เป็นเมียหมอผี บทที่ ๓ (๓) จบตอน

แพรวพราวชะงักไป หล่อนจ้องเขาตาเขม็ง

“ไหนว่าไม่ต้องการข้อแลกเปลี่ยนไงคะ” ก็เมื่อครู่เขายังยอมเซ็นสัญญาปากเปล่าเป็นเด็กในสังกัดเธอโดยไม่รับข้อแม้อะไรอยู่เลย

“นี่หาใช่ข้อแลกเปลี่ยนไม่ แม่รับมือไอ้คันศรมิได้ดอก ข้าเองก็มิมีหมู่บ้านให้อยู่อาศัยอีกต่อไป หมู่บ้านนั้นนอกจากเสือก็มีเพียงข้าคนเดียวที่เป็นคน”

“...”

“การไปร่วมชายคากับแม่เป็นทางเลือกที่ข้าเต็มใจจักเลือก... ข้าอยากอยู่กับแม่”

ต๊าย มีผู้ชายตื้ออยากอยู่ด้วยแล้ว

“ก็ได้ ถ้าอยากมาก็มา ยังไงนั่นก็ไม่ใช่บ้านฉันอยู่แล้ว” แต่การถูกตามตื้อไม่ใช่ปัญหาของคนที่เคยพราวเสน่ห์อย่างเธอหรอก ผู้ชายตรงหน้าก็ไม่ได้เลวร้าย อีกอย่างเธอจะอวดดีกลับไปโต้อารมณ์กับพ่อครูคันศรเพียงคนเดียวคงเป็นไปไม่ได้ แพรวพราวยังไร้กำลังนัก และหล่อนรู้ดีว่าโลกใบนี้ชายหญิงไม่เท่าเทียมกัน

“งั้นข้าจักพาแม่ไปส่งประเดี๋ยวนี้เลย” ร่างกำยำค่อยๆ หยัดเดินขึ้นมาที่ริมเนินตลิ่ง เจ้ากานพลูชูงวงอย่างเริงร่าจากที่แอบฟังชายหญิงสองคนพูดคุยกันอยู่นานสองนาน มันเดินตามอีกฝ่ายขึ้นมาด้วย พรานสมิงเปิดเปลือยอวดความบาดตาบาดใจให้หญิงสาวได้เห็น แต่เมื่อเขาจะแต่งกายก็ถูกเจ้ากานพลูเอางวงมาปิดช่วงล่างเอาไว้

ให้ตายเถอะ

แพรวพราวนวดขมับตัวเอง ท่าทางว่ากว่าจะเอาชีวิตรอดในยุคนี้จนลงตัวได้ น่าจะอุปสรรคเยอะแยะน่าดู

ไหนจะวาดรักที่พ่อครูคันศรหลงรัก ไหนจะตัวเธอเองที่หลงรักเขาเพราะคิดว่าเป็นนับสิบในชาติที่แล้วอีก สุดท้ายถึงรู้ดีว่าถ้าไม่ยึดติดด้วยการตามขอความรักจากหมอผีคนนั้น เธอคงไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

มันก็แค่การยึดเหนี่ยวจิตใจ... ในยุคสมัยที่โหดร้าย และเรื่องราวเฮงซวยที่ได้เจอมา

แท้ที่จริงแล้ว... เธออาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิดก็ได้

ที่ทำก็เพื่อความอยู่รอดเท่านั้น

คงเท่านั้นจริงๆ

“นับสิบ ถ้าชาตินี้ฉันไม่ได้เจอกับเธอ ไม่ได้นอนกับเธออัก ชาตินี้ก็ขอรักคนที่หน้าเหมือนเธอได้ไหม”

