ตอนที่ 4 จูบแรก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ ขออนุญาตครับท่านประธาน”

“เชิญครับ”

สิ้นคำอนุญาต นวพรรษก็เปิดประตูห้องประธานเข้ามาพร้อมกาแฟดำแก้วโปรดของเจ้าของห้อง

“กาแฟครับ”

“โอเค ขอบคุณมาก งานผมวันนี้มีอะไรบ้าง”

“ตอนเช้า มีแค่เซ็นเอกสารครับ ส่วนช่วงบ่ายตอนบ่ายโมงครึ่ง ประชุมหัวหน้าฝ่ายติดตามความคืบหน้าของงาน ตอนบ่ายสามโมงตัวแทนจากบริษัทดับเบิ้ลยูดี มาขอเข้าพบครับส่วนตอนหกโมงเย็นมีไปงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของคุณขจรเจ้าของบริษัทเจเอสกับท่านเจ้าสัวครับ” นวพรรษทำหน้าที่เลขาได้อย่างคล่องแคล่ว

“คุณก็ต้องไปกับผมด้วยหรือเปล่า” เวทานนท์ถามขึ้น

“ไม่ได้ไปครับ งานน้ีเป็นงานเลี้ยงส่วนตัวครับ” เลขาหน้าหวานรีบปฏิเสธ

“ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับประตูห้องทำงานของเวทานนท์โดนเปิดออกด้วยฝีมือของเจ้าสัวเวทินผู้เป็นพ่อ

“คุณพ่อมีอะไรด่วนหรือเปล่าครับ มาหาเวย์ถึงห้อง” เวทานนท์เอ่ยถามผู้เป็นพ่อทันที

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก พ่อไม่ได้มาหาแก พ่อมาหาน้องนิวน่ะ แต่ไม่เห็นนั่งอยู่ข้างหน้า แค่จะมาบอกว่างานเลี้ยงวันเกิดคุณขจรตอนเย็นน่ะ น้องนิวก็ต้องไปด้วยนะลูกไปแทนคุณพ่อกับคุณแม่ของนิว” เจ้าสัวเวทินบอกกับนวพรรษ

“เอ่อ ได้ครับคุณลุง”

นวพรรษจำใจต้องรับปาก เมื่อผู้ใหญ่อย่างเจ้าสัวสั่งมา เวทานนท์นึกในใจพอเป็นพ่อเค้าสั่งนี่ไม่มีอิดออดเลย ทีเค้าบอกตอนแรกรีบปฏิเสธ

“งั้นพ่อกลับล่ะนะ น้องนิวเย็นนี้ไปเตรียมตัวที่บ้านลุงนะ จะได้ออกไปงานพร้อมกัน เรื่องชุดกับของขวัญพี่ท้อปเค้าเตรียมไว้ให้นิวแล้ว ไม่ต้องห่วง”

“ขอบพระคุณคุณลุงกับพี่ท้อปมากเลยนะครับที่เมตตานิว” นวพรรษยกมือขอบคุณเจ้าสัวเวทินด้วยความจริงใจในความเมตตาที่ท่านกับธนศิลป์คู่รักของท่านมีให้กับตนเอง

ช่วงบ่ายสามโมงตามกำหนดการที่ตัวแทนจากบริษัทดับเบิ้ลยูดี มาเข้าพบประธานกรรมการอย่างเวทานนท์ ซึ่งประธานบริษัทที่มาติดต่อเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกับนวพรรษและสนิทกัน

“น้องนิว ไม่ได้เจอกันนานมาก คิดถึงจังเลย”

เจษฎาหรือพี่เจษเจ้าของหรือประธานบริษัทดับเบิ้ลยูดี ที่พาตัวแทนมาติดต่อกับบริษัทของเวทานนท์เอ่ยทักขึ้นทันทีที่เจอหน้านวพรรษ พร้อมปรี่เข้ามาโอบกอดด้วยความยินดีที่ได้เจอรุ่นน้อง ทำเอาเวทานนท์ที่ออกมาจากห้องทำงานเห็นความสนิมสนมนั่นพอดีพอดี ฮึ เมื่อเช้าก็ผู้หญิง ตกบ่ายมาก็เป็นผู้ชาย เสน่ห์แรงจริงๆเลขาเรา เวทานนท์คิดหมั่นไส้ในใจ

