก ปัก ปัก ปัก ปัก ปัก! " อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เบาหน่อยค่ะเนยจุกไปหมดแล้ว " ร่างบอบบางที่ส่งมือเรียวเล็กทั้งสองข้างดันไว้กับเอวหนา สัมผัสของมือเรียวเล็กที่อยู่ตรงบริเวณซิกแพคของเขา ทำเอาร่างสูงสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน ไม่คิดว่าเพียงแค่มือน้อยๆของเธอสัมผัสมันกลับทำให้อารมณ์ของเขาพุ่งพล่านอย่างห้ามไม่ได้ " อ่าาส์ ดีชะมัด ของเธอตอดพี่แน่นจนพี่แทบจะไม่ไหวแล้ว " เขายังคงตอกอัดท่อนเนื้อเข้าไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย ส่วนร่างบอบบางเองก็ทำได้แค่ผลักหน้าท้องของเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาโจนจ้วงเข้ามาลึกจนเกินไป เพราะแค่นี้เธอก็จุกจนพูดไม่ออกแล้ว ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ!เสียงท่อนเนื้อกระทบกับร่องรักของร่างบอบบาง เรียกเสียงครางต่ำๆจากมาร์ตินได้ไม่น้อย เขาจับขาเธอยกออกจากการพาดไว้บนไหล่กว้าง แล้วเปลี่ยนให้เธอนอนตะแคงข้างพร้อมกับจับขาข้างหนึ่งของเธอยกขึ้นพาดไว้กับลำแขนแกร่งพร้อมกับตัวเขาที่เข้าไ
เมื่อเดินขึ้นมาถึงจนถึงหน้าห้องนอนของเนยหวานแล้ว มาร์ตินก็ใช้ให้เธอเปิดประตูและตัวเขาก็อุ้มเธอไปวางที่เตียงอย่างเบามือ ความอ่อนโยนบวกกับสายตาที่ส่งมาของเขาทำเอาเธอใจสั่นเข้าให้แล้ว" นอนเฉยๆได้ไหมคะ คืนนี้เนยไม่ไหวเมื่อคืนก็ยังระบมไปทั้งตัวไม่หาย พี่มาร์ตินไม่อ่อนโยนกับเนยเลยสักนิด " ร่างบอบบางทำสายตาอ้อนๆกระพริบตาปริบๆ หวังให้อีกฝ่ายเห็นใจ แต่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอมันเหมือนเป็นการกระตุ้นให้เขาเกิดอารมณ์สวาทมากยิ่งขึ้น สายตาเอยท่าทางเอย น่าฟัดชัดมัด " คืนนี้ฉันจะทำเบาๆ " เขายังคงหลอกล่อให้เธอเชื่อคนอย่าง มาร์ติน ไมโลเวอร์ ไม่เคยอ่อนโยนเรื่องบนเตียงอยู่แล้ว " ไม่เอาเนยไม่เชื่อ " " เอา! " เขาพูดเพียงแค่นั้นก็ก้มลงมาประกบจูบปากของเธออย่างเร่าร้อน โดยไม่ปล่อยให้เธอได้ต่อต้านอีกต่อไป เขายอมรับว่าทีแรกคิดถึงเธอจนนอนไม่หลับ เลยกะว่าจะลงไปเดินเล่นดับความฟุ้งซ่านของตัวเองสักหน่อย พร้อมกับหาอะไรดื่มแต่โชคดันเข้าข้างที่เห็นเธอยังไม่หลับไปเสียก่อนเขาจึงหาทางเข้ามานอนกอดเธอแบบนี้ " อื้อ...เนยยังปวดท้องอยู่เลยไว้วันหลังได้ไหมคะ " ส่วนร่างสูงที่พอผละจูบออกมาแล้ว เนยหวานก็รีบใช้โอกาสนี้บอ
