ตอนที่5

เมื่อกลับมาถึงบ้านได้สักพัก นลินดาได้ยินเสียงรถอยู่หน้าบ้าน ยังไม่ทันหันไปดู เสียงเจื้อยแจ้วของลูกชายตัวน้อยก็ดังขึ้น

" พ่อครับ " ธามไทวิ่งไปหาพีรวิช เขาก็ย่อตัวอุ้มลูกชายตัวน้อยขึ้นมาหอมแก้มซ้ายขวา 

" นี่อะไรครับ "

" หุ่นยนต์ครับ ของขวัญวันเกิดย้อนหลังน้องธามไง พ่อขอโทษนะที่ไม่ได้มาเป่าเค้กด้วย พ่อติดงานจริงๆ "

ธามไทได้ของเล่นใหม่ก็ยิ้มแฉ่ง เดินกอดหุ่นยนต์ตัวโตไปนั่งเล่นอยู่อีกมุม พีรวิชมองหน้านลินดา เห็นประกายตัดพ้อในแววตาก็รู้สึกผิดขึ้นมา เขารู้ว่าเขาผิด เขานอกใจนอกกายเธอ เขาพยายามแล้ว แต่ยิ่งอยู่ใกล้มาริษาเขาก็ยิ่งเสพติดเธอ 

" ขิง คือวันนั้นพอไปรับคุณหนูแล้ว เธอก็ให้พี่ไปส่งที่บ้านเพื่อน กว่าจะกลับก็ดึกแล้ว พี่ลืมมือถือไว้ในรถเลยไม่รู้ว่าขิงโทรมา พอไปส่งคุณหนูที่บ้านแล้ว พี่ก็นอนหลับเลยตื่นมาพึ่งรู้ว่าแบตหมด แต่พี่ก็รีบมาหาขิงกับลูกที่บ้านทันทีเลยนะ แต่ก็เห็นป้ายติดไว้ว่าร้านหยุด2วัน"

" _ "

" ขอโทษเรื่องอะไร ติดงานไม่ใช่เหรอ พี่ไม่ผิดอะไรไม่ต้องมาขอโทษหรอก คนที่พี่ต้องขอโทษคือน้องธาม เขารอพี่จนหลับไม่ยอมเป่าเค้ก บอกว่าจะรอพี่อย่างเดียวเลย ฉันโทรหาพี่ก็ไม่รับ คราวหลังถ้ารับปากกับลูกแล้วทำไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด "

นลินดาเดินหันหลังหนี น้ำตาไหลออกมาด้วยความน้อยใจ พีรวิชก้าวเข้าไปรั้งแขนเอาไว้โอบกอดเธอจากด้านหลัง 

" พี่ขอโทษ ขอโทษนะ ต่อไปพี่จะไม่ผิดคำพูดอีก "

พีรวิชรู้สึกผิดจริงๆเขาเองก็เสียใจแต่มันย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว จึงได้แต่บอกกับตัวเองว่าต่อไปนี้เขาจะใส่ใจเธอกับลูกให้มากขึ้น ส่วนเรื่องของมาริษาเขาจะค่อยๆจัดการกับใจของตัวเอง

นลินดารู้สึกถึงความห่างเหิน ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เขากับเธอไม่ได้กอดกันเลย ทำไมกอดครั้งนี้มันไม่อบอุ่นเหมือนตอนแรกๆที่เรารักกัน สัญญาที่เขาให้ไว้เมื่อครู่มันก็แค่ลมปาก เธอไม่อาจเชื่อเขาได้อีก

พีรวิชอุ้มธามไทมาที่รถ หอมแก้มนิ่มของลูกฟอดใหญ่ ธามไทเองก็หอมแก้มของพ่อเช่นกัน

" พ่อไปก่อนนะครับ ไว้พ่อมาหาใหม่ "

" ทำไมพ่อไม่อยู่กับน้องธามนานๆหล่ะครับ คืนนี้พ่อนอนกับน้องธามกับแม่ไม่ได้เหรอ "

พีรวิชเผยสีหน้าหนักใจ นลินดาต้องเข้าไปอุ้มลูกมา

" พ่อเขาต้องไปทำงาน อยู่กับเราไม่ได้หรอกลูก "

" พ่อไปทำงานก่อน วันหลังพ่อจะมาหาน้องธามอีกนะครับ "

" พ่อก็พูดแบบนี้ แล้วพ่อก็หายไปนาน น้องธามให้แม่โทรหาพ่ออยากคุยกับพ่อ พ่อก็ไม่รับ " 

เด็กน้อยเริ่มงอแงหน้าง้ำงอ พีรวิชถึงกับจุกที่ลูกพูดมามันจริงทั้งหมด แต่เขาเป็นบอดี้การ์ด ต้องคอยประกบเจ้านายตลอด จะรับมือถือแต่ละทีก็กลัวเจ้านายจะว่า นลินดาอุ้มลูกเข้าไปในบ้านปิดประตูแล้ว แต่เขาก็ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหม ไม่เคยได้ดูแลลูกอย่างใกล้ชิดไม่เคยให้ความอบอุ่นกับลูกเลย แต่ที่เขาทำงานทุกวันได้เงินมาก็ฝากเข้าบัญชีชื่อลูกเกือบทั้งหมด เหลือไว้ใช้ส่วนตัวนิดหน่อยเท่านั้น เขาทำเพื่อลูกไม่อยากให้ลูกต้องลำบาก เขาคิดว่าเมื่อลูกโตขึ้นจะเข้าใจเขา แล้วก็ขึ้นรถขับออกไป