“พี่เจษ สวัสดีครับ สวัสดีครับทุกท่าน เดี๋ยวเชิญพี่เจษและคณะไปที่ห้องรับรองก่อนนะครับ เดี๋ยวนิวเรียนท่านประธานก่อน”

นวพรรษเดินนำแขกไปที่ห้องรับรองทันทีพร้อมกับจัดของว่างมารับรองและกลับมาเรียนเชิญท่านประธานมาเจรจาธุรกิจกับแขกต่อ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ท่านประธาน ขออนุญาตครับ”

นวพรรษเคาะประตูก่อนจะขออนุญาตเจ้าของห้อง

“เชิญ”

เมื่อมือบางเปิดประตูเข้ามาก็พบกับใบหน้าอันบึ้งตึงของเจ้าของห้อง

“คือผมจะมาแจ้งว่า ตอนนี้คณะตัวแทนของบริษัทดับเบิ้ลยูดี มารอพบที่ห้องรับรองแล้วครับ”

“รับรองกันไปถึงไหนล่ะ ดูท่าแล้วแขกของผมคงติดใจคุณมาก เป็นคนรักเก่ากันหรือเปล่า” ประธานหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“มันเรื่องส่วนตัวครับ ขออนุญาตไม่ตอบ”

“เรื่องส่วนตัวแต่นี่มันที่ทำงานจะรำลึกความหลัง ความสนิทสนมกันก็ควรไปทำที่อื่น ลับหูลับตาคนหน่อยจะได้ ไม่น่าเกลียด ผมเตือนด้วยความหวังดี”

“เก็บความหวังดีของคุณไว้เถอะครับ คงไม่มีใครเค้าคิดอกุศลอย่างคุณ” นวพรรษโต้อย่างไม่ยอมเหมือนกัน

“ปากแซ่บอีกแล้ว ไหนผมขอชิมทีซิ ว่าแซ่บแค่ไหนทำไมคุณถึงมีทั้งผู้หญิงผู้ชายมารุม มาติดใจ”

เวทานนท์ถือโอกาสใช้มือหนาดึงคนร่างโปร่งบางเข้ามาหาตัวและก้มลงฉกริมฝีปากบางแต่ดูอวบอิ่มนั่นทันที

“อื้อ อื้อ”

นวพรรษใช้มือดันหน้าอีกคนออก มีหรือคนอย่างเวทานนท์จะยอม เขาใช้กำลังที่มีเหนือกว่านวพรรษกอดล็อคตัวร่างเพรียวเอาไว้ มืออีกข้างก็จับล็อคศีรษะอีกคนให้เงยขึ้นและอยู่นิ่งๆเพื่อรับจูบจากเค้า ปากบดปาก ลิ้นหนาพยายามสอดเข้าไปควานหาลิ้นบางข้างใน พอเข้าไปได้เจ้าของลิ้นหนาก็ไม่รอช้า รีบเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นบางและดูดเอา น้ำหวานจากโพรงปากนุ่ม หวานมากแฮะ ไม่นึกเลยว่าปากแซ่บๆของเลขาเค้าจะนุ่มและหวานขนาดนี้ ชักติดใจแล้วซิเวทานนท์คิดในใจก่อนจะบดจูบแบบสูบวิญญาณอีกครั้ง นวพรรษแทบจะขาดใจเขาพยายามเอามือดันอกของอีกฝ่ายออกเพื่อที่จะหายใจได้สะดวก จูบจนเป็นที่พอใจแล้วเวทานนท์ถึงได้ถอนปากออกจากปากนุ่ม นวพรรษรีบสะบัดตัวออกทันทีพร้อมกับกำมือเตรียมจะประเคนใส่คนที่บังอาจปล้นจูบแรกไปจากเขา

