บทที่ 7 จีบ

วันต่อมา..

"หวังว่าวันนี้คงไม่ต้องเจอพี่อคินอีกนะ" ของขวัญบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะกำลังเดินออกจากห้องเรียนหลังจากเรียนเสร็จ

"เราไม่เข้าใจเลยทำไมแกไม่อยากเจอพี่อคินขนาดนั้น ถ้าเป็นเรานะมีคนหล่อ ๆ รวย ๆ แถมเรียนเก่งมาตามจีบแบบนี้คงตกไปตั้งแต่วันแรกแล้ว" พลอยพูดพร้อมปรายตามองหน้าเพื่อนสาวอย่างไม่เข้าใจ

"พี่เขายังไม่พูดเลยว่าจะจีบเรา แกอย่าคิดไปเองสิใครจะมาจีบผู้หญิงเฉิ่มเบอะอย่างเรากัน" ของขวัญปฏิเสธทันควันความคิดที่ว่ารุ่นพี่หนุ่มเข้ามาจีบเธอเพราะชอบไม่มีอยู่ในหัวสักนิด แต่เหตุผลอื่นอาจจะไม่แน่สัญชาตญาณของเธอมันบอกแบบนั้นเธอจึงพยายามสร้างกำแพงขึ้นมาป้องกันตัวเอง

"เราว่าพี่เขาจีบแกจริง ๆ นะ" พลอยยังคงยืนยันความคิดตัวเอง ส่วนของขวัญก็ยังคงเชื่อสัญชาตญาณตัวเองเช่นกัน "พี่เขาไม่ได้จีบ"

"จีบ"

"ไม่จีบ"

ของขวัญกับพลอยเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครขณะกำลังก้าวเท้าเดินไปด้วย ทั้งสองมั่วแต่ตั้งหน้าตั้งตาเถียงกันจนลืมมองสิ่งรอบข้างเมื่อก้าวพ้นบันใดขั้นสุดท้ายจึงทำให้ปะหน้ากับอคินที่ยืนอยู่ข้างบันใดจัง ๆ

"ไม่จะ" ของขวัญที่กำลังอ้าปากเถียงถึงกับตาเบิกกว้างอ้าปากค้างกลางอากาศ ส่วนพลอยกับยกยิ้มออกมา

"พี่กำลังตามจีบน้องอยู่นะครับ น้องของขวัญ" อคินเดินไปหยุดตรงหน้ารุ่นน้องสาวแล้วโน้มใบหน้าลงไปกระซิบประชิดกกหูเล็ก ก่อนจะเลื่อนใบหน้าออกมามองหน้ารุ่นสาวน้องต่อเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอ

!! ทำเอาคนฟังอย่างของขวัญอึ้งหนักเข้าไปอีกดวงตากลมโตภายในแว่นตาหนาเตอะจับจ้องร่างสูงตรงหน้าตาปริบ ๆ ใบหน้าเรียวเริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขอะเขินพร้อมกับใจดวงน้อย ๆ ที่เต้นแรงขึ้นมาดื้อ ๆ เมื่อหนุ่มรุ่นพี่หน้าตาหล่อเหลาบอกจีบตรง ๆ

"เห็นไหมเราบอกแล้ว" พลอยเดินเข้าไปกระซิบข้างกกหูเพื่อนสาวทางด้านหลังทำให้ของขวัญได้สติ เธอเหลือบมองหน้าเพื่อนสาวเล็กน้อยแล้วดึงสายตากลับไปมองหน้าหนุ่มรุ่นพี่ต่อพร้อมเปล่งเสียงพูดด้วยความประหม่า "พะ..พี่พูดเล่นใช่ไหมคะ"

"พี่พูดจริงครับ พี่จะจีบน้องจนกว่าจะติด" อคินยืนยันเสียงหนักแน่นจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตเชิงบอกให้รับรู้ว่าเขาจริงจังกับคำพูดมากแค่ไหน

"..."