ไม่ไกลจากร้าน รถมินิคูเปอร์สีชมพูจอดแอบอยู่ มาริษาตามพีรวิชมาตั้งแต่เขาออกจากบ้านแล้ว เธออยากรู้ว่าเขาไปไหน แล้วก็ต้องเจ็บใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น เฮอะ เขามีลูกมีเมียอยู่แล้วนี่เอง เธอมองเข้าไปในบ้านแววตาฉายความชั่วร้าย ก่อนจะขับรถตามพีรวิชออกไป

พีรวิชลงมาจากรถก็เห็นมินิคูเปอร์สีชมพูของมาริษาขับตามมาติดๆ พีรวิชรีบเดินไปหา

" คุณมาริไปไหนมาครับ ทำไมไม่โทรบอกผม ผมจะได้พาไป "

" ฉันอยากไปไหนก็ไป ไม่จำเป็นต้องรายงานนาย แล้วนายหล่ะหายไปไหนมาตั้งนาน หรือว่ากลับไปหาลูกหาเมีย "

พีรวิชได้ยินแบบนั้นถึงกับสะดุ้ง หรือว่าเธอจะแอบตามเขาไปแล้วรู้ความจริงแล้ว ไม่ใช่หรอกมั้ง เธอคงแค่ถามหยั่งเชิงเขาแค่นั้นแหละ

" โธ่ คุณมาริ ผมจะไปมีลูกมีเมียที่ไหนหล่ะครับ ผมไปธุระมาจริงๆ "

" _ "

" ถ้าผมมีเมียมีลูกป่านนี้เธอก็คงเลิกกับผมแล้วล่ะครับ ผมอยู่ที่นี่แทบจะ24ช.มเลยนะ ผมเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ผมแค่แวะไปหาเพื่อนที่เคยอยู่บ้านเด็กกำพร้ามาด้วยกัน "

มาริษาได้แต่ยิ้มมุมปากในเมื่อเขาบอกว่าไม่มีก็ไม่มี แต่ถึงจะมีเธอก็ไม่แคร์ ที่จริงเธอก็ไม่ได้พิศวาสอะไรพีรวิชนักหนาหรอก แต่พอเธอรู้ว่าเขามีเมียมีลูก มันทำให้เธออยากแย่งเขามา ก็แค่อยากเอาชนะ และคนอย่างมาริษา เมื่ออยากได้อะไรไม่มีคำว่าไม่ได้

พีรวิชเดินกอดมาริษาเข้าบ้านไป ตั้งแต่วันที่เขาไปรับมาริษาที่สนามบิน เจ้าสัวก็มีงานด่วนต้องไปดูงานที่มีปัญหาอยู่ต่างประเทศ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับ โชคดีที่เจ้าสัวไม่อยู่ ไม่อย่างงั้นวันที่เขาพาเธอกลับบ้านตอนสายของอีกวัน เขาก็ยังไม่รู้จะตอบคำถามเจ้าสัวยังไง ทุกคืนเขาจะนอนกับเธอมีความสุขด้วยกันจนเกือบเช้า ถ้าเจ้าสัวกลับมาเขาก็ไม่รู้จะมีโอกาสอีกเมื่อไหร่ฉะนั้นเขาต้องตักตวงความสุขจากเธอให้มากที่สุด

เดชายืนมองอยู่ไม่ไกล แววตาฉายความริษยาออกมาอย่างปิดไม่มิด เขาเป็นบอดี้การ์ดอยู่ข้างกายเจ้าสัวมาหลายปี แต่พอพีรวิชมา ความสำคัญของเขาก็ถูกลดลง เจ้าสัวให้มันคอยติดตามแทน แล้วให้เขาไปทำงานอื่น แม้แต่ตอนนี้ก็ยังให้มันดูแลมาริษาลูกสาวสุดรักสุดหวงอีก ฮึ ไม่รู้ซะแล้วว่าฝากแมวไว้กับปลาย่าง เขารับรู้มาตลอดว่าทั้ง2มีความสัมพันธ์เกินเจ้านายกับลูกน้อง เขาเองก็อยากกินเธอเหมือนกัน หุ่นของเธอทรวดทรงองค์เอวมันน่าขย้ำซะขนาดนั้น ใครจะอดใจไหว แต่มันไอ้พีรวิชมันกลับตัดหน้าได้เธอไป

" มีความสุขไปเถอะมึง กูจะปล่อยมึงไปก่อนเจ้าสัวกลับมาเมื่อไหร่ กูจะบอกให้หมด ทีนี้กูจะดูซิ ว่าเจ้าสัวจะจัดการกับคนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาอย่างมึงแบบไหน "

เดชาแสยะยิ้มชั่วร้าย