คนนี้ของโปรด : บท 48.1

ทารกน้อยเพศชายแก้มกลมจ้ำม่ำกำลังหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของหยางหวัง ตั้งแต่พยาบาลเข็นเด็กน้อยเข้ามาผู้เป็นแม่ได้อุ้มแค่ครู่เดียวเท่านั้นคนเป็นตาก็ครองเจ้าหนูไว้คนเดียว อุ้มไม่วางจนแม้แต่คนเป็นพ่ออย่างทรงโปรดก็ได้แค่ยืนมองตาปริบ ๆ เพราะอยากอุ้มลูกบ้าง

“อาป๊าครับ... ผมขออุ้มลูกบ้างได้ไหม” ชายหนุ่มไปยืนประกบข้างไหล่ซ้าย ฝั่งที่จะเห็นหน้าลูกชายตัวเองได้ชัด เอ่ยเสียงอ้อนวอนกับพ่อตา อีกนิดเดียวจะกอดแขนเอาคางเกยไหล่แล้ว แต่หยางหวังเบี่ยงตัวหนี

“ลื้อยังอุ้มไม่เป็น ค่อยไปอุ้มที่บ้าน” พูดจบก็ยื่นหลานรักให้พยาบาลเข็นกลับห้องเด็กไปต่อหน้าต่อตา ทรงโปรดอ้าปากค้างไม่อยากจะเชื่อ

“นั่นลูกผมนะ ทำไมผมอุ้มไม่ได้”

“ลื้อยกให้อั๊วแล้ว” หยางหวังกอดอกแล้วจ้องหน้าไอ้ลูกเขย ทรงโปรดจ้องกลับอย่างไม่วางตาเช่นกัน เรื่องอื่นเขาก็ยอมมาตลอด แต่กับอิแค่อุ้มลูกตัวเองกลับทำไม่ได้

"ผมแค่ยอมให้ใช้นามสกุลหยาง ไม่ได้จะยกให้ป๊า ลูกผมผมก็ต้องเลี้ยงเองสิครับ”

“ทีอาซินซินอั๊วยังยกให้ลื้อได้เลย หลานคนเดียวลื้อยกให้อั๊วไม่ได้หรือไง!” คนเห่อหลานอยากครอบครองหลานชายแต่เพียงผู้เดียว ให้ได้เติบโตมาในอาณาจักรหยางที่เขาเพียรสร้างมา ไม่อย