บทที่ ๔ เขยิบเข้ามาสิ

“ยอด ฝากดูเด็ก ๆ ที ฉันจะลงไปคนเดียว”

หัวหน้าเลขานุการตัวเล็กกล่าวเมื่อรถยนต์แล่นมาถึงยังอีกหนึ่งจุดนัดหมายซึ่งอยู่ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ในยามนี้เป็นเวลาเกือบแปดโมง ทว่าเขายังเหลืออีกหนึ่งปัญหาให้ต้องจัดการ

คิดแล้วก็ส่งยิ้มให้เด็ก ๆ ก่อนจะกล่าวขอตัวออกมาจากรถเพื่อเดินเข้าเขตก่อสร้างที่ตนตกลงกับลูกน้องเอาไว้ว่าจะพาไอ้คนที่มันทำเสียเรื่องมาพูดคุยกันที่นี่

พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างเหนือขอบฟ้าแผ่ลงมายังเขตก่อสร้างซึ่งเต็มไปด้วยกิจกรรมและเสียงคลื่นไคล้แห่งการทำงาน ความเงียบของช่วงเช้าตรู่ถูกแทนที่ด้วยเสียงเครื่องจักรที่กำลังทำงานอย่างต่อเนื่อง เสียงค้อนตอกตะปูและเครื่องมือหนักต่าง ๆ ที่ดังก้องสะท้อนทั่วอาณาบริเวณ ผสานเข้ากับเสียงฝีเท้าที่ก้าวตรงไปยังห้องรับรองในมุมหนึ่งของพื้นดินเรียบแห้งซึ่งมีลูกน้องบางส่วนกำลังยืนพูดคุยหารือกับช่าง

“อรุณสวัสดิ์ครับ-หัวหน้าไปโดนอะไรมา!?”

“เฮ้อ...ช่างฉันเถอะน่ะ แล้วไอ้นั่นมันอยู่ไหน?”

“นั่งรออยู่ข้างในครับ...”

“อือ”

“หะ...ให้ผมซื้อผ้าพัน...”

“ไม่ต้อง ทำหน้าที่ของตัวเองไป”

ม่วงออกคำสั่งเสียงดุ เงยหน้ามองไอ้ลูกน้องหมาป่าที่กระวนกระวายออกหน้าออกตาพร้อมกับอ้ายอีคนอื่น ๆ ซึ่งเริ่มเดินมาถามไถ่เพราะเห็นเจ้านี่มันส่งเสียงตกอกตกใจ

ม่วงไม่คาดคิดเลยว่ากะอีแค่แผลแผลนี้จะทำให้เช้าอันเร่งรีบวุ่นวายขึ้นมาได้อีก สงสัยระหว่างที่ไอ้รอยช้ำน่ารำคาญนี้ยังคงอยู่บนหน้าเขาคงต้องหลบเลี่ยงการเจอลูกน้องตัวเองไปสักพักเพื่อไม่ให้โดนถามซอกแซก

เลขานุการหนูจี๊ดเดินตวัดหางเรียวเข้าไปในห้อง ก่อนจะพยักพเยิดใบหน้าสบตาคนอื่นนอกจากไอ้เขี้ยว ในระหว่างรอคนอื่น ๆ ออกไปม่วงที่ยืนอยู่หน้าประตูจึงเหลือบมองลูกน้องเหยี่ยวพิโดรตัวสูงใหญ่ที่นั่งคอตกหลบหน้าเขา ก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะเอื้อมไปดันปิดประตู

“รู้ใช่ไหมว่าทำอะไรผิด?”

“ครับ...เอ่อ.... แผล...”

“ยังจะเอาเวลามาห่วงฉันอีกนะ ตัวเองจะโดนพักงานแท้ ๆ”

ไอ้เขี้ยวหน้าซีด เมื่อวานมันคิดน้อยไปว่าคงไม่มีอะไรจึงงีบเอาแรงสักหน่อย ทว่าในช่วงเวลานั้นเป้าหมายที่ถูกสั่งให้จับตามองกลับออกมาพอดีเสียได้

“ฉันให้งานหนักไปเหรอ ถึงต้องมานอนในเวลางาน?”

“มะ...ไม่ใช่เลยครับ เป็นผมเองที่จัดการเวลาไม่ดี...”

“เรื่องแม่เหรอ?”

