ยัยอ้วน

ปันปัน...

ฉันรีบวิ่งไปที่บ้านของวินโดยใช้ประตูเชื่อมระหว่างบ้านฉันกับบ้านวินซึ่งประตูนี้ฉันใช้เดินเข้าเดินออกมาตั้งแต่เด็กเพราะถ้าให้เข้าทางประตูรั้วหน้าบ้านต้องใช้เวลาเดินกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงตัวบ้านคิดดูว่าบ้านของวินจะใหญ่โตสักแค่ไหน พอฉันเดินเข้ามาในบ้านอย่างคุ้นเคยก็เจอป้าพิมพ์กำลังนั่งจิบกาแฟดูข่าวในทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก

"ป้าพิมพ์ขาสวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้ป้าพิมพ์

"อ้าวน้องปันมาตามตาวินไปมหาลัยใช่ไหมลูก"

"ใช่ค่ะว่าแต่วินตื่นหรือยังคะ" 

"อืมมมป้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันสงสัยน่าจะยังไม่ตื่นมั้งเมื่อคืนไม่รู้กลับมาบ้านกี่โมงน้องปันลองขึ้นไปตามดูซิลูก"

"ได้ค่ะขออนุญาตนะคะ^^" 

"จ้ะตามสบายลูก^^"

หลังจากได้รับอนุญาตจากป้าพิมพ์ฉันก็ไม่รอช้ารีบเดินไปที่ลิฟต์แล้วกดไปยังชั้นห้าซึ่งเป็นชั้นบนสุดของบ้าน ห้องนอนของวินอยู่ชั้นบนสุดและเป็นห้องนอนของวินคนเดียวทั้งชั้น ทุกคนอ่านไม่ผิดค่ะฉันกดลิฟต์ขึ้นมาเพราะถ้าให้เดินขึ้นบันไดมาชั้นห้ารับรองเหนื่อยขาลากอย่างแน่นอน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันยืนอยู่หน้าห้องนอนวินพร้อมกับเคาะประตูห้องเบาๆแต่ก็เงียบไร้สัญญาณตอบรับจากบุคคลภายในห้อง

"วิน" ฉันเรียกชื่อ

"........." เงียบสนิทแปลว่าวินยังไม่ตื่น

"วิน" ฉันเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย

".........."แต่ก็เงียบเหมือนเดิม

"วินนนนนนน!!!" ฉันตะโกนเรียกชื่อวินอย่างโมโหเพราะนี่มันสายมากแล้วฉันคิดว่าวินน่าจะยังไม่ตื่นแน่ๆถ้าให้เดาเมื่อคืนคงจะกลับดึกมากหรือไม่อาจจะเพิ่งกลับมาเมื่อตอนเช้าก็ได้ เพราะเมื่อคืนกว่าวินจะรับสายฉันเสียงก็ยานคางมากแล้ว ผู้ชายอะไรปาร์ตี้ได้เกือบทุกวัน

ฉันตัดสินใจกดรหัสผ่านประตูเข้าห้องวินแทนการเคาะเรียกเพราะถ้าให้เรียกอยู่แบบนี้คงจะไม่ได้ไปมหาลัยกันพอดี ซึ่งรหัสประตูก็คือวันเดือนปีเกิดของฉันค่ะ ฉันเคยถามวินว่าทำไมถึงต้องใช้เลขวันเกิดฉันในการตั้งรหัสประตูวินตอบว่าไงรู้ไหม วินตอบว่ากลัวเวลาที่ฉันมาหาแล้วฉันลืมรหัสเข้าห้องแล้วตัวเองต้องลำบากเดินมาเปิดประตูให้ วินบอกว่าฉันความจำไม่ค่อยดีก็เลยใช้เลขวันเกิดของฉัน ถ้าใช้เลขนี้ยังไงฉันก็จะไม่ลืมเพราะคงไม่มีคนโง่ที่ไหนลืมวันเกิดตัวเองแต่ถ้าลืมก็ลาออกจากมหาลัยแล้วไปเลี้ยงควายแทน คือวินมันด่าฉันว่าฉันโง่ใช่ไหม

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ประตูเปิดอัตโนมัติเมื่อกดรหัสผ่านสำเร็จ แกร๊ก แอร๊ดดด ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของิวนช้าๆก็พบแต่ความมืดและความเย็นจากเครื่องปรับอากาศคือมันเย็นจนสั่นอ่ะไม่รู้วินนอนเข้าไปได้ไงหนาวขนาดนี้  ฉันยืนอยู่สักแป๊บก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดภายในห้อง ฉันเดินเข้าไปด้านในก่อนจะเพ่งสายตามองไปที่เตียงนอนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง 

