บทที่ 1 ไร้ค่า

เซน ลาร์สัน กำลังซักผ้าให้กับครอบครัว แต่แล้ว รูบี้ ลูอิส แม่ยายของเขาก็โยนผ้าอีกชิ้นใส่หน้าของเขา ก่อนที่เธอจะสั่งอย่างหยิ่งผยองไปว่า “เซน ซักผ้าชิ้นนี้ของฉันก่อนนะ”

ริมฝีปากของเซนกระตุก เขารู้สึกว่าแม่ยายของเขาทำกับเขาแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ และกำลังทำให้ขีดจำกัดของความอดทนของเขาค่อย ๆ หมดลง เขาพูดกับเธอไปว่า “คุณแม่ครับ ครั้งต่อไปที่คุณต้องการให้ผมช่วยซัก ช่วยใส่ผ้าในลงตะกร้าได้ไหมครับ และอย่าโยนใส่หน้าผมอีก ยังไงผมก็ยังคงเป็นลูกเขยของคุณอยู่นะครับ”

มันรู้สึกแย่มากที่มีเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งคลุมอยู่บนศีรษะของเขาแบบนั้น

แม่ยายของเขาละเลงตบเขาไปทั่วศรีษะ “ซักผ้าไปตามที่ฉันบอก หยุดพล่ามได้แล้ว ไม่งั้นครั้งหน้าฉันจะยัดมันใส่ปากนาย นายคิดว่านายทำดีพอถึงมีสิทธิ์มาบ่นได้อย่างนั้นหรอ? ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ วันนี้อย่าคิดว่าจะได้กินข้าวเลย ถ้านายยังทำความสะอาดไม่เสร็จเรียบร้อย!”

เหมือนเธอจะยังระบายความโกรธออกมาไม่เต็มที่ เธอจึงตบศีรษะของเขาอีกครั้ง

ร่างกายของเซนสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ แม่ยายของเขาพูดอย่างไม่ใส่ใจต่อไปอีกว่า “อะไร? แค่นี้ก็ทนไม่ได้หรอ? ทำไม อยากจะตบฉันกลับหรือไง? ลองสิ ลองตบฉันกลับสิ ลองทำดูสิ ฉันจะไม่โกรธนายหรอก อันที่จริงฉันจะขอชมเชยนายด้วยนะ ที่กล้าแตะต้องตัวฉันแม้จะครั้งเดียวก็ตาม นายทำได้ไหม เจ้าคนไร้ประโยชน์!”

เซนจะตอบโต้โดยไม่ลังเลเลย ถ้าเขาทำได้ ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ครอบครัวคาร์เตอร์ปฏิบัติกับเขาอย่างเลวร้าย ยิ่งกว่าเป็นสุนัขตัวหนึ่งเสียอีก สั่งให้เขาทำงานบ้านไม่หยุดหย่อนตลอดทั้งวัน บ่อยครั้งที่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้กินอาหารใด ๆ เลย นั้นเพียงเพราะว่าเขาเป็นแค่ลูกเขยที่อาศัยอยู่กับครอบครัวของภรรยาของเขาเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเขาจะแต่งงานมาสี่ปีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถแม้แต่จะจับมือภรรยาของเขาได้ด้วยซ้ำ พวกเขาเรียกเขาว่าลูกเขย แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาก็เป็นแค่ทาสรับใช้ของครอบครัวคาร์เตอร์เท่านั้น

“เหมือนกับพวกหนอนที่ไม่มีกระดูกสันหลัง เมื่อได้รับคำสั่งนายไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะต่อสู้

ผู้ชายส่วนใหญ่คงเลือกตายดีกว่าที่ต้องมีชีวิตเหมือนกับนาย!” แม่สามีของเขาตะโกนออกมาอย่างมุ่งร้าย

เซนก้มศีรษะลง และกำหมัดแน่นจนเล็บของเขาเกือบจะบาดเข้าไปที่เนื้อของเขา แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะส่งเสียงออกมา

“คุณแม่คะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าโยนเสื้อผ้าใส่หน้าเซน เขาก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซนก็สั่นสะท้านตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาเงยหน้าขึ้น และเห็นหญิงสาวที่สวยงามยืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับทำหน้านิ่ว

เฟย์ คาร์เตอร์ ภรรยาคนสวยของเขา

เขายังมองเห็นความเหินห่างและความผิดหวังในดวงตาของเธอ

“ศักดิ์ศรีเหรอ? ฮ่า ฮ่า! ถามเขาดูสิว่า เขามีศักดิ์ศรีเหลือบ้างไหม หรือเขารู้ไหมว่าศักดิ์ศรีคืออะไร?” แม่ยายของเขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยต่ออีกว่า “ฉันหวังว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่มีศักดิ์ศรีนะ จะได้ไม่มีใครมาดูถูกตระกูลของเราอีกต่อไป! แต่เขาจะเป็นอย่างนั้นได้ไหมล่ะ?”

