บทที่ 2

บทที่ 2

“ปีนี้ผมจะปรับเงินเดือนขึ้นให้คุณอีกสิบเปอร์เซ็น แล้วก็จะมอบโบนัสพิเศษให้ด้วย”

หล่อนยกมือไหว้ภาค ทั้งๆ ที่หัวใจเจ็บช้ำเหลือเกิน เพราะถ้าเลือกได้ หล่อนคงไม่ทำแบบนี้

“ขอบคุณอีกครั้งค่ะบอส”

“โอเค งั้นเดี๋ยวคุณเตรียมเอกสารประชุมตอนสิบโมงให้พร้อมนะ เราจะเข้าประชุมด้วยกัน”

“ค่ะ บอส”

ผู้ชายตัวสูงในชุดทำงานเรียบหรูเดินหายกลับเข้าไปในห้องทำงานแล้ว แต่หล่อนยังคงมองตามไปจนประตูไม้ปิดสนิทลง

หยาดน้ำตารินไหลเอ่อคลอสองขอบตา โชคดีที่มีแว่นหนาช่วยอำพรางความอ่อนแอเอาไว้ได้

หล่อนยกมือขึ้นกุมหน้าอกของตนเอง ตรงตำแหน่งที่มีหัวใจซ่อนอยู่ และพึมพำอย่างทรมาน

“เจ็บ... จัง...”

“ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วนักล่ะลูก”

กนกแก้วเดินเข้ามาในบ้านตอนบ่ายสองโมงเย็น ทำให้มารดาที่กำลังตากผ้าอยู่อดที่จะถามด้วยความสงสัยไม่ได้ เพราะปกติหล่อนกลับบ้านไม่เคยเร็วกว่าสองทุ่มเลยแม้แต่วันเดียว

“วันนี้แก้วมีงานเลี้ยงที่บริษัทฯ น่ะจ้ะแม่ บอสก็เลยให้กลับมาเตรียมตัวก่อน”

“อ้าว แม่ลืมไป แก้วเคยบอกแม่ไว้แล้วนี่น่า”

กรมาศ หญิงสูงวัยเอ่ยขึ้นอย่างเอียงอาย และหัวเราะกลบเกลื่อน

“วันนี้แก้วคงกลับดึกหน่อยนะจ๊ะแม่”

“ไม่เป็นไรหรอก แก้วโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ แม่ไม่ห่วงหรอก”

“แล้วแม่อยู่คนเดียวได้นะจ๊ะ”

“แหม แม่อยู่คนเดียวที่ไหน มีเพื่อนสี่ขาอีกตั้งสี่ตัวแน่ะ”

ยังไม่ทันจบคำ สุนัขไทยตัวใหญ่สี่ตัวก็วิ่งกระโจนกันเข้ามาหา    กนกแก้วอย่างดีใจ พวกมันทั้งเลียทั้งตะกุยจนเสื้อผ้าที่กนกแก้วใส่เป็นรอย แต่หญิงสาวไม่เคยหัวเสียใส่พวกมันเลย เพราะรู้ดีว่าพวกมันรักและคิดถึงตนเองมาก

“โหๆ เลียใหญ่เลย...”  

หล่อนหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี และก็เล่นกับสุนัขอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางสายตาของมารดาที่มองมาอย่างมีความสุข

“เจ้าปุย เจ้าด่าง เจ้าขาว เจ้าดำ ไปวิ่งเล่นที่อื่นได้แล้ว”

แม่ของหล่อนสั่งสุนัขเสียงมีเมตตา และพวกมันก็พากันวิ่งไปเล่นที่สวนข้างบ้านกันอย่างว่านอนสอนง่าย หล่อนมองตามไปอย่างเอ็นดู

“เป็นหมาก็ดีนะแม่ ไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่รอเจ้าของกลับมา และเล่นด้วยกัน”

“พูดแบบนี้ แสดงว่ามีเรื่องทุกข์ใจใช่ไหมลูก”

แม่ของหล่อนเดินเข้ามาหา ยกมือขึ้นลูบศีรษะของหล่อนเบาๆ

“ปล่อยวาง พระท่านสอนแบบนี้นะแก้ว”

หล่อนฝืนยิ้มให้กับมารดา

“แก้วก็พูดไปอย่างนั้นแหละจ้ะแม่ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่วันนี้แม่มีกับข้าวแล้วหรือยังจ๊ะ ถ้ายังแก้วจะได้ออกไปซื้อมาให้ก่อน”

“มีแล้วล่ะ แม่มีปลาทูเหลืออยู่ ว่าจะทำน้ำพริกกะปิกินน่ะ”

กนกแก้วยกมือขึ้นลูบปากตัวเอง

“แซ่บด้วย แก้วอยากอยู่กินจังเลย”

“เอาไว้พรุ่งนี้แม่ทำให้กินก็แล้วกัน วันนี้ไปงานเลี้ยงกับเจ้านายเถอะ”

หล่อนยิ้มเศร้าๆ แต่ก็รีบสลัดความเศร้าทิ้งไป เพราะเกรงแม่จะไม่สบายใจ

“จ้ะแม่ งั้นแก้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ”

“ตามสบายเถอะ อ้อ แล้วแก้วจะไปยังไงล่ะ”

“เดี๋ยวบอสแวะมารับจ้ะ”

กรมาศระบายยิ้มกว้าง

“เจ้านายของแก้วก็ดีนะ ดูเป็นห่วงเป็นใยลูกน้องดีเหลือเกิน”

“บอสใจดีแบบนี้กับทุกคนแหละจ้ะแม่”

หล่อนฝืนยิ้มให้กับมารดาอีกครั้ง ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในบ้าน สีหน้ายามที่มารดาไม่ได้เห็นช่างเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

หล่อนต้องทนยิ้ม ต้องทนหัวเราะ ในขณะที่ภายในเจ็บปวดยิ่งนัก ยามที่ต้องพาผู้หญิงที่ไม่ใช่ตนเองส่งไปให้ภาคบนเตียง

หน้าที่... ท่องเอาไว้ว่ามันคือหน้าที่...

หญิงสาวบอกตัวเองดังๆ ในอก แต่ก็ไม่อาจจะหักห้ามความเสียใจเอาไว้ได้เลย

กนกแก้วใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเดินเปลือยเปล่าออกมา และมาหยุดที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ภายในห้องนอน

ดวงตากลมโตยามไม่มีแว่นตาหนาเตอะอำพรางดูหวานฉ่ำน่ามองขึ้นมา แถมขนตาของหล่อนยาวงอนคล้ายตุ๊กตา จมูกโด่งเชิด ริมฝีปากอิ่มหนาสีแดงระเรื่อ ใบหน้ารูปไข่สวยงาม และก็มีลักยิ้มที่แก้มข้างซ้ายหนึ่งข้าง

กนกแก้วมองเงาของตนเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกบานใหญ่

ผู้หญิงรูปร่างอวบอัด เนื้อตัวล้วนแต่เต็มไปด้วยเนื้อหนัง แม้หล่อนจะมีเอวที่คอดกิ่ว แต่หน้าอกของหล่อนใหญ่โตเกินไปจนต้องสวมใส่เสื้อตัวใหญ่ปิดบังเอาไว้ตั้งแต่สมัยวัยรุ่น แถมสะโพกก็ผายเกินไป มันดูใหญ่โต เทอะทะ หล่อนต้องการที่จะตัวเล็กกว่านี้ แต่ไม่ว่าจะอดอาหาร หรือออกกำลังกายยังไง ร่างกายของหล่อนก็เป็นแบบนี้