ตอนที่7

นลินดาปลอบลูกอยู่นานกว่าจะหยุดร้องได้ตอนนี้ผล็อยหลับไปแล้ว เธอกอดลูกไว้แน่น ไม่คิดว่าพีรวิชจะเป็นคนแบบนี้ 

" แกอย่าคิดมาก ถ้ามันจะชั่วขนาดนั้นก็ปล่อยมันไป มันคงจะหลงกลิ่นใหม่จนลืมแกลืมน้องธาม ทุกวันนี้มีมันก็เหมือนไม่มีนั่นแหละ " มุทิตาพูดด้วยความโมโห

ระหว่างขับรถกลับ พีรวิชก็นิ่งเงียบตลอดทางจนมาริษาไม่พอใจ เธอต้องทำให้เขาตัดสองแม่ลูกนั่นให้ขาด กลับมาถึงบ้านมาริษาก็เดินตึงตังขึ้นไปบนห้องปิดประตูกระแทกเสียงดัง บ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีสุดๆ

พีรวิชปลีกตัวมาที่สวนหย่อมข้างบ้าน กดโทรหานลินดาแต่เธอไม่รับสาย จึงได้แต่ส่งข้อความไป 

" พี่ขอโทษนะ พี่มีความจำเป็นจริงๆ "

นลินดานั่งมองมือถือที่มีสายเรียกเข้าไม่หยุด ในใจเจ็บปวดอย่างแรงน้ำตาไหลมาไม่ขาดสาย ข้อความแจ้งเตือน ขึ้นคำว่าพี่ขอโทษ เธอหยิบมือถือมาปิดเครื่องไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น

พีรวิชไปที่บ้านแต่บ้านก็ปิด มาตอนกลางคืนเธอก็ไม่ยอมเปิดประตูให้ จนเขาต้องยอมถอยกลับไป เขาคิดว่าคุยตอนนี้ก็คงไม่รู้เรื่องเธอยังโกรธเขาอยู่ ไว้อารมณ์เย็นลงกว่านี้ แล้วเขาค่อยมาหาเธอกับลูกใหม่

หลายวันต่อมา 

พีรวิชถูกเจ้าสัวเรียกพบ พอมาถึงก็เห็นนั่งหน้าเครียดอยู่ เจ้าสัวโยนมือถือให้เขาดู พีรวิชหน้าชาใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ในมือถือเปิดคลิปที่เขาแอบเข้าห้องมาริษา ก่อนจะตัดไปอีกคลิปที่ปรากฏภาพในห้องของเธอ เขากับมาริษากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่า เสียงครวญครางของเธอดังออกมาจนเขาต้องรีบปิดคลิป เงยหน้าขึ้น ก็ถูกเดชาซัดหมัดเข้าที่หน้าจนเขาเซ

เจ้าสัวมองเขาด้วยสายตาอำมหิต ก่อนส่งสายตาให้เดชากับบอดี้การ์ดอีก3คน บอดี้การ์ดทั้ง4รูปร่างบึกบึนเดินเข้ามารุมกระทืบพีรวิชจนล้มไปกองอยู่ที่พื้น เจ้าสัวยกมือขึ้นทั้ง4ก็ถอยออกมา

" กูให้งานให้เงินให้ข้าวให้น้ำ แต่มึงตอบแทนกูแบบนี้เรอะ เสียแรงที่กูไว้ใจมึงอุตส่าฝากดวงใจของกูไว้ให้มึงดูแล แต่มึงมันเนรคุณกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา กูไว้ชีวิตมึงเพราะครั้งนึงมึงเคยช่วยชีวิตกูไว้ เอามันไปโยนทิ้งข้างนอกบ้าน "

พีรวิชถูกลากไปโยนทิ้งอยู่ข้างถังขยะหน้าบ้าน นอนขดตัวงอจมกองเลือด

ใครกันที่มันแอบถ่ายเขากับมาริษา แล้วมันเข้าไปได้ยังไง หรือว่าแอบเอากล้องวงจรปิดไปติดไว้ แล้วก็คิดได้ว่าต้องเป็นไอ้เดชาแน่ มันตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่วันแรกที่เขามาทำงานอยู่ที่นี่ สายตาที่มันมองมาริษาก็มีแต่ความหื่นกระหาย เจ็บใจนักถูกมันเล่นงานเข้าจนได้ ถ้าเจ้าสัวให้มันไปดูแลมาริษาแทนเขา มาริษาต้องเสร็จมันแน่ๆ คิดได้แบบนั้นก็ห่วงมาริษา พยายามพาร่างที่สะบักสะบอมลุกขึ้นแต่ก็ล้มลง จนต้องคลานเอา เขาต้องไปเตือนเธอ 

มาริษาวิ่งออกมาประคองร่างพีรวิช

" พีร์นายอย่าเป็นอะไรนะ มองหน้ามาริสิ ไม่นะพีร์ "

มาริษากรีดร้องด้วยความตกใจที่พีรวิชสลบไปต่อหน้า

พีรวิชฟื้นขึ้นมากวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบว่าที่นี่คือร.พ ประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างที่คุ้นเคย

" ตื่นแล้วเหรอ นายเจ็บตรงมากไหม ขอโทษนะ เพราะฉันนายเลยต้องเจ็บตัว "

พีรวิชเอื้อมมือไปลูบแก้มนิ่มของมาริษา

" เจ็บแค่นี้ไม่ถึงกับตาย ผมห่วงคุนมาริ ไอ้เดชามันไว้ใจไม่ได้ คุณอย่าอยู่ใกล้มัน เตือนเจ้าสัวด้วย ผมเคยเห็นมันไปที่บริษัทyttอยู่หลายครั้ง "

