คิดแต่จะให้หนูมีผัว

เปรมยุดายิ่งรู้สึกไม่ชอบผู้ชายตรงหน้า ทั้งที่รู้ว่าตนเองทำอะไรลงไปบ้างแต่กลับเอาความดีเข้าตัวไปเสียหมดคนประเภทนี้เธอพึ่งเคยพบ แม้ว่าที่ผ่านมาจะคบค้าสมาคมกับเพื่อนน้อยมากแต่ก็ไม่มีใครหลงตัวเองได้เท่ากับเขาเลย

“ดูพี่เขาสิเปรม ขนาดว่างานยุ่งยังมีแก่ใจนึกถึงเอ็ง ต้องทำดีกับพี่เขามาก ๆ รู้หรือเปล่า”

ได้ยินป้าของหญิงสาวพูดเข้าข้างตนเอง ทิมกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างชอบใจ ความหวังเคยเลือนรางบัดนี้ได้กลับมาอีกครั้ง เมื่อผู้ใหญ่เปิดทางให้ถึงเพียงนี้อย่างไรเสียเปรมยุดาก็ต้องตกเป็นเมียของเขาแน่นอน

ชายหนุ่มคิดอย่างลำพองใจพลางมองหญิงสาวใบหน้านวลเนียนอมชมพูระเรื่อ ลิ้นสากแลบออกเลียเรียวปากอย่างคนคิดแผนชั่วร้ายในหัว

“น้องเปรมลองดูสิว่าชอบหรือเปล่า” ถามพลางดันตัวขึ้นจากเก้าอี้เดินอ้อมมานั่งข้าง ๆ เปรมยุดาอย่างถือวิสาสะ เปิดถุงของฝากออกกว้าง หยิบชุดราคาแพงออกโชว์ให้เธอดู

“คุณทิมคะ ของฝากพวกนี้เปรมขอบคุณแต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” หยิบชุดจากมือเขาแล้วเก็บใส่ถุงไว้อย่างเดิม ขยับหนีออกมานั่งให้ห่าง ทั้งที่ป้ายังนั่งอยู่อีกฝ่ายไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด นั่นเป็นเพราะผู้ใหญ่ทางเธอเห็นดีเห็นงามกับการกระทำพวกนี้ 

หากไม่แสดงออกอย่างชัดเจนมีหวังถูกเอาเปรียบมากกว่านี้แน่

“ไม่เกินไปหรอกครับพี่เต็มใจจริง ๆ แล้วก็เมื่อกี้น้องเปรมเรียกพี่ว่าคุณดูห่างเหินไปนะว่าไหม เรียกพี่ดีกว่านะ”

“ใช่ยัยเปรม อย่าเสียมารยาทกับพี่เขาสิ”

นางจันจ้องหลานสาวเขม็งจนหน้าอวบอ้วนบึ้งตึง ดวงตาเรียวเล็กกระด้างไร้ความอ่อนโยนจากตอนแรก

เรียวปากกระจับเม้มเข้าหากันแน่นระหว่างสบตาผู้เป็นป้า อะไรทำให้ท่านเข้าข้างคนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดของตัวเองได้ขนาดนี้ มีแต่ต้องปกป้องหลานสาวไม่ใช่เหรอ แต่นี่อะไร?

เปรมยุดาอยากจะเอ่ยคำพูดที่ดังก้องอยู่ในหัวออกมา 

“เปรมขอโทษถ้าทำให้คุณทิมไม่พอใจ แล้วก็สะดวกเรียกแบบนี้มากกว่า พอดีทำงานบ้านค้างไว้ต้องขอตัวก่อน หนูขอขึ้นไปข้างบนนะคะป้า”

บอกกับฝ่ายชายแล้วก็หันมาทางผู้เป็นป้าแม้จะเห็นแล้วว่าท่านมีสีหน้าไม่พอใจมากแค่ไหน แต่ฝืนตัวเองให้นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ได้ ทั้งสายตาโลมเลีย คำพูดแทะโลมทำให้รู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัวจนขยะแขยงเต็มทน

 กลับขึ้นมาชั้นบนวางของฝากตรงมุมห้องอย่างไม่ไยดี ถึงจะไม่อยากรับแต่ทิ้งเอาไว้ตรงนั้นยิ่งจะทำให้ป้าโมโหหนักมากกว่าเดิม 

เปรมยุดาทิ้งตัวนั่งบนฟูกที่นอนอย่างไม่สบอารมณ์ กระบอกขอบตาร้อนผ่าวด้วยความอัดอั้นตันใจไม่คิดว่าป้าจะทำอย่างนี้ ถึงจะไม่มีพ่อและแม่คอยดูแล แต่ก็ใช่ว่าเธอจะดูแลตัวเองไม่ได้จนต้องรีบเสนอเธอให้กับครอบครัวกำนัน

ไม่รู้นานแค่ไหนที่ขังตัวเองอยู่ภายในห้องนอน กระทั่งมีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกจึงลุกขึ้นไปเปิด

