เมื่อหมอปกป้อง (2)

"นาวพี่ต้องไปงานต่อคงจะไปส่งเราไม่ทันแล้ว" กันตนาเดินหน้าเครียดมาหาดาราสาวที่เพิ่งออกจากห้องแต่งตัว หลังจากที่ผ่านพิธีการต่างๆ และออกจากวงสัมภาษณ์ของนักข่าว "พอดีวันใหม่มีอีเว้นท์" 

"ไม่เป็นไรไปเลยค่ะพี่กันต์ เดี๋ยว..คุณพีร์จะมารับ" รึเปล่าไม่รู้... ลัลนาตอบรับง่ายๆ ให้ผู้จัดการสาวสบายใจ ด้วยเข้าใจในอาชีพและหน้าที่ของกันตนาดีว่าไม่ได้มีแค่เธอที่เป็นนักแสดงในสังกัด ยังคงต้องดูแลนักแสดงอีกหลายคน

"ว่าที่เจ้าบ่าวจะมารับก็ไม่บอกกัน พี่นี่ก็กังวลอยู่" กัตนายิ้มแซวอย่างโล่งใจ ที่อย่างน้อยก็ไม่ได้ทิ้งให้ผู้ที่เปรียบเสมือนน้องสาวต้องกลับบ้านเอง

"พี่กันต์ไปเถอะค่ะ แถวนั้นรถน่าจะติด" คนตัวเล็กยกเหตุผลรถติดมาเอ่ยเตือน ตั้งใจให้ผู้จัดการส่วนตัวรีบไปจะได้ไม่มีเวลามาเอ่ยแซวกันไปมากกว่านี้

"โอ๊ย! ใช่ๆ ลืมไปเลยงั้นพี่ไปก่อนนะนาว เดี๋ยวโทรหา" มะนาวตอบรับเล็กน้อยก่อนจะเก็บกระเป๋าของตนเอง กวาดสายตามองรอบๆ ว่าไม่ได้ลืมอะไร และทิ้งขยะในส่วนของตนเองเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนมาเปิดโปรแกรมสนทนาดูอีกครั้ง

ไม่รู้จะต้องเรียกรถกลับเองด้วยรึเปล่า

แต่เมื่อเห็นว่าในบทสนทนามีการตอบรับแล้วก็ยิ้มอย่างโล่งใจเล็กน้อย ลำพังกลับเองยังไม่เท่าไหร่ แต่ที่สำคัญเลยคือธุระที่ทั้งเธอและเขาต้องไปจัดการวันนี้ก็คือเรื่องชุดที่ไปลองคราวก่อนนั่นแหละ มีจุดที่ต้องแก้หลายจุด วันนี้พวกเธอจึงต้องกลับไปเพื่อลองชุดอีกครั้ง

ลัลนากดโทรหาคนที่นัดไว้ผ่านโปรแกรมแชทที่มีฟังก์ชั่นสำหรับการโทร  เพราะดูจากเวลาเธอเลทมาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่กลับไม่มีคนรับสาย มีเพียงเสียงสัญญาณที่ดังว่าเจ้าของเครื่องไม่ได้ปิดเครื่อง เพียงแต่ไม่ได้รับสายเท่านั้นเอง

หรืออาจจะขับรถอยู่

ลัลนาบ่นพึมพำอย่างไม่คิดมาก เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะติดเคสด่วนเลยออกมาสาย ตอนนี้อาจจะขับรถเลยรับโทรศัพท์ไม่ได้ เมื่อเห็นว่ามีแม่บ้านเข้ามาภายในห้องรับรองเพื่อตั้งใจทำความสะอาด ดาราสาวจึงเดินออกจากห้องให้แม่บ้านได้ทำหน้าที่ได้สะดวก ตั้งใจว่าจะเดินไปรอตรงลานจอดด้านหลังหากเขามาถึงเธอค่อยแจ้งที่อยู่กับเขา

แต่เมื่อเธอเดินไปถึงยังจุดจอดรถด้านหลังก็ต้องขมวดคิ้วแปลกใจ เมื่อเห็นรถคันหรูคุ้นตาที่เคยนั่ง จอดนิ่งรออยู่ เพ่งมองดีๆ เห็นร่างสูงกำยำที่คุ้นตายืนหันหลังอยู่

หมอพีร์?

คนตัวเล็กเดินตรงเข้าไปยังจุดหมายอย่างไม่เร่งรีบ พยายามเพ่งมองเหมือนเห็นเขายืนคุยกับใครอยู่ เมื่อสาวเท้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ก็เริ่มจับเสียงคู่สนทนาได้ เสียงออดอ้อนเฉพาะตัวที่มักจะได้ยินเวลาอยู่ในวงสัมภาษณ์นักข่าว จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก...

มินนี่!

