เข้าสู่ระบบแชร์
นางร้าย : 10
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-28 20:23:23ใครกันที่ช่วยข้า :
“คุณชาย”
หลังจากที่พารั่วอิงเหยาขึ้นฝั่งสำเร็จ บุรุษชุดดำ รูปร่างสันทัด รีบวิ่งเข้ามาดูสตรีที่ถูกพาขึ้นจากน้ำ
“นางจะเป็นพวกเดียวกับนักฆ่าสองคนนั่นหรือไม่”
เสียงทุ้มคนเดิมถามขึ้นพลางมองหน้ารั่วอิงเหยาที่นอนหมดสติอยู่
คุณชายรูปงามที่ถูกถามยังไม่อ้าปากกล่าวสิ่งใด ในนัยน์ตาสีรัตติกาลสอดส่ายมองสำรวจร่างกายสตรีตรงหน้าเงียบ ๆ
“นางไม่ใช่คนของมือสังหาร”
เสียงทุ้มเอ่ยบอกนั้นช่างไพเราะหากแต่หนักแน่น
“คุณชายแน่ใจหรือว่านี่มิใช่กลยุทธ์สาวงามถ่วงเวลา”
คุณชายรูปงามส่ายหัวไปมาก่อนจะลุกขึ้นสะบัดอาภรณ์สีเดียวกันกับผู้ติดตามที่เปียกโชกจนเม็ดน้ำกระเด็นรอบทิศทาง หางตาคมกริบปรายมองมาทางรั่วอิงเหยาที่นอนอยู่พร้อมเอ่ย
“เครื่องประดับบนร่างกายนางล้วนเป็นของมีค่า คงเป็นเพียงคุณหนูบ้านใดบ้านหนึ่ง”
เมื่อได้ยินคำวิเคราะห์ของคุณชายจบ ผู้ติดตามจึงลองมองสำรวจร่างสาวงามบ้าง
พรึ่บ!
“คุณชาย! ขอข้าสำรวจนางบ้างสิขอรับ”
เพิ่งมองยังไม่ทันเต็มตาก็ถูกมือหนาปิดหน้าลากออกมายืนให้ห่างจากรั่วอิงเหยาที่หมดสติ
“เป็นบุรุษจ้องมองเรือนร่างสตรีแบบนี้สมควรหรือ” เสียงตำหนิดังขึ้น
แหม…ทีท่านไม่ว่า ทีข้าห้ามจัง
“เจ้าไม่พอใจ?”
“ข้าน้อยมิกล้า”
องครักษ์ผู้ติดตามรีบคุกเข่าสองมือประสานระดับหน้าผากเพื่อสำนึกผิดทันที
“แค่ก แค่ก แค่ก”
เสียงไอของสตรีดังขึ้นขัดจังหวะของนายบ่าว
“คุณชาย เราจะทำเช่นไรต่อ”
คนถูกถามปรายหางตามองท่าทีของรั่วอิงเหยาอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่านางรอดพ้นจากความตายแล้วจึงสะบัดชายผ้าหันหลังเดินจากไปเงียบ ๆ
“สมแล้วที่เป็นพระองค์”
ในสายตาองครักษ์ติดตามผู้นี้ คุณชายของเขาเป็นบุรุษที่เก่งกาจ แต่กลับย็นชา ยิ่งเป็นสตรีนั้น ยิ่งไม่มีค่าในสายตาของเขาเลย
“แค่ก แค่ก แค่ก”
รั่วอิงเหยารู้สึกตัวก็สำลักน้ำที่จมมา นางลุกขึ้นนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตายังคงฝ้าฟางมองไม่ชัดเจน ทว่าในระยะสายตากลับเห็นแผ่นหลังลาง ๆ ของบุรุษเดินจากไป
“ท่าน…แค่ก แค่ก แค่ก”
รั่วอิงเหยาตั้งใจจะเรียกบุรุษสองคนที่เดินห่างออก แต่อาการจมน้ำยังไม่หายขาดจึงทำให้แสบคอแสบจมูกไร้เสียงเรียกรั้งต่อ
“คุณหนู! คุณหนูอยู่ไหนขอรับ”
เสียงตะโกนเรียกของเหยียนตู้ดังขึ้นทางด้านหลัง
“เหยียนตู้ ข้าอยู่นี่!”