เขาในฐานะหัวหน้า จำรายละเอียดชีวิตของลูกน้องได้ครบหมดทุกคนเนื่องจากเป็นผู้คัดเลือกขึ้นมาเองกับมือ เรื่องไอ้เขี้ยวเองหลังออกจากคุกก็มาไต่เต้าทำงานสุจริตกับเครือเหมบำรุงเพื่อนำเงินไปรักษาแม่ที่ป่วยติดเตียง เห็นช่วงนี้คนอื่น ๆ พูดกันว่ามันไปเยี่ยมแม่ทุกวันจนไม่เป็นอันกินอันนอน

“ครับ...”

ไอ้เขี้ยวตอบกลับหัวหน้าหนูตัวเล็กอย่างซื่อตรง เขาเองรู้สึกผิดไม่ใช่น้อยที่ละเลยในหน้าที่ ตอนเรียกรวมตัวหัวหน้าก็กำชับแล้วว่างานนี้สำคัญมาก ยิ่งไปกว่านั้นคือการทำให้หัวหน้าที่เขาแอบมีใจให้ต้องผิดหวัง ไหนจะรู้มาจากเพื่อนร่วมงานที่ลงพื้นที่เมื่อคืนว่าหัวหน้าโดนคุณธรรศต่อย พอมาเห็นรอยช้ำจริง ๆ แล้วทำเอาพูดไม่ออกเลย

“พักงาน ๑ เดือน เริ่มตั้งแต่วันนี้”

“...รับทราบครับ”

ลูกน้องร่างโตหน้าหงอขนลีบ ม่วงที่ยืนมองกระหม่อมในระยะสายตาจึงเดินเข้าไปจับไหล่ให้เจ้าตัวเงยหน้าขึ้น อย่างไรคุณเปลวในตอนนี้ก็ปลอดภัย ทั้งมันเองก็ตั้งอกตั้งใจทำงานมาตลอด

“หยุด ๑ เดือนก็เอาเวลาไปดูแลแม่ซะ กลับมาทำงานแล้วถ้ามีปัญหาแบบนี้อีกต้องเอามาบอกฉันเข้าใจไหม จะได้ช่วยกันแก้”

“ขะ...ขอบคุณมากเลยครับ!”

“ดี ไปได้แล้ว”

ม่วงกล่าวพร้อมอมยิ้มเล็ก ๆ มุมปากก่อนจะต้องมาเจ็บทีหลังจนหน้านิ่วคิ้วขมวด แน่นอนว่าไอ้เขี้ยวย่อมแสดงสีหน้ากระวนกระวายเข้ามาจับหน้าจับตาดูอาการ เฮ้อ...ไอ้นกยักษ์นี่ ใจดีด้วยหน่อยแล้วลามปามอย่างนั้นหรือ!

“ปล่อย”

ม่วงเปล่งเสียงดุออกคำสั่ง กลับมาเป็นหัวหน้ามาดเข้มดังเดิมแล้วจึงสลัดมือเดินออกจากห้องรับรอง ผ่านลูกน้องที่ทั้งอยู่ในการดูแลและไม่ได้อยู่มาจนถึงรถได้โดยต้องตอบคำถามซ้ำ ๆ เดิม ๆ เกี่ยวกับหนังหน้าเขากว่าสิบครั้ง

ดีที่เข้ามาในตัวรถรับลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศผนวกกับความสดใสของเด็ก ๆ ทำให้เขาใจเย็นลงได้อย่างทันท่วงที กระนั้นหลังรถออกไปได้ไม่นานเขาก็โดนความง่วงเข้าเล่นงานอีกครั้ง หวังว่าพอถึงที่โรงพยาบาลขณะจูงเด็ก ๆ ขึ้นไปห้องพักผู้ป่วยเขาจะไม่เผลอหลับในหรอกนะ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

“หน้า...เจ็บอยู่ไหม”

“ฉันก็ได้ยาหมอมาแล้วนี่ไง”

ม่วงคล้ายจะลมจับ ตั้งแต่ได้รอยช้ำบนหน้ามาเหล่าลูกน้องก็ทักเช้ากลางวันเย็น เอาเข้าจริงเขาแค่ทายาแล้วไปทำงานตามปกติไม่กี่สัปดาห์มันก็กลับมาเหมือนเดิม ทว่ามันจะมีคนหนึ่งคล้ายอยากทำตัวเป็นแม่เขาเสียเหลือเกิน

ไอ้เฉลิมเห็นตัวเขาจูงมือพาสองคุณหนูเข้ามาเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล หลังจากส่งสองแฝดเข้าห้อง มันก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง จู่ ๆ ก็ช้อนอุ้มเขาวิ่งไปส่วนรับรองตึกผู้ป่วยนอก พูดคุยจ้อประสานงานแบบที่เขาไม่เคยเห็นมันทำมาก่อน ไม่ถึงยี่สิบนาทีเขาก็มีหมอมาให้คำแนะนำการรักษา ยาแก้ปวดมาสำหรับหนึ่งสัปดาห์ และยาทาให้รอยแผลหายไว

กระทั่งเขาทายากินยาแล้วไอ้เฉลิมมันก็ยังจ้องเขาตาไม่กะพริบ มีคนตัวใหญ่กว่าสองเท่ามาเพ่งเล็งแบบนี้มันอึดอัดนะเว้ย!

