Novels by ลูกแมวขี้อ้อน

มาคัสหลังจากที่ช่วยเมียสาวถอดชุดเจ้าสาวออกเป็นที่เรียบร้อย เขาก็ก้มลงจูบที่แผ่นหลังบางของเธออย่างแผ่วเบาด้วยความเสน่หา กลิ่นกายที่ไม่ว่าจะสูดดมสักกี่ครั้งก็ไม่มีวันเบื่อ พร้อมกับเลื้อยไปเรื่อยๆมาจนถึงไหล่บอบบางและมาซุกไซร้ซอกคอของเธออย่างบ้าคลั่ง กลิ่นกายเฉพาะตัวของเธอที่เขาสูดดมเมื่อไหร่ก็เป็นนั้นต้องเคลิบเคลิ้ม เขาชอบสูดดมกลิ่นกายของเมียตัวน้อยแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอทำให้เขารู้สึกมีพลังและสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ใช้น้ำหอมส่วนมากกลิ่นของเธอจะมาจากแป้งเด็กอ่อนๆเท่านั้น ทำให้มาคัสรู้สึกผ่อนคลายและอยากเข้าไกลตลอดเวลา " อื้อ...ไม่อาบน้ำก่อนหรอคะที่รัก เดินในงานทั้งวันฝันตัวเหม็นจะแย่ " เธอเอ่ยทักท้วงเขาเพราะรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนกัน วันนี้เหนื่อยล้ามาทั้งวัน ทั้งรับแขกแล้วทั้งยังรับมือกับลูกชายตัวน้อยทั้งสองคนที่วิ่งเล่นจนรอบงานอีก " ไม่ต้องอาบหรอกที่รัก คุณตัวหอมจะตาย ผมรอไม่ไหวแล้ว " เขาจับเธอให้หันหน้ามาหาเขาพร้อมกับดันตัวเธอให้ไปชิดกับผนังห้อง ซึ่งตอนนี้เธอมีร่างกายเปลือยเปล่าแล้ว หลังจากที่เขาถอดชุดแต่งงานของเธอออกเมื่อสักครู่เขาไม่รอช้ารีบถอ

และแล้วก็มาถึงวันที่มาคัสและปลายฝันเข้าสู่ประตูวิวาห์ ที่ทางครอบครัวของมาคัสจัดอย่างยิ่งใหญ่ให้สมเกียรติลูกชายคนโตแห่งไมโลเวอร์ " ยัยฝัน เรายินดีด้วยนะ ในที่สุดก็เป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักทีเรื่องจบลงแบบ Happy Ending แบบนี้ฉันก็ดีใจกับแกด้วย " มะลิและเพื่อนสาวคนสนิทที่ตอนนี้อยู่ในห้องแต่งตัวเจ้าสาวพร้อมกับเพื่อนอีกสองสามคน " ขอบใจแกมากนะ วันนั้นถ้าไม่มีแกชีวิตฉันก็ไม่รู้จะเป็นยังไง ขอบคุณที่รักฉันและหลานๆนะ "" แกเป็นเพื่อนฉัน เป็นเพื่อนแท้ แกสุขฉันก็สุข แกเศร้าฉันก็เศร้า " ปลายฝันลุกขึ้นกอดเพื่อนสาวด้วยความดีใจพลันน้ำตาก็กำลังจะไหลลงมา จนเป็นมะลิเองที่ต้องห้ามเอาไว้ก่อน " หยุดร้องไห้ไปเลยนะแก เดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก วันนี้เป็นวันสำคัญของแก แกต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดเลยรู้ไหม ห้ามร้องไห้เด็ดขาดไม่งั้นถ่ายรูปออกมาจะไม่สวยเอานะ " ปลายฝันนั่งยิ้มให้กับเพื่อนพร้อมกับปาดน้ำตาน้อยๆออก " แต่งตัวเสร็จกันหรือยังลูก ใกล้จะได้ฤกษ์แล้วนะ " รำพาที่ขึ้นมาตามลูกสาวเพราะตอนนี้ใกล้จะถึงฤกษ์ดีแล้ว " เสร็จแล้วจ่ะแม่จ๋า " ปลายฝันตอบผู้เป็นแม่ พร้อมกับลุกขึ้นนั่ง จึงทำให้รำพาแทบตกตะลึง ลูกสาวของเธอสว