รั่วอิงเหยารีบโบกไม้โบกมือหันตะโกนตอบกลับ
เมื่อเห็นคุณหนูตนยังปลอดภัยจึงรีบใช้วิชาตัวเบาข้ามธารน้ำมา
“เกิดอะไรกับคุณหนู เหตุใดถึงได้เปียกโชกเช่นนี้”
เหยียนตู้รีบถอดผ้าคลุมออกมาส่งให้รั่วอิงเหยาห่อหุ้มกายที่หนาวเหน็บ
“พาข้ากลับที่พัก”
รั่วอิงเหยารู้สึกร่างกายไม่ไหวแล้ว ผิวกายนางเหมือนูกน้ำแข็งเกาะกินจากความหนาวเหน็บของอากาศใต้ดิน
“ข้าจะพาท่านไปหาที่พักก่อน”
เหยียนตู้พยุงรั่วอิงเหยาขึ้น พานางเดินออกไปยังทางออกอีกทาง
กลางดึกในตลาดมืดหนานเหอ
หลังจากเหยีนนตู้เช่าห้องพักได้แล้ว รั่วอิงเหยาก็พักดื่มยาอยู่ลำพังในห้องแห่งนี้
“ใครกันที่ช่วยข้า”
ก่อนจะหมดสติรั่วอิงเหยาเห็นเงาเลือนลางกำลังว่ายเข้ามา คตอนนั้นนางคิดว่าคือสัตว์ร้ายใต้น้ำ แต่พอนางฟื้นและเห็นแผ่นหลังของบุรุษสองคนที่เดินจากไปจึงคิดว่าเป็นฝีมือของหนึ่งในนั้นที่ช่วยนางไว้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อิงเหยา เจ้าตื่นแล้วหรือไม่”
เดิมทีเหยียนตู้ไม่ได้กลับไปพักที่ห้องข้าง ๆ เลยสักนิด เขาเฝ้าความปลอดภัยองนายหญิงอยู่หน้าห้องตลอด จนได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวด้านในจึงลองเรียกรั่วอิงเหยาดู
“เข้ามา”
ทันทีที่เหยียนตู้เปิดประตูเข้ามา รั่วอิงเหยาก็เดินมานั่งเก้าอี้โต๊ะกลางห้องพร้อมส่งสายตาให้องครักษ์หนุ่มนั่งลงอีกฝั่ง
“ท่านดีขึ้นแล้ว”
เหยียนตู้รีบถามอย่างเป็นห่วง ใบหน้าของรั่วอิงเหยายังซีดเซียวอยู่เล็กน้อย ไม่น่าลุกขึ้นมาเดินเหินในเวลาเช่นนี้
“ดีขึ้นแล้ว ข้ามีเรื่องอยากถาม”
“คุณหนูมีเรื่องอันใดใคร่รู้”
“เจ้าหาร้านยานั่นเจอหรือยัง”
ถ้านับเวลาตั้งแต่ออกจากจวนราชครูจนถึงตอนนี้เท่ากับว่ารั่วอิงเหยาเสียเวลาไปแล้วหนึ่งวันเต็ม ๆ หากไม่รีบหาร้านยานั่นให้เจอภายในเที่ยงวันพรุ่งนี้ เวลาที่จะกลับเมองฉีหลัว็จะยิ่งกระชันชิดเข้า นางกลัวว่าจากแก้ไขให้ดีขึ้น จะกลับกลายเป็นเรื่องร้ายรออยู่
“ข้าลองสอบถามคนในตลาดมืด ไม่มีผู้ใดรู้จักร้านยาที่ท่านบอกเลย”
จะเป็นไปได้เยี่ยงไร นางเขียนตำแหน่งร้านยาไว้ในนิยายแล้ว แถมยังเป็นร้านยาที่คนในตลาดมืดรู้จักเป็นอย่างดี
“เจ้าถามถึงร้านยาในตรอกซือซ่านตามที่ข้าบอกหรือไม่”
“เรียนคุณหนู ข้าถามตามที่ท่านบอกไม่ตกหล่นแม้ครึ่งคำ”
หากเป็นอย่างที่เหยียนตู้ว่าจริง คงไม่ใช่ว่าเนื้อเรื่องในนิยายนางเปลี่ยนไปอีกแล้วหรอกนะ
“เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เราค่อยค้นหาใหม่”
“ขอรับ คุณหนูเองก็รีบพักผ่อน ข้าให้คนนำชุดคลุมขนแกะมาไว้ำหรับพรุ่งนี้แล้ว”
รั่วอิงเหยามองไปตามมือที่เหยียนตู้ผายให้ดู ส้อคลุมสีขาวสะอาดตาทำจากขนแกะชั้นดี แค่มองก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น
“ขอบใจเจ้ามาก”
“เป็นหน้าที่ของข้าน้อยขอรับ”
แววตาของเหยียนตู้ฉายชัดเป็นประกายแห่งความดีใจ มีอะไรบ้างที่รั่วอิงเหยาชอบแล้วเขาไม่รู้
บทล่าสุด
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง ตอนพิเศษ : ใครว่านางร้ายไม่มีใครรัก
“หยุดนะ เจ้าสี่ขา!”เสียงใสเอ่ยตะโกนไล่ตามสุนัขขนปุกปุยที่วิ่งล่อให้วิ่งตามไม่หยุด แต่ดูเหมือนคำสั่งนั้นจะไร้ผล เจ้าสี่ขากลับเร่งฝีเท้าเห่าใส่ คล้ายจะเรียกร้องให้นางไล่ตามมันไป“พี่หญิง ระวังหน่อยเจ้าค่ะ!”เชียนชิงที่นั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นเหมยเอ่ยเตือนด้วยความห่วงใยภายในจวนซื่อจื่อแห่งหนานโจวเมื่อไม่กี้วันมานี้เต็มไปด้วยความครึกครื้น เนื่องด้วยเหล่าญาติจากฉีโจวเดินทางมาเยี่ยมเยือน“พระชายา เสวยโอสถบำรุงครรภ์ก่อนเพคะ”สาวใช้นาม ฮุ้ยซู ยกถ้วยโอสถวางลงบนโต๊ะหินอ่อนอย่างนอบน้อมกาลเวลาล่วงเลยไปหนึ่งปีนับจากเทศกาลโคมลอยในปีนั้น รั่วเชียนชิงอภิเษกสมรสกับหลัวอี้เฟิง และบัดนี้ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว วันนี้ทั้งสองตัดสินใจเดินทางมายังหนานโจวด้วยความคิดถึงญาติผู้พี่ที่อยู่ห่างไกล“ชิงเอ๋อร์ ระวังร้อนหน่อย”รั่วอิงเหยาหัวเราะเบา ๆ หลังจากวิ่งเล่นกับเจ้าสี่ขาจนเหนื่อยจึงกลับมานั่งพักพลางจิบชาคลายร้อน“สองคนนั้นหายไปไหนเสียแล้ว เจ้าเห็นหรือไม่” นางเอ่ยถามน้องสาวด้วยความสงสัยนับจากที่สองพี่น้องสกุลหลัวออกไป ก็หายไปครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ป่านนี้ยังไร้วี่แววว่าจะกลับมา“คงไปแข่งขี่ม้า ล่าสัตว์อีกกระ
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง บทส่งท้าย : ข้ารักเจ้า