เฟย์จ้องมองไปที่เซนด้วยความคาดหวัง และเห็นว่าเขายังคงนิ่งเฉย ไม่ไหวติงอย่างสิ้นเชิง ซึ่งนั้นทำให้เธอผิดหวังมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินเซนผิดไปจริง ๆ เขาก็เป็นแค่คนสิ้นหวังไร้ค่าคนนึงเท่านั้นจริง ๆ

“เอาล่ะ คุณแม่คะ เตรียมตัวออกเดินทางกันดีกว่า คุณพ่อกำลังรอเราอยู่ที่ชั้นล่าง” เฟย์พูดขึ้น

เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แม่ยายของเขาจึงดึงเฟย์ไปด้านข้าง และพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบว่า “ฟีฟี่ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วเหรอ? จากที่แม่ได้ยินมา วิลสันเป็นชายสูงวัยที่อ้วนตุตะ!”

ขณะที่เขาซักผ้า เซนก็อยู่เหนือศีรษะของเธอ เขาสั่นเล็กน้อย และหูของเขาก็ผึ่งขึ้น

เฟย์หลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยักหน้า “นี่เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยตระกูลคาร์เตอร์ของเราได้ค่ะ”

แม่ยายของเขาท้วงว่า “ลูกไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวในตระกูลนะ สกายและอีฟก็สวยมากเช่นกัน! ทำไมลูกต้องเสียสละตัวเองด้วยล่ะ? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ตอนนี้ลูกแต่งงานแล้ว ถ้าเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ไปทั่ว? แล้วเราจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอผู้คนได้?”

ความเศร้าโศก และการเยาะเย้ยตัวเองปรากฏขึ้นในดวงตาของเฟย์ “บางที นี่อาจเป็นโชคชะตาของหนูก็ได้นะคะ ท้ายที่สุดแล้ว หนูอาจจะเป็นคนที่อยู่ด้านล่างสุดของห่วงโซ่ของตระกูลนี้ก็ได้ค่ะ”

แม่ยายของเขาหันกลับมา และจ้องมองเซนอย่างโกรธเกรี้ยว “แม่ไม่น่าตกลงให้ลูกแต่งงานกับคนขี้เกียจในตอนนั้นเลย ถ้าเขาเป็นผู้ชายที่มีกระดูกสันหลังสักหน่อย อย่างน้อยเขาคงจะไม่ปล่อยให้ลูกต้องทำแบบนี้! พระเจ้า!”

เมื่อเห็นเซนพยายามอย่างมากในการซักผ้า ความผิดหวังในดวงตาของเฟย์ก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ในที่สุด เธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอส่ายหัวก่อนที่เธอจะพูดว่า “เขาไม่ได้มาทำเพื่อสิ่งนี้ และตั้งแต่เริ่มต้น หนูก็ไม่เคยคาดหวังอะไรในตัวเขาเลย ยังไงก็ตาม คุณปู่ยังไม่ได้ตัดสินใจ ดังนั้น อาจจะยังคงทำสิ่งต่าง ๆ แก้ไขให้เป็นไปได้ค่ะ... ”

“จริงเหรอ?” ดวงตาของรู้บี้ประกายขึ้น

เฟย์ฝืนหัวเราะเบา ๆ “อาจจะนะคะ”

พวกเธอคิดว่าเซนไม่ได้ยินการสนทนาของพวกเธอ เมื่อยืนอยู่ในระยะประมาณนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาได้ยินทุกอย่างอย่างชัดเจน ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาก็เป็นสีแดง และหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้! เขาอยากจะบอกกับเฟย์เป็นอย่างยิ่งว่าเขาไม่ใช่คนไร้ค่า จริง ๆ แล้วเขาก็เป็นลูกชายคนที่สองของลาร์สัน จากเมืองวอลซ์ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ได้รับความเคารพอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถเปิดเผยเรื่องนี้กับเธอได้ เนื่องจากปัญหาที่เขาไม่สามารถพูดถึงได้!

