บทที่ 2

สำหรับกองกำลังที่ยิ่งใหญ่ตรงหน้า

หลินเซวียนดูเฉยเมย ไม่ได้แปลกใจมากนัก

“ยินดีต้อนรับคุณหลิน!”

ทุกคนกล่าวทักทายเขาพร้อมกัน

"อืม"

หลินเซวียนพยักหน้าแล้วเข้าไปนั่งในรถ

ในเวลาเดียวกัน เขาก็กดปุ่มตอบรับสายบนโทรศัพท์

"นายท่าน!"

ทันใดนั้น ก็มีเสียงผู้ชายแสดงความเคารพอย่างสูงก็ดังเข้ามา

"เฮดีส"

หลินเซวียนพูดเบา ๆ

“ยินดีต้อนรับการกลับมาของนายท่าน!”

“นายท่าน ในช่วงที่ท่านไม่อยู่ ผมได้ดูแลบริษัทหนึ่งร้อยห้าสิบแห่งทั่วประเทศ รวมถึงทรัพย์สินในต่างประเทศจำนวนสองพันห้าร้อยล้านบาทแทนท่าน ตอนนี้ท่านกลับมาแล้ว ทรัพย์สินเหล่านี้จะส่งต่อไปถึงในมือท่านภายในหนึ่งวันครับ”

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้น คุณก็รู้ว่า ห้าปีมานี้ฉันขี้เกียจจนเคยชินแล้ว”

“ผู้หญิงคนนั้น เป็นตัวถ่วงคุณ”

ทันใดนั้นน้ำเสียงของเฮดีสเต็มไปด้วยความเย็นชา: "นายท่าน คุณต้องการให้ผมทำให้บริษัทของเธอล้มละลายไหมครับ"

หลายปีที่ผ่านมา ถ้าไม่ใช่เพราะนายท่านสั่งให้เขาแอบสนับสนุนสวี่ถิง บริษัทของผู้หญิงคนนั้นจะพัฒนาเหมือนที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้เหรอ เธอจะถูกเลือกให้เป็นหนึ่งในสิบผู้ประกอบการดีเด่นในเมืองเมืองซูงั้นเหรอ?

ผู้หญิงที่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณคนนั้น!

“ช่างมันเถอะ ปล่อยเธอไป”

หลินเซวียนพูดอย่างใจเย็น

ถึงยังไงก็เคยเป็นสามีภรรยากัน ไม่จำเป็นต้องกำจัดให้สิ้นซาก

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากรู้ตัวตนที่แท้จริงของสวี่ถิงแล้ว เขาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อสิ่งไหนอีกแล้ว

ต่อไปพวกเขาก็ต่างคนต่างไป

“ครับ นายท่าน!”

เฮดีสรับคำสั่งแล้วถามว่า “ท่านครับ ช่วงนี้ท่านยังวางแผนที่จะอยู่ในเมืองซูไหม?”

“อืม ช่วงนี้ยังคิดไม่ออกว่าจะไปที่ไหน อยู่ที่นี่ก่อน”

“ท่านครับ ผมจะโอนบริษัททั้งห้าในเมืองซูให้กับท่านก่อน”

“คุณนี่มัน...”

หลินเซวียนยิ้มพร้อมส่ายหัว "เอาล่ะ งั้นคุณก็โอนมาให้ฉันเถอะ"

“ครับนายท่าน ถ้านับโรงแรมแล้ว คุณมีธุรกิจทั้งหมดห้าแห่งในเมืองซู ปัจจุบัน หยวนหลงกรุ๊ปมีมูลค่าตลาดสูงสุดที่หนึ่งแสนห้าหมื่นล้านบาท โดยครองอันดับหนึ่งในบรรดาบริษัททั้งหมดในเมืองซู และสูงกว่าอันดับสองกว่าเท่าตัว”

“หยวนหลงกรุ๊ปงั้นเหรอ”

สีหน้าของหลินเซวียนก็เปลี่ยนไปแล้วพูดว่า “เดี๋ยวฉันจะไปดูที่หยวนหลงกรุ๊ปก่อน”

นี่เป็นบริษัทแรกที่เขาก่อตั้งขึ้น

มันมีความหมายมากต่อเขา

“นายท่าน ท่านจะไปตอนไหนครับ?”

“ประมาณบ่ายสามโมงละกัน”

“ครับท่าน ผมจะแจ้งให้ประธานหวังทราบทันที ให้เขามาต้อนรับหน้าประตูบริษัทตอนบ่ายสามโมง!”

