เอาใจ

CEO หนุ่มผู้สุขุมลุ่มลึกหลุดมาดเพียงเพราะเรื่องแค่นี้? เหมือนไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด

‘ช่างเป็นคนไม่แยกแยะเอาเสียเลยนะไอ้กาน!’

ฉุกคิดได้ว่าตนทำไม่ถูก เปรมยุดาอยู่ในวัยเรียนแล้วพึ่งจะเริ่มกับสังคมใหม่ ๆ ควรจะปล่อยให้เธอได้อยู่กับเพื่อนบ้าง!

“ไม่ต้องหรอกนัดกันแล้วก็ไปทานให้อร่อย เงินพอหรือเปล่าต้องการเพิ่มไหม” กลับมาอยู่ในโทนเสียงเดิมหลังจากตำหนิตนเองไป

[ขอบคุณค่ะอากาน เงินหนูยังมีอยู่ค่ะไม่ได้ใช้อะไร]

“จำเป็นก็ใช้บ้าง”

[ค่ะ หนูจะใช้ถ้าจำเป็น]

“ดื้อ”

หากอยู่ตรงหน้าเมื่อเอ่ยคำนี้การันต์คงได้เห็นดวงหน้าจิ้มลิ้มงอเง้าเพราะคำนี้เป็นแน่ ทว่าตอนนี้ต่างอยู่กันคนละที่จึงพบเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาลอดผ่านเข้ามาให้ได้ยิน

เปรมยุดาขบเรียวปากเมื่อถูกดุเสียงทุ้มดวงตาประกายวูบไหวมองหน้าจอที่พึ่งดับไป..

“เปรมเสร็จยังไปกัน”

“อืม ไปกัน” หย่อนมือถือเข้ากระเป๋าตามเดิมแล้วก้าวไปหาเพื่อนทั้งสองที่ยืนรออยู่ทางเดิน

ร้านย่างเนื้ออยู่ห่างจากมหา’ลัยเพียงสองซอยนับว่าไม่ได้ไกลมากนัก ใช้เวลาเดินทางไม่กี่นาทีก็ถึง เปรมยุดาให้ขุนพลเป็นคนเลือกเมนูโดยต้องใจคอยกำกับอยู่ข้าง ๆ

“เธอจะกินทำไมไม่เลือกเองเมนูก็อยู่ตรงหน้านั่