เมื่อสังเกตเห็นว่าเฟย์ และแม่ยายของเขากำลังออกไป เขาจึงกัดฟัน และเลือกที่จะตามพวกเธอไป

เมื่อเขามาถึงชั้นล่าง ก็เห็นว่าเฟย์และรูบี้เข้าไปในรถของพ่อตาของเขาและออกไปแล้ว เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขี่สกู๊ตเตอร์ไฟฟ้า และไล่ตามพวกเขาไป

โชคดีที่เป็นช่วงเวลาเร่งด่วนตอนเย็น ถนนเต็มไปด้วยยานพาหนะมากมาย ดังนั้น เขาจึงสามารถไล่ตามพวกเขาได้ทัน ด้วยสกู๊ตเตอร์ที่ซอมซ่อของเขา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถของพ่อตาของเขาหยุดที่หน้าอาคารแห่งหนึ่ง และทั้งสามคนก็เดินเข้าไปพร้อมกัน เซนสังเกตเห็นว่า เป็นอาคารสำนักงานที่เป็นของตระกูลคาร์เตอร์

ตระกูลคาร์เตอร์เป็นเจ้าของแบรนด์แฟชั่นมูลค่าหลายล้านดอลลาร์ ในปีแรกของการแต่งงาน เฟย์พาเขาไปที่บริษัทสองครั้ง แต่ในระหว่างการไปครั้งล่าสุดของเขา เขาทำให้ลูกพี่ลูกน้องของเธอขุ่นเคือง หลังจากนั้น ตระกูลคาร์เตอร์ก็ห้ามไม่ให้เขาไปที่นั่นอีกเลย

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอทุกคน? เธอเพิ่งมาถึงในขณะที่คนอื่น ๆ รอเธอมานานมากแล้ว” ชายสูงวัยคนหนึ่งพูดขึ้น

มีคนนั่งอยู่ในห้องมากกว่ายี่สิบคนแล้ว

“ขอโทษด้วยครับ เราเจอรถติด ขออภัยที่ทำให้คุณต้องรอ” เวน คาร์เตอร์ พ่อของเฟย์ก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกผิด

“เอาล่ะ ไปนั่งก่อน แล้วมาคุยกันว่าจะจัดการวิกฤตนี้กันอย่างไร” ชายชราตอบพลางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

โฮเวิร์ด คาร์เตอร์ ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “คุณปู่ครับ คุณวิลสันตกลงที่จะให้เรายืมเงินสามล้านดอลลาร์ตราบใดที่เราตกลงที่จะส่งสาวสวยจากตระกูลคาร์เตอร์ ไปติดตามเขาเป็นเวลาสามวัน และชำระเงินกู้พร้อมดอกเบี้ยในระยะเวลาสามปี ผมคิดว่าเราควรทำตามคำขอของเขา หากเราใช้เงินสามล้านดอลลาร์มาหมุนก่อนได้ ผมเชื่อว่าเราจะสามารถป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอนครับ”

จอร์จ คาร์เตอร์ ปู่ของเขาพยักหน้าและพูดว่า “สกาย อีฟ เฟย์ ในตระกูลของเรา พวกเธอสามคนเป็นคนที่ตรงตามข้อกำหนดของเขา นี่คือจุดเปลี่ยนสำคัญที่ตัดสินความอยู่รอดของตระกูลคาร์เตอร์ ดังนั้น พวกเธอคนไหนที่เต็มใจที่จะอดทนต่อสิ่งนี้เพื่อตระกูลของเรา?”

สกายเป็นคนแรกที่เดินออกมาข้างหน้า และพูดว่า “คุณปู่คะ หนูหมั้นกับ ซาคารี เคอร์เรน แล้ว ถ้ามีข่าวเรื่องนี้ออกไปชีวิตสมรสของหนูคงจะพังพินาศ ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงเวลาของหนูเพิ่งเริ่มต้นเมื่อวานนี้เอง... คุณปู่คะ หนูจะทำทุกอย่างเพื่อตระกูลของเรา แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ของหนู คุณปู่ก็เห็นว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย… ”

หลังจากนั้น อีฟก็ก้าวออกมาข้างหน้า และพูดว่า “คุณปู่คะ หนูก็กลัวว่าจะทำไม่ได้เหมือนกัน หนูเพิ่งตรวจพบว่า หนูท้องเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ถ้าหนูจะใช้เวลากับคุณวิลสัน หนูอาจจะเสียลูกไป คุณปู่คะหนูต้องการช่วยเหลือตระกูลเราจริง ๆ นะคะ แต่น่าเสียดายที่สถานการณ์ของหนูไม่เอื้ออำนวยให้ทำเช่นนั้นได้!”