ฟิ้ว~ลมเย็นพัดมาได้เวลารั่วอิงเหยาคิดสิ่งหนึ่งออกพอดีจึงเอ่ย"หม่อมฉันยังทำคำสัญญาที่ให้ซื่อจื่อไม่แล้วเสร็จเพคะ""เจ้าหมายถึงเรื่องนั้น""เพคะ"พอเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยนึง"วันนี้เป็นโอกาสดีที่จะทำเรื่องนั้นให้สำเร็จ""เจ้ามีแผนการอะไรอีก"รั่วอิงเหยายิ้มแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ทำเอาคนอยากรู้อยากรู้ใจจะขาด"พาหม่อมฉันกลับไปหาชิงเอ๋อร์แล้วจะบอกเพคะ"น้ำเสียงเจ้าเล่ห์เอ่ยขึ้นหลัวฉางเฟิงชอบเวลาที่รั่วอิงเหยามีแผนการในหัว มันทำให้นางเป็นคนน่าค้นหา"ได้ ข้าจะพาเจ้ากลับไป แต่หลังจบเรื่องนั้นแล้ว เจ้าต้องตอบคำถามนั้น"รั่วอิงเหยาไม่ตอบ นางทำเพียงพยักหน้าเป็นการตกลงศาลาเจาอวี่กว่าจะหากลุ่มรั่วเชียนชิงเจอใช้เวลาไปหนึ่งเค่อ สุดท้ายก็พบกันที่ศาลาเจาอวี่ที่ตั้งอยู่นอกงานทว่าทิวทัศน์ริมแม่น้ำงดงามกว่าในงานมาก"พี่หญิงคิดจะทำอะไรเจ้าคะ"เชียนชิงถามพี่สาว เมื่อเห็นบุรุษสองคนที่ใครต่างก็รู้ว่าไม่เป็นมิตรกันยืนอยู่ในศาลาเจาอวี่"พวกเจ้ารออยู่ที่นี่แหละ"รั่วอิงเหยากำชับทั้งสามคนที่มีฉินเส้ามาร่วมวงด้วยเสร็จก็เดินเข้าไปหาสองบุรุษในศาลาทันที"อะแฮ่ม"เดินเข้ามาธรรมดาโลกไม่จำกระมั
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 109
"ท่านพาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด รู้หรือไม่ข้ากำลังสนุกกับร้านค้าในงานนั้น สนุกกับสีสันที่ไม่เคยเห็น สนุกกับการวิ่งไปร้านนั้น เข้าร้านนี้ราวกับกลับเป็นเด็กอีกครั้ง สนุกกับ..."เสียงหวานร่ายยาวจนไม่มีโอกาสให้อีกคนตอบ จึงก้มลงไปฉกชิมริมฝีปากนั้นเพื่อหยุดนางเอาไว้รั่วอิงเหยาตัวเกร็งเมื่อถูกจู่โจม ใบหน้างามร้อนผ่าวเมื่อถูกอีกคนจุมพิตราวหิวกระหาย"อื้อ"นางพยายามขัดขืนแต่อีกคนกลับบดเบียดริมฝีปากนุ่มนั้นไม่ปล่อยผลัก!สุดท้ายจึงรวบรวมแรงทั้งหมดผลักอีกคนออกไป"ท่าน...!"มีคำด่าทอมากมายในหัว ฝ่ามือน้อยยกขึ้นหมายตะบันหน้าสักหน ทว่าครั้นเห็นรอยยิ้มบนใบหน้ารูปงามที่ส่งมาแล้วกลับลงโทษเขาไม่ลง"เจ้าทำให้ข้าเป็นเช่นนี้""หม่อมฉัน?" นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเอง"ข้าอุตส่าห์รีบกลับมาจากภารกิจ แต่กลับพบเจ้าอยู่ที่ตำหนักชมจันทร์กับอี้เฟิงสองต่อสอง ซ้ำร้ายวันนี้หนีเที่ยวยังไม่ชวนข้าสักคำ พอพบหน้ากันกลับเอาแต่จ้องหน้าญาติผู้พี่ข้า จะไม่ให้น้อยใจได้อย่างไร"คนที่พูดน้อยกลับระบายความในใจออกมาจนหมดเปลือกมุมปากบางคลี่ยิ้มออกมาก่อนเอ่ย"ซื่อจื่อหึงหม่อมฉันหรือเพคะ"คนถูกจับได้เอียงหน้าหลบ แต่บนแก้มนั้นกลับเปลี่ยนสี