หลังจากที่ปลายฝันตัดสินใจยกคาเฟ่ให้กับนิดหน่อยไปแล้วเพราะเธอรักเหมือนกับครอบครัวจะริงๆ ก็ได้เดินทางเข้ามาในกรุงเทพฯพร้อมกับมาคัสและลูกๆ ทีแรกนิดหน่อยไม่อยากรับเพราะเกรงใจ แต่พอมารู้เหตุผลว่าปลายฝันจะต้องย้ายมาอยู่ที่นี่อย่างถาวรและไม่อยากยกคาเฟ่นี้ให้กับใครนอกจากเธอ เธอจึงต้องรับมันไว้พร้อมกับขอบคุณปลายฝันซ้ำๆที่เอ็นดูเธอขนาดนี้ ตอนนี้ทั้งสี่คนเดินทางมาถึงคฤหาสน์ไมโลเวอร์เรียบร้อยแล้ว และยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านกำลังจะเข้าไปแต่คุณหญิงฤทัยและคุณมอร์แดนเจ้าของบ้านเดินออกมาต้อนรับหลานๆเสียก่อน ด้วยทนไม่ไหวอยากเห็นหน้าหลานๆเต็มแก่แล้ว ได้ยินข่าวว่าพิมพ์เดียวกับพ่อมาเลย " ตามาคัสนี่คือหลานชายทั้งสองคนของพ่อกับแม่ใช่ไหม ทำไมน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ล่ะ " คุณหญิงฤทัยที่จะเดินตรงเข้าไปกอดหลานชาย แต่ผู้เป็นหลานชายก็เดินเข้าไปหลบหลังแม่ของตัวเองโดยอัตโนมัติ " เอ่อ...ลูกเรากลัวแม่หรอมาคัส หรือว่าแม่ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า " " เปล่าหรอกครับคุณแม่ เด็กแฝดอาจจะยังเด็ก คงยังไม่ชินน่ะครับ ให้เวลาแกสักหน่อยนะครับคุณแม่ " " ได้ลูก แม่รอได้ แล้วนี่เมียเราใช่ไหมปลายฝันใช่ไหมลูก " คุณหญิงฤทัยเดินเข้าไปหา

มาร์คัสมองหน้าลูกชายพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ ลูกชายของเขาเมื่อโตขึ้นก็ต้องเป็นทายาทสืบทอดที่นี่ต่อจากเขาและน้องชายอยู่แล้ว " ที่นี่ที่ทำงานของพ่อเองครับ แล้วต่อไปก็จะเป็นของลูกทั้งสองคนรู้ไหมครับ " มาคัสบอกกับลูกชายที่ดูจะตื่นตาตื่นใจกับสถานที่แปลกใหม่แห่งนี้ " " จริงหรอครับ ที่ทำงานคุณพ่อทำไมกว้างจัง ไคเลอร์อยากมาที่นี่ทุกวันเลย " " จริงสิลูก พอโตขึ้นลูกก็จะได้มาที่นี่จนเบื่อเลยล่ะ ถึงตอนนี้อย่าบ่นให้พ่อได้ยินก็แล้วกัน " มาคัสให้ลูกชายและภรรยานั่งรออยู่ที่โซฟาพร้อมกับบอกให้เลขาหาขนมมาให้ในระหว่างที่เขาจัดการกับเอกสารตรงหน้า เวลาผ่านไปไม่นานเขาก็จัดการกับเอกสารตรงหน้าจนจะเสร็จแต่เมื่อหันไปมองลูกน้อยทั้งสองคนก็ไม่ยอมนอนทั้งที่เมื่อวานก็นอนกลางวันกันไป " ฝัน ลูกเราไม่นอนกลางวันหรอ "เขาเงยหน้าขึ้นมาถามภรรยาสาว " นั่นสิคะ ปกติตอนนี้แกต้องง่วงแล้ว " มาคัสลุกขึ้นแล้วเดินมาหาลูกชายทั้งสองคนที่ตาแทบจะปิดอยู่แล้ว แต่ยังไม่ยอมหลับสักที " ไคเลอร์ คาร์ลอสทำไมไม่ยอมนอนล่ะลูก " " ผมพวกผมกลัวว่าถ้าหลับแล้วคุณพ่อจะหายไป " คำพูดที่แสนไร้เดียงสาของลูกชายทำเอาเขาแทบชะงัก พร้อมกับปลายฝันที่จุกในอ

