บทที่ 1 พ่อแม่สามีที่จริงใจ (2)

บ่ายวันเสาร์ รถยนต์ซีดานสีดำสนิทเคลื่อนตัวอย่างนุ่มนวลผ่านประตูเหล็กดัดขนาดมหึมาที่เปิดออกต้อนรับอย่างช้าๆ สองข้างทางคือสนามหญ้าสีเขียวขจีที่ได้รับการตัดแต่งอย่างประณีต สลับกับสวนดอกไม้นานาพรรณที่กำลังเบ่งบานอวดสีสันงดงาม เส้นทางที่ทอดยาวเข้าไปด้านในเผยให้เห็นคฤหาสน์หลังใหญ่โตโอ่อ่าที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า เป็นสถาปัตยกรรมที่ผสมผสานระหว่างความคลาสสิกของจีนและความโมเดิร์นของตะวันตกได้อย่างลงตัว

นี่คือ ‘บ้านใหญ่’ ของตระกูลเสิ่น สถานที่ที่เจาหยวนเคยก้าวเข้ามาด้วยความประหม่าเมื่อหกปีก่อน และเป็นสถานที่ที่ทำให้ภาพฝันในละครน้ำเน่าของเขาพังทลายลงไม่เป็นท่า

“ถึงแล้ว! บ้านคุณปู่คุณย่า!” เสียงเจื้อยแจ้วของเสิ่นเล่อดังขึ้นจากเบาะหลัง เด็กชายนั่งไม่ติดที่ด้วยความตื่นเต้น ผิดกับเสิ่นอันที่นั่งนิ่งๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง แต่แววตาที่ส่องประกายก็บ่งบอกว่าเขาก็ดีใจไม่แพ้น้องชาย

เสิ่นหลางจอดรถเทียบหน้าทางเข้าหลักของตัวคฤหาสน์ และทันทีที่รถจอดสนิท ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างของหญิงสูงวัยแต่ยังคงความงดงามไม่สร่างซา ‘คุณหญิงหลิวซู’ หรืออดีตนักแสดงชื่อดัง หลิวซูซิน ยืนรอต้อนรับพวกเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง

คุณหญิงอยู่ในชุดเดรสผ้าไหมสีหยกอ่อนที่ขับให้ผิวของเธอดูผุดผ่อง เครื่องประดับมุกบนคอและข้อมือดูเรียบหรูแต่บ่งบอกถึงรสนิยมอันยอดเยี่ยม เส้นผมสีดำขลับถูกเกล้าขึ้นเป็นมวยอย่างสง่างาม เผยให้เห็นลำคอระหง แม้จะมีริ้วรอยแห่งวัยปรากฏอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อาจบดบังความงามในอดีตของเธอได้เลย

“มากันแล้วเหรอลูก!” คุณหญิงร้องทักด้วยความดีใจ

เจาหยวนลงจากรถก่อนใครเพื่อน และยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยทักทาย ร่างของเขาก็ถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนที่อบอุ่นของคุณแม่สามี

“หยวนหยวนของแม่! มาให้แม่ดูใกล้ๆ ซิ ตายจริง... ทำไมดูผอมลงไปอีกแล้วล่ะลูก เจ้าลูกชายตัวดีไม่ดูแลลูกเลยใช่ไหม!?” คุณหญิงพูดพลางจับใบหน้าของเจาหยวนพลิกซ้ายพลิกขวาสำรวจอย่างละเอียด

เสิ่นหลางที่เพิ่งก้าวลงจากรถพร้อมกับจูงมือลูกชายทั้งสองคนลงมาด้วยถึงกับชะงักค้าง เขาทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก ได้แต่ยืนมองภาพนั้นตาปริบๆ

“ผมสบายดีครับคุณแม่ ไม่ได้ผอมลงหรอกครับ” เจาหยวนรีบแก้ต่างให้สามี

“ไม่ได้ๆ เดี๋ยววันนี้แม่จะขุนลูกให้อ้วนขึ้นเอง” คุณหญิงว่า ก่อนจะเบนความสนใจไปยังหลานชายฝาแฝดที่ยืนอยู่ข้างๆ “อันอัน เล่อเล่อ มาให้ย่ากอดหน่อยเร็ว!”

สองแฝดวิ่งเข้าไปกอดคุณย่าอย่างว่าง่าย คุณหญิงหัวเราะเอ็นดูพลางลูบหัวหลานชายทั้งสองสลับกันไปมา หลังจากทักทายหลานๆ จนหนำใจแล้ว สายตาของคุณหญิงก็เพิ่งจะสังเกตเห็นการมีอยู่ของลูกชายตัวเอง

“อ้าว... เธอก็มาด้วยเหรอเสิ่นหลาง”

คำทักทายที่แสนจะห่างเหินนั้นทำให้เสิ่นหลางแทบทรุด “โธ่ คุณแม่ครับ ผมเป็นคนขับรถมาส่งพวกเขานะครับ”

“เหรอจ๊ะ ดีแล้วๆ ทำหน้าที่ได้ดีมาก” คุณหญิงพยักหน้าอย่างขอไปที ก่อนจะหันกลับมาจูงมือเจาหยวน “ไปลูก เข้าบ้านกันเถอะ พ่อเขาก็รออยู่ข้างใน อากาศข้างนอกร้อน เดี๋ยวผิวสวยๆ ของลูกจะเสียหมด”

แล้วร่างของคุณหญิงกับเจาหยวนและสองแฝดก็หายลับเข้าไปในตัวบ้าน ทิ้งให้เสิ่นหลางยืนเป็นอากาศธาตุอยู่เพียงลำพังกับคนขับรถของที่บ้านที่เพิ่งเดินออกมารับกุญแจรถพอดี ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจกับชะตากรรมของตัวเอง ก่อนจะเดินคอตกตามทุกคนเข้าไปในบ้าน

ภาพเหล่านี้ทำให้เจาหยวนอดนึกย้อนไปถึงวันแรกที่เขามาที่นี่ไม่ได้

หกปีก่อน...

เจาหยวนในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดากับกางเกงสแล็คสีดำที่ดูดีที่สุดเท่าที่เขามี นั่งตัวเกร็งอยู่บนเบาะข้างคนขับ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผากทั้งที่แอร์ในรถเย็นเฉียบ เขากำลังจะไปพบพ่อแม่ของเสิ่นหลางเป็นครั้งแรก หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมานอกอก

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้หยวนหยวน พ่อกับแม่ผมใจดี” เสิ่นหลางในตอนนั้นยังคงคีพลุคท่านประธานสุดคูล เอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม แต่แววตาเย็นชาของเขากลับไม่ได้ช่วยให้เจาหยวนรู้สึกดีขึ้นเลย

‘ใจดีเหรอ... จะใจดีกับโอเมก้าธรรมดาๆ ที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเราได้ยังไงกัน?’ เจาหยวนคิดในใจ เขานึกภาพฉากในละครที่เคยดูซ้ำไปซ้ำมาในหัว คุณหญิงผู้สูงศักดิ์มองเขาด้วยหางตา ก่อนจะยื่นเช็คให้แล้วพูดว่า ‘เท่าไหร่ก็ว่ามา ขอแค่เธอไปจากชีวิตลูกชายฉัน’