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 108
"นี่ ๆ เรามาสวมหน้ากากไม่ให้ใครจำได้ดีหรือไม่"รั่วอิงเหยาวิ่งไปยังแผงขายหน้ากากริมทาง สายตาระริกระรี้มองหน้ากากไม้นั้นที อันนี้ที อย่างตื่นเต้น"อันนี้เหมาะกับชิงเอ๋อร์ของพี่"หน้ากากเทพธิดาสีขาวบริสุทธิ์ถูกหยิบมาทำท่าสวมบนใบหน้าให้น้องสาว"คุณหนูรองจิตใจดีมีเมตตา เหมาะกับหน้ากากเทพธิดาเจ้าค่ะ" ถิงอูยกย่องอีกเสียง"ชิงเอ๋อร์อ่อนโยนมีเมตตาเหมาะกับหน้ากากเทพธิดา แล้วข้าเล่า คงไม่ได้เหมาะกับ..."รั่วอิงเหยาเหลือบหางตามองหน้ากากที่หน้าเกลียดหน้ากลัว จมูกแหลมคม มีเขี้ยวสองข้างพรึ่บ!ยังไม่ทันมีใครได้ตอบคำถามนั้น ร่างเล็กก็ถูกรวบหมุนรอบหนึ่งก่อนจะมีอะไรเย็น ๆ สวมปิดครึ่งหน้า"เจ้าเหมาะกับหงส์เพลิง"หน้ากากครึ่งหน้าลวดลายหงส์เพลิง มีขนนุ่ม ๆ ประดับตกแต่งราวปีกนกถูกสวมลงบนใบหน้างดงามของรั่วอิงเหยาส่วนอีกคนที่เอาแต่ยัดเยียดสวมหน้ากากให้นางกลับมีหน้ากากครึ่งหน้าลายพยัคฆ์ขาวปกปิดอยู่"คารวะซื่อจื่อ"เชียนชิงกับถิงอูเห็นแล้วว่าเป็นผู้ใดกล้าแตะเนื้อต้องตัวกับรั่วอิงเหยาจึงรีบทำความเคารพ"ท...ท่านมาได้อย่างไร"รีบถอยห่างออกไปสองก้าวเมื่อรู้สึกว่ามีสายตามากมายจ้องมาที่นาง"ข้าไม่ได้มาผู้เดียว"หล
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 107
"ซื่อจื่อมาที่นี่ได้อย่างไรเพคะ""ถิงอูรายงาน แต่เหตุใดเจ้าต้องมาที่นี่คนเดียว"หลังจากจัดการกวาดล้างสำนักอวี้เหมินเสร็จ หลัวฉางเฟิงก็รีบควบม้าเร็วล่วงหน้ามาก่อนทหารนายอื่น หากแต่พอไปถึงจวนสกุลรั่ว สาวใช้ที่ให้ติดตามรั่วอิงเหยากลับรายงานว่า นางมาพบหลัวอี้ฟิงที่นี่เพียงลำพัง จะไม่ให้เขาร้อนรนเร่งรุดบุกตำหนักชมจันทร์ได้อย่างไร"หม่อมฉันแค่นำของบางอย่างมาให้องค์ชายใหญ่""ของอะไร เหตุใดต้องมอบให้ด้วยตนเอง"เจอหน้ากันครั้งแรกหลังจากเกิดเรื่องนั้นขึ้นก็กลายเป็นทะเลาะกันเสียได้"ความลับเพคะ"หลัวฉางเฟิงรีบรั้งข้อมือน้อยที่เดินหนีเอาไว้"หม่อมฉันเจ็บ"แววตาเคล้าน้ำตาของนางทำเอาหลัวฉางเฟิงได้สติ ปล่อยมือเล็กนั้นช้า ๆ พร้อมเอ่ย"ข้าขอโทษ"ดูเหมือนรั่วอิงเหยาจะโกรธเขามาก นางสะบัดหน้าเดินจากไปอย่างไม่ใยดี แถมยังเดินกลับไปหาหลัวอี้เฟิงราวหยามหน้าเขาอย่างไรอย่างนั้นจวนสกุลรั่วรั่วอิงเหยาเสร็จภารกิจมอบจี้แทนใจให้เจ้าของร่างเสร็จแล้วก็รีบกลับจวนทันที โดยไม่สนใจบุรุษที่ควบม้าตามรถม้าของนางมาอย่างช้า ๆ"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"ปิงเซียวหลันเห็นบุตรสาวทำหน้าบูดบึ้ง เดี๋ยวก็ถอนหายใจ เดี๋ยวก็ทำหน้าเบื่หน่า
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 106
:: อาการหึงหวง ::"เดี๋ยว นั่นเจ้าจะไปไหน"เสียงร้องห้ามของหลัวอี้เฟิงนางได้ยิน แต่ตอนนี้ต้องหาหญ้าแดงมาบดใส่แผลน้ำร้อนลวกนี้ก่อนไม่เช่นนั้นอาจจะเป็นแผลพุพองจนกลายเป็นแผลเป็น"เจอแล้ว"หญ้ากอแดงที่ต้องการอยู่ตรงหน้า หากแต่รั่วอิงเหยาไม่ทันสังเกตให้ดีว่ามีอสรพิษร้ายกำลังพลางกายอยู่ใกล้หญ้านั้นฉึก!รั่วอิงเหยาส่งเสียงร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็มีมีดสั้นเล่มหนึ่งปักลงตรงหน้านาง ตามมาด้วยอ้อมกอดของใครสักคนที่รั้งนางออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว"ข้าไม่อยู่เพียงแค่สิบวัน เจ้าก็ไม่รักชีวิตตนเองแล้วหรือ"คำตำหนิมาพร้อมแรงโอบกอดจากทางด้านหลัง เสียงที่คุ้นหู สัมผัสที่คุ้นเคย ทำให้รั่วอิงเหยารู้แล้วว่าเขาคือใคร ค่อย ๆ แกะมือหนาที่โอบรวบเอวคอดออกช้า ๆ"อ๊ะ!"แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ยอมปล่อย เขาออกแรงหมุนเล็กน้อยให้รั่วอิงเหยาหันกลับมาประจันหน้าอย่างเอาแต่ใจ"ผลักไสข้า...เพราะมีอดีตคนรักมองอยู่หรือ"คำถามนั้นช่างข่มต่ำ แววตาที่มองมาเหมือนกำลังน้อยเนื้อต่ำใจระคนขึงโกรธ"ปล่อยเพคะ"รั่วอิงเหยาเหลือบมองไปทางตำหนักที่มีอีกคนยืนมองอยู่"ฝ่าบาทพระราชทานวันสมรสของพวกเขาแล้ว เจ้ายังไม่ยอมปล่อยวางอีกหรือ"นี่เ
บางทีคุณอาจจะชอบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
จุ้ยหลิงซู806.5K viewsเกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า
มู่มู่135.2K viewsหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01
ชาไทยเย็น18.3K viewsยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง
หูเทียนเสี่ยว316.8K viewsตามเย้ารักดอกฝูหรง
องค์หญิงโนเนม671 viewsประดุจหนึ่งหอมหวานปานน้ำผึ้ง
อาหลานเร่อ2.1K viewsเงารักอสุรา
มี่เยี่ยน620 viewsลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ
กุหลาบดิน12.9K views