เช้านี้ปลายฝันตื่นขึ้นมาทำอาหารตั้งแต่เช้าเธอตื่นแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว ตั้งแต่มีลูกน้อยเธอต้องทำอาหารเช้าไว้ให้กับลูกของเธอ เพราะตื่นขึ้นมาลูกของเธอก็จะหิวเลย ถ้าเธอไม่ทำอาหารไว้ลูกของเธอก็จะบ่นหิวไม่หยุดแล้วงอแงทั้งวัน แต่ละวันกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวให้เด็กน้อยทั้งสองคนก็กินเวลาไปนานพอสมควร เธอเคยไม่ทำอาหารเช้าไว้รอลูกผลลัพธ์คือเจ้าสองแฝดงอแงหนักมากๆ ทั้งอยากให้เธอกอดไม่ไปไหน ทั้งหิว จนเธอไม่รู้ต้องแยกร่างยังไงเลย มาคัสที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเธอก็รีบลงมาข้างล่าง กวาดสายตามองไปแล้วเจอกับเธอที่อยู่ในครัว กำลังทำอาหารอยู่ เขาจึงเดินเข้าไปแล้วกอดเธอจากทางด้านหลัง " อุ๊ย! ทำอะไรของคุณ ฝันตกใจหมด ปล่อยกอดเดี๋ยวนี้นะ " เธอออกคำสั่งกับเขาแล้วร่างสูงก็ปล่อยกอดออกจากเธอแต่โดยดี " ทำอะไรกินครับทำไมหอมจัง " คำพูดนี้ทำให้เธอนึกไปถึงตอนที่เธอทำอาหารให้เขาทานในตอนแรกๆที่ยังอยู่คอนโดด้วยกัน แต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดนั้นทิ้งแล้วหันมาโฟกัสที่อาหารตรงหน้าแทน" ซุปมันฝรั่งค่ะ ไคเลอร์กับคาร์ลอสชอบเมนูนี้ แล้วก็ชอบให้ฝันทำให้กินเป็นประจำ " มาคัสฟังที่เธอพูดอย่างตั้งใจพร้อมกับจดจำข้อมูลเกี่ยวกับลูกๆของเข

ร่างสูงใช้ความหน้าด้านหน้าทนเข้าแลกและตอนนี้เขาก็ได้เข้ามาอยู่ในบ้านของเธอเรียบร้อยแล้ว โดยที่เขาอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเธอว่าเขาเดินทางดึกๆดื่นคงอันตรายมากแน่ เพราะเขาไม่รู้จักเส้นทางแถวนี้ ทั้งที่จริงๆแล้วเขามาทำงานที่โรงแรมนี้ก็ออกบ่อย ทำไมเขาจะไม่รู้จักเส้นทางแถวนี้กัน นอกจากเขาจะรู้จักเส้นทางแล้วคนทั้งเมืองยังรู้จักเขาอีกด้วย เพราะครอบครัวเขาค่อนข้างเป็นที่รู้จักของคนในแถบนี้ในฐานะนักธุรกิจที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้ " บ้านหลังนี้มีแค่สองห้อง ซึ่งเป็นห้องของฝันแล้วอีกห้องเป็นของไคเลอร์กับคาร์ลอส คืนนี้คุณนอนที่โซฟาได้ไหมคะ แต่ถ้าคุณนอนไม่ได้จะกลับไปนอนที่โรงแรมของคุณก็ได้นะ " ที่เธอรู้ว่าเขามีโรงแรมเพราะก่อนหน้าที่เขาจะมาบ้านเธอ เขาได้เล่าให้เธอฟังว่าเพราะต้องมาทำงานที่นี่เขาถึงได้เจอกับเธอโดยบังเอิญ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีโอกาสที่จะได้เจอเธอเพราะเธอมาไกลถึงที่นี่ แล้วเขาก็ไม่ได้มีเส้นสายมากพอที่จะตามหาเธอถึงหมู่บ้านแถวชานเมืองแบบนี้ " ผมนอนที่ไหนก็ได้ ขอแค่ได้อยู่ใกล้คุณกับลูก หรือถ้าคุณจะใจดีให้ผมขึ้นไปนอนกับคุณ... " " ไม่ค่ะ " เธอตอบออกไปแบบไม่ต้องคิด ถ้าให้เขาไปนอนกับเธอ