เพราะเมื่อไม่มีเขาแล้ว ชีวิตของแพรวพราวมันช่างเคว้งคว้างเหลือเกิน

กลับมาที่ตำหนักเข้าทรง พ่อครูคันศรรู้แก่ใจดีว่าพรานสมิงจักพาอีแพรวมาส่งให้ถึงเรือนในเพลานี้ เมื่อปะทะกันตรงๆ โดยไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ อธิบาย ประโยคแรกของพ่อครูที่ทักทายนั่นก็คือ

“กลับไป แล้วจงส่งมาแต่อีแพรวเสีย”

“กูจักอยู่หรือจักไป อยู่ที่แม่แพรวตัดสินใจ แลหล่อนอนุญาตให้กูมาเฝ้ายามมิให้มึงกระทำการใดล่วงเกินแล้ว” เป็นการเปิดโปงกลายๆ ว่าทางฝั่งแพรวพราวรู้แล้วว่าเขาคิดจะกระทำการใดที่เป็นอันตรายต่อเธอ หากแต่พ่อครูกลับแค่นหัวเราะหยามหยัน เขาหาได้ใส่ใจไม่

“หึ! นางมิมีสิทธิ์ตัดสินใจ ที่นี่เรือนกู ถ้ามิส่งนางมา ก็จงอย่าเข้าใกล้เรือนนี้ นอนนอกเรือนกันเสีย” วาจานั้นโหดร้ายรุนแรงแถมยังไล่ให้ไปนอนนอกบ้านอีก แพรวพราวโมโหมากแต่ต้องกัดฟันทน หล่อนอยากตบเขาสักฉาดสองฉาดให้รู้ว่าผู้หญิงที่บงการผู้ชายได้นั้นเป็นอย่างไร แต่เขาคือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ อีกอย่างใบหน้าที่คล้ายนับสิบจะเป็นรอย ส่วนเหตุผลหลักๆ คือหล่อนตกเป็นรอง เจ็บใจนักเชียวที่บ้าผู้ชาย!

“อย่าโหดร้ายเลยค่ะพ่อครู ไหนจะให้ฉันปรนนิบัติรับใช้ในเรือนไงคะ”

“แม้แต่น้ำสักตุ่มยังตักมามิได้ อย่าหวังจักอยู่เหย้าเฝ้าเรือนเลย มึงมิมีปัญญาดอก”

เอ้า ไอ้นี่

“หากเจตนาของมึงคือการที่มิให้นางไปยุ่งกับวาดรัก แม่แพรวก็สัญญากับกูไว้ว่าจักมิไปตามการไถ่ตัว แลจักยอมถอนของออกอยู่แล้ว”

ฝ่ายพ่อครูชะงักไปเมื่อเพื่อนเก่าแก่ออกปากอธิบาย ถึงดวงวิญญาณจะเป็นคนละภพชาติกันก็จริง แต่จะยอมรามือง่ายๆ ขนาดนั้นเลยหรือ

“เมื่อพระยาสิงห์หมดประโยชน์ ก็เปลี่ยนจุดหมายเลยสิหนา” แต่ถึงอีกฝ่ายจะยอมลงให้ทุกอย่างแล้ว พ่อครูคันศรโล่งใจแต่เขาก็ยังมิวายค่อนขอด อย่างไรเหตุผลก็คงไม่มีสาระสำคัญกระไร แค่เพียงมุ่งเป้าหมายมาที่ชายคนอื่นเท่านั้น อีนี่มันร่านนัก คงหลับนอนกับพรานสมิงแล้วสินะถึงได้ยอมลงเอยเช่นนี้ “ก็ดีเหมือนกัน หากแต่...”

“...”