พวกเขาทั้งสองพยายามที่จะบีบน้ำตาออกมา ทำให้ทั้งสองคนดูน่าสงสารมาก หลังจากที่ทั้งสองแก้ตัวได้แล้ว ดวงตาของพวกเขาเปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและชัยชนะ ขณะที่พวกเขาหันไปหาเฟย์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง

ตั้งแต่ยังเด็กพวกเขาอิจฉาเฟย์มาตลอด เพียงเพราะเธอสวยและได้รับการเลี้ยงดูดีมากกว่าพวกเขา

ผู้ชายคนไหนก็ตามที่พวกเขาหลอกล่อได้ ก็จะตกหลุมรักเฟย์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หลังจากพบเธอ

พวกเขาคิดอยู่เสมอว่า ผู้หญิงที่สวยงามอย่างเฟย์ จะต้องได้แต่งงานกับตระกูลที่มีอำนาจร่ำรวย มีชีวิตที่หรูหรา และยอดเยี่ยมอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเฟย์จะได้แต่งงานกับผู้ชายที่อยู่กับครอบครัวของเธอแทน ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาดีใจที่ได้รู้ว่าสามีของเธอเป็นแค่คนไร้ค่าเท่านั้น

เมื่อตระกูลอยู่ท่ามกลางวิกฤตทางการเงินครั้งใหญ่ และธนาคารไม่ยอมปล่อยเงินกู้ให้พวกเขา คนเดียวที่เต็มใจจะช่วยเหลือพวกเขา ก็คือคุณวิลสัน หมูขี้เหร่ “เฟย์เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากใช่ไหม? เธอก็ควรทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของตระกูลเราสิ”

จอร์จมองไปที่เฟย์ ด้วยสายตาหรี่เล็กลง ก่อนจะพูดว่า “เฟย์ นี่คือช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เป็นสิ่งสุดท้ายที่จะกำหนดชะตากรรมของตระกูลคาร์เตอร์ เธอไม่ได้มีประจำเดือนหรือตั้งครรภ์ใช่ไหม?”

รูบี้ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “คุณพ่อคะ! เฟย์ลูกสาวของเราแต่งงานแล้วนะคะ และพวกเขาจะฉลองครบรอบแต่งงานปีที่สี่ ในอีกสองวันข้างหน้า ถ้าเซนรู้เรื่องนี้เข้า มันจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ของพวกเขานะคะ!”

โฮเวิร์ดตอบอย่างดูถูกไปทันทีว่า “เธอหมายถึงเซน คนไร้ค่าคนนั้นนั้นใช่ไหม? ถ้าเขารู้เรื่องนี้ มันจะแตกต่างกันตรงไหน? เขาเป็นแค่คนโง่ที่แต่งงานกับตระกูลของเรา ในความคิดของผมนะ เฟย์ตัวน้อยของเราเป็นคนสวย มันจะเป็นการเสียเปล่าสำหรับเธอที่ต้องติดอยู่กับผู้ชายที่น่าขยะแขยงอย่าง เซน! หลังจากใช้เวลากับคุณวิลสันแล้ว เขาอาจจะชอบเธอก็ได้ การอยู่กับคุณวิลสันจะไม่ดีไปกว่าอยู่กับคนโง่แบบเซนไม่ใช่เหรอ?”

เขาพูดเสริมอีกว่า “ฉ้นกำลังทำสิ่งนี้เพื่อเฟย์เท่านั้นนะ ทุกคนไม่คิดว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดเหรอ”

“ใช่ ใช่ ใช่… ”

“โฮเวิร์ดพูดถูก เธอเหมาะสมกับคุณวิลสันมากกว่าคนที่ไร้ประโยชน์อย่างเซนนั่น”

“เรากำลังทำสิ่งนี้เพื่อเฟย์ เป็นสถานการณ์ที่ได้ประโยชน์กันทุกฝ่ายนะ!”

ทุกคนในห้องประชุมต่างพูดคุยกัน

ในฐานะคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยตรง เฟย์ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำเพียงแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่มีการบอกกล่าวสิ่งใดที่อยู่ในใจของเธอออกมาเลย รูบี้จึงผลักเธอและพูดว่า “นี่! ลูกสาวที่น่ารักของแม่ ทำไมหนูถึงยืนฝันกลางวันอยู่อย่างนี้? พูดอะไรสักอย่างสิ หนูทำให้แม่ต้องเป็นห่วงแทบตายนะ”

เฟย์เพ่งสายตามองไปที่คุณปู่จอร์จของเธอ ทำให้ทุกคนประหลาดใจ ก่อนที่เธอจะพูดว่า “หนูจะไปกับคุณวิลสันค่ะ… ”