ตอนที่ 9 เริ่มเร็วจบเร็ว

 

เพราะข้อมูลที่ได้รับจากวสันต์เมื่อวานทำให้ริคาโด้ต้องตัดสินใจเริ่มแผนจีบมนัญชญาก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้

วันนี้ยังไม่ถึงกำหนดที่เขาจะต้องไปเรียนกับคุณครูมนัญชญาตามที่นัดกับเธอไว้แต่ชายหนุ่มก็ตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาหญิงสาวเพื่ออยากจะนัดทานข้าวและพูดคุยกันก่อนที่จะเริ่มเรียนอย่างจริงจังในวันรุ่งขึ้น

ริคาโด้รอจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงานตามที่เคยบอกเธอไว้เขากดโทรตามเบอร์โทรศัพท์ที่ได้มาเมื่อครั้งก่อน ชายหนุ่มรอสายไม่นานปลายสายก็กด

“สวัสดีค่ะครูขิมพูดค่ะ”

เสียงตอบรับที่สดใสของมนัญชญาทำให้คนฟังรู้สึกดีได้อย่างประหลาด

“สวัสดีครับครูขิมผมริคนะครับ”

“สวัสดีค่ะคุณริม วันนี้เรายังไม่ได้เริ่มเรียนกันใช่ไหมคะ หรือว่าขิมจำวันผิด”

“คุณขิมจำไม่ผิดรอครับ แต่พอดีวันนี้ผมอยากจะชวนคุณมาทานข้าวด้วยกันหน่อยน่ะครัย คุณขิมเลิกงานแล้วใช่ไหมครับ”

“ขิมยังไม่กลับจากโรงเรียนเลยค่ะ”

“คุณเคยบอกว่าเลิกงานประมาณห้าโมงเย็นนี่ครับ นี่มันก็ห้าโมงครึ่งแล้วทำไมยังอยู่ที่โรงเรียนอีกล่ะครับ” ริคาโด้ถามด้วยความแปลกใจ

“วันนี้มีผู้ปกครองติดธุระค่ะ ขิมก็เลยต้องรอจนกว่าผู้ปกครองของเด็กจะมารับค่ะ”

“ต้องรอถึงกี่โมงครับ ให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อนดีไหม”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณริค  ผู้ปกครองบอกว่าจะมารับตอนหกโมงค่ะ”

“งั้นผมไปรับคุณขิมที่บ้านสักทุ่มหนึ่งนะครับ”

“ขิมเกรงใจค่ะ”

“จะเกรงใจทำไมล่ะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็จะเป็นครูกับนักเรียนกันแล้ว วันนี้ผมอยากจะคุยกับคุณครูก่อนเผื่อมีอะไรที่ผมจะต้องเตรียมตัว แล้วผมก็กำลังหาเพื่อนทานข้าวด้วย”

“ขิมนึกว่าวันนี้คุณริคจะไปทานที่บ้านคุณเอเลน”

“วันนี้ครอบครัวนั้นพากันออกมาทานข้าวข้างนอก ผมก็เลยไม่มีที่ไปคุณครูไม่ว่าอะไรนะครับถ้าผมจะไปรับคุณที่บ้าน”

“ก็ได้ค่ะคุณริค ถ้าขิมเสร็จธุระแล้วขิมจะโทรบอกคุณริคนะคะ”

“ได้ครับคุณครู”

“คุณริคไม่ต้องเรียกคุณครูหรอกนะคะ ขิมรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ” มนัญชญาเคยมีแต่ลูกศิษย์ที่เป็นเด็กพอริคามาเรียกแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆ

“ก็ครูขิมกำลังจะเป็นครูของผมจริงๆ นี่ครับ”

“ขิมอยากให้คุณริคคิดว่าขิมสอนคุณในฐานะเพื่อนดีกว่านะคะ ขิมจะได้ไม่เกร็งเวลาสอนด้วยค่ะ”

“เอางั้นก็ได้ครับ”

“คุณริคคะ ขิมขอวางสายก่อนนะคะพอดีผู้ปกครองของเด็กมารับแล้วค่ะ”

“ได้ครับ”

เมื่อวางสายจากริคาโด้แล้วมนัญชญาก็พานักเรียนไปส่งให้ผู้ปกครองที่รถจากนั้นก็ขับรถกลับมาที่บ้านของตนเอง

บ้านหลังเล็กเปิดไฟสว่างไสวบริเวณหน้าบ้านมีรถคันหนึ่งจอดอยู่ มนัญชญาเห็นทะเบียนก็เดาออกว่าตอนนี้ด้านในบ้านคงไม่มีแค่คุณยายของเธอคนเดียวเหมือนกับทุกวัน เธอจำได้ดีว่ารถคันนี้เป็นของใคร

“เลิกงานแล้วเหรอขิม”

“สวัสดีค่ะน้ารัตน์ มาตั้งแต่เมื่อไร” มนัญชญายกมือไว้น้ารัตนาน้องสาวของมารดา

“น้ามาถึงเมื่อตอนบ่ายจ้ะ”

“มาเยี่ยมคุณยายเหรอคะ”

“จ้ะ มาเยี่ยมคุณยายแล้วก็ว่าจะพาคุณยายกลับไปบ้านที่หนองคายด้วยจ้ะ”

“อะไรนะคะ” มนัญชญาตกใจเพราะคุณยายไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเธอมากก่อน

“คืออย่างนี้นะ น้างานยุ่งมากๆ บางวันก็กลับบ้านน้าดึกเลยอยากให้คุณยายกลับไปอยู่กับน้าสักพักน่ะ เพราะจะให้น้องมายด์อยู่คนเดียวก็เป็นห่วงอีกอย่างมันก็ใกล้ช่วงเข้าพรรษาคุณยายจะได้ไปทำบุญด้วยจ้ะ”

“แล้วจะไปกันเมื่อไหร่ล่ะคะ”

“พรุ่งนี้จะ”

“ทำไมมันเร็วจังคะ”

“น้าว่างแค่สองวันน่ะก็เลยรับมารับ ตอนแรกจะให้ยายนั่งเครื่องไปลงใกล้ๆ แล้วค่อยมารับแค่คุณยายก็ไม่ยอมน้าเลยมารับด้วยตัวเอง”

“หนูขิมอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมลูก” คุณยายศรีนวลถามด้วยความเป็นห่วง

“อยู่ได้ค่ะคุณยาย คุณยายไม่ต้องห่วงนะคะ”

“น้าขอโทษนะหนูขิมที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า”

“ไม่เป็นไรค่ะน้ารัตน์ แล้วน้ารัตน์กับคุณยายทานอะไรกันหรือยังคะ”

“เราสองคนเรียบร้อยแล้วจ้ะ กับข้าวที่เหลืออยู่ในตู้หนูขิมอุ่นกินได้เลยนะ”

“ขอบคุณค่ะน้ารัตน์ พอดีว่าเพื่อนขิมจะมารับไปทานข้าวข้างนอกค่ะ”

“เพื่อนคนไหนเหรอลูก”

“คุณริคค่ะคุณยาย พอดีว่าเขาจะคุยรายละเอียดเรื่องเรียนด้วยค่ะ ขิมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะเดี๋ยวเขาคงมารับแล้ว”

“อย่ากลับดึกมากนะลูก”

“ไม่ดึกหรอกค่ะคุณยาย”

มนัญชญากลับเข้ามาในห้องละรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วแต่หญิงสาวไม่รู้ว่าริคาโด้จะพอไปทานอาหารที่ร้านไหน เธอจึงโทรศัพท์ไปถามเพื่อจะได้แต่งตัวให้เหมาะสมกับร้านที่ชายหนุ่มจะพาไป

“คุณริคคะ”

“ครับ คุณขิมพร้อมแล้วใช่ไหมครับรอผมอีกสักสิบนาทีนะครับผมใกล้จะถึงบ้านคุณขิมแล้ว” ริคาโด้รีบเหยียบคันเร่งเพราะกลัวหญิงสาวจะรอนาน

“คุณริคไม่ต้องรีบหรอกค่ะ ขิมไม่ได้โทรมาเร่งนะคะแต่ที่ขิมโทรมาคือขิมจะถามว่าคุณจะพาขิมไปทานข้าวที่ไหนคะ ขิมจะได้แต่งตัวให้เหมาะสม”

“คุณขิมอยากทานอะไรล่ะครับ”

“ขิมทานได้ทุกอย่างค่ะ คุณริคล่ะคะอยากทานอะไร”

“เอางี้ไหมครับถ้ายังไม่รู้จะทานอะไรผมไปรับคุณขิมมาที่โรงแรมก่อนแล้วค่อยเลือกอีกทีว่าจะทานร้านไหน”

“แต่ขิมว่าเราทานร้านธรรมดาก็ได้นะคะไม่ต้องไปทานร้านในโรงแรมหรอกค่ะขิมเกรงใจ”

“แต่ที่นั่นเป็นโรงแรมของผมเองนะครับคุณขิมไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ นี่ผมก็ใกล้จะถึงบ้านของคุณแล้วนะ”

“เหรอคะ ถ้างั้นขิมขอวางก่อนนะจะรีบแต่งตัวค่ะ”

“ไม่ต้องรีบนะครับ ยังไงผมก็รอได้”

เมื่อวางสายแล้วมนัญชญาก็รีบหาชุดที่จะใส่ไปทานอาหารกับริคาโด้ โชคดีว่าเธอมีชุดที่สิรภพซื้อให้หลายชุด หญิงสาวเลือกเดรสแขนกุดสีฟ้าอ่อนแต่งกระดุมด้านหน้าความยาวคลุมเข่า เธอมัดผมทรงหางม้าใบหน้าแต่งแต้มสีสันอ่อนๆ ทำให้ดูเด็กกว่าอายุมาก

เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วหญิงสาวก็โทรศัพท์ไปบอกริคาโด้แต่เขาบอกว่าตอนนี้เขาจอดรถรออยู่ที่หน้าบ้านเธอจึงรีบเดินออกมาอย่างรวดเร็ว

ริคาโด้เห็นเธอเดินออกมาจากรั้วก็รีบเดินไปเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง

“ขอบคุณค่ะ รอขิมนานไหมคะ”

“ไม่นานหรอกผมว่าคุณใช้เวลาแต่งตัวเร็วมากแต่ก็ออกมาสวยมากด้วยนะครับ”

“ไม่ต้องแกล้งชมหรอกค่ะ”

“ผมชมจริงครับ คุณขิมสวยหน้าสวยและหุ่นดีอยู่แล้วไม่ต้องแต่งตัวหรือแต่งหน้ามากก็สวยดูเป็นธรรมชาติมาก” ริคาโด้หยอดคำหวานแต่ในใจก็รู้สึกว่ามนัญชญาสวยและดูเป็นธรรมชาติมากกว่าผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านมาของเขาจริงๆ

“ถ้างั้นขิมก็ขอบคุณค่ะ”