เฉลิมนับตั้งแต่เห็นคุณเลขานุการหนูจี๊ดเดินเข้ามาด้วยใบหน้าฟกช้ำใจเขาก็ตกลงไปถึงตาตุ่มไม่รู้เจ้าตัวไปโดนใครต่อยหน้ามา พอทราบว่าเป็นคุณธรรศก็ทำเอาอยากจะยื่นใบลาออกพร้อมเสยหมัดต่อยคืนเลยเชียว!

“มีจดหมายส่งมาถึงฉันรึเปล่า?”

หัวหน้าหนูจี๊ดถามขึ้นพลางเอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์ที่พาดอยู่บนราวไม้ข้างที่นั่งมาอ่านฆ่าเวลา โดยปกติแล้วในช่วงใกล้สิ้นเดือนแบบนี้จะมีจดหมายจำนวน ๑-๒ ฉบับจ่าหน้าถึงเขาเป็นการส่วนตัว

“มีครับ”

“จัดการไปหรือยัง?”

“ใส่เครื่องบดเอกสารไปแล้วครับ”

“ดีมาก”

หมียักษ์นั่งเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้าง ๆ หรือจะต้องกล่าวว่าพยายามอ่านหนังสือพิมพ์ดี เนื่องจากเจ้าตัวเอาแต่ผงกหัวสะลึมสะลือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่

“พิงมาได้นะ”

“อือ ขอบใจ”

ว่าแล้วคนตัวเล็กขอพับเก็บหนังสือพิมพ์โรงพยาบาลวางบนตักแล้วจึงเอนศีรษะพิงท่อนแขนกำยำอย่างไม่คิดเล็กคิดน้อย ทำเอาเฉลิมได้แต่ตะโกนอยู่ในใจว่าหัวหน้าคนนี้จะไม่ระวังตัวเกินไปแล้ว!

ดูหางที่กระดิกไปมาเบา ๆ นั่นสิ ดูหูเล็ก ๆ ที่กำลังโอนอ่อนไปตามกล้ามเนื้อแขนของเขาสิ ขนาดนี้แล้วคุณธรรศยังจะใจดำทำร้ายร่างกายอันน่าอุ้มชูนี้ได้ลงคออีกหรือ

ปัจจุบันขณะนายใหญ่คุยธุระอยู่ในห้องพักผู้ป่วย หากออกมาแล้วเขาจะเป็นคนออกปากขอค่าทำขวัญให้พี่หนูคนนี้ไม่ต้องเจ็บเสียเปล่า

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั่นเองเฉลิมก็เหลือบสายตาลงไปมองพี่เลขาตัวเล็กจิ๋วที่คล้ายว่าจะหลับเป็นจริงเป็นจัง เป็นไปได้เขาก็อยากเดินเข้าไปขอยืมเบาะนั่งญาติคนไข้ไว้ให้เจ้าตัวได้นอนพักสายตาดี ๆ ทว่าคนที่ด้านในมีศักดิ์เป็นเจ้านาย คราวจะขอเตียงจากพยาบาลก็จะเป็นการรบกวนเกินกว่าเหตุ สิ่งที่เขาทำได้เห็นจะเป็นการค่อย ๆ พาที่หนูลงมานอนหนุนขา

ใบหน้าเล็กแสดงสีหน้าเรียบเฉยซึ่งกำลังถูกห่อหุ้มด้วยภวังค์ฝัน เครื่องหน้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยประกอบกันขึ้นมาเป็นความละมุนละไมอันละเอียดอ่อนและมีเสน่ห์ในทุกมุมมอง ดวงเนตรคู่เล็กซึ่งถูกปิดบังด้วยเปลือกตาสีช้ำจากการอดหลับอดนอนแสดงให้เห็นถึงความพากเพียรที่เจ้าของร่างนี้กระทำตลอดมา ดวงตาคู่นี้มักมองอะไรต่อมิอะไรด้วยความสง่างามและเฉลียวฉลาดจนสามารถดึงหัวใจเขาออกไปได้อย่างไม่ยากเย็น แก้มตอบซูบนั้นหากมีเนื้อหนังเข้ามาเติมเต็มเสียหน่อยคงจะน่ามองไม่หน่าย