2 ปีผ่านไป ตอนนี้พยัคฆ์ได้กำเนิดทายาทเป็นลูกชายเพียงคนเดียวชื่อ คอปเปอร์ ซึ่งก็มีความหมายเหมือนกับชื่อของเขานั่นแหละ จริงๆเขามีแพลนจะมีลูกผู้หญิงอีกสักหนึ่งคน แต่ตอนนี้อัญชันดูเหมือนจะยังไม่อยากมีสักเท่าไหร่เพราะอยากดูแลเจ้าคอปเปอร์ให้ดีที่สุด ถ้าถามว่าตอนนี้เขาอยู่ในสถานะไหนก็บอกได้เลยว่า“ พ่อบ้านใจกล้า” หลังจากที่ง้อเธอสำเร็จในวันนั้นเขาก็กลายเป็นพ่อบ้านทันที ทำทุกอย่างแทนเธอเหมือนกับที่เคยทำกับเธอเมื่อก่อนหน้านี้นั่นแหละเพียงแต่ว่าตอนนี้เขาทำมันด้วยความรักไม่ได้โดนบังคับแต่อย่างใด อลิสาแทบจะเป็นเจ้าหญิงสำหรับเขา เขาสัญญากับพ่อเธอว่าจะดูแลเธออย่างดีเขาก็ทำมันจริงๆ ตอนนี้แทบไม่เหลือคราบของมาเฟียเลยด้วยซ้ำ มีแต่คำว่าพ่อของลูกและสามีที่ดีของอัญชัน ส่วนทางด้านอลินและสิงหราช 2 ปีที่ผ่านมาสิงหราชเริ่มจะกลับมาเดินได้อาจจะยังไม่ปกติสักเท่าไหร่ เพราะว่ามันไม่ยอมทำกายภาพบำบัดตั้งแต่ทีแรก เลยกลายเป็นเรื่องยากที่จะกลับมาเดินได้ให้เหมือนคนปกติ แต่พอเวลาผ่านไปความตั้งใจของไอ้สิงห์มันก็เกิดผลเมื่อตอนนี้มันกำลังจะกลับมาเดินได้เป็นปกติแล้วเพียงแต่ต้องรอเวลาอีกสักหน่อยเท่านั้น และ

พยัคฆ์ใช้ลิ้นดุนดันช่องทางรักของคนตัวเล็กอย่างเอาเป็นเอาตายพร้อมกันนั้นมือหนาอีกข้างก็ยกขึ้นมาใช้นิ้วถึงสามนิ้วสอดเข้าไปในช่องทางรักของเธอพร้อมกับชักเข้าชักออกตามแรงอารมณ์ดิบเถื่อนที่ทั้งสองคนมีด้วยกัน ความรู้สึกเดียวกันมันก็คุยกันง่ายแจ๊ะ! แจ๊ะ! แจ๊ะ! เสียงนิ้วมือร้ายที่ชักเข้าชักออกในช่องทางรักของอลิสา ร่างเล็กครางระงม พยัคฆ์ได้ไปปรึกษาหมอมาแล้วว่าในช่วงนี้เขาไม่ควรมีสัมพันธ์ลึกซึ้งเพราะอยู่ในระยะที่ค่อนข้างอันตราย แต่ก็ยังสามารถมีได้เพียงแต่ว่ายังทำแรงไม่ได้นัก เขาจึงพยายามเบามือที่สุด" แรงกว่านี้ได้ไหมเสือขา อัญจะเสร็จแล้ว " พยัคฆ์เร่งมือจนสุดท้ายแล้วก็ส่งเธอไปจนถึงปลายทางสีรุ้ง คนตัวเล็กหลับตาพริ้มด้วยความสุขใจ การทำรักด้วยกันก็เหมือนเป็นการผ่อนคลายชนิดหนึ่งนั่นแหละ เมื่อเธอได้รับความสุขสมมันก็เลยแสดงออกมาทางสีหน้าได้อย่างชัดเจน คนตัวโตจับขาเรียวของเธอแยกออกจากกันกว้าง จากนั้นตัวเขาก็เข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างขาเธอ พร้อมกับชักแก่นกายออกมาชักรูดเพียงแค่สองสามครั้งแล้วก็ค่อยๆยัดมันเข้าไปจนสุดลำ" อืม...อ่าส์ เสียวชะมัด " พยัคฆ์ครางออกมาอย่างสุขสม ช่องทางรัก