เวลาผ่านไปค่อนคืน ร่างบอบบางที่นอนไม่หลับเพราะรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ท้องไปหมดแล้ว เธอนอนปวดอยู่อย่างนี้ตั้งแต่หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว พอขึ้นมาข้างบนเธอก็ปวดท้องจนไม่เป็นอันทำอะไร ปกติเธอก็จะไม่ปวดมากขนาดนี้สงสัยคงเพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้าแล้วตอนเย็นดันมากินเผ็ดมากๆอีก ร่างกายก็เลยเริ่มไม่ไหว " หิวชะมัดเมื่อไหร่จะเช้านะ " ร่างบอบบางเริ่มกำลังบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากที่คิดว่าจะอดทนจนถึงตอนเช้า ถึงจะไปทำข้าวต้มกินสักชาม แต่ดูเวลาตอนนี้ห้าทุ่มกว่าๆทุกคนคงจะเข้านอนกันหมดแล้วมั๊ง แล้วเธอก็ทนความหิวไม่ไหวอีกต่อไปจึงลงมาข้างล่าง พอเธอเปิดประตูห้องนอนก็มองซ้ายมองขวาปรากฏว่าห้องนอนของสามีหมาดๆของเธอนั้นปิดสนิท เขาอาจจะกำลังจู๋จี๋กับแฟนข้างในก็ได้ แต่ใครจะสนกันล่ะตอนนี้เธอสนใจแค่ท้องน้อยๆของเธอต้องอิ่มเท่านั้น คิดได้ดังนั้นก็รีบดิ่งลงไปที่ห้องครัวพร้อมกับเปิดตู้เย็นดูของสดตรงหน้าว่ามีอะไรพอจะทำกินได้บ้าง พอเห็นผักต่างๆยังคงเหลือจึงรีบเอามาทำผัดผักรวมมิตรใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีเธอก็ทำทุกอย่างจนเสร็จได้ผัดผักรวมมิตรพร้อมกับไข่เจียวหอมๆ เธอรีบตักข้าวแล้วนั่งกินในครัวนั่นเลย โดยไม่ได้สนใจ
เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็น โดยที่เนยหวานไม่รู้เลยว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหน ตื่นขึ้นมาอีกทีท้องฟ้าข้างนอกก็มืดเสียแล้ว เธอรีบมองดูนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือก็พบว่าตอนนี้ทุ่มกว่าแล้วจึงรีบล้างหน้าแล้วเดินลงมาข้างล่าง แต่เมื่อมาถึงก็เจอกับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่คาดคิด " เมียของคุณมาโน่นแล้วค่ะ " ผู้หญิงที่ชื่อนีน่าคนที่มาป่วนงานแต่งของเธอเมื่อคืนหนิ เธอจำได้ดี ว่าแต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เนยหวานรีบเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหารอย่างเงียบๆเพราะหากจะเดินหนีไปก็คงไม่ทันแล้ว มาร์ตินมองเห็นเธอเข้าแล้ว " นี่เธอกะจะนอนกินบ้านกินเมืองเลยหรือไงเนยหวาน งานบ้านก็มีไม่คิดจะมาทำช่วยนิ่มหน่อยหรอ " เขาดุเธอต่อหน้าของนีน่าทำให้เธอได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด เพราะเธอเผลอหลับไปนานมากจริงๆ แต่จะให้ทำไงได้ก็เธอเพลียมาก ส่วนนีน่าก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่มาร์ตินดุยัยนี่ต่อหน้าเธอ " ขอโทษค่ะต่อไปเนยจะไม่ทำอีก พี่นิ่มเนยขอโทษนะคะที่ไม่ได้ลงมาช่วย " " อุ๊ยไม่เป็นไรเลยค่ะคุณเนย งานบ้านไม่ได้มีอะไรมากนิ่มทำคนเดียวได้ค่ะ " นิ่มรีบปฏิเสธเป็นพัลวันเพราะความเกรงใจจะมาให้เจ้านายช่วยงานลูกน้องแบบนี้ได้ยังไง เธอทำค