ในจังหวะเดียวกันใบหูเล็กนั้นกระดิกเล็กน้อยพร้อมขดตัวยกมือกอดอกแน่น ทั้งที่อากาศในอาคารก็ไม่ได้หนาวจนเกินไป ดังนั้นด้วยความสงสัยเขาจึงถือวิสาสะส่งมือไปจับสัมผัสหน้าผาก ทว่าไม่ทันที่หลังมือจะได้แตะผิวผ่องเขาก็ต้องชักกลับเมื่อคุณเลขาลืมตาลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับเสียงบานประตูห้องพักผู้ป่วยที่ถูกเปิดออก

“อ้าว...ทำแผลแล้วเหรอ?”

“ครับ พึ่งทำมาเมื่อกี้นี้”

“เท่าไหร่ล่ะ เดี๋ยวฉันออกให้”

ภูวธรรศในชุดภูมิฐานกล่าวเสียงเข้มด้วยความรู้สึกผิด ส่วนหนึ่งเป็นเขาเองที่คุมอารมณ์ไม่อยู่ทุกครั้งหากเป็นเรื่องของน้องเปลว ส่วนเรื่องราวในครั้งนี้นั้นเขาทำเกินไปจริง ๆ

“ไม่เป็น-

“นี่ใบเสร็จครับ”

ไม่ทันที่ม่วงจะได้กล่าวปฏิเสธ ผู้ช่วยเลขานุการอย่างไอ้เฉลิมก็เปิดถุงยาหยิบใบเสร็จชำระเงินขึ้นมายื่นให้นายใหญ่ดูอย่างทันท่วงที จนม่วงได้แต่มองตาโต เรื่องครั้งนี้มันเป็นความรับผิดชอบของเขานะ จะโดนลงโทษย่อมเป็นเรื่องสมควร

“ไม่เป็นไรครับนาย ค่ารักษาแค่นี้-

“ขอค่าปลอบขวัญให้หัวหน้าด้วยครับ”

“อือ ฉันก็คิดว่าจะให้อยู่”

ม่วงกำลังจะเอ่ยขัดไอ้เฉลิมที่จู่ ๆ ก็พูดจาต่อรองเป็นต่อยหอย คนเป็นหัวหน้าแม้จะมีอำนาจแต่ถ้าอยู่ต่อหน้าคุณภูวธรรศซึ่งเป็นเจ้านายใหญ่ ต่อให้จะดูเหมือนสนิทจนบอกกล่าวกันตรง ๆ ได้ทว่าอย่างไรเจ้านายก็คือเจ้านาย เขาไม่กล้าโวยวายให้เห็นหรอก

“สักหนึ่งพันได้ไหมครับ”

‘ไอ้เฉลิม มันมากไป!’

ม่วงต่อให้จะไม่สามารถพูดเต็มเสียงได้เพราะเกรงใจคุณธรรศ ทว่าก็พยายามกระตุกแขนเสื้อไอ้หมียักษ์เอาแต่ใจให้หันมาฟังกันบ้างต่อให้ร่างกายสูงใหญ่นั้นจะไม่กระเทือนจากแรงทึ้งเลยสักนิด

“หนึ่งพันใช่ไหม เดี๋ยวฉันจ่ายพร้อมกับเงินเดือน”

“ขอเป็นเงินพิเศษแทนได้ไหมครับ?”

‘ไอ้เฉลิม เอ็งฟังฉันบ้างไหมเนี่ย?’

นอกจากไอ้เฉลิมที่ไม่ฟังกันแล้ว คุณภูวธรรศที่ควรจะเห็นอากัปกิริยาการปฏิเสธของเขากลับไม่สนใจเอาแต่พูดคุยกับไอ้เฉลิมลูกเดียว ผมรู้นะครับนายว่าคุณเปลวชอบคนดีคนใจกว้าง แต่อีหรอบนี้ถ้าคุณเปลวมารู้มันจะไม่ดูทะแม่ง ๆ เหรอครับ

“เอาเป็นว่าฉันจะให้เป็นเงินพิเศษก็แล้วกัน วันพรุ่งนี้ฉันวางไว้ที่โต๊ะทำงานนะไอ้ม่วง”