" มึงจะเอาจริงหรอวะ " ลมเหนือถามเขาแค่พูดเล่นๆไม่ได้คิดว่ามันจะเอาจริง ถึงเขาจะทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่นแต่ก็ใช่ว่าอัญชันจะชอบนะ บางทีเธออาจจะเกลียดมันตลอดไปเลยก็ได้" อือ คืนนี้เลย กูใจร้อน " พยัคฆ์พูดอย่างหมายมั่น วิธีนี้แหละดีที่สุดสำหรับเราแล้ว ง้อแบบบ้าๆแบบที่เขาเคยทำบ้าๆกับเธอนั่นแหละ" ไอ้นี่มันบ้าระห่ำดีจริงๆเว้ย.. " คราวนี้เป็นคิมหันต์ที่พูดขึ้นมา แบบนี้สิถึงจะสมเป็นไอ้เสือที่พวกเขารู้จัก กล้าได้กล้าเสียบ้าให้สุด" หึ แล้วแต่มึง " คณินที่ตอนนี้ก็เห็นด้วย ถ้ามัวแต่มาตามง้อกันอยู่แบบนี้ก็คงไม่ไปไหน คงง้อไปถึงชาติหน้าเลย ดูท่าทางอัญชันใจแข็งขนาดนั้น " งั้นพวกมึงก็กลับไปได้แล้ว กูจะอยู่กับเมีย " พยัคฆ์เอ่ยปากไล่เพื่อนในทันที ตอนนี้ไม่ได้สนใจแล้วเขาต้องการแค่ไปหาเมียตัวน้อยของเขาอย่างเดียว " เอ้าไอ้นี่...พวกกูยังไม่ได้เริ่มกินกันเลยนะเว้ย มึงจะไล่แล้วหรอ มึงจะชวนมาก็ชวนนึกจะไล่ก็ไล่มึงนี่มันยังไงกันนะ " คราวนี้เป็นลมเหนือที่พูดขึ้นมา เขาเพิ่งจะมายังไม่ทันได้นั่งด้วยซ้ำมันก็จะไล่เขากลับเสียแล้ว เขาอุตส่าห์แคนเซิลนัดสาวสวยเพื่อมากินเหล้ากับมัน นึกว่ามันจะต

พยัคฆ์หลังจากที่คุยกับเกรียงไกรเสร็จแล้วเขาก็รีบมาหาเธอที่บ้านตากอากาศของไอ้คณินทันทีเพื่อมาง้อเธอ ในตอนนี้เขาทำได้เพียงอย่างเดียวคือทำใจเท่านั้น เพราะคงโดนเธอเกลียดหนักแน่ๆ เมื่อมาถึงหน้าบ้านก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ซื้อไม่ถูกแค่หวย“ นายมาทำไมอีก ” อัญชันถาม เธอไม่อยากเจอหน้าเขาอีกแล้ว ปากพร่ำบอกแบบนั้นแต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกเหมือนที่พูดเลยสักนิด ทำไมถึงได้ดีใจที่เขาให้ความสำคัญมาง้อถึงที่นี่ อาจด้วยเพราะเธอไม่เคยสำคัญกับใครตั้งแต่เกิดมา พอเห็นเขามาง้อเข้าหน่อยใจเจ้ากรรมกลับโอนอ่อนไปกับเขา“ พี่มาง้ออัญ จะให้พี่ทำยังก็ได้เพื่อให้อัญยกโทษให้พี่ พี่ขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะครับ ” พยัคฆ์บอกผ่านรั้วหน้าบ้าน เขาอยากเข้าไปแต่เธอมองเขาตาเขียวเลยใครจะกล้า“ไม่มีทางหรอกค่ะ กลับไปเถอะ”“โถ่อัญ อัญครับ....” ไม่ทันที่พยัคฆ์จะได้เอ่ยอะไรออกไปอีก อัญชันก็เดินเข้าบ้านไปเลย พยัคฆ์ถึงกับก้มหน้าอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก แต่เขาไม่สิ้นหวังแค่นี้หรอกนะ ทักข้อความหาเพื่อนทันที“ ให้พวกนั้นช่วยดีกว่ามั๊ง ขืนง้อเธอแบบนี้ง้อจนแก่เธอก็ไม่ให้อภัยหรอก ”Tiger : พวกมึง กูอยากมาปาร์ตี้บ้านไอ้คณิน บ้าน

