บทที่ 14 ตัวอันตราย (2)

ลั่วเทียนเฉินยืนนิ่งไม่ขยับ ใบหน้าของเขาหล่อเหลาก็จริง ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเย็นชาดุจหุบเขาน้ำแข็ง หลี่เสวี่ยซินสังเกตร่างสูงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นับว่ายังรู้มารยาทอยู่บ้าง เขาปลดชุดไว้ทุกข์ออกแล้ว กระนั้นสิ่งที่ดึงสายตาให้นางต้องหยุดชะงักก็คือ ถุงหอมที่อีกฝ่ายห้อยไว้ข้างเอว

ลั่วเทียนเฉินเลิกคิ้ว เขาหลุบเปลือกตาลงต่ำจึงเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจับจ้องสิ่งใด ริมฝีปากชายหนุ่มกระตุก เขายกมือขึ้นลูบไล้ลายปักอย่างทะนุถนอม ราวกับจงใจให้นางได้เห็น หลี่เสวี่ยซินรู้ตัวว่าถูกจับได้ ใบหน้างามจึงรีบเฉไฉมองไปทางอื่น

‘นางจะต้องมีเรื่องปิดบังไม่ผิดแน่’

“เชิญทุกท่านด้านในเถิด” หลี่เสวี่ยซินเชื้อเชิญ

ลั่วเทียนเฉินไม่ได้ละสายตาจากนาง ทำให้หลี่เสวี่ยซินรู้สึกประหม่า ใช่นางไม่รู้ว่าตนกำลังถูกดวงตาคมกริบประหนึ่งดาบเล่มหนึ่งจดจ้อง ดังนั้นหลี่เสวี่ยซินจึงทำได้เพียงแสร้งไม่สบตาเขา มิเช่นนั้นนางจะต้องระเบิดโทสะออกมาจนยากจะควบคุม

เจ้าของร่างสูงเดินเฉียดไหล่บอบบางไปเนิบช้า ทิ้งไว้เพียงลมสายหนึ่งที่หอบเอากลิ่นเครื่องหอมอันคุ้นเคยกระทบโสตประสาท เสียงแค่นยิ้มแผ่วเบาดุจตอกย้ำว่าเขา