“อะ...อ่า ครับ”

ตัวเขาทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากตอบรับไปแบบงง ๆ ในขณะที่คุณธรรศเดินกลับเข้าไปในห้องจับจูงเด็ก ๆ ไปโรงอาหารเพื่อซื้อขนมข้าวเที่ยง

ม่วงที่เมื่อสักครู่ง่วงจวนจะหลับเต็มที่กลับสร่างขึ้นมาหลังจากไอ้เฉลิมรองเลขาทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อน เงินค่ายาถ้าอยากให้เขาจ่ายคืนก็แค่ขอกันมาดี ๆ ไม่เห็นต้องไปร้องขอคุณธรรศให้มากความ

“ไอ้เฉลิม เอ็งทำไมจู่ ๆ ถึงไปขอค่าทำขวัญ ดูก็รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“ไม่มากเหรอ...”

“ก็เออสิ ค่ายาไม่กี่สตางค์ฉันจ่ายเองได้ แล้วค่าทำขวัญอะไรนั่นก็ไม่จำเป็นด้วย ฉันทำงานพลาดนะ จะไปมีหน้าขอเงินเจ้านายได้ยังไง คิดบ้างสิ”

“แต่คนที่ทำพลาดเป็นคนอื่น”

“แต่ฉันเป็นหัวหน้า ฉันเป็นคนออกคำสั่งให้มันไปทำงานพลาด เข้าใจที่ฉันต้องการจะสื่อไหม? ปกติเอ็งไม่เคยเป็นแบบนี้แล้วดันเป็นอะไรขึ้นมา”

ม่วงกล่าวด้วยความอารมณ์เสีย ได้เงินน่ะมันไม่มีอะไรเสียหายหรอก ทว่ามันเป็นเงินที่เขาไม่สมควรจะได้รับต่างหากมันถึงชวนให้ไม่สบายใจ

“แต่หัวหน้าต้องใช้หน้าทำงานไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ใช่ที่ฉันต้องออกไปเจอลูกค้า แต่ไม่นานเดี๋ยวมันก็หาย”

เอาจริง ๆ นั่นก็เป็นสิ่งที่เขาแอบกังวลอยู่เช่นกัน กระนั้นของพวกนี้ก็แค่ให้เจ้านายภูวธรรศเป็นคนออกงานเอง หรือไม่ก็แค่ส่งจดหมายเลื่อนการนัดหมาย อย่างไรลูกค้าที่เขาต้องไปพบส่วนใหญ่ล้วนมาจากบริษัทที่ร่วมงานกันมานานหลายปี

“เป็นห่วงตัวเองบ้างสิ”

“ฉันทำอยู่แล้วน่ะ แล้วก็ไปขับรถให้ฉันที”

เฉลิมพยักหน้าทำตามคำสั่ง เดินตามหลังหัวหน้าหนูจี๊ดที่ไม่เข้าใจถึงนัยของประโยคที่เขาใช้ความกล้าในการกล่าวออกไป ทั้งยังตอบกลับอย่างไม่สนอกสนใจ ต่อให้จะไม่เข้าใจถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่แต่อย่างน้อยก็ควรตระหนักถึงภาระร่างกายตัวเองบ้างสิ

ตลอดที่ทำงานด้วยกันมาในฐานะผู้ช่วยเลขานุการ เขาได้เห็นอะไรในตัวหนูน้อยตัวเล็กมามากโข ทั้งนิสัยทำงานจนดึกดื่นไม่หลับไม่นอน จนมานอนงีบเอาบนรถ ยิ่งบางครั้งเจ้าตัวเป็นคนขับรถไปไหนมาไหนเองตอนเช้า ๆ เขายิ่งเป็นห่วง ไม่รู้จะหลับในหรือเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น นอกจากนั้นเรื่องบาดแผลที่ได้รับไม่ใช่แค่เรื่องของวันนี้ แต่ไม่ว่าจะเป็นแผลถลอกที่ได้รับมาอย่างไม่รู้ตัวจากเขตก่อสร้าง เจ้าตัวก็ไม่เคยแยแสมันเท่ากับกองกระดาษบนโต๊ะทำงาน

ยิ่งไตร่ตรองและนำภาพจากประสบการณ์ที่แล้วมาผสมรวมกันยิ่งก่อเกิดเป็นความรู้สึกที่เพิ่มพูนขึ้น หรือนี่มันจะเป็นสัญญาณให้เขาเริ่มกระทำบางอย่างในความสัมพันธ์เจ้านาย-ลูกน้องกัน