"เลิกอึ้งได้แล้วครับ" เสียงทุ้มนุ่มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอีกครั้งเมื่อร่างบางตรงหน้าเอาแต่มองหน้าเขาตาปริบ ๆ มือหนายื่นไปโยกศีรษะเล็กทุยเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

ของขวัญรีบย่อตัวเอียงศีรษะหลบมือรุ่นพี่หนุ่มเมื่อได้สติ การกระทำแสนอบอุ่นที่รุ่นพี่หนุ่มแสดงออกมาทำให้เด็กสาวที่ไม่เคยมีผู้ชายเข้ามาจีบ หรือมีความรักแบบเธอใจเต้นแรงไม่น้อย แต่กระนั้นเธอก็พยายามข่มความเขอะเขินไว้ตีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม

"มีเรียนต่ออีกไหมครับ" เสียงทุ้มเปล่งถามรุ่นน้องสาวอีกครั้ง

"ไม่มีแล้วค่ะ"

"จะไปไหนกันต่อไหมครับ"

"ไม่ค่ะ..ว่าจะกลับห้องอ่านหนังสือค่ะ"

"พี่กำลังจะกลับพอดีเลยงั้นพี่ไปส่งนะครับ"

"ไม่ปะ.."

"ห้ามปฏิเสธครับ"

"ก็ได้ค่ะ" ของขวัญที่ทำท่าจะปฏิเสธต้องตอบตกลงด้วยความจำใจเมื่อรุ่นพี่หนุ่มเอ่ยติดบังคับพร้อมแย่งหนังสือเล่มหนาเตอะในมือของเธอไปถืออย่างวิสาสะ ก่อนหันหลังเดินออกไป สุดท้ายเธอกับเพื่อนก็ต้องเดินตามหนุ่มรุ่นพี่ไปขึ้นรถอย่างเลี่ยงไม่ได้

@คอนโดของขวัญ

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" ของขวัญหันไปขอบคุณรุ่นพี่หนุ่มพร้อมระบายยิ้มให้บาง ๆ เมื่อรถจอดลงหน้าคอนโด

"ด้วยความยินดีครับ" อคินตอบรุ่นน้องสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "คืนนี้พี่ไลน์หานะครับ"

"..." ของขวัญระบายยิ้มให้รุ่นพี่หนุ่มแทนคำตอบแล้วเปิดประตูลงจากรถเดินดุ้ม ๆ เข้าไปในคอนโดด้วยความรู้สึกเขินอาย

"เริ่มหวั่นไหวกับเขาแล้วสิ" พลอยที่เดินข้าง ๆ เอ่ยแซวเมื่อเห็นว่าใบหน้าเพื่อนนั้นแดงปรั่งราวกับลูกตำลึง

"ไม่ใช่สักหน่อย" คนถูกแซวทำหน้างอใส่เพื่อนสาวกลบเกลื่อนความเขินแล้วรีบส่าวเท้าเดินหนีเข้าห้องนอนของตัวเองเพราะในคอนโดมีห้องนอนแยกสองห้อง

"ฮ่าฮ่า" พลอยหัวเราะตามหลังเพื่อนสาวอย่างชอบใจก่อนเดินเข้าห้องตัวเอง

"อย่าเผลอใจเชียวนะของขวัญ คนสุดเพอร์เฟคอย่างพี่อคินไม่มีทางชอบแกจริง ๆ หรอก" ของขวัญเดินเข้ามานั่งลงหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งมองใบหน้าของตัวเองที่แดงระเรื่อจากอาการเขิน ก่อนพึมพำออกมาพร้อมยกมือขึ้นบีบแก้มเบา ๆ

'ติ้ง ติ้ง'

เธอนั่งมองตัวเองหน้ากระจกอยู่อย่างนั้นกระทั่งเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้น มือเรียวล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาดู ลมหายใจถูกพ่นออกจากจมูกโด่งรั้นเบา ๆ ระคนเหนื่อยใจเมื่อเห็นข้อความจากรุ่นพี่หนุ่มโชว์หราบนหน้าจอ

เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจกดอ่านข้อความแล้วตอบกลับ

อคิน : พี่ถึงห้องแล้วนะครับ น้องทำอะไรอยู่

ของขวัญ : เปล่าค่ะ

อคิน : พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมงครับ

ของขวัญ : แปดโมงเช้าค่ะ

อคิน : ครับ..งั้นพี่ไม่กวนละไว้พี่ทักหาใหม่นะครับ

ของขวัญเพียงส่งสติกเกอร์ยิ้มให้รุ้นพี่หนุ่มแทนคำตอบจากนั้นก็กดปิดหน้าจอโทรศัพท์วางลงบนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วคว้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป