เล่ห์รัก | EP.4 ถูกใจ

ตอนที่ 4

——————————

เมื่อวาน...

"ฉิบหายละ ไหนบอกว่าวันนี้คุณเคลย์ตันไม่เข้ามาไงวะ"

ไรอันนั่งอยู่เคาท์เตอร์บาร์ในผับหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง สบถออกมาเมื่อกำลังยกแก้วเหล้าลงคอ แต่สายตาก็ดันไปสะดุดร่างสูงใหญ่เจ้าของผับเดินนำหน้าลูกน้องนับสิบคนเข้ามา

"นั่นมันไอ้ไรอันนี่ครับนาย"

เบนท์ลีย์ลูกน้องคนสนิทของ เคลย์ตัน วินซ์ คาสเซียส ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เจ้าของโรงแรมคาสเซียสและหุ้นส่วนใหญ่ของผับครบวงจรอย่างที่นี่

สายตาคมเข้มสีน้ำทะเลปรายตาไปมองไรอันที่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในผับ แต่ไม่มีเงินไปใช้หนี้เขาตามกำหนด ทันทีที่ไรอันได้สบตากับลูกน้องมือขวาของเขาก็ลุกลี้ลุกลนวิ่งหนีไปทางอื่นได้แค่ไม่กี่ก้าวก็โดนบอดี้การ์ดเข้ามาคุมตัวไปซะก่อน

"เฮีย เฮียผมขอเวลาอีกนิดนะ" ไรอันถูกพาเข้ามาในห้องมืดทึบมีแค่แสงไฟดวงเดียวส่องลงมาที่ตัวเขา ชายหนุ่มรีบนั่งคุกเข่าขอร้องเจ้าหนี้ทันที

"ไอ้นี่ยังติดอยู่เท่าไหร่" เคลย์ตันนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่กอดอกมองไรอันอย่างรู้สึกเบื่อหน่ายเช่นทุกวัน

เขาต้องรับหน้าที่ทวงหนี้แทนเพื่อนรักอย่างเซนต์ที่ตอนนี้แต่งงานมีลูกมีเมียแล้ว เห็นว่ามันไม่อยากเอามือสีดำไปแปดเปื้อนบนตัวเมียมันอีก รักเมียซะเหลือเกิน…พ่อคุณ

ไอ้พวกนี้ก็ขยันยืมขยันเป็นหนี้กันนักแต่แม่งก็ไม่ยอมจ่ายตามกำหนด

"ล้านยูโรครับนาย รวมดอกเบี้ยด้วยก็ล้านห้า" เบนท์ลีย์ไล่เปิดแท็บเล็ตเพื่อดูข้อมูล

"อ่า แค่เศษเงิน แต่กูว่ามันเกินตัวกับคนอย่างมึงไปหน่อย"

"เฮียเคลย์ ผมขอร้อง ขอเวลา…"

"หุบปาก! กูไม่ใช่เฮียมึง!" เคลย์ตันเตะขาข้างที่โดนไรอันจับไว้จนตัวมันกระเด็นหงายหลังออกไปด้วยความรำคาญ

"นายครับ ไอ้ไรอันเพิ่งผิดสัญญาครั้งแรก" เบนท์ลีย์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอารมณ์ของเจ้านายเริ่มจะร้อนขึ้น

"งั้นเหรอ เอามันไปห้องแรกดีมั้ย" มือหนายกขึ้นลูบคางตัวเอง มองลูกหนี้ด้วยแววตาเยือกเย็น

"ไม่ๆ ผมมีข้อเสนอ"

ไรอันตกใจเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ รีบถลาตัวเข้ามาขอร้องชายหนุ่มอีกครั้ง เพราะเขาเคยได้ยินมาว่าห้องแรกนั้นหากใครได้เข้าไปยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น

"มึงลองว่ามา"

เคลย์ตันข่มใจเย็นยอมฟังข้อเสนอที่ว่านั่น หากมันได้ประโยชน์มากกว่าจับมันไปทรมานจนหาเงินมาแทนไม่ได้ เขาก็ใจดียอมต่อเวลาให้

"ผมมีคนหนึ่งอยากให้เฮียเจอ...พรุ่งนี้ ถ้าเฮียไม่ถูกใจ ผมจะหาเงินมาคืนเฮียสองเท่า" ไรอันข่มเปลือกตาแล้วพูดออกไปในที่สุด