“หยุด อย่าได้คิดที่จะทำร้ายผมเหมือนนางเอกในละครเชียวนะ ถ้าคุณตบผมปล้ำคุณคืนแน่ อยู่ในนี้แหละไม่ต้องออกไปพบลูกค้ากับผม” เวทานนท์สั่งความและกำชับไม่ให้นวพรรษออกจากห้องทำงานของตน เพียงเพราะไม่อยากเห็นความสนิทสนมของเลขากับแขก ก่อนจะเปิดประตูเพื่อไปยังห้องรับรองที่มีคู่ค้ารออยู่

“อ่อ นี่คุณเลขา อาทิตย์หน้ามีไปตรวจโรงแรมที่ภูเก็ตอาทิตย์นึง คุณเตรียมตัวไปกับผมด้วยนะ”

ท่านประธานกลับเข้ามาสั่งงานเลขาหลังจากที่คุยกับแขกแล้ว

“แล้วงานทางนี้ล่ะครับ”

เลขาหน้าสวยเอ่ยถาม เขาไม่อยากจะไปกับคนที่อารมณ์ขี้หงุดหงิดคิดอคติกับเขา

“เดี๋ยวทางนี้ระหว่างที่เราไม่อยู่ คุณพ่อผมกับกับพี่ท้อปเค้าจะดูแลต่อเอง”

เวทานนท์ตอบเลขา พลางคิดว่าเลขาทำหน้าอย่างกับกินยาขม คงไม่อยากไปกับเขาล่ะซิ ดีจะได้แกล้งซะให้หายหยิ่งเลย เดี๋ยวแกล้งให้อยู่ด้วยกันนานๆเลย ทีกับคนอื่นคุยด้วยยิ้มไปด้วย แต่กับเขารอยยิ้มสักครั้งยังไม่เคยได้รับ เค้าเคยเห็นอีกฝ่ายยิ้มหวานให้คนอื่นอยู่เรื่อย

“เดี๋ยวคุณช่วยเอาแฟ้มนี้ไปให้คุณพ่อหน่อยแล้วกัน”

“ได้ครับ ขอตัวครับ”

นวพรรษเดินก้าวเข้ามารับแฟ้มจากมือท่านประธาน แต่พอเดินเข้าไปใกล้เกือบจะถึง ท่านประธานหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมายืนเกือบชิดเขา ทำเอานวพรรษเสียหลักเบรคไม่ทันเกือบล้มหงายหลัง โชคดีที่ลำแขนแกร่งของเวทานนท์โอบรอบเอวเลขาไว้จนคนโดนสวมกอด ตกใจที่ตัวเองจะล้ม และที่ตกใจกว่านั้นคืออยู่ในอ้อมกอดของท่านประธาน จนเขาอดหน้าแดงไม่ได้ ส่วนประธานหนุ่มเองตอนแรกตั้งใจจะแกล้งเลขาหน้านิ่ง แต่พอได้สวมกอดเลขาหน้าสวย กลิ่นกายของคนในอ้อมกอดหอมมาก จนเขาอดไม่ได้ที่จะแอบสูดความหอมเข้าเต็มปอด ไหนจะหน้าตกใจ เขินอายนั่นอีก ปากบางชมพูดูมีสุขภาพดีนั่นอีก ที่เค้าเคยชิมไปแล้วเมื่อไม่กี่ชั่วโมงว่าข้างในจะหวานหวานละมุนเพียงใด จนตอนนี้เค้าติดใจอยากจะขอชิมอีกสักรอบ คิดดังนั้นระหว่างที่อีกคนยังตกใจอยู่เขาเลยตัดสินใจแนบริมฝีปากทาบลงไปบนปากบางนุ่มอีกฝ่าย ริมฝีปากหนาบดจูบอย่างคนเอาแต่ใจ