พยัคฆ์มาหาเกรียงไกรถึงที่บริษัทเครือทัตเทพกาญเพื่อที่จะมาคุยเรื่องของอัญชันให้มันถูกต้อง ตอนนี้เขาเรียกชื่ออัญได้อย่างคล่องปากแล้ว " สวัสดีค่ะคุณพยัคฆ์มาพบท่านประธานหรอคะ " พนักงานต้อนรับพูดจาไพเราะพร้อมกับทำท่าทางยั่วยวนคนตรงหน้า แต่พยัคฆ์ก็ไม่ได้จะสนใจตอนนี้เขาต้องการทำบางอย่างให้เรียบร้อย เพื่อจะได้กลับไปง้อเมียของเขา" ครับ " " ไม่ทราบว่าได้นัดเอาไว้หรือเปล่าคะ พอดีวันนี้ท่านประธานมีประชุมในอีก 2 ชั่วโมงข้างหน้าค่ะ ไม่แน่ใจว่าท่านจะให้เข้าพบหรือเปล่า " พนักงานต้อนรับพูดออกไปด้วยไม่รู้ว่าพยัคฆ์คนนี้มีอิทธิพลมากแค่ไหนกับท่านประธานของเธอ เธอรู้แค่ว่าคนคนนี้เป็นคนกว้างขวางของเมืองนี้ก็แค่นั้น " บอกคุณเกรียงไกรไปว่าพยัคฆ์มาขอพบก็พอ ถ้าเขาไม่ให้เข้าพบฉันก็จะกลับ " พยัคฆ์บอกกับพนักงานออกไปทำให้พนักงานรีบต่อสายไปหาเกรียงไกรแล้วก็ได้รับคำตอบว่าให้รีบพาตัวเขาขึ้นไปหาทันที เมื่อขึ้นมาบนห้องของผู้บริหารแล้วเกรียงไกรต้อนรับเป็นอย่างดี เพราะหวังว่าจะได้ร่วมงานด้วย เกรียงไกรนั้นหวังเพียงแค่ผลประโยชน์ที่จะได้รับเพียงเท่านั้น เขาเกิดมาเป็นคนเห็นแก่ตัวเขาก็พอรู้ดี แต่นั่น

คณินพาพยัคฆ์มานั่งตรงม้านั่งหน้าบ้าน เขาไม่แม้แต่จะให้มันเข้าไปในตัวบ้านเลยเพราะในนั้นอลิสาคงไม่สะดวกใจที่จะเจอกับมันอีก " กูจะไม่ขอโทษมึงนะที่พาอลิสาออกมาโดยที่ไม่ได้บอก เพราะตอนที่กูเจอเธอ เธอเกือบไม่มีชีวิตรอดกลับมาแล้ว กูเห็นแล้วกูสงสาร ถ้ามึงจะไม่เป็นเพื่อนกับกูเพราะเหตุผลนี้กูก็เข้าใจ " " หมายความว่ายังไง เอาเรื่องมินตราก่อน เรื่องมึงกับกูไม่เคยเปลี่ยนแปลงกูทำเพราะอารมณ์ชั่ววูบ กูขอโทษ " พยัคฆ์ถามเพราะเขารู้ว่ามินตราคือต้นเหตุ แต่เหตุการณ์ที่แน่นอนนั้นยังไม่รู้ดีเพราะมัวแต่ตามหาอลิสาจนไม่ได้สนใจใคร ส่วนคณินเมื่อได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้นก็โล่งใจ เขาคิดหนักมาตลอดว่าแก๊งค์มันจะแตกจริงๆหรือ ไอ้คิมหันต์กับลมเหนือก็ไม่รู้จะช่วยยังไง บอกแค่ว่าจะไปคุยกับไอ้เสือให้ พอมาฟังวันนี้ก็รู้เลยว่ามันก็รักเพื่อนมากเหมือนกัน อย่างน้อยๆมันก็ตัดกันกับเขาไม่ขาด ต่อไปนี้เรื่องผู้หญิงจะไม่ทำให้เราทะเลาะกันอีก" มินตราลวงเธอไปฆ่ากลางทะเล หลอกว่าจะพาเธอหนี เธอไม่ได้เชื่อมินตราหรอกนะอัญชันเธอแค่ไม่มีทางเลือก เธอเลือกไปตายเอาดาบหน้ามึงคิดว่าไง กูไปเห็นเข้าพอดีเลยตามไปช่วยได้ทัน กูไม่อยากคิดเลยนะไอ้