"หึหึ มึงมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ" เคลย์ตันแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ

"ผมเอาหัวเป็นประกัน"

จากที่เห็นผู้หญิงที่เฮียเคยควงออกสื่อหรือหลังสื่อส่วนมากก็จะแนวฮอตปรอทแตกกันไปข้าง แต่หากคนไหนถูกใจมากๆ เขาก็จะควงเล่นด้วยนานหน่อยและเขามั่นใจว่าเคลย์ตันจะถูกใจเพื่อนเขาแน่นอน และถ้าเป็นแบบนั้นมิเกลก็จะมีเงินมากพอที่จะออกจากครอบครัวนั้นได้

"ฮ่าฮ่า กูชอบความมั่นใจของมึงนะ แลกกับเวลาวันนี้ใช่มั้ย"

"ครับเฮีย"

ไรอันตอบรับเสียงสั่นกำมือแน่นแนบข้างลำตัว ทั้งกลัวตายและรู้สึกผิดกับเพื่อนในเวลาเดียวกัน

"ก็ได้ พรุ่งนี้ ที่นี่ เวลานี้ ถ้ามึงตุกติกคงจะรู้นะ"

พูดจบเคลย์ตันลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ไรอันนั่งถอนหายใจโล่งอก เขาถูกปล่อยตัวออกมาแต่ก็ยังโดนคนของเคลย์ตันคอยตามประกบอยู่ห่างๆ

ร่างอรชรเดินตามผู้ชายคนนั้นจนหยุดอยู่ที่หน้าห้องนั้นก่อนจะมีคนเปิดประตูให้เข้าไป

หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องกว้างเมื่อมีผู้หญิงมาเปิดประตูให้ เธอหันมองหาเพื่อนแต่ก็เจอแค่หญิงสาวเมื่อครู่คิดน่าจะเป็นแฟนของไรอันและขออย่างเดียวอย่าทำร้ายกันก็พอแต่ดูเหมือนหล่อนจะไม่มีท่าทีอะไรกับเธอสักนิดซ้ำยังเดินกลับออกไปทำให้เธอยิ่งสงสัยไปกันใหญ่

"ดะ...เดี๋ยวสิ เธอเป็นแฟนไรอันใช่ไหม" หญิงสาวคนนั้นไม่ตอบกลับเดินออกจากห้องไป

อามิเกลตามไปเปิดก็พบว่ามันถูกล็อกไปแล้ว มือบางความหาโทรศัพท์มือถือโทรหาไรอันแต่เขากลับไม่รับสาย จึงส่งข้อความไปแทน

'ไรอัน นี่มันอะไรกัน นายอยู่ไหน?'

หญิงสาวเริ่มคิดไม่ตกความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นบวกกับอากาศเย็นฉ่ำจนรู้สึกเหน็บหนาวเพราะเครื่องปรับอากาศ

ประตูห้องด้านในถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวหุ่นนางแบบเดินออกมา ก่อนจะหรี่ตามองแล้วเดินผ่านเธอไปยังประตูห้อง หญิงสาวมองด้วยความไม่เข้าใจแต่สัญชาตญาณก็บอกให้เธอตามสาวคนนั้นออกไป

"จะไปไหนล่ะสาวน้อย"

อามิเกลหยุดเดินแล้วหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะมองกลับไปที่ประตูหน้าห้องก็ถูกปิดลงเรียบร้อยแล้วอีกครั้ง สร้างความตื่นกลัวให้หญิงสาวมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาหาตัวเธอช้าๆ แต่มั่นคงทุกย่างก้าว

ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มเมื่อเจอผู้หญิงตรงตามแบบที่เขาชอบและตรงปกตรงสเป็กอย่างที่ไอ้ลูกหนี้นั้นได้สาธยายเอาไว้ และด้วยความบังเอิญที่เธอดันเป็นคนเดียวกันกับคนที่เขาเกือบขับรถชนเมื่อเช้า...

ใบหน้าหวานสวย ผิวขาวใสเรียบเนียน หน้าอกอวบอิ่มขนาดมีเสื้อผ้าปกปิดยังเด่นชัดขนาดนี้ ถ้าถอดออกหมดจะขนาดไหนกันแค่คิดน้ำก็เดินอีกแล้ว ทั้งที่พึ่งเสร็จไปสองยกเมื่อกี้

"...คุณเป็นใครคะ?"

เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ มองสบตากับเจ้าของนัยน์ตาสีครามน้ำทะเล คิ้วหนาเรียงสวยงาม จมูกโด่งคมสัน ริมฝีปากหยักหนาที่กระตุกยิ้มเมื่อครู่ เธอรู้สึกเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น

"มานี่!..." มือหนารวบต้นแขนหญิงสาวดึงเข้ามาหาตัว

ใบหน้าสวยปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาจนจมูกโด่งชิดกัน กลิ่นหอมละมุนไร้เดียงสาทำให้เขาหลงสูดดมด้วยความหลงใหล ให้ตายเถอะ!!

...เธอไปอยู่ที่ไหนมา

"นี่คุณ...จะทำอะไรคะ ปล่อย!"

อามิเกลตกใจตาโตเมื่อคนตรงหน้ามองเธอด้วยสายตาหื่นกาม ก่อนที่เขาจะก้มลงมาบริเวณซอกคอขาวเนียน ร่างเล็กสะดุ้งตื่นเพราะเจ็บแปล้บที่คอ มันเป็นครั้งแรกที่อยู่ใกล้ผู้ชายมากขนาดนี้

"กรี้ดด!!..อื้อ...อย่าทำอะไรฉันนะ ปล่อย!!..."

อามิเกลพยายามดีดดิ้นออกจากการจับกุมของคนตัวโต ร้องกรี๊ดขัดขืนสุดกำลังเมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าเขาจะทำอะไรเธอแต่ยิ่งออกแรงมากเท่าไหร่เธอก็เจ็บมากเท่านั้นตอนนี้แขนของเธอเต็มไปด้วยรอยแดงรอยนิ้วมือจากการบีบรัด

"อย่าเล่นตัวให้มากนักน่า" เคลย์ตันพยายามใจเย็นเข้าสู้

"ไอ้บ้า...คุณ!!"

ร่างสูงใหญ่อุ้มหญิงสาวที่ยังขัดขืนขึ้นบนไหล่กำยำเดินเข้าไปยังห้องนอน มือบางกำปั้นทุบหลังชายหนุ่มแต่เขากลับนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกเจ็บ

ตุ้บบ!!

"อ้ะ..โอ๊ยย!" เขาทิ้งร่างเล็กลงบนเตียงจนเธอปวดร้าวไปทั้งตัว

"ร้องโวยวายเข้าไป อีกหน่อยจะร้องอย่างอื่นแทน" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอก ค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวจนเธอถอยกรูดไปชิดหัวเตียง

"ไม่นะ ปล่อยฉันไปนะคะ"

แคว้ก!! ชายหนุ่มไม่สนใจฟังคำพูดของหญิงสาว

มือหนาฉีกทึ้งชุดเดรสจนขาดวิ่นหน้าอกอวบโผล่พ้นแทบจะเห็นจุก เคลย์ตันกลืนน้ำลายหนืดลงคอเมื่อเจอเหยื่อที่ถูกใจมากขนาดนี้ ก้มใบหน้าหล่อเหลาซุกลงระหว่างหน้าอกที่เบียดชิดกันอย่างดิบเถื่อน

"ฮื้อ!! อย่าทำฉันเลย ขอร้อง..."

"เงียบน่า!...ฉันชักจะรำคาญเธอแล้วนะ"

"...กรี้ดดด!!.."

เคลย์ตันผละออกจากหน้าอกคู่สวยเมื่อร่างเล็กเงียบและแน่นิ่งไปจนผิดปกติ

"บ้าเอ้ย! นี่เธอ...โธ่เว้ย!!"

สายตาคมมองร่างเล็กที่นอนสลบไปด้วยความหัวเสีย เธอตกใจจนสลบไป

ให้ตายสิ เขาไม่นิยมทำอะไรกับคนไม่มีสติไร้อารมณ์ราวกับท่อนไม้

ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปด้วยความเดือดดาล อึดอัดก็อึดอัดยังต้องมาสู้รบกับยัยนี่แล้วดันมาสลบไปต่อหน้าต่อตาเขาอีก หงุดหงิดจนหมดอารมณ์จะไปต่อ

ปึงง!!

"แม่ง!..พวกมึงไปตามไอ้ไรอันมาเดี๋ยวนี้!..."