นวพรรษพยายามขัดขืนเม้มปากแน่น มีหรือคนที่ติดรสหวานจะยอม เค้าใช้มือลูบไล้สะกิดหัวนมของร่างบางทำให้นวพรรษตกใจเผลออ้าปากร้อง ร่างสูงได้ที ก็สอดลิ้นเข้าในโพรงปากนุ่มควานหาความหวานดู นุ่มและหวานมาก ร่างหนุ่มคิดในใจ นวพรรษกำลังตกใจและขัดขืนต่อต้านในตอนแรกตามด้วยเริ่มเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบที่ท่านประธานมอบให้ ลิ้นหนากวาดหาความหวานไปทั่วปากปากของอีกฝ่ายและพยายามดูดเกี่ยวลิ้นอีกฝ่ายให้จูบตอบอย่างเอาแต่ใจ ส่วนเลขาหนุ่มที่เพิ่งจะโดนจูบเป็นครั้งที่สองก็จูบตอบอย่างเงะงะ และหายใจไม่ทันเลยพยายามจะผลักไหล่เวทานนท์ออก ท่านประธานที่ตอนแรกตั้งใจแค่จะแกล้ง หลังๆ เริ่มมีอารมณ์กับร่างโปร่ง เลยจำใจผละริมฝีปากออกแต่ยังฝังหน้าสูดความหอมที่ซอกคอของอีกฝ่ายต่อ

“ปล่อยผมครับ ท่านประธาน ผมอึดอัดหายใจไม่ออก”

“ขอผมอยู่แบบนี้แปล๊บนึงให้มันสงบก่อน ถ้าคุณยังไม่หยุดดิ้น ผมไม่รับรองความปลอดภัยของคุณนะ”

“คนหื่น”

“หึ หึ” เวทานนท์ หัวเราะในลำคอ แต่ยังไม่ยอมปล่อยแขนจากเอวของอีกฝ่าย

“เอ๊ะ หรือเมื่อกี้ คุณอ่อยผม เลยทำเป็นแกล้งล้ม ให้ผมกอดคุณ ร้ายกาจนะเนี่ยเลขาผม”

“ใครจะไปอ่อยคุณกัน หน้าก็ดุ ไม่เคยยิ้มเลย ใครจะไปอยากอยู่ใกล้”

เสียงเลขาบ่นกลับเบาๆ แต่ประธานหนุ่มยังหูดีอุตส่าห์ได้ยินชัดเจน

“หน้าดุเหรอ ไม่อยากอยู่ใกล้เหรอ ดี งั้นคุณเตรียมทำตัว ตัวติดผมได้เลย ฟอดดดดดด ”

เวทานนท์พูดกระซิบข้างหูของอีกฝ่าย พร้อมหอมแก้มใส ก่อนจะปล่อยแขนแกร่งจากเอวของเลขาอย่างอารมณ์ดีกว่าทุกวัน ปล่อยให้ฝ่ายเลขาหน้าแดงไม่รู้จะอายหรือโกรธดี ที่โดนอีกฝ่ายทั้งกอดและหอม

“อ่ะ เอาแฟ้มนี้ไปให้ว่าที่คุณพ่อแฟนของคุณได้แล้วที่รัก”

เวทานนท์เอ่ยกับเลขาตัวเอง พร้อมกับเอาแฟ้มงานให้อีกฝ่ายตามความตั้งใจตั้งแต่แรก แล้วรีบดันหลังอีกฝ่ายออกจากห้องทำงานของตัวเอง ก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหว เผลอล่วงเกินร่างโปร่งบางนั่นต่ออีก ทำไมยิ่งพออยู่ใกล้เลขาแล้ววันนี้หัวใจเขาเต้นแปลกๆ เค้าอุตส่าห์บอกพ่อแล้วนะว่านวพรรษไม่ใช่ตัวเล็กสเปคเค้า เค้าไม่สนใจ ไม่ทันไรจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วตู

ส่วนนวพรรษพอหลุดออกมาจากห้องประธานสุดหื่นก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงอ้อมกอดและรสจูบของประธานที่ทำกับตน ทำให้รู้สึกหวิวๆ ใจสั่น หน้าแดง ไม่ได้ๆ เลิกคิด คนบ้า อดต่อว่าอีกฝ่ายที่ทำให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้ไม่ได้ ไหนจะคำพูดที่เรียกเจ้าสัวว่าที่พ่อแฟนนั่นอีก หมายความว่ายังไง คงไม่ใช่อย่างที่เขาคิดหรอกนะ เขินอ่ะ แล้วเราจะกล้ามองหน้าท่านจ้าสัวเวทินไหมนี่ ขอทำใจแปล๊บ เดี๋ยวค่อยไปหาเจ้าสัว