“กูมิอนุญาตให้พวกมึงย่างใกล้เข้าเรือน ใช้ชีวิตนอกเรือนเสียสิ หรือไม่ก็อยู่กินฉันท์ผัวเมียหลังป่ากล้วยที่กูอำพรางไว้เป็นอย่างไร แน่นอนว่ากูอาจจักส่งผีกะตายโหงไปเมื่อไหร่ก็สุดแล้วแต่ใจกูหนา”

“ย่อมได้สิ กูเองก็จักปล่อยสมิงมาพังเรือนที่มึงหวงนักหวงหนาให้ราบคาบเป็นหน้ากลอง”

แพรวพราวทั้งเครียดทั้งปวดหัว อารมณ์เหมือนตัวเองเป็นสนามอารมณ์ของทั้งสองคนนี้ก็ไม่ปาน แต่ไม่ได้มาในแนวทางที่ถูกยื้อแย่งน่ะสิ ก็อีกฝ่ายที่เล็งไว้มองหล่อนอย่างชิงชังขนาดนั้น

“พอกันได้แล้วค่ะ ฉันอยู่นอกเรือนก็ได้นะ” แต่หล่อนไม่ได้ยอมแพ้ เพราะถ้าถอยกลับเท่ากับยอมจำนนต่อพ่อครูคันศรโดยดุษณี การพ่ายแพ้เป็นอะไรที่หล่อนเกลียดที่สุด ชัยชนะอันหอมหวานกำลังรออยู่ มาเล่นสงครามประสาทกันสักหน่อยเป็นยังไงล่ะ

“...”

“เพราะพรานสมิงจะสร้างเรือนให้ฉันเอง”

ไหนๆ ก็หลอกใช้ความเป็นเด็กในสังกัดของเขาหน่อยแล้วกัน

พรานสมิงแทบไม่เชื่อหูตนเอง ครานี้แม่แพรวมาในแผนการนี้สิหนา เขาคาดไม่ถึงจริงๆ คงกะจะอยู่บั่นทอนอีกฝ่ายจนกว่าจะทนไม่ไหว หล่อนช่างแปลกพิกลยิ่งนัก

พ่อครูคันศรที่ยืนอยู่ตีนกระไดเรือนกระตุกยิ้มเหี้ยมออกมา เขาประกาศสงครามกับเธอโดยเจตนา

“ก็เอาสิ ถ้ามึงมีปัญญา”

“นี่ข้าต้องเสกเรือนให้แม่ด้วยหรือนี่”

เวลาผ่านไปสักประมาณหนึ่งที่สงครามประสาทระหว่างแพรวพราวกับพ่อครูคันศรได้จบลง เสียงตอกไม้ดังเซ็งแซ่ พรานสมิงที่ชุ่มเหงื่อเพราะใช้แรงกายทั้งหมดในการประกอบเรือนหลังใหญ่พร้อมกับเจ้ากานพลูคชสารรู้งานที่คอยส่งไม้ให้สร้างฐานเรือนอย่างแข็งขัน กายแกร่งนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อกาฬ ท่าทางแข็งแรงแถมมีมัดกล้ามแน่นหนาทำให้สาวเจ้าที่คุมงานอยู่ไม่ไกลโดยที่ไม่คิดจะลงมือช่วยเหลือเขาก็กอดอกจดจ้องอย่างตั้งอกตั้งใจ

ทั้งที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องลงทุนลงแรงขนาดนี้กลับนั่งไขว่ห้างนั่งดูชมโดยไม่คิดจะช่วยอะไรเลย

แน่นอนว่าแพรวพราวกะจะไม่ลงแรงเองอยู่แล้ว ถ้าจะให้เปื้อนเหงื่อต้องเปื้อนเหงื่อของคนอื่นสิ คราวนี้จะยอมรับก็ได้ว่าหยิบหย่ง ถ้าไม่มีเรือนอยู่ก็ตายกันพอดี ยังไงหมอนี่ก็มีวิชาคาถาอยู่แล้วนี่

“อื้ม ขอให้เสร็จภายในวันนี้นะ ขอแบบหรูหรามีห้องน้ำส่วนตัว”

“หึ... น่าสนใจจริงๆ” กลับกันแทนที่จะโมโหโกรธเคืองที่หล่อนจงใจวางอำนาจแถมยังใช้งานเขาในฐานะเด็กในสังกัดจนหนำใจ แต่พรานสมิงนั้นกลับให้ความสนใจหล่อนมากขึ้นกว่าเดิม เขาบริกรรมคาถาพึมพำขมุกขมัวเพื่อปลดปล่อยฝูงสมิงในอาณัติ การที่เธอทำท่าทางเหมือนจะท้าทายความเก่งกาจในการใช้คาถาวิชานั้นไม่มีผล เพราะเขาฝึกฝนวิชา บำเพ็ญเพียรมาเกินร้อยปี

ปรากฏร่างเสือโคร่งนับสิบตัว พวกเขากลายร่างกลับมาเป็นเหล่าชาวบ้านผมสั้นผิวกล่ำแดดเช่นเดิม มีทั้งชายและหญิงที่หมอบคำนับหน้าชายหนุ่มกำยำและคุณคนสวย สร้างความตกตะลึงให้กับแพรวพราวเป็นอย่างมาก ถึงจะเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็ทำใจให้ชินไม่ได้ นี่มันออกจะแฟนตาซีเกินไปไหม

“สร้างเรือนให้ข้า ทำให้เสร็จให้ทันการในคืนนี้” พรานสมิงออกคำสั่ง พวกเขาเหล่านั้นเดินหน้าสร้างเรือนอย่างขยันขันแข็งอย่างเชื่อฟังในคำสั่งทันที

แพรวพราวนึกอยู่ในใจว่า เขานี่มันสุดยอดไปเลย ถ้าไม่ติดว่าติดพันกับนับสิบจนให้ความสนใจพ่อครูปากมอมเป็นพิเศษ เธออาจจะคว้าเขามาเป็นผัวก็ได้ ทั้งเก่งแถมยังมีบริวารเป็นสมิงที่พร้อมจะทำตามคำสั่งทุกอย่างเช่นนี้ก็ไม่เลวเลย

เรือนหลังใหญ่ปรากฏขึ้นในชั่วข้ามคืนหลังจากชาวบ้านเสือสมิงออกแรงทั้งหมดหลังพรานสมิงปูทางสร้างฐานเรือนเอาไว้เรียบร้อย แพรวพราวยืนตะลึงงันให้กับเรือนหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ดูสวยงามไม่วังเวงแบบเรือนใหญ่ของหมอผีคันศรในอีกฝั่งหนึ่ง เธอหันกลับไปชื่นชมเขาที่ยืนยืดอกภาคภูมิใจกับผลงานของตนเองเป็นขวัญกำลังใจ ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายใช้สูตรโกงแบบไม่น่าให้อภัยก็ตาม

“เก่งจังเลย แบบนี้ค่อยคุ้มค่ากับการเซ็นสัญญาด้วยหน่อย”

“ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่าของตอบแทนคือกระไร ข้าสั่งให้พวกเขาสร้างห้องที่เราจักได้หลับนอนร่วมกันไว้อยู่แล้ว” หากแต่ก็ลืมไปว่าเขามีข้อแม้ที่ถ้าหล่อนจะเอาเขามาเป็นตัวบัคประจำกายคงต้องยอมให้อยู่ใต้ชายคาเดียวกันอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะชื่นชอบเธอน่าดู

เพราะฉะนั้นแพรวพราวคงต้องตั้งกฎข้อบังคับระหว่างเธอกับเขาเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ

“ก็ได้นะ แต่กฎของฉันกับนาย คือห้ามแตะต้องตัวกันอย่างเด็ดขาด ห้ามมีเซ็กซ์ และห้ามรักฉันด้วย” อีกอย่างก็เพราะกลัวใจตนเองอยู่เหมือนกัน พรานสมิงงานดีขนาดนี้ ถ้าไม่ยึดติดรักเดียวใจเดียวจริงๆ คงยากที่จะหักห้ามใจไม่ให้หลงรักเขา