เหอะ! โทรไปไม่รับสาย มายืนคุยกับแฟนเก่าอยู่นี่เอง

"คุณพีร์คะ" น้ำเสียงสดใสเปี่ยมไปด้วยความดีอกดีใจของนักแสดงสาวส่งผลให้รพีภัทรหันกลับมาตามเสียงเรียกด้วยความแปลกใจ "รอนานไหมคะ"

"ครับ.." คนตัวสูงตอบรับเสียงเบา ขมวดคิ้วงุนงงกว่าเดิมเมื่อคนมาใหม่เดินเข้ามาประชิดตัวก่อนจะเอื้อมมือมาคล้องแขน 

ปกติมีแต่ต่างคนต่างหลีกเลี่ยงเจอกัน อยู่ห่างกันให้มากที่สุด นี่อะไรวะเนี่ย?  รพีภัทรมองการกระทำคนตรงหน้าอย่างหวาดระแวง

"เธอกับพีร์รู้จักกันด้วยเหรอ" เป็นมนิสราที่อดทนรอไม่ไหว โพล่งถามด้วยความสงสัย

"ก็ใช่น่ะสิ มารับขนาดนี้ คล้องแขนกันขนาดนี้ จะไม่รู้จักได้ไง" ลัลนาตีรวนกลับ ยักคิ้วกวนอารมฌ์ มั่นใจว่านางเอกสาวไม่กล้าแสดงท่าทีร้ายๆ ต่อหน้ารพีภัทรแน่นอน

"ฉันรู้จักกับพีร์มาก่อนเธอตั้งนานไม่ยักรู้ว่าพวกเธอรู้จักกันด้วย" มินนี่กัดฟันตอบ หันมาถามชายหนุ่มเสียงหวาน "เพื่อนใหม่เหรอคะพีร์"

"ไม่ใช่จ้ะ" มนิสราจิกตามองคนตรงข้าม ในใจอยากจะตะโกนตอบว่าไม่ได้ถาม แต่ทำได้เพียงยิ้มฝืนๆ ตอบไป 

"พอดีฉันกับพีร์เป็น...คนสนิทกันมาก่อน ฉันบังเอิญเจอเลยแวะทักน่ะ" มนิสราตั้งใจพูดความสัมพันธ์ให้กำกวม ตั้งใจให้คนตรงหน้าแสดงอาการอยากรู้บ้าง

"ไม่ได้ถาม" มนิสรากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ขึงตาใส่หญิงสาวอีกคนด้วยความขุ่นเคือง ที่ยกคำพูดในใจเธอมาพูดแทน ในขณะที่ตัวเองพูดไม่ได้!

"นาว" คุณหมอหนุ่มดุคนตัวเล็กเสียงเข้ม ที่ชักจะกวนคนอื่นมากเกินไป ด้วยความที่เห็นว่าทั้งสองมีชื่อเสียง หากมีคนมาเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

แตะไม่ได้เลย! มะนาวเบ้ปากอย่างหมั่นไส้

"ผมไปก่อนนะมินนี่ เอาไว้คุยกัน" รพีภัทรหันมาเอ่ยลาเพื่อนเก่า ตั้งท่าจะลากคนที่ยืนห้อยโหนอยู่ข้างๆ ไปขึ้นรถ

"เดี๋ยวสิคะคุณพีร์ มินนี่เขาน่าจะอยากรู้ว่าเราจะไปไหนกัน" ลัลนาเงยหน้าซบไหล่ออดอ้อนว่าที่เจ้าบ่าวก่อนจะหันไปยักคิ้วบอกคนตรงข้าม "ฉันกับคุณพีร์จะไปลองชุดแต่งงานน่ะ"

"แต่งงาน!?"

"อ้าว! เธอไม่รู้เหรอว่าฉันจะแต่งงาน"

ไม่รู้ก็บ้าแล้ว!!

มนิสรารู้ข่าวเรื่องการแต่งงานสายฟ้าแลบของคู่แข่งตนเองมาก่อนอยู่แล้ว เพียงแต่ช่วงนั้นเธอติดทำงานที่ต่างประเทศจึงไม่ได้มีเวลาตามสืบอย่างจริงจัง รู้เพียงแค่มีคนเม้าธ์ๆ กันว่าแต่งงานกับคุณหมอคนหนึ่งเพื่อกอบกู้ชื่อเสียง ตัวเธอคิดไว้ว่าไม่เป็นหมอจนๆ ที่ต้องอาศัยเข้าเวรจนดึกแลกเงิน ก็ต้องเป็นหมอแก่ๆ บ้างาน ใครจะไปคิดว่าจะเป็นรพีภัทรที่มาแต่งงานกับลัลนาเพื่อกลบข่าวลือบ้าๆนั่น

"ไม่ยินดีหน่อยเหรอ ทำไมทำหน้าแบบนั้น" มนิสราปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นฝืนยิ้มบางๆ ตอบกลับอย่างรวดเร็วตามสไตล์นักแสดงมืออาชีพ

"ยินดีด้วยนะพีร์...มะนาวด้วยนะ" ลัลนากลอกตามองบนแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อสิ่งที่คนตรงหน้าแสดงออก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยียวนกลับไปอีกครั้ง อย่างน้อยการได้เห็นหน้าเหวอๆ ของคนตรงหน้าก็พอจะทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยจากการที่รอนางเอกคนดังถึงสองชั่วโมง

"ขอบใจจ้ะมินนี่ แต่ไม่เชิญนะ พอดีเชิญแค่คนสนิท" เมื่อพูดจบเธอก็ออกแรงดึงว่าที่เจ้าบ่าวให้ขึ้นรถทันที พลางกระซิบบอกเสียงเบา "คุณให้ฉันเป็นคนจัดการทุกอย่าง เพราะฉะนั้นเรื่องแขกคุณก็ห้ามยุ่ง"

รพีภัทรยักไหล่ตอบรับเนือยๆ ไม่ได้คิดจะสนใจเรื่องอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ยิ่งเรื่องผู้หญิงฟาดฟันกันยิ่งไม่คิดใส่ใจ ขอเพียงแค่อย่าดึงเขาไปเกี่ยวกับเรื่องยุ่งๆ นี่ก็พอ

แค่นี้ชีวิตก็ห่างไกลความสงบสุขไปมากแล้ว