“ทำไมถึงได้หนีขึ้นมาบนนี้ แล้วยังพูดแบบนั้นกับพ่อทิมอีก” 

ยังไม่ทันได้นั่งนางจันก็เอ่ยเรื่องที่เกิดขึ้นด้านล่างเสียงแข็ง เปรมยุดาเตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าจะต้องโดนดุเพียงแต่ไม่คิดว่าท่านจะขึ้นมาเร็ว

“เปรมขึ้นมาอ่านหนังสือค่ะ อีกอย่างเขาก็เป็นแขกของป้า เปรมไม่รู้จะอยู่ทำไม”

“ยัยเปรมเอ็งก็โตแล้วน่าจะรู้ว่าพ่อทิมเขาคิดยังไง ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาหาด้วย จะบอกว่าเป็นแขกของป้าได้ยังไง”

เธอหันขวับไปหาป้าด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ นัยน์ตาสีช็อกโกแลตสั่นวูบไหวราวกับเทียนไขต้องลม แพขนตางอนยาวกะพริบขับไล่สิ่งที่ร้อนผ่าวรอบดวงตากลับเข้าไป

“แต่เปรมยังไม่คิดเรื่องนี้ เปรมยังอยากเรียนหนังสือแล้วก็ทำงานก่อน”

“เรียนหนังสือ? เอ็งจะเอาปัญญาที่ไหนส่งตัวเองเรียนเปรมเอ๊ย พ่อกับแม่เอ็งไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น เรียนหนังสือต้องใช้เงินเยอะแค่ไหนรู้บ้างไหม”

“พ่อกับแม่เก็บเงินส่วนนั้นไว้ให้เปรมแล้ว” 

ทันทีเมื่อนางจันได้ยินก็ยืดตัวนั่งหลังตรง ดวงตาเต็มไปด้วยความกระวนกระวายเหลือบมองหลานสาวก่อนที่จะพรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ 

“รู้เหรอว่าพ่อแม่เอ็งเก็บเงินไว้ให้น่ะ สองคนนั้นไม่ได้ทำงานเป็นหลักแหล่งจะเอาเงินมากมายมาจากไหนมาให้เอ็ง”

“ถึงพวกท่านจะไม่ได้มีงานเป็นหลักแหล่งแต่ก็ทำงานตลอด เปรมยังเคยเห็นเลยว่าพ่อทำอะไรบ้าง แล้วสมุดบัญชีนั่นก็อยู่ในห้องนอนในตู้ข้างหัวเตียงพวกท่าน เปรมจะไปเอามาให้ป้าดูก็ได้”

เปรมยุดาหยัดตัวทันที เพียงแต่ว่ายังไม่ทันได้ก้าวพ้นห้องก็ต้องหยุดชะงัก

“เดี๋ยวก่อน เอ็งไม่ต้องไปเอาอะไรมาทั้งนั้นแหละ”

นางจันกล่าวเสียงสั่นมือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหนได้แต่บีบเข้าหากันแน่น เป็นอาการของคนที่ตกอยู่ในความวิตกกังวล 

“ทำไมล่ะ? ป้าจะได้รู้ไงว่าพ่อกับแม่เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว” 

“ก็เงินนั่นไม่อยู่แล้วน่ะสิ!” เชิดหน้าขึ้นตอบหลานสาวเสียงแข็ง

“ป้ารู้ได้ยังไงว่าเงินก้อนนั้นไม่อยู่แล้วเปรมยังไม่ได้ไปเอาออกมาเลย” ระหว่างเอ่ยถามป้าไปนั้นเสียงของเธอเบาหวิว รู้สึกหวิวโหวงในหัวใจกับท่าทีและคำพูดของท่าน

“ก็ป้า ป้าไปเบิกแล้วก็เอามาใช้จนหมดแล้ว” เป็นคำตอบที่ทำให้ผู้ฟังถึงกับร่างกายชาดิก

ริมฝีปากบางกระจับสั่นระริกอยากจะเอ่ยสักคำออกมาทว่ากลับหาเสียงของตัวเองไม่เจอ

ดวงตากลมโตประกายสวยพึ่งจะกลับมามีแววสดใสไม่กี่วันพลันม่านแห่งความมืดมนก็หวนมาปกคลุม น้ำตาหนึ่งสายหยดลงแก้มเนียนไหลลงไปตามลำคอระหง

“ไปเบิกมาแล้ว อึก...” ข่มก้อนสะอื้นลงคอหลังจากปล่อยให้น้ำตาชำระล้างความเสียใจ ลมหายใจเฮือกใหญ่สูดเข้าจนสะอื้นตัวโยน 

เปรมยุดารวบรวมแรงที่ยังหลงเหลือพูดกับผู้เป็นป้า 

“ทำไมถึงทำโดยไม่บอกเปรมสักคำ เงินก้อนนั้นเหลือแค่ก้อนเดียว เป็นเงินก้อนสุดท้าย แล้ว...แล้วเปรมจะทำยังไง” หยาดน้ำอีกสายร่วงหล่นลง ดวงตาพร่าเลือนผ่านม่านน้ำตามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นป้า เป็นครอบครัวที่สามารถฝากชีวิตต่อไปได้

แต่แล้วกลับเป็นคนมาซ้ำเติมความเลวร้ายที่ต้องเผชิญให้แย่ไปกว่าเดิม!

