LOGIN@ผับ
รถสปอร์ตหรูของอคินเคลื่อนตัวมาจอดลงยังลานจอดรถของผับชื่อดังที่ตั้งอยู่ย่านมหาวิทยาลัยเป็นศูนย์รวมของหนุ่มสาวที่รักความสนุกหนึ่งในนั้นก็คืออคิน เขามาใช้บริการที่นี่จนเป็นลูกค้าวีไอพีมันเป็นที่ล่าเหยื่อดี ๆ สำหรับเขาเลยทีเดียวเพราะมีสาวสวยมากหน้าหลายตาให้เขาได้ล่า ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำสวมทับด้วยเจ็กเก็ตยีนส์เปิดประตูก้าวลงจากรถสาวเท้าเดินเข้าไปภายในผับด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยทำเอาสาว ๆ ที่อยู่ภายในผับต่างมองตามเป็นตาเดียวกันกับความหล่อ และดูดีไปทุกระเบียดนิ้วของเขา "หึ" อคินกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกับเห็นสายตามากมายจากสาว ๆ ที่จ้องมองมา แต่เขาก็ทำเหมือนไม่สนใจเดินตรงไปยังโต๊ะโซนวีไอพีซึ่งเป็นที่ประจำ "หว่านเสน่ห์สาวมาตลอดทางสิมึง" ลีโอเอ่ยอย่างรู้ทันทันทีที่เห็นอคินเดินยิ้มมุมปากเข้ามา คนถูกทักไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจมากนักพร้อมกับหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาข้างวิน แล้วแย่งแก้วเหล้าที่วินเพิ่งชงเสร็จมากระดกลงคอรวดเดียวจนหมด "ไอ้เหี้ยคิน" วินเปล่งเสียงด่าด้วยความหมั่นไส้พร้อมกับแย่งแก้วเหล้าจากมือเพื่อนชายคืน อคินไม่ได้สนใจกับคำด่าของวินสักนิดเพราะพวกเขาพูดจาหยาบคาย และด่ากันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว มือหนาเอื้อมไปหยิบแก้วว่างที่วางอยู่บนโต๊ะมารินเหล้าใส่หยิบน้ำแข็งใส่สองสามก้อนแล้วยกขึ้นจิบลงคอช้า ๆ ดวงตาคมกริบดุจดั่งพญาเหยี่ยวเริ่มกวาดมองไปยังเหล่านักท่องราตรีที่ยืนโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะดนตรีเพื่อหาเหยื่อที่ถูกใจสำหรับไปต่อคืนนี้ "เริ่มแล้ว" เขตแดนเอ่ยอย่างรู้ทันเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนชายที่จับจ้องไปยังกลุ่มสาวสวยที่ยืนเต้นอยู่ "มึงไม่อยากลองของแปลกแบบน้องของขวัญบ้างเหรอ บางทีอาจจะอร่อยก็ได้" ลีโอเอ่ยต่อ "ไม่อ่ะกูไม่ชอบของแปลก แค่ตามจีบก็เบื่อจะแย่อยู่แล้วคนอะไรไม่มีสีสันเอาซะเลย" อคินหันกลับมาตอบด้วยน้ำเสียงเอือม ๆ แค่คิดถึงใบหน้าแสนจะจืดชืด และการแต่งตัวเฉิ่มเชยของเธอก็ทำให้เขาหมดอารมณ์แล้ว "ระวังจะตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้เสียเองล่ะ" วินเค้นหัวเราะในลำคอมองหน้าเพื่อนชายอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเห็นมานักต่อนักแล้วพวกที่ปากบอกว่าไม่เอาไม่ชอบพอผลสุดท้ายก็กลืนน้ำลายตัวเอง "คนอย่างกูไม่มีวันตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้หรอก" อคินลั่นวาจาอย่างมั่นอกมั่นใจ พูดจบก็ยกเหล้าขึ้นกระดกลงคออึกใหญ่พลางกวาดสายมองไปยังสาวสวยที่ตัวเองเล็งไว้ก่อนหน้านี้ เขาระบายยิ้มหวานพลางส่งสายตาเชื่อมความสัมพันธ์สุดฤทธิ์เมื่อสาวสวยที่หมายตาไว้หันมาสบสายตากับเขาพอดิบพอดี พร้อมยกแก้วเหล้าในมือขึ้นเชิงเชิญชวนให้เธอมาร่วมนั่งดื่มกับเขา และการเชื่อมสัมพันธ์ของเขาก็ได้ผลทุกครั้งสาวสวยคนนั้นเดินนวยนาดเข้ามาหาเขาทันที "สวัสดีครับ" เสียงทุ้มเอ่ยทักทายร่างบางที่เดินถือแก้วเหล้าเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าด้วยใบหน้ากรุ่มกริ่มพร้อมขยับที่นั่งข้าง ๆ ให้เธอ "เชิญนั่งครับ" "ขอบคุณค่ะ" สาวสวยเอ่ยขอบคุณด้วยท่าทางเคอะเขินแล้วหย่อนสะโพกนั่งลงข้าง ๆ ตามคำเชิญ "เชด..มึงมันแน่" วินเอียงหน้ากระซิบข้างหูเพื่อนชายด้วยความหมั่นไส้ อคินเพียงไหวไหล่เบา ๆ แล้วหันกลับไปพูดคุยกับสาวสวยที่นั่งแนบชิดกับเขาต่อ "ผมอคินครับ" "ฉันลิลลี่ค่ะ" สาวสวยแนะนำตัวต่อหลังจากอคินเอ่ยจบ จากนั้นทั้งสองก็นั่งดื่มนั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ จนสี่ทุ่มต่างคนต่างเริ่มเมาเล็กน้อยจึงพากันไปต่อที่โรงแรมตามระเบียบหลายชั่วโมงผ่านไป อคินนั่งพิงหัวเตียงมองร่างบางของสาวสวยที่นอนหลับไปด้วยความเหนื่อยหลังจากผ่านบทรักสุดเร่าร้อนมาด้วยแววตาเรียบนิ่ง ก่อนเอื้อมไปหยิบกางเกงที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมากดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ส่งข้อความหารุ่นน้องสาวเพื่อทำคะแนน อคิน : นอนหรือยังครับ" หลังจากส่งข้อความไปเขาก็ถือโทรศัพท์รอสักพักรุ่นน้องสาวก็ตอบกลับมา ของขวัญ : กำลังจะนอนค่ะ อคิน : โอเคครับ...งั้นนอนหลับฝันดีครับ อย่าลืมฝันถึงพี่ด้วยนะครับ" "เล่นตัวไปเถอะ" เสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอย่างนึกหงุดหงิดเมื่อเขาส่งข้อความบอกฝันดี แต่รุ่นน้องสาวเพียงแค่อ่านไม่ได้ตอบอะไรกลับมาอีก เธอคงเป็นคนแรกที่ไม่ตอบกลับแบบนี้ ผู้หญิงคนอื่น ๆ ต่างรีบตอบกลับเมื่อเห็นข้อความของเขา มือหนากดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วใส่ไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม ก่อนลุกลงจากเตียงหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจผู้หญิงที่เขาหิ้วมาด้วยสักนิดเพราะมันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาไปแล้วต่างคนต่างมีความสุขพอเสร็จสมก็แยกย้ายแฟร์ ๆ กันทั้งสองฝ่าย และกฏเหล็กของเขาคือไม่นอนร่วมห้องกับใครแม้จะเมาหนักแค่ไหน หรือเหนื่อยจากกิจกรรมบนเตียงมากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยค้างคืนกับผู้หญิงที่หิ้วมาด้วย ครั้งเดียวจบแยกย้ายไม่กินซ้ำ@คอนโดอคินของขวัญหันมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาอย่างไม่พอใจเมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดลงที่คอนโดของเขา ก่อนใช้มือเปิดประตูลงจากรถรีบก้าวเท้าเดินไปถนนใหญ่เพื่อเรียกรถแท็กซี่ "ว้าย!" ก้าวเท้าเดินไปสี่ห้าก้าวเท้านั้นริมฝีปากสวยก็ต้องร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ ตัวก็ลอยขึ้นเหนือพื้นด้วยฝีมือร่างสูงที่ตามมาจับตัวเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว มือเรียวทุบตีอกแกร่งระรัวส่งเสียงต่อว่าด้วยความไม่พอใจ "ปล่อยขวัญลงนะคะ พี่ช่วยขวัญจากคนชั่วก็จริงแต่อย่าคิดว่าขวัญจะให้อภัยพี่" "พี่ก็ไม่คิดว่าน้องจะให้อภัยพี่เพียงเพราะเรื่องแค่นี้ แต่นี่ดึกแล้วคืนนี้นอนห้องพี่นี่แหละพรุ่งนี้พี่ไปส่ง..ไม่ต้องกลัวพี่ไม่ทำอะไรหรอกหากน้องไม่เต็มใจ" อคินอธิบายให้รุ่นน้องสาวฟังอย่างใจเย็น ขณะก้าวเท้าเดินไปด้วย"แล้วทำไมพี่ไม่ไปส่งขวัญที่คอนโดตั้งแต่แรกแค่นี้ก็จบ..ทำไมต้องให้ขวัญมานอนคอนโดพี่ด้วย" เสียงหวานเอ่ยอย่างไม่พอใจจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาดุเหตุผลของเขามันช่างฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย"พี่รู้สึกเมา ๆ จะให้พี่ขับรถวนไปส่งน้องแล้ววนกลับมาคอนโดแบบนี้เหรอเกิดขึ้นเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไงละครับ" คนเจ้าเล่ห์หาข้ออ้างเฉไฉไปเ
วันต่อมา..ร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำกระดกน้ำสีอำพันลงคอครั้งแล้วครั้งเล่าย่อมใจที่วันนี้ถูกรุ่นน้องสาวโยนช่อดอกไม้ทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดีซึ่งเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก แต่เขาก็ไม่เคยชินสักทียังคงรู้สึกเสียใจทุกครั้งไปวันนี้เขาเลือกมานั่งดื่มย่อมใจที่ผับดังย่านมหาวิทยาลัยเพราะรู้สึกแย่มากกว่าทุกวันหวังว่าบรรยากาศครึกครื้นภายในผับจะช่วยทำให้เขาหายเซ็งหายจากอาการแย่ ๆ ได้บ้างแต่ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรเลยเพราะในสมองของเขามันเอาแต่คิดถึงเรื่องของรุ่นน้องสาวซ้ำ ๆ พยายามสลัดออกก็ไม่เป็นผล"สวัสดีค่ะขอนั่งดื่มด้วยคนได้ไหมคะ" เสียงของใครบางคนดังขึ้นทำให้อคินที่นั่งแกว่งวิสกี้ในแก้วเล่นจับจ้องน้ำสีอำพันที่กระเพื่อมตามแรงแกว่งอย่างใช้ความคิดหยุดการกระทำช้อนสายตาขึ้นมองเจ้าของน้ำเสียงหวาน ดวงตาคมกริบไล่มองร่างอรชรตรงหน้าด้วยแววตาราบเรียบไม่ได้รู้สึกตื้นเต้นหรืออะไรสักนิดกับใบหน้าแสนสวยของเธอหากเป็นเมื่อก่อนเขาคงหูตาแพรวพราวอ้าแขนรับด้วยความเต็มใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เลยเขาต้องการนั่งดื่มเงียบ ๆ คนเดียวมากกว่าจึงปฏิเสธสาวสวยไปอย่างไม่ใยดี "ไม่ได้ครับผมชอบนั่งดื่มคนเดียว"สิ้นเส