" _ "

" ytt เป็นบริษัทคู่แข่งกับFg บริษัทของพ่อคุณ "

" ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะเตือนคุณพ่อเอง เรื่องของเราก็คงจะเป็นฝีมือมันใช่ไหม "

" ใช่ ไอ้เดชามันเกลียดผม มันอยากกำจัดผมมานานแล้ว มันอยากได้คุณด้วย "

" ฉันเลือกนายแล้ว ไม่สนคนอื่นหรอก"

พีรวิชได้ยินแบบนั้นก็ชุ่มฉ่ำหัวใจ

" เรื่องนายฉันคุยกับป๊าแล้ว ทีแรกป๊าไม่ยอมแต่ก็ขัดฉันไม่ได้ สุดท้ายก็ยอมให้ฉันแต่งงานกับนาย "

" แต่งงาน "

พีรวิชแทบไม่เชื่อหูตัวเอง มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่เขาจะได้แต่งงานกับคุณหนูมาริษาลูกสาวของเจ้าสัวอิทธิชัย เศรษฐีระดับต้นๆของเมืองไทย 

" ใช่ พอนายออกจากร.พ เราก็จะแต่งงานกันทันที เพราะป๊ากลัวฉันท้อง "

พูดจบก็โน้มลงมากอดพีรวิชเอาไว้หลวมๆ พีรวิชลูบไปที่ผมของเธอเบาๆ ก้มลงจูบไปที่ผมหอมๆ แต่อีกใจก็คิดไม่ตกแล้วเขาจะบอกกับนลินดายังไง

***********************

นลินดายืนนิ่งร่างกายชาวาบไม่มีแรง สายตาจ้องไปที่ทีวี ที่กำลังฉายภาพงานแต่งของหญิงชายคู่หนึ่ง ผู้ชายคนนั้นคือสามีของเธอ เขาสวมชุดทักซิโด้สีดำ ยืนเคียงข้างเจ้าสาวที่สวมชุดสีขาวฟูฟ่อง ผู้หญิงคนนั้นที่เธอเจอที่ร้านไอศรีมคราวก่อนผู้หญิงที่เขาบอกว่าเป็นคุณหนูที่เขาต้องปกป้องดูแล ต้องดูแลตลอดชีวิตด้วยการแต่งงานสินะ 

" อุ้ยนั่น งานแต่งลูกสาวเจ้าสัวอิทธิชัยใช่ไหม"

" ใช่ๆเห็นว่าพึ่งกลับมาจากเมืองนอก"

" แล้วเจ้าบ่าวใคร ลูกหลานคนดังที่ไหนทำไมไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยินชื่อ "

" ไม่ใช่ลูกหลานคนดังที่ไหนหรอก แต่เป็นบอดี้การ์ดของลูกสาวเจ้าสัว "

" ได้ยินข่าวลือว่าย่องขึ้นห้องลูกสาวเขาทุกคืน จนเจ้าสัวจับได้เลยต้องให้รีบแต่ง ก็คงจะกลัวลูกตัวเองป่องนั่นแหละ "

" แต่ปกติแล้วคนรวยก็ต้องแต่งกับพวกคนรวยด้วยกันสิถึงจะถูก ฉันก็คิดว่าเจ้าสัวจะเอาลูกสาวใส่ตะกร้าล้างน้ำ ให้แต่งกับคนระดับเดียวกันซะอีก "

" แกไม่รู้อะไร เจ้าสัวรักและตามใจลูกสาวอย่างกับอะไรดี เมื่อเธอเลือกผู้ชายคนนี้มีรึเจ้าสัวจะกล้าขัดใจลูก "

" อย่างงี้ผู้ชายก็ตกถังข้าวสารหน่ะสิ "

" ก็ใช่หนะสิยะ เป็นบอดี้การ์ดอยู่ดีๆก็เลื่อนขั้นมาเป็นลูกเขยเจ้าสัวอิทธิชัย เศรษฐีเงินล้านเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ของประเทศ "

เสียงลูกค้าในร้านที่คุยกัน เธอได้ยินทุกคำพูด ทุกประโยคมันทิ่มแทงใจคนฟังอย่างนลินดา เหมือนมีมีดนับร้อยเล่มมากรีดใจของเธอ 

" แม่ค้าเก็บตังด้วย เท่าไหร่ " 

เห็นว่าเรียกแล้วไม่มีการตอบสนองจึงเรียกซ้ำอีก

" แม่ค้า เก็บตังด้วยจ้า "

นลินดาเหม่อลอยน้ำตาไหลอยู่อย่างนั้นหูของเธอมันอื้ออึงไปหมด สมองไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น มุทิตารีบเดินเข้าไปคว้ารีโมทปิดทีวีแล้วรีบเดินไปเก็บเงินกับลูกค้า ก่อนจะเดินไปหานลินดา

" ขิง แกอย่าคิดมากเลยนะ ในเมื่อมันเลือกจะทิ้งแกกับลูกไปก็ปล่อยมัน สันดานชั่วแบบนั้นปล่อยมันไป แกยังสาวยังสวยไว้ฉันจะพาแกไปหาผัวใหม่เอง "

" แต่แกก็ยังหาผัวไม่ได้เลยนะมิว "

" _ "

" ไม่ใช่หาไม่ได้แต่ฉันไม่เอาใครต่างหากเล่า แกไปพักข้างบนเถอะ ป่านนี้น้องธามตื่นแล้วมั้ง ฉันขายคนเดียวได้ "

พูดจบก็ดันหลังเพื่อนให้ขึ้นบันไดไป