"ดี"

หลังจากวางสายแล้ว หลินเซวียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

เฮดีสผู้ชายคนนั้นยังคงจริงจังเหมือนเดิม

แต่จะว่าไป เวลาห้าปีช่างผ่านไปไวจริง ๆ นะ

ห้าปีที่ผ่านมา เขาปล่อยวางเกือบทุกอย่างเพื่อสวี่ถิง

เพียงแค่สวี่ถิงไม่รู้เรื่องนี้

แล้วเขาก็ไม่เสียใจในสิ่งที่เขาทำ

เมื่อสิบห้าปีที่แล้ว ในคืนที่หิมะตกหนัก เขาถูกไล่ออกจากครอบครัวเนื่องจากอาการป่วยเรื้อรัง เร่ร่อนอยู่บนถนนในเมืองซู

ภายใต้ความหิวและหนาวเหน็บ หญิงสาวตัวเล็กๆในชุดเรียบง่ายยื่นขนมปังที่มีอยู่เพียงชิ้นเดียวให้กับเขา แล้วบอกกับเขาว่าชีวิตนั้นช่างแสนหวาน

ในไม่ช้าพี่เลี้ยงเด็กที่ตามมาก็อุ้มเด็กผู้หญิงคนนั้นจากไป

แต่ตอนที่เธอจากไป กิ๊บติดผมรูปผีเสื้อสีชมพูก็หลุดออกผมของหญิงสาว

เขาหยิบกิ๊บติดผมขึ้นมาและนึกถึงสิ่งที่หญิงสาวพูดกับเขาเสมอ

ต่อมาเขาก็ถูกชายชราลึกลับพาตัวไป

ชายชราไม่เพียงแต่รักษาอาการป่วยที่เรื้อรังของเขาเท่านั้น แต่ยังสอนทักษะทั้งหมดให้กับเขาอีกด้วย ทำให้เขายืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก!

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เหล่าบรรดาคุณหนูตระกูลใหญ่ต่างก็เข้ามาหาเขาและเขาได้รับจดหมายรักจำนวนนับไม่ถ้วน แต่เขากลับปฏิเสธไปทั้งหมด

ในใจของเขามีเพียงเด็กผู้หญิงเท่านั้น

ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น

เมื่อห้าปีก่อน เขาหาเด็กผู้หญิงเจอด้วยกิ๊บติดผม

ซึ่งเด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือสวี่ถิง

ตอนนั้นสวี่ถิงไม่มีอะไรเลย เป็นเพียงพนักงานในบริษัทธรรมดาๆ

เขาสละทุกอย่างโดยไม่ลังเลและเลือกที่จะอยู่เคียงข้างเธออย่างเงียบๆ

เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับสวี่ถิง

เขาแค่อยากปกป้องหญิงสาวอย่างเงียบๆ

โดยที่เขาไม่คาดคิดเลยว่า ผลลัพธ์มันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

เขาเก็บกิ๊บติดผมไว้ในกล่องไม้ และวางไว้ในลิ้นชักห้องนอนของเขากับสวี่ถิงมาโดยตลอด

ครั้งนี้เขาไม่ได้เอามันไปด้วย

เพราะในใจของเขา ไม่เหลือความอาลัยอาวรณ์อยู่อีกแล้ว

ส่วนจดหมายรักกับกิ๊บติดผมก็วางไว้ด้วยกัน ช่างมันเถอะ สวี่ถิงจะเห็นก็เห็น จะมองว่าเขาเป็นคนหลายใจก็ตามใจ

ในอนาคตพวกเขาจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้ว

เขาจะอยู่ที่เมืองซูมากที่สุดไม่เกินหนึ่งอาทิตย์

เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ

“โชเฟอร์ ออกรถเถอะ ไปเวียนที่เมืองซูก่อน แล้วค่อยไปที่บริษัท”

หลินเซวียนบอก

หลายปีที่แต่งงานมานี้ ไม่เคยได้ชื่นชมเมืองซูอย่างตั้งใจเลย ขอไปชมสักหน่อยละกัน

“ครับคุณหลิน!”

และขบวนรถมายบัคก็เริ่มขับเคลื่อนจากไป

ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบริเวณทางเข้าคฤหาสน์ต่างพากันตกตะลึง

เขาเป็นคนใหญ่คนโตขนาดไหน ถึงจะมีต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้

อีกด้านหนึ่ง

ในคฤหาสน์

สวี่ถิงที่กำลังเก็บข้าวของอยู่ ได้รับสายจากแม่ของเธอ

“คุณแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“แม่แค่อยากถามลูกว่าการหย่ากับหลินเซวียนเป็นยังไงบ้าง”

"ผ่านไปด้วยดีค่ะ แม่"

“ไอ้หมอนั่นไม่ได้เอาเงินจากลูกใช่ไหม”

“คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูจะให้เขาเอาเงินไปจากหนูได้ยังไงกัน!”

หลายปีที่ผ่านมา หลินเซวียนกินใช้อยู่กับเธอมามากพอแล้ว!

ยังต้องการค่าชดเชยการหย่าร้างอยู่อีกเหรอ ไม่มีทางหรอก!