2 เดือนต่อมา.."ยังไม่เลิกพยายามอีกเหรอ" ของขวัญกลอกตามองบนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อเดินออกจากตึกเรียนก็เห็นรุ่นพี่หนุ่มยืนหน้ามึนในมือถือดอกไม้ช่อโตอยู่หน้าตึกนี่ก็ผ่านมาสองเดือนเต็ม ๆ แล้วที่เขาซื้อดอกไม้ตามง้อตามขอโทษทุกวันถึงแม้เธอจะเอาดอกไม้ทิ้งบ้างไม่รับบ้างเขาก็ยังทำเช่นเดิม บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาไม่ท้อไม่ถอดใจบ้างหรือยังไงกัน หากเป็นเธอโดนปฏิเสธโดนเหยียบย่ำน้ำใจทุกวันคงหมดใจไปตั้งแต่สามสี่วันแรกแล้วไม่ทนมาถึงสองเดือนหรอก"แกไม่ใจอ่อนบ้างเหรอขวัญโดนพี่อคินตามง้อทุกวัน" พลอยที่เดินข้าง ๆ เอี่ยวหน้าถามเพื่อนสาวด้วยความสงสัยเอาจริง ๆ เธอก็นึกเห็นใจรุ่นพี่หนุ่มเหมือนกันเห็นในความพยายามของเขา แต่เพื่อนสาวดันใจแข็งไม่เบาผ่านมาเป็นเดือน ๆ แล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนเลย"แค่นี้ลบล้างสิ่งที่เขาทำกับเราไม่ได้หรอก..เราอยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายเพลย์บอยอย่างเขาจะทนตามง้อผู้หญิง ทำตัวดีได้นานแค่ไหนกัน เชื่อเถอะว่าเขาทนได้อีกไม่นานหรอก""...""อีกอย่างเราก็ไม่รู้ว่าที่เขาตามง้ออยากให้เราคืนดีด้วยเพราะพนันกับเพื่อนไว้หรือเปล่า พลอยก็เห็นไม่ใช่เหรอขนาดแสแสร้งแกล้งทำว่าชอบเร
กริ่ง! กริ่ง ๆ!เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นระรัวทำให้ของขวัญที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาภายในห้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจรีบวางหนังสือในมือลงแล้วลุกเดินไปส่องตาแมวประตูดูว่าเป็นใครกันที่มาก่อกวนเธอในเวลาค่ำ ๆ แบบนี้"ยังไม่เลิกวุ่นวายอีกเหรอ" คิ้วสวยขมวดชนกันเป็นปมเมื่อเห็นร่างสูงที่แสนคุ้นเคยยืนอยู่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือบริเวณไรผมของเขาตรงหน้าผากมีเลือดไหลซึมออกมาไม่รู้ว่าไปโดนอะไรเข้าท่าทางก็เหมือนคนเมาไม่มีผิด เห็นแบบนี้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดีถึงแม้จะโกรธเกลียดเขาก็ตาม แต่อีกใจก็บอกไม่ต้องไปสนใจแค่นี้เขาคงไม่ถึงตาย ดวงตากลมโตมองคนด้านนอกผ่านตาแมวประตูอย่างชั่งใจนานนับนาที ก่อนแข็งใจเดินกลับไปอ่านหนังสือเหมือนเดิมโดยไม่สนใจเสียงเคาะประตูที่ดังระรัวสักนิดถ้าเธอไม่ออกไปคนด้านนอกคงกลับไปเองผ่านไปกว่าสิบนาทีเสียงเคาะประตูก็เงียบลงของขวัญจึงลุกเดินไปส่องตาแมวประตูดูปรากฏว่าคนด้านนอกได้หายไปแล้ว มือเรียวค่อย ๆ จับลูกบิดแล้วแง้มประตูออกไปช้า ๆ เพื่อดูให้แน่ใจอีกที"โอ๊ย!" คิ้วสวยพลันขมวดชนกันเป็นปมในจังหวะที่กำลังแง้มประตูออกไปแล้วได้ยินเสียงร้องโอดโอยของใครบางคนดังขึ้น ก่อนรีบเดินออกไป
