แตกหัก

แต่ดูเหมือนว่าความตั้งใจจะไม่เป็นอย่างที่คิดเลยสักนิด เมื่อเสียงเรียกจากผู้อยู่ด้านในตะโกนรั้งเอาไว้ ราวกับว่ารอคอยการกลับมาของเธอยังไงอย่างงั้น

“กลับมาแล้วทำไมไม่เข้าบ้าน แดดแรงขนาดนี้เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งเอาหรอก”

นางจันว่าแล้วก็เปิดรั้วบ้านให้หลานสาว

เปรมยุดาเม้มปากแน่นเห็นสีหน้าแช่มชื่นของผู้เป็นป้าแล้วอดคิดไม่ได้ว่าไม่คิดอะไรบ้างเหรอที่เห็นตนตกอยู่ในสภาพนี้ ทั้งที่ควรจะล้มเลิกความคิดจะให้เธอเกี่ยวพันกับครอบครัวกำนันเทพแต่กลับเชื้อเชิญให้เข้าบ้านอย่างไม่ละอายแก่ใจ

จากที่คิดจะหลบหน้าก็เลยต้องหันหัวรถเข้าบ้านแทน เธอจอดรถไว้ข้างบ้านมีร่มไม้ใหญ่ไว้บังแดด เดินตามเจ้าของร่างอวบอ้วนของป้าเข้ามาข้างใน หากเป็นเมื่อก่อนได้พบสองพ่อลูกคงรู้สึกว่าตนเองตัวเล็กลีบแบน

หากแต่ตอนนี้ไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว

“น้องเปรมไปทำงานที่ร้านทอฝันเหนื่อยไหมครับ” ทิมพอเห็นหน้าหญิงสาวก็ฉีกยิ้มพลางเอ่ยถาม กวาดสายตาพราวระยับสำรวจความเปลี่ยนแปลงของเธอที่ดูโตขึ้นอย่างน่ามอง เสื้อเชิ้ตเข้ารูปกับกางเกงยีนสีดำเสริมให้ขายาวยิ่งดูเรียวระหง

“ไม่ค่ะ งั้นเปรมขอตัวก่อนนะคะ” แม้จะไม่อยากเจอแต่ด้วยถูกสอนมาอย่างดีเมื่อพบผู้มีอายุมากกว่าก็ต้องไหว้

“เดี๋ยวสิ อยู่คุยกันก่อนสิหนูเปรม”

กำนันเทพไม่ปล่อยให้เด็กสาวได้ทำตามใจ

“เปรมไม่ว่างค่ะ ยังมีงานบ้านที่ต้องทำต่อ” ยังไงเสียก็ไม่อยากเสียเวลาอยู่ตรงนี้นาน

จุดประสงค์หลักของพวกเขาคืออะไรย่อมรู้ดี ในเมื่อไม่ต้องการก็ไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปพัวพัน ส่วนป้าอยากจะทำอะไรก็ไม่ใช่เรื่องของเธอสักนิด

“แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหนู จะไม่อยู่ฟังหน่อยเหรอ” ลงทุนไปแล้วมีหรือจะปล่อยไปโดยไม่ได้อะไรกลับมาเลย

“เกี่ยวกับเปรม? หมายความว่ายังไงคะ” มองผู้เป็นป้าทันทีเมื่อฝ่ายนั้นพูดเหมือนว่าตนมีส่วนร่วมกับบทสนทนาของพวกเขา

เป็นเมื่อก่อนนางจันคงใช้สิทธิ์ความเป็นป้าบังคับให้หลานสาวนั่งลงแล้วยอมทำตาม ทว่าตอนนี้หลานสาวปฏิบัติต่อเธอไม่เหมือนเก่า แม้จะไม่ถึงขั้นแข็งข้อแต่ก็ไม่อ่อนให้อย่างตอนที่พึ่งสูญเสียพ่อและแม่ไป

“ไม่มีอะไรมากหรอก นั่งลงก่อนสิ”

เปรมยุดาจำต้องเดินกลับมาหย่อนตัวลงนั่งข้างผู้เป็นป้า อยากรู้ว่าอะไรที่เกี่ยวข้องกับเธอแล้วยังทำให้ป้าจันหน้าถอดสีได้ขนาดนี้

“ลุงกับป้าของหนูเปรมได้ตกลงกันไว้ ว่าจะให้หนูเปรมกับตาทิมตบแต่งกันอีกสามเดือนข้างหน้า”

กำนันเทพไม่อ้อมค้อมพูดถึงเรื่องที่เคยคุยกับผู้ปกครองของเด็กสาวเอาไว้ ถึงเวลาที่ต้องรวบรัดจัดการให้เสร็จสิ้นเสียที

 สิ้นคำวางอำนาจเปรมยุดาก็เอี่ยวหน้าหันมองเจ้าของร่างอวบอ้วนนั่งเงียบอยู่ข้างเธอด้วยสายตาเจ็บปวด

“เปรมบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอป้าว่าไม่เอาอะไรแล้ว ทำไมถึงจัดแจงชีวิตเปรมเองแบบนี้” 