“ดีแล้วล่ะ จริงสิตอนนี้ลูกกับคุณจางเป็นยังไงบ้าง”

“ดีมากค่ะแม่”

“อีกไม่กี่วัน ลูกรีบเชิญคุณจางไปทานอาหารเย็นที่บ้านของเรา แม่จะเตรียมอาหารอร่อยๆไว้ให้ แล้วรีบกำหนดเรื่องงานแต่งงานให้เร็วที่สุด ลูกก็รู้ด้วยว่าเขาเป็นลูกชายคนโตจากสี่ตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองซู ถ้าได้แต่งงานกับเขา อนาคตของลูกและอนาคตของพวกเรา ... ”

“หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูจะบอกจางเหวิน เดี๋ยวหนูจะไปหยวนหลงกรุ๊ปเพื่อคุยเรื่องโครงการใหญ่เป็นเพื่อนเขาพอดี”

“เอาล่ะ ลูกไปทำงานต่อเถอะ แม่ไม่รบกวนแล้ว!”

“อืม โอเคค่ะ”

หลังจากที่สวี่ถิงวางสายโทรศัพท์ลง เธอก็นึกถึงคุณจาง แล้วก็นึกถึงหลินเซวียน ในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความรังเกียจที่มีต่อหลินเซวียน

เธออยู่กับผู้ชายคนนี้มาตั้งห้าปี!

ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ขัดขวางเธอ เธอคงจะแต่งงานกับคุณจางไปนานแล้ว และตอนนี้เธอก็คงจะได้เป็นคุณนายน้อยของตระกูลจางไปแล้วด้วย!

เมื่อนึกเรื่องนี้ สวี่ถิงโกรธและวางแผนที่จะนำของทั้งหมดของหลินเซวียนโยนทิ้งไป

มาถึงห้องนอน

สวี่ถิงหยิบเสื้อผ้าของหลินเซวียนออกจากตู้เสื้อผ้าแล้วโยนลงพื้น

เมื่อค้นไปถึงชั้นล่างสุด

เธอเปิดลิ้นชักแล้วเห็นกล่องไม้อยู่ข้างใน

น่าจะเป็นของหลินเซวียน แต่เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น สวี่ถิงจึงเปิดกล่องไม้

ข้างในมีปึกกระดาษหนาๆ

เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วเห็นว่ากระดาษแต่ละแผ่นเป็นจดหมายรักที่เขียนถึงหลินเซวียนจริงๆ

มีลูกสาวอดีตประธานาธิบดีแห่งประเทศอเม เจ้าหญิงเอลิซาเบธ ราชวงศ์ปัจจุบันของจักรวรรดิที่ดวงอาทิตย์ไม่เคยตกดิน...

แต่ละคนมีความงามที่น่าทึ่งซึ่งโด่งดังไปทั่วโลกในทุกวันนี้ ยังมีสถานะที่น่าสะพรึงกลัวอีกด้วย!

หนึ่งในนั้นยังมีคุณหนูของตระกูลซู ซึ่งเป็นตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในหยานจิง อาณาจักรเซี่ยผู้ยิ่งใหญ่อีกด้วย!

สีหน้าของสวี่ถิงเริ่มขุ่นเคือง

เธอไม่อยากเชื่อว่าจดหมายรักเหล่านี้จะเขียนถึงหลินเซวียน!

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือในช่วงห้าปีที่ผ่านมา หลินเซวียนแอบจินตนาการเกี่ยวกับพวกเธอและปลอมแปลงจดหมายรักนี้!

“นี่มันไอ้โรคจิตที่บ้าคลั่งชัดๆ!”

สวี่ถิงสาปแช่งด้วยความโกรธ รู้สึกขยะแขยงในใจ!

เธอโกรธมากจนโยนกล่องไม้ลงพื้น

จดหมายรักกระจัดกระจายเต็มพื้น

กิ๊บติดผมรูปผีเสื้อสีชมพูหลุดออกมาจากใต้กล่อง

"นี่คือ"

ดวงตาของสวี่ถิงหรี่ลง แล้วเธอก็เก็บกิ๊บติดผมขึ้นมาจากพื้น

ยิ่งเธอมองมันมากเท่าไรก็ดูคุ้นเท่านั้น

ใช่แล้ว!

กิ๊บติดผมคู่นี้ที่เธอกับซือซือซื้อตอนเดินผ่านแผงขายของหน้าหนาวในช่วงยังเป็นเด็กไม่ใช่เหรอ

ตอนนั้น พวกเธอมีคนละอัน มันเป็นตัวแทนมิตรภาพตอนพวกเธอโตเพื่อรำลึกถึงมิตรภาพนิรันดร์ของพวกเธอ!

กิ๊บของเธอนั้นในตอนนี้ยังเก็บไว้อย่างดี

ทำไม หลินเซวียนถึงมีเหมือนกันล่ะ?