วันต่อมา.."พี่อคิน" ของขวัญหยุดชะงักฉับพลันในขณะที่กำลังเดินไปขึ้นรถที่ลานจอดรถของคอนโดเพื่อไปเรียนแล้วเห็นรุ่นพี่หนุ่มยืนพิงรถตัวเองอยู่ เธอลอบถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่รู้สึกเหนื่อยหน่ายแล้วจริง ๆ กับการที่ต้องวิ่งหนีเขาหลังจากนี้เธอจะไม่วิ่งหนีอีกต่อไปพุ่งชนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เท้าเล็กก้าวเดินไปยืนประจันหน้ากับร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก "พี่มาทำไมอีก..ขวัญไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่อีกแล้ว""พี่อยากมาขอโทษเรื่องเมื่อวาน ขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้น้องต้องเจ็บตัว" น้ำเสียงและแววตาแสนเย็นชาของรุ่นน้องสาวทำให้อคินใจหายไม่น้อยทำได้เพียงกลืนก้อนสะอึกลงคอเปล่งเสียงพูดด้วยแววตาอ่อนจะโทษใครได้ละในเมื่อเขาเป็นคนทำลายทุกอย่างลงกับมือเอง ท่าทางที่เธอแสดงออกมาไม่หลงเหลือแม้แต่เยื่อใยให้สักนิดไม่มีแม้แต่แววตาแห่งความหวั่นไหวเหมือนก่อนหน้านี้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอหมดใจกับคนอย่างเขาแล้วจริง ๆ แต่มันก็คงไม่แปลกอะไรเพราะเธอถูกเขาทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งร่างกายและจิตใจ "พี่ขอโทษกับเรื่องทุกอย่าง""ขอโทษแล้วมีอะไรดีขึ้นมาไหมคะ มันเรียกความอับอายขายหน้า ความเจ็บใจเจ็บกา
"โธ่เว้ย!" อคินสบถออกมาดังลั่นมองตามหลังรถหรูของรุ่นน้องสาวที่วิ่งจากไปด้วยความเร็วอย่างหัวเสียพร้อมยกมือขึ้นยี้ผมจนยุ่งเหยิง เขาทำพลาดอีกแล้วเขากำลังทำให้รุ่นน้องสาวเกลียดตัวเองมากกว่าเดิมอีกแล้วแบบนี้เมื่อไรกันที่จะง้อเธอได้สำเร็จ และกลับมาหวานชื่นเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง"น้องของขวัญไปไหนแล้วว่ะ" วินกับเพื่อน ๆ ที่วิ่งตามอคินมาทีหลังถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเพื่อนชายยืนหัวเสียอยู่เพียงลำพังไร้เงาของรุ่นน้องสาว"ขับรถออกไปแล้ว" "มึงจะเอาไงต่อว่ะ" ลีโอยื่นมือไปตบบ่าเพื่อนชายเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ"ซินดี้ยังอยู่ไหม" อคินไม่ได้ตอบคำถามของเพื่อนแต่ถามถึงคนสร้างเรื่องแทนเพราะเขาเองก็คิดไม่ตกเช่นกันว่าจะเอาอย่างไรดี แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ขอจัดการตัวต้นเหตุที่กล้าล้ำเส้นของเขาให้เด็ดขาดก่อนแล้วกันไม่อย่างนั้นคงมีปัญหาตามมาไม่จบไม่สิ้น"กลับไปแล้ว" เขตแดนเอ่ย สิ้นเสียงตอบของเขตแดนอคินก็ส่าวเท้าเดินไปขึ้นรถตัวปลิวโดยไม่พูดไม่จาทิ้งให้เพื่อน ๆ มองตามหลังด้วยความงุนงงจากนั้นก็บึ่งรถออจากมหาวิทยาลัยด้วยความเร็ว@คอนโดซินดี้เขาขับรถมายังคอนโดของซินดี้เพื่อสะสางปัญหาได้เด็ดขาดเขาส่าวเท้าเดินขึ้นไปยังห





![สยบรักวิศวะตัวแรง[ ENGINEER'S SECRET ]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)