“แล้วจะให้ป้าทำยังไง ถ้าไม่ทำแบบนี้งานพ่อกับแม้เอ็งจะผ่านไปได้ไหม”

นางจันยังอ้างเหตุผลเดิมเพราะคิดว่าจะทำให้อารมณ์เกรี้ยวกราดของหลานสาวอ่อนลง แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งเติมเชื้อไฟให้ปะทุในใจเธอมากขึ้น

“ป้าคิดว่าเปรมไม่รู้เหรอว่าเงินที่จัดงานศพพ่อกับแม่เอามาจากไหน” ดวงตาแดงก่ำจ้องผู้เป็นป้าเขม็ง

“ทางฝั่งนั้นให้ค่าชดเชยมาเท่าไหร่? ประกันของพ่อกับแม่ได้มาเท่าไหร่? ไหนจะส่วนอื่นอีกเงินพวกนั้นอยู่ไหน เปรมยังไม่เคยถามถึงเลย แล้วทำไมถึงเอาแต่บอกว่ากำนันกับคุณทิมช่วย?” 

สุดกลั้นจึงพรูสิ่งที่เก็บเงียบมานานจนหมด เมื่อเห็นแก่ที่ป้ายื่นมือช่วยเหลือถึงไม่อยากเอ่ยต่อหน้าสองพ่อลูกนี่ แต่เมื่อท่านไม่คิดว่าตนเป็นหลานสาว ก็จะไม่คิดว่าเป็นป้าเช่นกัน!

“ยัยเปรม! เอ็งจะไปรู้อะไรเงินพวกนั้นแทบไม่พอจัดงานด้วยซ้ำ” 

“ถึงเปรมยังเด็กแต่ก็พอรู้ว่ายังไงเงินนั่นก็พอที่จะจัดงานจนเสร็จ โดยไม่ต้องเอาเงินใครมาเพิ่มหรอกค่ะ” กระแทกเสียงพลางเหลือบไปทางสองพ่อลูกแล้วเบนกลับมาทางผู้เป็นป้าอีกครั้ง

คนฟังถึงกับสะอึกเพราะไม่คิดว่าจะถูกหลานสวนกลับด้วยคำนี้

“แล้วคิดว่าฉันมีทางเลือกมากนักหรือไงที่ทำไปก็เพื่อแกทั้งนั้น”

“ถ้าเพื่อเปรมจริงป้าจะไม่ทำแบบนี้ ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องที่พ่อกับแม่ค้านมาตลอด”

คิดว่าป้าจันเข้าใจในถ้อยคำนี้ดี ไม่คิดจะทวงอะไรคืนจากท่านด้วยซ้ำ แต่แล้วทำไมท่านถึงได้จ้องแต่จะยกเธอให้ ‘คนอื่น’ โดยไม่สนคำทัดทานเธอซึ่งเป็นหลานเลยสักนิด  

สิ้นคำเปรมยุดาก็ลุกพรวดไม่สนใจแล้วว่าทั้งสามจะมีสีหน้าอย่างไร นึกว่าทุกอย่างจะจบหลังจากตัดสินใจไม่เรียนต่อและไม่เอาเรื่องที่ป้าแอบเข้าห้องพ่อและแม่แล้วเอาเงินไปจนหมด หวังว่าการไม่ถือโทษจะช่วยให้เธอได้อยู่อย่างสงบสุขเสียอีก!

ร่างเล็กทิ้งตัวลงกับฟูกนอนอย่างแรงกำปั้นน้อย ๆ ทุบลงข้างลำตัวซ้ำ ๆ 

“หนูไม่ไหวแล้วชีวิตไม่มีพ่อกับแม่ทำไมถึงเหนื่อยขนาดนี้ ฮึก ๆ ฮือ...”

ความอัดอั้นกักเก็บเอาไว้ถูกปล่อยออกมาจนหมดในอาณาเขตที่ปลอดภัย อยากหายไปจากตรงนี้ไม่อยากอยู่ในที่ที่ไม่มีถ้อยคำปลอบโยนและอ้อมแขนอุ่น ๆ อีกต่อไปแล้ว

ทว่าหันไปทางไหนกลับไม่เจอทางพอจะก้าวไปได้เลย

เช้าวันต่อมา...

ตั้งแต่เมื่อวานเปรมยุดาก็หมกตัวอยู่ในห้อง แม้นางจันจะมาเคาะประตูเพื่อให้ออกไปกินข้าวเธอก็ไม่ตอบรับ อีกฝ่ายจึงได้ถอดใจไม่รบเร้าหลานสาวอีก ทิ้งไว้เพียงถ้อยคำชวนให้น่าขบขันว่าต่อให้ขังตัวเองก็หนีไปไหนไม่พ้น คนอย่างกำนันเทพเมื่อต้องการสิ่งใดก็ไม่มีใครกล้าขัดใจและต่อกรด้วย 

ก็แล้วที่มันออกมาเป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะป้าเป็นคนเปิดทางให้พวกเขาเข้ามากระทำต่อตนหรือยังไง?