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงนอนแล้วเปิดไฟหัวเตียงด้วยแสงที่ริบหรี่ไม่สว่างมากเพราะกลัววินจะแสบตา พอได้ความสว่างแม้จะไม่มากเท่าไหร่แต่ก็เห็นว่าเจ้าของห้องยังนอนหลับสนิทอยู่อย่างมีความสุขไม่ได้ทุกข์ร้อนว่าจะมีใครรอตัวเองอยู่ที่มหาลัย ด้วยความที่ฉันโมโหเพราะเมื่อวานเราแชทคุยตกลงกันแล้วว่าจะไปมหาลัยพร้อมกันในตอนเช้าเก้าโมงแต่ดูสิจนป่านนี้มันยังไม่ตื่นเลยแล้วแบบนี้จะได้ไปมหาลัยกี่โมงซึ่งเมื่อคืนก่อนฉันจะเข้านอนฉันก็ส่งข้อความย้ำกับวินไปอีกรอบแล้วว่าอย่ากลับบ้านดึกมากเพราะเราต้องไปมหาลัยกันแต่เช้า

คือเมื่อคืนวินไปงานวันเกิดคู่ควงคนล่าสุดมาซึ่งก่อนไปฉันก็บอกวินว่าให้กลับมานอนบ้านห้ามไปนอนที่อื่นเด็ดขาดซึ่งวินเองก็ตอบตกลงอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่เมาจะรีบกลับมานอนบ้าน แต่ดูสิป่านนี้ยังไม่ตื่นเลยแบบนี้จะไม่ให้ฉันโมโหได้ยังไงสัญญาไม่เป็นสัญญา 

"วิน" ฉันลองเรียกชื่อวินอีกรอบแต่มันก็ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง

"วิน!!!!" ฉันเพิ่มระดับเสียงขึ้นมาแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเจ้าของห้องจะตื่น

"ไอ้บ้าวินตื่น!!!" คราวนี้ฉันตะคอกพร้อมกับกระชากผ้าห่มออกแต่...

"ว๊ายยยย" ฉันร้องเสียงหลงเมื่อถูกกระชากตัวลงบนที่นอนโดยไม่ทันตั้งตัวเท่านั้นยังไม่พอมันยังเอาขาเอาแขนมาล็อกตัวฉันไว้จากทางด้านหลังอีกจนฉันขยับตัวไม่ได้

"ไอ้บ้าวินปล่อยเค้านะ!!!" ฉันดิ้นพร้อมกับบอกให้วินปล่อยแต่มันก็ไม่ยอมปล่อย

"ตะโกนเรียกอะไรแต่เช้าหนวกหูรำคาญคนกำลังนอน" วินบ่นงึมงำใกล้ซอกคอ ไอร้อนที่รดต้นคอทำเอาฉันขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

"เช้าบ้าอะไรนี่มันสายแล้วนะรู้มั้ยว่าเค้ามาปลุกวินตั้งนานแล้วเนี่ย" ฉันหันหน้าไปบ่นวินอย่างงอนๆกึ่งโมโห

"เช้าก็คือเช้าถ้าฉันยังง่วงอยู่โอเคนะ" ดูความมึนสิ ฉันเหนื่อยหน่ายกับนิสัยของวินจริงๆ อยากจะบอกว่าวินมีดีแค่หล่อกับรวยเท่านั้นแล่ะอย่างอื่นไม่ผ่านมีแค่หล่อกับรวยแค่นี้สาวๆก็ยอมพลีกายถวายแล้ว ตั้งแต่มอต้นจนถึงมอปลายจนเข้ามหาลัยฉันเห็นมีสาวๆเข้ามาสารภาพรักกับวินจนชินตาก็อย่างว่าอ่ะเนอะทั้งหล่อทั้งรวยสายเปย์สุดๆอีกต่างหากใครบ้างจะไม่ชอบ

"แต่นี่มันแปดโมงกว่าแล้วนะวินตื่นเถอะไปมหาลัยกันนะ" ฉันปรับเสียงให้อ่อนลงเผื่อว่าวินจะยอมเชื่อฉันแล้วยอมตื่นไปมหาลัยแต่...

"จะเที่ยงก็ช่างมันดิคนจะนอนต่อ" มันพูดทั้งที่ยังหลับตาพร้อมกับเอาหน้าซุกมาที่แผ่นหลังของฉัน

"แต่วันนี้วินต้องไปทำกิจกรรมรับน้องไม่ใช่เหรอต้อมก็รออยู่นะ" 

"ก็ให้พวกไอ้ต้อมมันจัดการไปดิไม่มีฉันซักคนพวกมันก็ทำกิจกรรมรับน้องกันได้" ดูพูดสิความรับผิดชอบอยู่ตรงไหน เห้ออออ

"นอนต่อ"

"แต่ว่า.." ฉันกำลังจะอ้าปากพูดวินก็เอามือมาปิดปากฉันไว้

"เงียบไปเลยไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นตอนนี้ฉันยังง่วงอยู่แล้วเธอก็ต้องนอนเป็นเพื่อนฉันด้วยเข้าใจไหมยัยอ้วน" ยัยอ้วนคือคำที่วินชอบใช้เรียกฉันบ่อยๆเวลาที่เราอยู่กันสองคนแต่ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นวินก็เรียกชื่อฉันปกตินั่นแล่ะแต่ถึงยังงั้นฉันก็ไม่ชอบอยู่ดีเพราะฉันไม่ได้อ้วนฉันแค่เป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างอวบอิ่มจิ้มลิ้มน่ารักสดใสสมวัย