บทที่ 1 พ่อแม่สามีที่จริงใจ (3)

เมื่อรถจอดสนิทหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เจาหยวนก้าวขาลงจากรถแทบไม่ไหว เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงมดปลวกตัวเล็กๆ ที่กำลังจะเดินเข้าสู่ปราสาทของราชสีห์

เสิ่นหลางจูงมือเขาเดินเข้าไปในบ้าน ทุกย่างก้าวช่างหนักอึ้ง ภายในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ร่างของชายหญิงสูงวัยสองคนนั่งรออยู่บนโซฟาหลุยส์ตัวใหญ่ นั่นคือท่านประธานเสิ่นเจี๋ย และคุณหญิงหลิวซู บิดามารดาของเสิ่นหลาง บรรยากาศกดดันจนเจาหยวนแทบหยุดหายใจ

เขากำลังจะก้มหัวแนะนำตัวตามบทที่ท่องมาทั้งคืน แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...

คุณหญิงหลิวซูที่ตอนแรกนั่งนิ่งด้วยมาดนางพญา จู่ๆ ก็เบิกตากว้าง จ้องมองมาที่เขาและมือของเขาที่กุมอยู่กับมือของลูกชายท่านอย่างไม่วางตา ก่อนที่มาดนางพญานั้นจะพังทลายลงในพริบตา

“พระเจ้า! เรื่องจริงเหรอเนี่ย!?” คุณหญิงร้องออกมาเสียงดัง ก่อนจะลุกพรวดพราดเดินตรงเข้ามาหาพวกเขาทันที “เสิ่นหลาง! นี่... นี่ลูก... ลูกมีคนที่ชอบแล้วจริงๆ เหรอ!?”

เจาหยวนยืนตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก คุณหญิงเดินเข้ามาใกล้แล้วจับจ้องใบหน้าของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ แววตาของท่านไม่ได้ดูถูกเหยียดหยาม แต่กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและ... ความโล่งอก?

“ในที่สุด! ในที่สุดเจ้าลูกชายท่อนไม้ของฉันก็มีคนรักเป็นตัวเป็นตนซะที!” ไม่พูดเปล่า คุณหญิงโผเข้ามากอดเจาหยวนแน่นจนเขาแทบหายใจไม่ออก “หนูช่างน่ารักเหลือเกินลูก! ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งหนูมาโปรดลูกชายของแม่!”

เจาหยวนอ้าปากค้าง สมองของเขาว่างเปล่าไปหมด นี่มันเรื่องอะไรกัน? ไหนล่ะเช็คสิบล้าน? ไหนล่ะคำพูดดูถูก? ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

เขาหันไปมองเสิ่นหลางเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่อัลฟ่าหนุ่มกลับได้แต่ยักไหล่เบาๆ เหมือนจะบอกว่า ‘ผมเตือนคุณแล้ว’

วันนั้นเจาหยวนไม่ได้ถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลเสิ่น แต่เขากลับถูกต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดีราวกับเป็นคุณชายคนหนึ่ง คุณหญิงเอาอกเอาใจเขาทุกอย่าง ส่วนท่านประธานเสิ่นเจี๋ยแม้จะดูขรึมๆ แต่ก็ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เขาตลอด มันเป็นสถานการณ์ที่เหนือความคาดหมายของเขาไปไกลลิบ…

“หยวนหยวน คิดอะไรอยู่เหรอลูก?”