ในเช้าวันใหม่บรรยากาศภายในห้องสวีทที่ถูกจัดเอาไว้เป็นห้องหอสำหรับคู่บ่าวสาวข้าวใหม่ปลามัน ตอนนี้มาร์ตินได้ตื่นขึ้นมาแล้วพร้อมกับนอนมองหน้าของเธออยู่แบบนั้น เขาจัดท่าทางให้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาตั้งแต่เมื่อคืน เธอก็นอนหลับแบบไม่ไหวติง คงจะเพราะเหนื่อยล้ามาทั้งวัน พร้อมกับทบทวนกับตัวเองว่าควรจะเอายังไงต่อไปดี แต่ความคิดทางฝ่ายอาธรรมก็เอาชนะไปจนได้ เพราะแผนการที่เขากำลังจะทำเขายังคิดจะทำมันต่อ แม้ว่าเธอจะเป็นเมียของเขาโดยสมบูรณ์แล้วทั้งทางนิตินัยและพฤตินัย แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เกิดขึ้นมาด้วยความรัก ต่อจากนี้เขาจะทำให้เธอเจ็บทุกทางและขออย่าจากเขาไปเอง และแน่นอนการที่เธอเข้ามาหาเขาเป็นเพราะผลประโยชน์เพราะฉะนั้นช่วงเวลาหลังจากที่หย่ากันเธอจะไม่ได้อะไรจากเขาไปเลย ร่างบอบบางลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับเขาที่นอนมองเธออยู่ก่อนแล้ว " ตื่นแล้วหรอ ลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าซะสิเราจะต้องออกจากที่นี่กันแล้ว ฉันจะพาเธอไปอยู่ที่บ้านหลังนึงที่ฉันซื้อเอาไว้ " ร่างบอบบางคิดตามด้วยความงุนงง เมื่อคืนเขายังพูดกับเธอดีๆอยู่เลย แต่พอมาเช้านี้กลับทำเสียงแข็งพร้อมกับพูดอะไรก็ไม่รู้ " พี่มาร์ตินหมายความว่ายังไงคะ เราไม่ไ
ร่างบอบบางใบหน้าแดงซ่านไปด้วยความเขินอาย ก็เล่นมาถามเธอแบบนี้จะให้เธอตอบไปแบบไหนกันเล่า เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เธอเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ตาบ้านี่แพรวพราวชะมัด " ถ้าไม่ตอบฉันจะถือว่าเธอเสียวนะ " " อื้อ... " จบคำพูดของเขาก็ตามมาด้วยเสียงร้องครางระงมของร่างบอบบางเพราะเขาเล่นสอดนิ้วมือเข้าไปถึงสามนิ้วเพื่อเปิดทางให้เขาเข้าไปได้อย่างง่ายดาย และชักเข้าชักออกแบบนั้นอยู่สักพักร่างบอบบางก็เริ่มกระตุก " เนยไม่ไหวแล้วค่ะ จะเสร็จ " เธอบอกเขาไปตามตรง เพราะตอนนี้มองเห็นสวรรค์รำไรอยู่ตรงหน้าแล้ว มีแค่เขาเท่านั้นที่จะช่วยเธอปลดปล่อยได้ " ปล่อยมันออกมาตามความต้องการเลยสาวน้อย แล้วเธอจะมีความสุข " กรี๊ดดด!!!เขารัวนิ้วมือเข้าออกจนเธอต้านทานไม่ไหวกรีดร้องออกมาอย่างสุขสม พร้อมกับปลดปล่อยน้ำหวานอาบนิ้วของเขามากมาย แล้วมาร์ตินแทนที่ผละออก แต่เขากลับก้มลงไปปาดเลียน้ำหวานของเธอดื่มกินจนหมดโดยไม่รังเกียจ ถ้าถามว่าเขาเคยทำแบบนี้กับใครไหม ตอบได้เลยว่าไม่ แล้วก็ไม่เคยคิดที่จะทำด้วย แต่พอเห็นน้ำหวานของร่างบอบบางตรงหน้านี้แล้วมันทำให้เขาอดใจไม่ไหวต้องลงไปฉกชิมจนหมดทุกอยาดหยดแบบนี้ " อื้อ...อย่