All Chapters of เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง: Chapter 1 - Chapter 10

“ปล่อยข้า ปล่อยข้านะ!”“จับตัวนางออกไปจากตำหนักข้า!”“ไม่! องค์ชายใหญ่ท่านเข้าใจหม่อมฉันผิดไปแล้ว!”“เข้าใจเจ้าผิด?”กึก! เสียงฟันกระทบกันเมื่อมือหนาเอื้อมบีบคางเรียวด้วยกำลังประมาณหนึ่ง แววตาเคียดแค้นสบมองเข้าไปในนัยน์ตาสีอ่อนดั่งกวางน้อยที่น่าทะนุถนอม“ว่าที่พระชายาข้าถูกวางยาพิษในอาหารที่เจ้าทำ นี่เรียกว่าเข้าใจผิดงั้นหรือ”น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยโทสะและเกลียดชัง“ไม่…ไม่ใช่ฝีมือหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่ได้ทำ”“รั่วอิงเหยา ข้ามองเจ้าผิดไปจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วเจ้าจะจิตใจโหดเหี้ยมยิ่งกว่าปีศาจร้ายเสียอีก!”ตุ้บ!“โอ้ย!”เสียงร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อ ‘รั่วอิงเหยา’ ถูก ‘องค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิง’ ผลักไสจนล้มกองกับพื้นเย็นเยียบในช่วงเหมันตฤดู“พานางไปขังคุกหลวง รอตัดสินโทษ!”“ไม่! องค์ชายใหญ่ ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้วางยาน้องหญิง”รั่วอิงเหยาร้องขอความเห็นใจทั้งยังพร่ำบอกว่าตนเองถูกใส่ร้ายเรื่องวางยา หากแต่องค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงกลับไม่สนใจใยดี หันหลังเดินกลับเข้าไปยังตำหนักเพื่อดูอาการคนรักที่กำลังจะกลายเป็นพระชายาในอีกไม่กี่วันสองชั่วยามต่อมา , คุกหลวงใต้ดินแกร๊ก!เสียงปลดกุญแจโซ่ของห้องคุม

ตอนที่ 2 :: รั่วอิงเหยาคนใหม่ ::ตำหนักอี้คุนอิงอิงถูกองครักษ์ตู้ชิงหลางนำตัวมาเข้าเฝ้าองค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงครั้งที่นางเห็นตู้ชิงหลางเข้าไปหาที่คุกหลวงถึงกับปากคอสั่นด้วยกลัวว่าจะถูกดำเนินไปตามเนื้อเรื่องในนิยายที่ตัวเองแต่ง แต่โชคดีนายทหารผู้นั้นทำตามคำสั่งเธอสำเร็จ หลังจากนำความของรั่วอิงเหยาไปแจ้งแก่ 'ราชครูรั่วหนานเฉิน' เขาจึงเร่งเข้าเฝ้าองค์ชายใหญ่เพื่อทูลขอให้นำตัวบุตรีใหญ่ของตนออกจากคุกเพื่อมาช่วยบุตรีรองอย่างรั่วเชียนชิงครานั้นอิงอิงเริ่มรู้สึกผิดที่แต่งให้รั่วอิงเหยาเป็นที่ชังของบิดาอย่างราชครู ก่อนออกมาจากคุกจึงได้สาบานกับตนเองไว้ว่า นางจะกลายเป็นรั่วอิงเหยาคนใหม่เพื่อเอาตัวรอดจากนิยายของตนเองและกลับสู่โลกที่เธออยู่“ถวายบังคมองค์ชายใหญ่”รั่วอิงเหยาย่อคำนับองค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงอย่างมารยาทงาม บนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องราวใหม่ที่เพิ่งแต่งขึ้นในหัว“ราชครูแจ้งว่าเจ้ามียาถอนพิษ”องค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงไม่รีรอ เขารีบนำคำที่ว่าที่พ่อตาทูลถวายถามความจริงจากรั่วอิงเหยาทันที“กราบทูลองค์ชายใหญ่ หม่อมฉันไม่มียาถอนพิษเพคะ”“บังอาจ! เจ้ากล้ากราบทูลความเท็จ

ตอนที่ 3 : ผงเจ็ดราตรี :“ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีกับข้าที่สุด แต่ราชโองการของเสด็จพ่อ ข้าหรือจะกล้าขัด”หลัวอี้เฟิงผละอ้อมกอดนั้นออกช้า ๆ เพื่อใช้แววตาที่แสนอบอุ่นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสดใสของรั่วอิงเหยาทำเป็นอ้างราชโองการของฝ่าบาทที่ไม่ว่าผู้ใดก็ขัดไม่ได้เพื่อให้ตนเองดูดี คิดหรือว่านางจะมองไม่ออกว่าเขาคาดหวังอะไร“ขอเพียงองค์ชายใหญ่ซื่อสัตย์และไม่หลอกลวงหม่อมฉัน ชีวิตของเชียนเชียนก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้วเพคะ”น้ำเสียงนางบ่งบอกว่าต้องการข่มขวัญหลัวอี้เฟิงให้คล้อยตามสิ่งที่นางต้องการคนฉลาดอย่างเขามีหรือจะดูไม่ออก“ข้ารับปากเจ้าทุกอย่างขอเพียงช่วยชิงเอ๋อร์ให้ฟื้น และเข้าร่วมพิธีอภิเษกให้ทัน”พิธีอภิเสกสมรสของทั้งสองจะเกิดขึ้นในอีกห้าวัน หากรั่วอิงเหยาช่วยว่าที่พระชายาฟื้นได้ก็จะไม่ถูกลงโทษ แต่มีหรือคนอย่างหลัวอี้เฟิงจะปล่อยนางขัดความความสุขของพวกเขาต่อ“หม่อมฉันขอรางวัลหนึ่งอย่างจากพระองค์ ไม่ทราบว่าทรงอนุญาตหรือไม่เพคะ”“เจ้าอยากได้รางวัลอะไรข้าให้ได้หมด ขอเพียงช่วยชิงเอ๋อร์ให้ฟื้น”ช่างรักกันเสียจริง แต่ก็ถูกแล้วนี่เพราะหลัวอี้เฟิงกับรั่วเชียนชิงคือ พระเอก นางเอก ในนิยายของนาง“รอหม่อม

ตอนที่ 4 : จวนราชครู :จวนราชครู“ฮูหยินคุณหนูใหญ่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ”สาวใช้นางหนึ่งของจวนราชครูวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องของรั่วฮูหยินกลางดึกเพื่อรายงานเรื่องสำคัญรั่วฮูหยินปิงเซียวหลันตาเบิกโต มือไม้สั่นด้วยความดีใจเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ยังดีที่มีทิงโยสาวใช้คนสนิทช่วยเตือนสติให้ออกไปต้อนรับรั่วอิงเหยา“ฮูหยินรีบไปหาคุณหนูใหญ่เถิดเจ้าค่ะ”รั่วฮูหยินได้สติว่าต้องทำอะไรจึงรีบปรี่ออกไปยังเรือนด้านหน้าเพื่อพบบุตรสาวที่เกิดจากสายเลือดตน“เหยาเอ๋อร์ เหยาเอ๋อร์กลับมาแล้ว”รั่วฮูหยินเห็นบุตรสาวก้าวผ่านประตูเรือนเข้ามายังไม่ถึงห้าก้าวน้ำตานางก็ไหลพรากด้วยความดีใจตั้งแต่ได้ข่าวว่ารั่วอิงเหยาทำอะไรลงไปจนถูกขังคุก รั่วฮูหยินแถบจะกินนอนไม่ได้ ยิ่งเวลาผ่านมาเกือบสามชั่วยามรั่วอิงเหยายังไม่ถูกปล่อยตัว หัวอกคนเป็นมารดาแทบแตกสลายตุบ!ทันทีที่เห็นมารดาเดินเข้ามาพร้อมนัยน์ตาเอ่อนองด้วยม่านใส รั่วอิงเหยายิ่งรู้สึกผิดรีบทิ้งตัวคุกเข่าหน้าผากโขกกับพื้นเย็นเยียบพร้อมกล่าว“เหยาเอ๋อร์เลอะเลือนเผลอทำร้ายน้องหญิง เป็นลูกอกตัญญูทำให้บุพกรีหลั่งน้ำตา ท่านแม่โปรดลงโทษลูกด้วยเจ้าค่ะ”รั่วฮูหยินได้ยินคำสารภาพผิ

ตลาดมืดหนานเหอ :กลางดึกสงัดความมืดมิดแผ่ปกคลุมทั่วท้องฟ้า มีเพียงแสงจันทร์เลือนรางทอประกาย สายลมเย็นเยียบดุจหยาดน้ำแข็งกระทบร่างกายของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่กำลังควบอาชาเร็วย่ำผ่านเส้นทางขรุขระนอกเมือง มุ่งสู่เขตเมืองเบื้องหน้าให้ทันยามรุ่งสางผ้าคลุมหน้าสีขาวปลิวสะบัดตามแรงลม โอบคลุมสองร่างบนหลังอาชาพันธุ์ดี“หยุด!”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมดึงบังเหียนเพื่อให้อาชาแสนองอาจหยุดอยู่กับที่“คุณหนูขอรับ เลยป่านี้ไปก็จะถึงโรงพักม้าจุดสุดท้ายแล้ว เราต้องไปเปลี่ยนม้าที่นั่นขอรับ”เหยียนตู้รายงานรั่วอิงเหยาที่นั่งซ้อนท้ายบนม้าตัวเดียวกัน“ได้” รั่วอิงเหยาตอบสั้น ๆจากนั้นเสียงกีบม้ากระทบกับพื้นดินเพื่อทยานสู่โรงพักม้าเบื้องหน้าอีกครั้งโรงพักม้าจิ้นเหอทั้งสองควบม้าไม่ถึงก้านธูปก็ถึงโรงพักม้าจิ้นเหอที่อยู่สุดเขตแดนของแคว้นฉีหลัว“องครักษ์เหยียน แห่งจวนราชครู”ทันทีที่มาถึงโรงพักม้าของทางการ เหยียนตู้ก็ส่งป้ายประจำตัวให้ทหารที่เฝ้าอยู่ดูพร้อมจดหมายผ่านทางขององค์ชายใหญ่“ท่านทั้งสองจะพักค้างคืนก่อนหรือเปลี่ยนม้าขอรับ”ทันทีที่เห็นจดหมายขององค์ชายใหญ่ นายทหารชั้นผู้น้อยก็รีบค้อมเคารพพร้อมถามไถ่เหยี