เสียงของคุณหญิงดึงเจาหยวนกลับมาสู่ปัจจุบัน เขาส่ายหน้าเบาๆ พลางยิ้มให้ “เปล่าครับ แค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ นิดหน่อย”

“คิดถึงวันแรกที่เราเจอกันล่ะสิ” คุณหญิงพูดเหมือนอ่านใจเขาออก “แม่ยังจำได้ดีเลยนะ วันนั้นลูกน่ารักเหมือนกระต่ายน้อยตื่นตูมเลย”

เจาหยวนได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้กับคำเปรียบเปรยนั้น

มื้อค่ำที่บ้านตระกูลเสิ่นนั้นอลังการสมคำร่ำลือเสมอ บนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ที่สามารถนั่งได้ยี่สิบคน มีอาหารจีนเลิศรสนับสิบอย่างวางเรียงรายส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย แต่ความพิเศษของวันนี้คือ อาหารเกือบทั้งหมดเป็นของโปรดของเจาหยวน

“มาลูก มาทานกุ้งผัดซอสเอ็กซ์โอเยอะๆ นี่ของโปรดลูกเลยนี่” คุณหญิงคีบกุ้งตัวโตใส่จานให้เจาหยวน

“ขอบคุณครับคุณแม่”

“เป๋าฮื้อนี่ด้วยนะลูก บำรุงร่างกาย” ท่านประธานเสิ่นเจี๋ยที่นั่งเงียบๆ มานานก็คีบเป๋าฮื้อชิ้นใหญ่ใส่จานให้ลูกสะใภ้เช่นกัน

“ขอบคุณครับคุณพ่อ”

เจาหยวนมองอาหารที่พูนขึ้นเรื่อยๆ ในจานของตัวเองแล้วก็ได้แต่ยิ้มรับความรักจากพ่อแม่สามี ขณะที่เสิ่นหลางซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ได้แต่มองตาละห้อย

“คุณแม่ครับ ผมก็ชอบกุ้งผัดซอสเอ็กซ์โอนะครับ” เขาเอ่ยขึ้นเรียกร้องความสนใจ

“โตแล้วก็คีบเองสิ” คุณหญิงตอบกลับโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง “อย่าให้หยวนหยวนต้องลำบากบริการเธอด้วยล่ะ”

“โธ่” เสิ่นหลางครางออกมาอย่างน่าสงสาร ก่อนจะหันไปหาพ่อ “คุณพ่อครับ...”

“ฟังแม่เขาเถอะลูก” ท่านประธานเสิ่นเจี๋ยตอบกลับสั้นๆ แต่ได้ใจความ

เสิ่นหลางพ่ายแพ้ย่อยยับ เขาได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวในจานของตัวเองเงียบๆ สลับกับคอยตักอาหารให้ภรรยาและลูกๆ เพื่อทำคะแนน เจาหยวนเห็นท่าทางน่าสงสารปนน่าหมั่นไส้ของสามีแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เขาจึงแอบคีบเนื้อปลาชิ้นสวยที่แกะก้างออกหมดแล้วใส่ไปในจานของเสิ่นหลางเงียบๆ

อัลฟ่าหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ดวงตาคมกริบฉายแววขอบคุณและรักใคร่อย่างสุดซึ้ง ก่อนจะรีบทานเนื้อปลานั้นเข้าไปราวกับกลัวใครจะมาแย่ง

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะ โดยเฉพาะเสียงเจื้อยแจ้วของสองแฝดที่กำลังเล่าวีรกรรมที่โรงเรียนให้คุณปู่คุณย่าฟังอย่างออกรส

เจาหยวนมองภาพตรงหน้า ภาพของครอบครัวที่สมบูรณ์และเปี่ยมสุข เขารู้สึกขอบคุณโชคชะตาที่นำพาเขามาเจอกับเรื่องราวดีๆ เหล่านี้ ถึงแม้ว่าเขาจะยังคงแอบฝันถึงเงินสิบล้านอยู่บ้างเป็นครั้งคราว แต่ความสุขที่ได้รับในทุกวันนี้ มันมีค่ามากกว่านั้นนับร้อยนับพันเท่า

เขามองสามีที่กำลังแอบส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ มองลูกชายฝาแฝดที่กำลังยิ้มอย่างร่าเริง และมองพ่อแม่สามีที่รักและเอ็นดูเขาเหมือนลูกชายแท้ๆ

บางที... การไม่ได้เงินสิบล้านนั่น อาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาก็ได้