ฉะนั้นตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดเด็ดขาด ไม่ยินดีให้ใครเข้ามาทำร้ายได้อีก หากยังไม่เลิกราต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม!

เรือนร่างระหงมีเพียงผ้าขนหนูสีครีมพันกายเดินออกมาจากห้องน้ำ ผิวสีชมพูเนียนละเอียดแลดูเปล่งปลั่งสมวัยกำลังแตกเนื้อสาว โครงหน้าเด่นชัดถึงความงดงามมากขึ้น จมูกได้รูปโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากกระจับ คิ้วโก่งราวคันศรแม้ไม่ตกแต่ง

เธอใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัว จากนั้นก็ปิดประตูล็อกกลอนไว้แน่นก่อนจะเดินลงบันไดมา

“จะออกไปทำงานแล้วเหรอ” ทันทีที่เห็นหลานสาวเดินลงมาจากชั้นสองด้วยชุดลำลองจึงเดินเข้าไปหาพลางเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล

“ค่ะ”

“เปรมลองคิดดูอีกทีได้ไหม”

“เปรมจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ป้าเป็นคนรับปากกำนันเองก็แก้ไขเองเถอะค่ะ”

“จะแก้ไขยังไงในเมื่อป้าเอาเงินเขามาแล้ว”

ปลายเท้ากำลังจะก้าวออกไปจากประตูบ้านชะงัก เจ้าของสีหน้าราบเรียบหมุนตัวหันกลับมาเผชิญกับผู้ยืนหน้าเคร่งเครียดด้านหลัง

“ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้นอกจากเรื่องเงินแล้วมีเรื่องอะไรอีกบ้างที่ป้าทำเพื่อพ่อกับแม่แล้วก็เปรมจริง ๆ อย่าหาว่าไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่เลยนะคะ ที่ผ่านมาป้าเดือดร้อนอะไรพ่อก็ไม่เคยเพิกเฉยช่วยเหลือตลอด ป้ามีความจำเป็นอะไรต้องใช้เงินมากมายขนาดนี้ เปรมอยากรู้?”

คำพูดเปรมยุดาประดุจคมมีดกรีดลงกลางใจของนางจัน ร่างอวบอ้วนสั่นเทิ้มกำมือแน่นยากจะยอมรับออกมาตามตรงว่า ที่ ผ่านมานั้นตนเองใช้เงินเกินตัว หนี้สินมากมายก็มาจากการกู้หนี้ยืมสินทั้งรายวันและในระบบจนดอกทบต้นงอกเงยขึ้นมาเรื่อย ปิดยังไงก็ไม่หมดสักที!

พอได้จับเงินแสนความคิดจะเอาตัวรอดจึงก่อเกิด เอาทั้งหมดไปปลดหนี้สินของตนเอง ไม่พอยังรับเงินจากกำนันเสนอแม้ในใจรู้ดีว่าจุดประสงค์ของสองพ่อลูกคืออะไร? 

เธอรู้ดี ป้ารู้ดี ในเมื่อต่างก็รู้อยู่แก่ใจก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก เปรมยุดาหันหลังให้ผู้ซึ่งมีสายเลือดเดียวกันด้วยความเฉยชาก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับไปมองว่านางจันจะรู้สึกเช่นไร

จวนค่ำแสงตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้าทางฝั่งของอำเภอสัตหีบ เสียงคลื่นลมทะเลกระทบโสตประสาทแว่วให้ได้ยินอยู่เนือง ๆ เจ้าของนัยน์ตาเฉี่ยวคมไล่ไปตามตัวหนังสือในแมคบุ๊ค อีเมลจากนักสืบฝีมือดีการันตีจากเพื่อนสนิทว่ารวดเร็วทันใจและแม่นยำมาถึงเมื่อสิบห้านาทีก่อน

ข้อมูลของกำนันเป็นไปอย่างที่คาดการณ์ นอกจากทำหน้าที่ในส่วนรับผิดชอบยังมีธุรกิจสีเทาอยู่เบื้องหลังอีกหลายอย่าง นับแล้วเป็นเม็ดเงินจำนวนไม่น้อยในแต่ละเดือน จึงทำให้นักการเมืองท้องถิ่นผู้นี้มีอิทธิพลเรียกว่าเป็นผู้กุมอำนาจทั้งทางดูแลชุมชนและผู้อยู่ใต้ปกครองชนิดหน้าเลือด

การันต์ตอบกลับผู้ส่งข่าวเน้นเป็นพิเศษคือการดูแลเปรมยุดาไม่ให้ตกอยู่ในอันตรายก่อนที่เขาจะกลับไปที่นั่นอีกครั้ง...

“เบอร์ก็ให้ไว้ทำไมไม่โทรมาขอความช่วยเหลือล่ะเด็กน้อย”

กายสูงทอดตัวไปด้านหลัง รำพันกับตัวเองถึงเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้ม ผ่านมานานแต่เขายังจำทุกอย่างที่เป็นเปรมยุดาได้อย่างชัดเจน