นางจันหน้าถอดสี สมองตื้อตันคิดอะไรไม่ออกไม่รู้จะตอบลูกสาวของน้องชายผู้ล่วงลับยังไง 

บังเอิญไปเห็นตัวเงินมากอย่างไม่เคยเจอมาก่อนก็เลยเกิดความอยากได้ หลังจากมีเงินใช้อย่างคล่องมือก็เพลินจนหลงลืมไปว่านั่นไม่ใช่ของตัวเอง แต่แล้วยังไงก็ในเมื่อเงินก้อนนั้นได้สิ้นไปกับการใช้จ่ายจนไม่เหลือแล้ว

“ถ้าเอ็งอยากเรียนจริง ๆ ก็ให้พ่อทิมช่วยสิ เขาก็บอกแล้วว่าให้ได้ทุกอย่าง” 

“ป้า!” 

เสียงเอ่ยออกมาเบาหวิวและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะยังไงป้าก็ให้เธอพัวพันอยู่กับครอบครัวนี้ให้ได้ พวกเขาให้อะไรป้าบ้างถึงยอมได้ถึงเพียงนี้ 

“ถ้าการเรียนของเปรมต้องแลกด้วยการตกอยู่ภายใต้อำนาจของครอบครัวกำนัน เปรมไม่เรียนก็ได้ค่ะ”

เสียงสะอื้นกล่าวหนักแน่นในจุดยืนของตนเอง เธอยอมที่จะไม่เรียนต่อดีกว่าต้องไปอยู่ภายใต้ปีกคนมีอำนาจแต่ไร้คุณธรรมพวกนั้น

“คิดให้ดีนะยัยเปรมพ่อทิมเขาถูกใจเอ็งมานาน นอกจากเขาแล้วจะมีใครที่ดีกว่านี้ได้อีก ที่เห็น ๆ ก็มีแต่พวกแบมือขอเงินพ่อแม่ไปวัน ๆ”

“แล้วเปรมพึ่งจะอายุเท่าไหร่ทำไมถึงคิดแต่จะให้มีผัว! จะกับใครเปรมก็ยังไม่เอาทั้งนั้นแหละ”

จากไม่เคยขึ้นเสียงมาก่อน ทว่าตอนนี้สุดจะกลั้นแล้ว เอ่ยความในใจออกมาจนสุดเสียง ต่อให้ถูกต่อว่าเป็นเด็กไร้มารยาทก็ยังดีกว่าสูญเสียความเป็นตัวเอง

“ยัยเปรมนี่ฉันป้าแกนะ จะมายืนค้ำหัวแล้วตะโกนใส่หน้าแบบนี้ได้ยังไง” 

เหมือนถูกลมขนาดใหญ่หอบเอาความร้อนมาวางไว้ในใจจนร้อนรุ่ม เปรมยุดาเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายและไม่เคยเถียงผู้ใหญ่มาก่อนพอเจอเข้ากับตัวเองก็ยอมรับไม่ได้ พาลโมโหขึ้นเสียงใส่หลานสาวจนหน้าแดงก่ำ ร่างอวบอ้วนหายใจเข้าออกอย่างแรงจนร่างทั้งร่างสั่น

“แล้วทำไมป้าถึงทำกับเปรมแบบนี้ล่ะ”

กายทรุดฮวบลงพื้น ไหล่สั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นในใจเรียกร้องหาผู้ให้กำเนิดทั้งสองที่พึ่งลาลับไปอยู่คนละโลก สองมือน้อย ๆ กำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ทว่าเปรมยุดายังไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดได้เท่ากับถูกป้าแท้ ๆ บีบจนหายใจไม่ออก

นางจันลุกพรวดจากเก้าอี้กัดฟันกรอด ต่อให้สงสารแต่เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วยากจะแก้ไข ทางกำนันเทพได้ให้สัญญาว่าจะดูแลหลานสาวให้อย่างดี ตนก็เห็นแล้วว่าทางนั้นทำอย่างที่รับปากเอาไว้ ปัญญาแค่คนแก่จะมีกำลังที่ไหนเลี้ยงดูลูกสาวของน้องชายได้ตลอดรอดฝั่งกัน!

เจ้าของร่างอวบอ้วนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเปรมยุดา ยืนมือออกไปหมายจะลูบผมของหลานแต่ก็ชักกลับเข้าหาตัว

“คิดดูให้ดี ไม่มีใครดีเท่าพ่อทิมอีกแล้วเปรม”